บทที่ 622

“หนึ่งหมื่นจิน? น้อยเกินไป!” เฉินฝานยังพูดไม่จบ ชุยต๋าหลุนก็พูดขัดจังหวะ

“ปีนี้ฝ้ายในตลาดมีน้อยมาก ซื้อมาได้หนึ่งหมื่นจินก็นับว่าไม่น้อยแล้ว เมื่อรวมกับที่เจ้าเมืองสิบเมืองส่งมาให้ก็ไม่น้อยแล้วเหมือนกัน” เสิ่นหมิงหยวนกล่าว

ฝ้ายในตลาดทุกวันนี้ ถูกเจ้าเมืองแต่ละเมืองรับซื้อไปเกือบหมด เฉินฝานซื้อได้ถึงหนึ่งหมื่นจิน เสิ่นหมิงหยวนรู้สึกว่าเฉินฝานมีความสามารถจริง ๆ

แต่ว่า มีความสามารถแล้วอย่างไร

ต่อให้รวมกับฝ้ายห้าหมื่นจินที่เจ้าเมืองสิบเมืองส่งมา บวกกันแล้วก็มีเพียงประมาณหกหมื่นจิน ห่างจากสองแสนจินอีกเกือบครึ่งหนึ่ง

“ก็ยังน้อยไป นำทั้งหมดมารวมกัน ก็มีประมาณหกหมื่นจินเท่านั้น ตอนนี้ทางตอนเหนือหนาวมาก เสื้อทำจากฝ้ายไม่มีประโยชน์ด้วยซ้ำ!” ชุยต๋าหลุนใจร้อนราวกับมดที่อยู่บนหม้อร้อน

“นายกองทหารชุย อย่าใจร้อนไป!” เฉินฝานกล่าวน้ำเสียงเรียบนิ่ง “หมื่นจินไม่ใช่ฝ้าย แต่เป็นขนเป็ดขาว”

“ขนเป็ดขาว? ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่”

ภายในท้องพระโรง นอกจากเฉินฝานกับเหอจื่อหลิน คนอื่น ๆ ไม่มีใครไม่ตื่นตกใจ

“พวกท่านไม่ได้ฟังผิด ขนเป็ดขาวนั่นแหละ นี่คือเป็ดขาวที่ชาวบ้านทั้งอำเภอหลีฆ่าตายสามล้านตัวอย่างไม่หล