Semua Bab เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Bab 1271 - Bab 1280

บนตัวของทหารทุกคนล้วนมีงูทองเงินตัวโตเต็มที่เลื้อยอยู่สามถึงสี่ตัว แม้ทหารพวกนั้นจะตายด้วยพิษไปแล้ว แต่พวกงูกลับไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป พวกงูงัดร่างของพวกเขา กินและฉีกศพของพวกเขาไม่หยุด“อยากตายหรือไง ย้ำแล้วย้ำอีกว่าห้ามเข้าใกล้ไม่ใช่หรือ!”เฉินฝานและไป่เผยหรานอยากเข้าใกล้เล็กน้อย แต่ถูกคนตะโกนห้ามเสียงดังคนที่ตะคอกใส่เฉินฝานและไป่เผยหรานคือชายวัยกลางคนอายุประมาณสามสิบปี ผิวพรรณของเขาค่อนข้างดำคล้ำ หนวดเขลาเต็มใบหน้า หน้าตาดูดุร้ายอย่างมากเริ่นฉุนไห่เจ้าหน้าที่ของจุดรวมพลตำหนิชายวัยกลางคนทันที “หูซาน พวกเขาคือท่านอัครเสนาบดีและท่านเลขาธิการกรมยุติธรรม ไม่อาจเสียมารยาทได้ ยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก?”หูซานรีบคุกเข่าลงทันที แต่เขายังคงไม่หยุดพูด “ใต้เท้าทั้งสองยิ่งไม่อาจเข้าใกล้ งูเหล่านี้ มีพิษร้ายแรง ทั้งยังไม่กลัวมนุษย์ หากอยู่ใกล้มนุษย์คนใดไม่กัดจนเหลือกระดูกก็ไม่มีทางปล่อย ยากำจัดอสรพิษไม่อาจใช้กับพวกเขาได้”“หูซานคือหมองูที่มีชื่อเสียงของละแวกนี้ คำพูดของเขาไม่อาจไม่เชื่อฟัง เพื่อความปลอดภัยของใต้เท้าทั้งสองคน ใต้เท้าทั้งสองคนโปรดอย่าเข้าใกล้เลยขอรับ” เริ่นฉุนไห่อธิบาย“ใต้เท้า ท่

เริ่มจากจุดรวมพล ฉินเย่ว์เจียวเรียกงูมาตลอดทาง แต่ใกล้จะถึงเมืองแล้ว ยังคงไม่เจองูทองเงิน อย่ากล่าวถึงงูทองเงินที่นักฆ่าหญิงสามารถควบคุมได้ แม้กระทั่งงูทั่วไปที่พบได้ในเมืองหลวงก็ปรากฏตัวออกมาน้อยมาก“นายท่านบอกว่านักฆ่าหญิงพวกนั้นไม่มีวรยุทธ์ไม่ใช่หรือเจ้าคะ เหตุใดพวกนางจึงหนีไปเร็วเช่นนี้?” ฉินเย่ว์เจียวถามเฉินฝานด้วยความสงสัยเฉินฝานไม่ได้ตอบคำถามฉินเย่ว์เจียวในทันที แววตาลุ่มลึกสังเกตไปรอบๆเมื่อไม่ได้คำตอบจากเฉินฝาน ฉินเย่ว์เจียวจึงพูดกับตนเอง“นักฆ่าหญิงเหล่านั้นต้องมีคนที่วรยุทธ์สูงส่ง หรือไม่ก็รถม้าพาพวกนางไป หลังจากสังหารคนแน่นอนเจ้าค่ะ”“ไม่มีทาง!” เฉินฝานตอบด้วยความมั่นใจหลังจากทราบเรื่อง เฉินฝานสั่งปิดถนนทุกแห่งทันที ถนนสายเล็กรถม้าวิ่งได้ช้า ส่วนถนนเส้นหลักล้วนมีทหารคอยเฝ้าคนมีวรยุทธ์สูงอยู่ใกล้กับพวกนักฆ่าหญิง ข้อนี้มั่นใจได้ แต่ไม่ว่าจะวรยุทธ์แกร่งกล้าเพียงใด การจะพาคนมากมายออกไปนั้นไม่อาจเป็นไปได้ ทั้งยังต้องเอางูจำนวนมากไปด้วย“เช่นนั้นพวกนางจะซ่อนตัวที่ใดได้บ้างเจ้าคะ”ตอนฉินเย่ว์เจียวถาม นางพบว่าสายตาของเฉินฝานจับจ้องไปยังประตูเมืองด้านหน้าซึ่งอยู่ไม่ไกลนั

“งู งู เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร นายท่าน นายท่านช่วยจินเหยียนไชเป่าเร็วเข้าเจ้าค่ะ!”ตอนฉินเย่ว์โหรวพูด ฉินเย่ว์เจียวก็พูดเช่นเดียวกัน แต่น้ำเสียงของทั้งสองคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง น้ำเสียงของฉินเย่ว์โหรวคือกระวนกระวายและหวาดกลัว น้ำเสียงของฉินเย่ว์เจียวคือดีใจ“เสี่ยวไชเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึง เหตุใด...”ฉินเย่ว์เจียวที่วิ่งไปหาเสี่ยวไชเอ๋อร์ ดีใจจนพูดไม่รู้เรื่อง“พี่สาม เหตุใดท่านจึงยืนนิ่งเช่นนั้น ไม่ไล่พวกงูไป” ฉินเย่ว์เจียวร้อนใจอย่างมาก“งูทั้งหมดนี้เสี่ยวไชเอ๋อร์เป็นคนเรียกมา หากข้าไล่พวกมันไป เสี่ยวไชเอ๋อร์ต้องโมโหแน่ๆ ต่อไปนี้คงไม่สนใจข้าอีก”“ไชเอ๋อร์จะโมโหได้อย่างไรเจ้าคะ เกรงว่าตอนนี้ไชเอ๋อร์จะกลัวจนแทบจะฉี่ราด...”ฉินเย่ว์โหรวหยุดพูดกะทันหัน นางมองไปที่ฉินเย่ว์เจียว แล้วมองไปที่เสี่ยวไชเอ๋อร์“พี่สาม เมื่อครู่พี่บอกว่าอะไรนะเจ้าคะ งูทั้งหมดนี้เสี่ยวไชเอ๋อร์เป็นคนเรียกมา?” แม้ถ้อยคำนี้ฉินเย่ว์โหรวจะเป็นคนพูด แต่น้ำเสียงของนางคือไม่เชื่อแม้แต่คนเดียวการที่ฉินเย่ว์โหรวไม่เชื่อเป็นเรื่องปกติ เสี่ยวไชเอ๋อร์เป็นลูกที่คนสามท่ามกลางจิน เหยียน ไช เป่า ตอนอ

ฉินเย่ว์เจียวเดินออกไปข้างนอก โดยมีจวนเฉินเป็นศูนย์กลาง หลังจากเดินในรัศมีสามสิบลี้ นางหยุดลงฉินเย่ว์เจียวหันไปหาเฉินฝานพร้อมกับส่ายหน้า สีหน้าของนางเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังช่างน่าเสียใจยิ่งนัก ยังคงไม่รู้ว่าพวกนักฆ่าหญิงอยู่ที่ใด นางไม่อาจเรียกตัวได้แม้เพียงหนึ่งตัว“ฮูหยินสาม หรือว่างูของนักฆ่าหญิงพวกนั้นถูกเสี่ยวไชเอ๋อร์เรียกมาหมดแล้วเจ้าคะ?” เย่ว์หนูที่ติดตามมาโดยตลอดเอ่ยถามฉินเย่ว์เจียวส่ายหน้า “ด้วยความสามารถของเสี่ยวไชเอ๋อร์ เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกงูทั้งหมดของนักฆ่าหญิงมาได้ สิ่งเดียวที่สามารถอธิบายในตอนนี้ได้คือ นักฆ่าหญิงพวกนั้นฆ่างูทั้งหมดแล้ว”“เย่ว์เจียว เจ้ามั่นใจได้หรือไม่ว่าพวกงูถูกนักฆ่าหญิงฆ่าหมดแล้ว?” เฉินฝานถามฉินเย่ว์เจียวเงียบครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “นายท่าน ข้ามั่นใจเจ้าค่ะ!”“อื้ม” เฉินฝานเองก็พยักหน้าเช่นเดียวกัน จากนั้นหันไปสั่งองครักษ์ที่อยู่ข้างๆ “ไปแจ้งแม่ทัพเหอ เปิดประตูเมือง ยุติการปิดประตูเมือง”เมื่อได้ยินเฉินฝานบอกว่าจะยุติการปิดประตูเมือง ฉินเย่ว์เจียวพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ “นายท่านเจ้าคะ หากเปิดประตูเมือง นักฆ่าหญิงพวกน

“แต่ว่าเสี่ยวไชเอ๋อร์ยังเด็กมาก หากเป็นอะไรขึ้นมา เช่นนั้น...”“เช่นนั้นต้องพึ่งแม่สามเยี่ยงเจ้าแล้ว ข้าเชื่อว่าเจ้าจะปกป้องเสี่ยวไชเอ๋อร์ได้”“นายท่าน ข้ากลัวเจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์เจียวมากความสามารถ ปกตินางไม่เคยกลัวฟ้ากลัวดิน แต่ให้นางปกป้องเสี่ยวไชเอ๋อร์ นางกลับรู้สึกกลัวไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนางล้วนย่อมได้ แต่ไม่อาจยอมให้เกิดเรื่องใดๆ ขึ้นกับเสี่ยวไชเอ๋อร์เพราะเพียงเสี่ยวไชเอ๋อร์มีแผลถลอกเพียงเล็กน้อย ฉินเย่ว์โหรวก็จะด่านางฉินเย่ว์โหรวอ่อนโยนกับทุกเรื่องและทุกคน มีเพียงเรื่องของเฉินฝานและลูกๆ เท่านั้นที่นางไม่อาจอ่อนโยนได้“ไม่ต้องกลัว ถึงเวลาเย่ว์หนูจะนำทัพทหารหญิงลอบปกป้องเจ้าเอง สำหรับเย่ว์โหรว ข้าจัดการเอง”“เจ้าค่ะ นายท่าน ตอนนี้ข้าจะล่องูเข้าเมืองก่อน ท่านกลับจวนก่อนเจ้าค่ะ จับตัวน้องสี่ขึ้นบนเตียง เมื่อขึ้นเตียง น้องสี่ต้องกอดนายท่านอย่างน้อยครึ่งวัน นางชอบครางยิ่งนัก ยามนางคราง แม้ฟ้าถล่มลงมาก็ไม่หวั่นเกรง” ฉินเย่ว์เจียวกล่าว“เอ่อ...เย่ว์เจียว อันที่จริงเจ้าไม่ต้องพูดตรงเช่นนี้ก็ได้!” ฉินเย่ว์เจียวพูดจนเฉินฝานรู้สึกประหม่า รักนวลสงวนตัวที่โบราณกล่าวไว้เล่า?“