Semua Bab เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Bab 1281 - Bab 1290

ธิดาเทพ?ธิดาเทพอันใด?ฉินเย่ว์เจียวตะลึงงันอยู่กับที่เฉินฝานพุ่งปราดเข้าไปแล้วโน้มตัวลง ชี้ไปที่ฉินเย่ว์เจียวพลางถามว่า “เจ้าเรียกนางว่าอันใด ธิดาเทพ? นางเป็นธิดาเทพของพวกเจ้าหรือ?”นักฆ่าหญิงไม่ตอบเฉินฝาน เพียงแต่จ้องมองฉินเย่ว์เจียวด้วยแววตาหวาดกลัว แรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ในร่างใช้ไปกับปาก ริมฝีปากของนางสั่นเทาอย่างแรง พึมพำไม่หยุดว่า “ธิดาเทพ ธิดาเทพ...”จนกระทั่งสิ้นลมหายใจ เสียงของนักฆ่าหญิงถึงค่อยหยุดลง“หมอ หมอรีบมาดูเร็วเข้า”เสียงร้อนใจของไป่เผยหรานดังขึ้นเฉินฝานโบกมือ “ไม่ต้องแล้ว ไม่รอดแล้ว”สาเหตุการตายของนักฆ่าหญิงคือเสียเลือดมากเกินไป ในยุคโบราณที่ไม่มีการผ่าตัด ไม่มีการให้เลือด ต่อให้เป็นหมอสวี่ไท่ที่มีวิชาแพทย์ระดับสุดยอดก็ไม่อาจช่วยชีวิตนักฆ่าหญิงผู้นี้ไว้ได้“ลากนางออกไป ค้นตัวให้ละเอียด หากไม่พบสิ่งที่เป็นประโยชน์ก็ฝังเสีย” เฉินฝานกล่าวหลังจากที่ลากนักฆ่าหญิงออกไป สายตาของทุกคนในห้องล้วนจับจ้องไปที่ฉินเย่ว์เจียวฉินเย่ว์เจียวถูกจ้องมองขนลุกซู่ “พวกเจ้ามองข้าเพราะเหตุใด ข้าเป็นพระขนิษฐาของฝ่าบาท จะเป็นธิดาเทพของนักฆ่าหญิงอะไรนั่นได้อย่างไร?”ฉินเย่ว

เฉินฝานยังไม่ทันตอบกลับ ฉินเย่ว์เจียวก็ส่ายหัวไม่หยุด “ไม่ เป็นไปไม่ได้ พี่รองไม่มีทางเป็นธิดาเทพของนักฆ่าพวกนั้น แม้ว่าเมื่อก่อนพี่หญิงรองจะเกลียดชังนายท่านคนก่อนหน้านี้ แต่นางไม่มีทางเป็นมารร้ายสังหารผู้คนเป็นอันขาด!”“นายท่าน!” ฉินเย่ว์เจียวคว้ามือของเฉินฝานไว้ แล้วเอ่ยอย่างกังวลใจว่า “พี่หญิงรองไม่มีทางเป็นธิดาเทพเด็ดขาด บนโลกนี้มีคนหน้าตาคล้ายกันอยู่มากมาย ธิดาเทพผู้นั้นแค่บังเอิญหน้าตาเหมือนข้าเท่านั้น!”“เย่ว์เจียว!” เฉินฝานกุมมือฉินเย่ว์เจียวกลับ เขาไม่คิดจะปิดบังเลย “เสียใจด้วยมาก ๆ ตอนนี้หลักฐานต่าง ๆ บ่งชี้ว่าธิดาเทพที่นักฆ่าพวกนั้นเอ่ยถึง มีความเป็นไปได้สูงมากว่าจะเป็นพี่หญิงรองของเจ้า”เมื่อฉินเย่ว์เจียวบอกว่านางหน้าตาคล้ายคลึงฉินเย่ว์ฉิน เฉินฝานก็รู้สึกหนักอึ้งอย่างมาก หลักฐานที่ทางไป่เผยหรานรวบรวมมากขึ้นเรื่อย ๆ บ่งชี้ว่าการฆาตกรรมบุรุษที่โหดร้ายชุดนี้เป็นฝีมือของตำหนักเซียวเหยาตอนนี้ก็รอให้หวงหวั่นเอ๋อร์กลับมายืนยันเท่านั้นเฉินฝานคิดว่าตำหนักเซียวเหยาจะต้องใช้ฉินเย่ว์ฉินให้เป็นประโยชน์ แต่คิดไม่ถึงว่าฉินเย่ว์ฉินจะมีฐานะสูงส่งถึงเพียงนี้ในตำหนักเซียวเหยาตอนถูกขั

ฉินเย่ว์เหมยอยากพุ่งขึ้นไปบนหลังคาเช่นกัน แต่เฉินฝานขวางนางไว้ “ฝ่าบาท รีบร้อนออกไป อาจเกิดอันตรายได้พ่ะย่ะค่ะ”“ไม่เป็นไร ข้าปกป้องตัวเองได้”สีหน้าของฉินเย่ว์เหมยเต็มไปด้วยความไม่ยี่หระ ยืนกรานว่าจะออกไปเฉินฝานยังคงขวางหน้าฉินเย่ว์เหมยไม่ให้ไป “นั่นก็ไม่ได้ บัดนี้ฐานะของพระองค์ไม่เหมือนในอดีต ศัตรูข้างนอกยังไม่รู้แน่ชัด กระหม่อมไม่อาจให้พระองค์ตกอยู่ในความเสี่ยงได้”ฉินเย่ว์เหมยชะงักฝีเท้า นางไม่ได้โกรธในใจยังมีความรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อยเฉินฝานยังคงห่วงใยนางถึงเพียงนี้นัยน์ตาของฉินเย่ว์เหมยที่หันหน้าไปมองเฉินฝานเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย แต่น่าเสียดายที่เฉินฝานเอาแต่เพ่งความสนใจไปที่หลังคาเลยไม่เห็นหลังคากระเบื้องเคลือบกลับคืนสู่ความเงียบสงบหลังจากเสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นช่วงสั้น ๆ“หงอิงจับคนได้แล้วหรือ?”“นะ น่าจะใช่กระมัง”ฉินเย่ว์เหมยรีบละสายตาจากร่างของเฉินฝาน ขณะเดียวกันก็ถอยหลังไปเมื่อครู่นี้ ขณะที่เฉินฝานเพ่งมองไปที่หลังคา ฉินเย่ว์เหมยขยับของตนให้เข้าไปยืนใกล้เฉินฝานเล็กน้อยอย่างอดใจไว้ไม่อยู่นางชอบกลิ่นอายบุรุษบนร่างของเฉินฝานไม่ใช่กลิ่นหอมอย่างแน่นอน

เซียนเจี้ยนหวงเซียนเปลี่ยนท่าทีจากหัวเราะเฮฮา เขาโค้มกายให้ฉินเย่ว์เหมยเล็กน้อย “ฝ่าบาท ขออภัยเป็นอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเคยไปแค่ที่ตั้งเก่าของตำหนักเซียวเหยาเท่านั้น หลังจากที่ตำหนักเซียวเหยาย้ายไปที่ตั้งใหม่ กระหม่อมก็ยังไม่เคยไปเลยพ่ะย่ะค่ะ” “เช่นนั้นก็โทษท่านไม่ได้” ฉินเย่ว์เหมยยากจะปกปิดสีหน้าผิดหวังเอาไว้ได้ตำหนักเซียวเหยาหาเจอยากจริง ๆ หลังจากที่เฉินฝานกลับมาจากเมืองเซียนตูครั้งก่อน นางก็ส่งหงอิงไปตามหาตำหนักเซียวเหยาด้วยตนเอง แต่ก็หาไม่เจอ หวงหวั่นเอ๋อร์ถลึงตาใส่เซียนเจี้ยนหวง “เช่นนั้นข้าไปตามท่านมาก็ไม่มีประโยชน์สักนิดเลยไม่ใช่หรือ ไร้ค่านัก!” เซียนเจี้ยนหวงไม่กล้าโต้แย้งหวงหวั่นเอ๋อร์ ใครใช้ให้เขาติดหนี้นางเล่าเมื่อเห็นเซียนเจี้ยนหวงโดนหวงหวั่นเอ๋อร์ดุจนไม่กล้าเงยหน้า ฉินเย่ว์เหมยก็ตกใจมาก นางก้มหน้าถามเฉินฝานว่า “พวกเขาเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ หรือ?” นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นบุตรสาวด่าทอบิดา และบิดาเอาแต่รับคำเหมือนเด็กที่กระทำความผิด ไม่กล้าเอ่ยปากพูดสักคำเฉินฝานพยักหน้า หากฉินเย่ว์เหมยรู้พวกเรื่องชั่วช้าที่เซียนเจี้ยนหวงทำไว้ นางคงไม่รู้สึกแปลกใจเลย“พอได้แ

“ซืออี๋ ยังมัวอึ้งอยู่ทำไม นั่งลงเถิด หนึ่งปีครึ่งไม่ได้ไปที่อุทยาน เป็นความผิดของข้าเอง”ลู่ซืออี๋ที่ได้สติกลับมาก็รีบเอ่ยว่า “นายท่าน ตอนนี้ท่านมีงานสำคัญรัดตัว เวลานี้ยังตั้งใจเจียดเวลาไปที่อุทยานหม่อนอีก” เฉินฝานเงยหน้ามองลู่ซืออี๋ไม่เจอกันหนึ่งปีครั้ง ลู่ซืออี๋เติบโตขึ้นมาจริง ๆ ตอนนั้นยังมีใบหน้ากลมเล็กจ้ำม่ำเหมือนเด็กทารกเล็กน้อย บัดนี้ไม่เห็นร่องรอยโดยสิ้นเชิง ใบหน้ารูปเมล็ดแตงที่ได้มาตรฐานทำให้นางดูงดงามขึ้นมาก แน่นอนว่าย่อมงดงามกว่าเมื่อก่อน แต่เฉินฝานกลับรู้สึกเสียดาย ลู่ซืออี๋ในตอนนี้ไม่ได้ดูสดใสและมีชีวิตชีวาเหมือนในตอนนั้นแล้วพูดแบบไม่น่าฟังก็คือดูหม่นหมอง รู้สึกอัดอั้นตันใจมากไม่ได้เจอเขาหนึ่งปีครึ่ง เห็นได้ชัดว่าคิดถึงเขาแทบขาดใจ แต่ยังคงแสร้งทำเป็นรู้ความแล้วผลักไสเขาออกไปอย่างใจกว้าง “พอได้แล้ว!”เฉินฝานดึงลู่ซืออี๋เข้ามาในอ้อมแขนของตนเอง“หากคิดถึงข้าก็แสดงออกมาตามตรงก็ได้ ไม่ต้องแสร้งทำเป็นใจกว้าง” เฉินฝานรู้สุขภาพของลู่ชุนเยี่ยนดี นางป่วยจนทำเสื้อผ้าไม่ได้ที่ไหนกัน นางแค่จงใจให้ลู่ซืออี๋มาแทนนางพูดตามตรงก็คือกลัวเขาลืมลู่ซืออี๋“นายท่าน!” ลู่ซือ