บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 631 - บทที่ 640

“หมอ...หลวงสวี...มาแล้ว...ก็ไร้ประโยชน์...”ตราบจนสิ้นลมหายใจ หัวหน้ากองเฝิงผู้นั้นก็ยังคงจ้องเขม็งไปที่เฉินฝานในฐานะที่เป็นคนยุคปัจจุบันคนหนึ่ง ถึงแม้เฉินฝานจะไม่เชื่อเรื่องผีสาง ทว่าถูกคนตายจับจ้องเช่นนี้ ก็รู้สึกตื่นตระหนกเช่นกัน“นางเสียสติไปแล้วหรือ ไยเอาแต่พูดว่าข้าเป็นคนทำให้ลูกชายของนางตาย”“อาจเป็นเพราะ...” ฉินเย่ว์เหมยครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง “เป็นเพราะเฝิงชิงกระมัง”เฝิงชิง บุตรชายของหัวหน้ากองเฝิง เป็นบุตรที่หัวหน้ากองเฝิงและคนรับชายจวนซูให้กำเนิดมาหรือก็คือให้กำเนิดบุตรชายในจวนซูซูซิวฉีไม่มีบุตรชาย เลี้ยงดูเฝิงชิงดั่งบุตรชายเสมอมา เฝิงชิงก็เพียรพยายาม ความสามารถลำนำหมากรุกโดดเด่นกว่าคนธรรมดา อายุสิบห้าปีก็สามารถเป็นซิ่วไฉได้แล้วทว่าในตอนที่อายุสิบหกปีก็เสเพลติดสุรากะทันหัน หลังจากการสั่งสอนของซูซิวฉี ถึงแม้เขาจะปรับปรุงตัวแล้ว ทว่าตั้งแต่นั้นมาการเรียนของเขาก็ไร้ซึ่งความคืบหน้านับตั้งแต่ที่ซูซิวฉีกลับมาจากอำเภอผิงอัน เอาลำนำของเฉินฝานให้เขาอ่านจนจำขึ้นใจ ที่จริงแล้วซูซิวฉีอยากจะใช้สิ่งนี้กระตุ้นเฝิงชิง หารู้ไม่ว่าหลังจากที่เฝิงชิงอ่านจบแล้ว ก็เริ่มสติแตก พร่ำบอ

“ใช่!” ตวนซินอ๋องยืนเซไปเซมา ชี้นิ้วก่นด่าฉินเย่ว์เหมยต่อ “ถึงแม้ว่าของข้าจะเป็นเสื้อคลุมมังกรม่วง ทว่าวัสดุที่ใช้ก็ควรจะมาจากอุทยานหม่อนหลวง!”“ถึงแม้ข้าจะเคยมีปัญหากับท่านพี่มาก่อน ทว่าตอนที่ท่านพี่ยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยขาดส่งวัสดุดิบเสื้อคลุมม่วง แต่คนสารเลวอย่างเจ้ากลับ...”“หงอิง ฉินเย่ว์เหมยตะโกนลั่น “ตวนอ๋องบุกรุกวังหลวงในยามวิกาล ลงโทษให้เฝ้าสุสานหลวงหนึ่งปี!”“เฝ้าสุสานหลวงดีเลย ข้าจะไปที่นั่น ฟ้องเรื่อง...ของเจ้ากับท่านพี่จักรพรรดิทุกวัน ปึก!”ตวนซินอ๋องยังพูดไม่จบ ก็เมาล้มพับหมดสติไปกับพื้นทหารรักษาพระองค์สองสามคนพาตวนอ๋องไปเฝ้าสุสาน ฉินเย่ว์เหมยจึงรับสั่งทันที “หงอิง เจ้านำคำสั่งปากเปล่าของข้ากระจายออกไปนอกวัง ต้องรับคนงานหญิงหกร้อยคนเข้ามาในวังก่อนยามหวู่วันพรุ่งนี้ให้ได้”“ฝ่าบาท...”เฉินฝานกำลังจะคัดค้าน ฉินเย่ว์เหมยกล่าวขัดเขาเสียงดังลั่น “ผู้บัญชาการเฉินในฐานะที่เป็นผู้รับผิดชอบหลัก กลับเปิดโอกาสให้คนชั่วมีโอกาสวางยาพิษ ลดตำแหน่งผู้บัญชาการของเจ้าหนึ่งขั้น เรื่องต่อจากนี้จะลงโทษในภายหลัง”เฉินฝานที่ถูกลดตำแหน่ง ยังไม่ได้ออกจากประตูวัง ก็ถูกสาวใช้เ

เฉินฝานอุทานอย่างช่วยไม่ได้เสน่ห์เย้ายวนบนเรือนร่างของนาง เสิ่นไต้มั่นและเหออวี่ถงเทียบไม่ติดแม้แต่น้อยรีบรุดหน้าขึ้นมาทว่าไม่ลนลาน นางสวมอาภรณ์สีเหลืองอ่อน บนหน้าผากมีลูกผมบางๆสองสามเส้น ตอนที่นางรุดหน้ามา สั่นไหวไปมาเล็กน้อย ทำให้นางดูสวยและอ่อนโยนมากกว่าเดิมเสียอีกถึงแม้จะเคยคลอดลูกมาแล้ว มว่าทรวดทรงองค์เอวยังคงเรียวบางอย่างมาก ใช้เข็มขัดเมฆาผูกรัด ทำให้เห็นความเรียวบางของเอวชัดเจนขึ้นศีรษะประดับด้วยปิ่นปักผมหยกสีเขียวอ่อน ทำให้ใบหน้างดงามดั่งบุปผาของนางมีเสน่ห์เหลือล้นบนผิวพรรณและใบหน้าไร้การแต่งแต้มใดๆทว่าก็ยังคงขาวผ่องริมฝีปากสีชาดขบเม้มเบาๆ ขาวดั่งหิมะ แดงราวกับเปลวเพลิง งดงามเย้ายวนใจงามวิจิตร เรือนร่างที่อวบอิ่ม การเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถ เสน่ห์เย้ายวนที่ยากยับยั้งชั่งใจแผ่ซ่านไปทุกที่งดงามงดงามเป็นอย่างมาก...เฉินฝานตกตะลึงหมดคำพูดไปครู่ใหญ่หาคำมาพรรณนาความงามของหญิงสาวที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆยากที่จินตนาการได้ว่าหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุสามสิบปี กลับให้ความรู้สึกที่เห็นแล้วรู้สึกเห็นใจอย่างรุนแรงปลุกเร้าความปรารถนาที่ปกป้องและอยากพิชิตในเบื้องลึกของจิ

ใบหน้าของเด็กสาวทั้งลนลานและเขินอาย ใบหน้าแดงก่ำ ยิ่งมองยิ่งเปล่งประกายความงาม“ใต้ ใต้เท้า อี๋เอ๋อร์ไม่ทราบว่าเป็นใต้เท้า ใต้เท้าได้โปรดให้อภัย!” เด็กสาวลนลานคุกเข่าขอความเมตตา“พระนางลู่ผิน ดูเจ้าสิ ทำให้เด็กตื่นตกใจแล้ว นางเพียงไม่ทันได้ระวังเท่านั้นเอง” เฉินฝานโน้มตัวกำลังจะพยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้นเด็กสาวกลับเร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว ร่างปราดเปรียวของนาง วิ่งออกจากด้านหน้าเฉินฝานด้วยความรวดเร็ว วิ่งไปข้างกายลู่ชุนเยี่ยนด้วยความว่องไว“ท่านแม่ ดูเถอะ ท่านชอบทำให้ลูกตกใจ ใต้เท้าเฉินเป็นคนดีมีคุณธรรม ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเด็กอย่างแน่นอน ใต้เท้า...”ระหว่างที่เด็กสาวพูดก็หันหน้าไปพูดกับเฉินฝาน “คำพูดของท่านก็ไม่ถูกต้องเช่นกัน เมื่อวานบ่าวเข้าสู่ช่วงวัยที่สามารถออกเรือนได้แล้ว ไม่ใช่เด็ก เป็นผู้ใหญ่แล้ว บ่าวนามว่าลู่ซืออี๋ ท่านสามารถเรียกบ่าวว่าซืออี๋ก็ได้เพคะ”“อืม!” ฉินเย่ว์เหมยที่เงียบไปนานพูดเสียงเรียบนิ่ง “ซืออี๋โตขึ้นไม่น้อยเลย ทว่าที่ข้าดู ร่างกายเจ้าสูงขึ้นแล้ว นิสัยก็ยัง...”“ฝ่า ฝ่าบาท!”ลู่ซืออี๋ที่แต่เดิมหน้าแดงก่ำน่ารักขี้เล่น เปลี่ยนไปอย่างมากทันที รีบลนลานคุกเข่ากับพื้

“ที่เจ้าหมายถึงคือ ขั้นต่อไปเจ้าจะกำจัดหลินชาง แล้วขึ้นเป็นเลขาธิการกรมคลังงั้นหรือ?”ไม่รอให้เฉินฝานพูด ฉินเย่ว์เหมยรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่ได้ เจ้าทำเช่นนี้อันตรายเกินไป อีกอย่างไม่ต้องพูดถึงจัดการหลินชางเป็นเรื่องที่ยากมาก ต่อให้เจ้ากำจัดเขาได้ เงินเป็นชีวิตของเสิ่นหมิงหยวน เขาไม่มีทางให้เจ้าเป็นเลขาธิการกรมคลังเด็ดขาด”“ไม่ลองดูจะรู้ว่าทำไม่สำเร็จได้เยี่ยงไร?” เฉินฝานกล่าวอย่างมุ่งมั่นแน่วแน่“เหลวไหลสิ้นดี!” ฉินเย่ว์เหมยตวาดลั่น “เจ้าไม่รู้หรือว่าหากไม่สำเร็จจะผลเสียที่ตามคืออะไร? ชีวิตของเจ้า ชีวิตของเหล่านั้นสาว แม้กระทั่งชีวิตของข้า”เห็นฉินเย่ว์เหมยกังวลเช่นนั้น เฉินฝานพูดอย่างสบายใจ “วางใจเถอะ เจ้ายังไม่ได้แต่งงานกับข้าเลย ข้าจะตายได้เยี่ยงไร และจะยอมให้เจ้าตายได้เยี่ยงไร?”“เจ้า...”ใบหน้าฉินเย่ว์เหมย แปดเปื้อนสีแดงที่ทำให้คนยากสังเกตเห็น “ผู้ชายมักมากหน้าด้าน!”นางหยิบหีบห่อพัสดุหนึ่งอันขว้างใส่ร่างเฉินฝาน “ลู่เฟยอยากได้เสื้อขนสัตว์สองตัวมาโดยตลอด นางรีบร้อนออกจากวังไป ลืมเอาไป เจ้าเอาไปส่งให้นางเถอะ”เฉินฝานรับหีบห่อพัสดุ ตอบรับอย่างตรงไปตรงมา “ได้เลย”เขากำลัง