Semua Bab เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Bab 1251 - Bab 1260

“โอ้ว” เฉินฝานหัวเราะ “แม่นางหวงนี่ไม่ใส่อะไรเลยสินะ สมกับเป็นลูกสาวของเจี้ยนหวง ไม่ยึดติดในกรอบจริงๆ พวกสาว ๆ ในหอนางโลมยังไม่กล้าเปลือยเช่นนี้เลย เจ้าไม่กลัวว่าบุรุษอื่นจะมองเลยหรือไร” “ใครกล้ามองข้า ข้าจะควักลูกตาของมันให้ได้!” หวงหวั่นเอ๋อร์เอ่ยอย่างอำมหิตอาจเป็นเพราะอยู่ในน้ำ อีกทั้งยังไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนร่าง เวลานี้หวงหวั่นเอ๋อร์ดูขาวเนียนเยาว์วัย ทำท่าทางเหมือนนักเลง โกรธแบบเด็กน้อย ไม่มีความน่าเกรงขามเลยสักนิดเดียว เมื่อเห็นเฉินฝานไม่กลัว แต่มองนางด้วยรอยยิ้ม หวงหวั่นเอ๋อร์พลันขวยเขินขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับว่าทำเรื่องน่าอายแล้วโดนคนเห็นเข้าจ๋อม ๆหวงหวั่นเอ๋อร์มุดลงไปในน้ำแสร้งตายเฉินฝานลูบคางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “อืม พวกบุรุษไม่กล้ามอง แล้วเจ้าเปลือยไว้แบบนั้น ตอนเดินจะไม่ส่ายหรือ? แบบนั้นมันสบายด้วยหรือ?” จ๋อม ๆฟองอากาศบนผิวน้ำเพิ่มมากขึ้น“อ๊าก!”หวงหวั่นเอ๋อร์โผล่ออกมาจากในน้ำทันใด ก่อนจะถลึงตาใส่เฉินฝานแล้วเอ่ยอย่างฉุนเฉียวว่า “คนสารเลว เจ้าจะหยุดได้หรือยัง?” “เฮ้อ ก็ข้าเป็นห่วงว่าเจ้ากลั้นหายใจในน้ำนานเกินไปจนแย่ไปแล้วหรือไม่? เจ้าออกมาแล้ว เช่นนั้นข้าก็จ

“ไม่มีพริกป่น น่าเสียดายจัง”“เฮ้อ ช่างเถอะ โรยเกลือนิดหน่อย รสชาติก็นับว่าใช้ได้ กินแบบนี้ไปก็แล้วกัน”เฉินฝานล้วงถุงใบเล็กออกจากกระเป๋าออกมา ถุงใบเล็กบรรจุเกลือไว้เล็กน้อยคนยุคโบราณมีนิสัยพกเกลือติดตัวนิดหน่อยตอนออกเดินทาง ตอนนี้เฉินฝานก็มีนิสัยนี้เช่นกันเฉินฝานโรยเกลือบนปลาที่ปิ้งสุกดีแล้ว จากนั้นก็ดึงส่วนท้องปลาลงมาแล้วเอาก้างออก ก่อนจะยื่นให้หวงหวั่นเอ๋อร์หวงหวั่นเอ๋อร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วรับปลาจากมือของเฉินฝานนางอ้าปากเล็กน้อยแล้วเม้มปากลงไป ก่อนจะเริ่มกินคำที่สองทันทีเฉินฝานพอใจท่าทางของหวงหวั่นเอ๋อร์มาก เขาก้มหน้าเลื่อนปลาปิ้งในมือมาถึงริมฝีปาก ตั้งใจว่าจะเริ่มกิน“...” เฉินฝานมองมือที่ว่างเปล่าของตนเองอย่างตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่าปลาของเขาอยู่ในมือหวงหวั่นเอ๋อร์แล้วแย่งเฉินฝานแล้วก็เริ่มกินอย่างอดใจรอไม่ไหว“เฮ้ย เจ้าอย่าสิ กินปลาแบบนี้ไม่ได้นะ!”โชคยังดีที่เฉินฝานมือไวมากพอ ไม่อย่างนั้นหวงหวั่นเอ๋อร์คงโดนก้างปลาทิ่มคอแล้ว “อะไร เจ้าอยากกินคนเดียวหรือ?” หวงหวั่นเอ๋อร์มองปลาในมือเฉินฝาน กะพริบตาปริบ ๆ ดูสงสารเล็กน้อยเฉินฝาน “ข้าไม

เมื่อผู้หญิงที่มีวรยุทธ์สูงส่ง เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ มีแนวคิดขบถได้ปลดล็อกความสุขของสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงแล้ว นางก็จะมอบ “ความประหลาดใจ” ให้คุณเสมอหวงหวั่นเอ๋อร์ชอบ “สำรวจชีวิต” ในน้ำกับเฉินฝานนอกจากนี้น้ำธรรมดายังไม่ได้ด้วย จะต้องเป็นน้ำในธรรมชาติให้ได้ยกตัวอย่างเช่น ทะเลสาบภูเขาที่ไร้ผู้คน แม่น้ำเชี่ยวกรากที่ไหลไม่หยุด หรืออย่างเช่นมหาสมุทรกว้างสุดลูกหูลูกตาเดินทางจากแผ่นดินมาถึงชายฝั่งทะเล และจากชายฝั่งมายังในแผ่นดิน ทะเลสาบและทะเลของต้าชิ่งแทบจะเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักของเฉินฝานกับหวงหว่านเอ๋อร์เดิมทีระยะทางใช้เวลาแค่เจ็ดแปดวัน แต่พวกเขาใช้เวลาเดินทางสามเดือนกว่าจะมาถึงเมืองหลวง“นายท่าน นายท่าน!”ก้อนเมฆสีครามพุ่งมาจากทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็กระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเฉินฝาน“ไม่ได้กินปลามาหลายวัน ข้าอยากกินปลา~”ชายเสื้อสีครามถูกรั้งขึ้น เรียวขายาวขาวเนียนปรากฏขึ้นตรงหน้าเฉินฝานฉับพลัน ในขณะเดียวกัน มือเรียวงามก็โอบรอบคอของเขาไว้ จุมพิตบนลูกกระเดือกของเขาเฉินฝานฝืนดึงมือของหวงหวั่นเอ๋อร์ลงมา “กำลังจะเข้าเมืองหลวงแล้ว กลับไปถึงบ้าน เราค่อยกินปลาที

หวงหวั่นเอ๋อร์ที่เดิมทีลากเฉินฝานรีบเร่งเดินทางพลันเชื่องช้าลง คำพูดจากปากก็เอื่อยเฉื่อยไปด้วย “นายท่าน เรามาช้าไปแล้ว”เฉินฝานชะงักไปมาช้าไปแล้ว?“เจ้าหมายความว่า...”ขณะที่เฉินฝานพูด ก็มีคนผู้หนึ่งคลานออกมาตรงประตูใหญ่ของคฤหาสน์หลังนั้นทันใดคนผู้นั้นมีเลือดเต็มตัว มือที่ยกขึ้นมาหาเฉินฝานกับหวงหวั่นเอ๋อร์ก็เต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน“ช่วย...”เมื่อเฉินฝานวิ่งเข้าไป คนผู้นั้นก็สิ้นลมหายใจแล้วเมื่อก้าวข้ามประตูใหญ่ เฉินฝานก็เห็นว่ามีคนนอนกระจัดกระจายข้างในลานบ้านหวงหวั่นเอ๋อร์โฉบผ่านเฉินฝาน เข้าไปในคฤหาสน์ก่อน ผ่านไปไม่นาน นางก็ทะยานออกมาอีกครั้ง มือซ้ายและมือขวาของนางหิ้ว...“พวกนางไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กทารกในผ้าห่อ!”หวงหวั่นเอ๋อร์วางร่างที่อยู่ในมือลงตรงหน้าเฉินฝาน เป็นเหมือนที่นางพูดไว้ ทั้งสองนั้นล้วนเป็นเด็กทารกอายุเพียงไม่กี่เดือนเมื่อมองเด็กทารกสองคนที่สภาพเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงบนพื้น เฉินฝานก็สูดลมหายใจเฮือกหนึ่งนี่มันความแค้นอันใดกัน?แม้แต่ทารกน้อยเช่นนี้ก็ยังไม่เว้น อีกทั้งยังลงมือโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้เฉินฝานนั่งยอง ๆ ตรวจดู เมื่อเขาห็นร่องรอยสีแดงตรงจุดหนึ่ง

พวกทหารถอนกำลังออกไปแล้ว เฉินฝานก็ออกไปรอเช่นกันเฉินฝานเพิ่งออกมาจากคฤหาสน์ ร้อยโทน้อยผู้นั้นก็ยกเก้าอี้หนึ่งตัวเข้ามาทันทีเขาใช้แขนเสื้อปัดเก้าอี้หลายรอบ จากนั้นค่อยเอ่ยด้วยความเคารพว่า “ใต้เท้า เชิญนั่งขอรับ”พอเฉินฝานนั่งลงแล้ว เขาเหลือบมองปืนกลพกในมือเฉินฝานแวบหนึ่ง ถึงค่อยถอนตัวจากไปด้วยความเสียดาย การจะให้หวงหวั่นเอ๋อร์นั่งดี ๆ คงไม่มีทางเป็นไปได้แน่ หลังจากที่ออกมาจากคฤหาสน์ นางก็หาต้นไม้สักต้นเอาไว้แล้ว เวลานี้งีบหลับบนกิ่งไม้ไปนานแล้วผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ไป่เผยหรานเดินออกจากในคฤหาสน์ เขารีบมาหาเฉินฝานแล้วคุกเข่าลงรายงานทันที“ใต้เท้า ที่นี่คือคฤหาสน์ส่วนตัวของจางกงเจวี๋ย จางกงผู่ขอรับ”เฉินฝานชะงักไป “จางกงเจวี๋ย ก็คือจางกงเจวี๋ยที่เพิ่งได้หลานชายสองคนเมื่อเดือนที่แล้ว ฝ่าบาทจึงตกรางวัลด้วยพระองค์เองผู้นั้นหรือ?”ไป่เผยหรานตอบกลับว่า “ใช่ขอรับ ผู้ตายมีจางจู้หยวนบุตรชายของจางกงเจวี๋ย นางหลิวลูกสะใภ้ของจางกงเจี๋ย หลานชายสองคนที่เพิ่งอายุครบเดือนไม่กี่วันของจางกงเจวี๋ย และยังมีข้ารับใช้ในคฤหาสน์ขอรับ”เฉินฝานถาม “ทรัพย์สินสูญหายหรือไม่”“ไม่เลยขอรับ”“ฆ่าล้างแค