LOGINShare
บทที่ 1255
Related chapters
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1256
เมื่อผู้หญิงที่มีวรยุทธ์สูงส่ง เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ มีแนวคิดขบถได้ปลดล็อกความสุขของสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงแล้ว นางก็จะมอบ “ความประหลาดใจ” ให้คุณเสมอหวงหวั่นเอ๋อร์ชอบ “สำรวจชีวิต” ในน้ำกับเฉินฝานนอกจากนี้น้ำธรรมดายังไม่ได้ด้วย จะต้องเป็นน้ำในธรรมชาติให้ได้ยกตัวอย่างเช่น ทะเลสาบภูเขาที่ไร้ผู้คน แม่น้ำเชี่ยวกรากที่ไหลไม่หยุด หรืออย่างเช่นมหาสมุทรกว้างสุดลูกหูลูกตาเดินทางจากแผ่นดินมาถึงชายฝั่งทะเล และจากชายฝั่งมายังในแผ่นดิน ทะเลสาบและทะเลของต้าชิ่งแทบจะเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักของเฉินฝานกับหวงหว่านเอ๋อร์เดิมทีระยะทางใช้เวลาแค่เจ็ดแปดวัน แต่พวกเขาใช้เวลาเดินทางสามเดือนกว่าจะมาถึงเมืองหลวง“นายท่าน นายท่าน!”ก้อนเมฆสีครามพุ่งมาจากทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็กระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเฉินฝาน“ไม่ได้กินปลามาหลายวัน ข้าอยากกินปลา~”ชายเสื้อสีครามถูกรั้งขึ้น เรียวขายาวขาวเนียนปรากฏขึ้นตรงหน้าเฉินฝานฉับพลัน ในขณะเดียวกัน มือเรียวงามก็โอบรอบคอของเขาไว้ จุมพิตบนลูกกระเดือกของเขาเฉินฝานฝืนดึงมือของหวงหวั่นเอ๋อร์ลงมา “กำลังจะเข้าเมืองหลวงแล้ว กลับไปถึงบ้าน เราค่อยกินปลาที
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1257
“นายท่าน เหตุใดท่านถึงหยุดเดินเล่า รีบไปเร็วเข้า!”เดิมทีเฉินฝานอยากกลับไปถามหญิงชราให้เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่โดนหวงหวั่นเอ๋อร์ฝืนลากตัวไปหลังจากปีนเขาสองลูก ข้ามหน้าผาหนึ่งแห่ง ในที่สุดทะเลสาบภูเขาที่หญิงชราพูดถึงก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเฉินฝาน“นายท่าน!”หวงหวั่นเอ๋อร์ที่เดิมทีเร่งรีบเดินทาง ตอนนี้กลับหยุดเดินกะทันหัน ก่อนจะพิงร่างเฉินฝานเหมือนไร้กระดูกฉับพลัน“ข้าเหนื่อยแล้ว เดินไม่ไหว ท่านอุ้มข้าไปหน่อยสิ”“หืม? เช่นนั้นเจ้าหิ้วผู้อาวุโสคนนั้นกลับมาได้อย่างไร? ลากข้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร? เจ้าจะไม่มีแรงได้หรือ?” เฉินฝานที่ยังคงขุ่นเคืองเล็กน้อย ไม่อยากให้นางสมหวังดั่งใจง่าย ๆ ถึงเพียงนั้น“เฮ้อ ๆๆ ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้หิ้วตัวผู้อาวุโสมา หลังจากนั้นก็ลากท่านไปอีก ดังนั้นข้าก็เลยหมดแรงแล้ว”“อย่างนี้นี่เอง ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าเองก็เหนื่อยแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราก็พักผ่อนกันสักพักเถิด”“อย่านะ ๆ!”เฉินฝานกำลังคิดจะนั่งลง หวงหวั่นเอ๋อร์รีบโอบรอบคอของเฉินฝานไว้ เสียงออดอ้อนเย้ายวนไม่หยุดดังออกมาจากริมฝีปากเล็กที่แดงระเรื่อ“มัน...แฉะมากแล้วนะ”อาจเป็นเพราะความตื่นเต้นเขินอาย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1258
หวงหวั่นเอ๋อร์ที่เดิมทีลากเฉินฝานรีบเร่งเดินทางพลันเชื่องช้าลง คำพูดจากปากก็เอื่อยเฉื่อยไปด้วย “นายท่าน เรามาช้าไปแล้ว”เฉินฝานชะงักไปมาช้าไปแล้ว?“เจ้าหมายความว่า...”ขณะที่เฉินฝานพูด ก็มีคนผู้หนึ่งคลานออกมาตรงประตูใหญ่ของคฤหาสน์หลังนั้นทันใดคนผู้นั้นมีเลือดเต็มตัว มือที่ยกขึ้นมาหาเฉินฝานกับหวงหวั่นเอ๋อร์ก็เต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน“ช่วย...”เมื่อเฉินฝานวิ่งเข้าไป คนผู้นั้นก็สิ้นลมหายใจแล้วเมื่อก้าวข้ามประตูใหญ่ เฉินฝานก็เห็นว่ามีคนนอนกระจัดกระจายข้างในลานบ้านหวงหวั่นเอ๋อร์โฉบผ่านเฉินฝาน เข้าไปในคฤหาสน์ก่อน ผ่านไปไม่นาน นางก็ทะยานออกมาอีกครั้ง มือซ้ายและมือขวาของนางหิ้ว...“พวกนางไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กทารกในผ้าห่อ!”หวงหวั่นเอ๋อร์วางร่างที่อยู่ในมือลงตรงหน้าเฉินฝาน เป็นเหมือนที่นางพูดไว้ ทั้งสองนั้นล้วนเป็นเด็กทารกอายุเพียงไม่กี่เดือนเมื่อมองเด็กทารกสองคนที่สภาพเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงบนพื้น เฉินฝานก็สูดลมหายใจเฮือกหนึ่งนี่มันความแค้นอันใดกัน?แม้แต่ทารกน้อยเช่นนี้ก็ยังไม่เว้น อีกทั้งยังลงมือโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้เฉินฝานนั่งยอง ๆ ตรวจดู เมื่อเขาห็นร่องรอยสีแดงตรงจุดหนึ่ง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1259
เฉินฝานกับหวงหวั่นเอ๋อร์มองหน้ากัน ที่แท้นักฆ่าหญิงสามคนนั้นฆ่าคนแล้วจู่ ๆ ย้อนกลับมาอีกครั้ง ก็เพื่อทำให้ทหารเหล่านี้เข้าใจผิดคิดว่าพวกเขาคือฆาตกรเฉินฝานก้าวไปข้างหน้า กวาดตามองที่ขุนพลที่เป็นหัวหน้าขุนพลผู้นั้นสวมชุดเกราะสีเงิน องคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าดูเคร่งขรึมจริงจัง อีกทั้งยังดูเยาว์วัยเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นขุนพลเฉินฟานเลื่อนสายตาไปที่เอวของเขาเขาเป็นร้อยโทของกองทหารรักษาการณ์เมืองหลวง ไม่ใช่ทหารจากกองทัพลาดตระเวน ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะไม่รู้จักเฉินฝานเมื่อเสิ่นหมิงหยวนล้ม หลี่ชิ่งย่อมรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้เช่นกัน ฉินเย่ว์เหมนประหารหลี่ชิ่งแล้วก็ให้เหอจื่อหลินดูแลกองทหารรักษาการณ์เมืองหลวง “มัดนักฆ่าสองคนนี้ไว้ แล้วส่งตัวไปที่กรมอาญา!”ขุนพลน้อยเยาว์วัยผู้นี้ตื่นเต้นขึ้นมา เขาเพิ่งเข้ารับตำแหน่งได้ไม่นานก็จับอาชญากรสำคัญแบบนี้ได้แล้ว ในใจคิดเช่นนี้ ขุนพลน้อยถึงขนาดภาคภูมิใจอยู่บ้างดูเหมือนว่าเขาจะยอดเยี่ยมไม่เบาเลย“แกร๊ก!”เฉินฝานไม่พูดอะไรเช่นกัน เขาเพียงแต่ถอดลูกกระสุนออกมา แล้วบรรจุเข้าไปอีกครั้ง“ทะ ท่านอัครเสนาบดี!”“เขาคือท่
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1260
พวกทหารถอนกำลังออกไปแล้ว เฉินฝานก็ออกไปรอเช่นกันเฉินฝานเพิ่งออกมาจากคฤหาสน์ ร้อยโทน้อยผู้นั้นก็ยกเก้าอี้หนึ่งตัวเข้ามาทันทีเขาใช้แขนเสื้อปัดเก้าอี้หลายรอบ จากนั้นค่อยเอ่ยด้วยความเคารพว่า “ใต้เท้า เชิญนั่งขอรับ”พอเฉินฝานนั่งลงแล้ว เขาเหลือบมองปืนกลพกในมือเฉินฝานแวบหนึ่ง ถึงค่อยถอนตัวจากไปด้วยความเสียดาย การจะให้หวงหวั่นเอ๋อร์นั่งดี ๆ คงไม่มีทางเป็นไปได้แน่ หลังจากที่ออกมาจากคฤหาสน์ นางก็หาต้นไม้สักต้นเอาไว้แล้ว เวลานี้งีบหลับบนกิ่งไม้ไปนานแล้วผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ไป่เผยหรานเดินออกจากในคฤหาสน์ เขารีบมาหาเฉินฝานแล้วคุกเข่าลงรายงานทันที“ใต้เท้า ที่นี่คือคฤหาสน์ส่วนตัวของจางกงเจวี๋ย จางกงผู่ขอรับ”เฉินฝานชะงักไป “จางกงเจวี๋ย ก็คือจางกงเจวี๋ยที่เพิ่งได้หลานชายสองคนเมื่อเดือนที่แล้ว ฝ่าบาทจึงตกรางวัลด้วยพระองค์เองผู้นั้นหรือ?”ไป่เผยหรานตอบกลับว่า “ใช่ขอรับ ผู้ตายมีจางจู้หยวนบุตรชายของจางกงเจวี๋ย นางหลิวลูกสะใภ้ของจางกงเจี๋ย หลานชายสองคนที่เพิ่งอายุครบเดือนไม่กี่วันของจางกงเจวี๋ย และยังมีข้ารับใช้ในคฤหาสน์ขอรับ”เฉินฝานถาม “ทรัพย์สินสูญหายหรือไม่”“ไม่เลยขอรับ”“ฆ่าล้างแค
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1261
“ข้าเข้าใจความรู้สึกของฮูหยินดี จางกงพวกเจ้ารีบเข้าไปเถอะ” เฉินฝานปรามข้าหลวงจางที่กำลังจะตำหนิภรรยาสองสามีภรรยาข้าหลวงจางเข้าไปได้มินาน ด้านในก็มีเสียงร้องไห้โอดครวญดังลั่นเรื่องเหล่านี้ย่อมคะเนไว้ก่อนได้อยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อสองสามีภรรยาข้าหลวงจางเพิ่งเข้าไปได้มินาน เฉินฝานก็ชิงรุดหน้าออกจากจวนพำนักไปเสียก่อน เขาอยากไปถึงเขตพระราชฐานในเมืองหลวงโดยเร็วไป่เผยหรานตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุแล้ว การแก้ไขปัญหาต่อจากนี้มิจำเป็นต้องให้เขาเป็นคนจัดการแล้ว ดังนั้นเฉินฝานจึงให้ไป่เผยหรานกลับวังหลวงพร้อมกับเขาคดีนี้มิใช่เรื่องธรรมดา เขาต้องเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยตนเองเฉินฝานกำลังจะลงจากรถม้า จู่ ๆ ฮูหยินกง ก็พุ่งตัววิ่งออกมาหาเฉินฝานราวกับคนเสียสติเฉินฝานคิดที่จะหลบหลีก ทว่าหวงหวั่นเอ๋อร์รวดเร็วกว่าเขา นางรีบลงจากต้นไม้ด้วยความรีบร้อน ใช้ร่างเงาสีครามเคลื่อนย้ายไปมาตรงหน้าเฉินฝานเพียงครู่เดียว ก็ทำให้ฮูหยินกงที่รูปร่างอ้วนท้วน ล้มลงไปเหมือนก้อนเนื้อกลิ้งได้หวงหวั่นเอ๋อร์มิทำได้รุนแรงจนถึงขั้นเสียชีวิต ผนวกกับการที่ฮูหยินกงอ้วนท้วน นางจึงมิรู้สึกเจ็บ เมื่อลุกขึ้นมาอีกครั้งก็พุ่งตัวไปหาเฉ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1262
กลุ่มนักฆ่าหญิงเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน พวกนางทุกคนล้วนมีวรยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ไล่ล่าสังหารบุรุษเพียงอย่างเดียวตั้งเมืองลู่ตูจนมาถึงเมืองหลวง “กลุ่มหนึ่งงั้นรึ?” เฉินฝานรู้สึกตกใจเล็กน้อย เดิมทีเขาหลงคิดไปมีเพียงสองสามคนที่ต่อสู้กับหวงหวั่นเอ๋อร์เท่านั้น “ใช่ขอรับ ใต้เท้า”“สามารถประมาณออกได้หรือไม่ว่ามีกี่คน?”“ใต้เท้า ข้าน้อยวิเคราะห์เบื้องต้นแล้วอาจจะมีประมาณหนึ่งร้อยถึงหนึ่งพันคนขอรับ”“เท่าใดนะ?” เฉินฝานมองไป่เผยหรานด้วยสายตามิสู้ดีอย่างมากระหว่างหนึ่งร้อยถึงหนึ่งพัน ระยะห่างตัวเลขสองจำนวนห่างปานนั้น นี่เรียกว่าประมาณการ? เรียกว่าการวิเคราะห์งั้นรึ?“ใต้เท้า!” ไป่เผยหรานรีบโค้งตัวก้มหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจและโทษตนเอง “เสื้อผ้าและท่าทางของนักฆ่าหญิงเหล่านั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก และมักเปลี่ยนแปลงบ่อยครั้ง ไร้หนทางที่จะนับจำนวนได้อย่างแม่นยำจริง ๆ ขอรับ”จำนวนหนึ่งร้อยถึงหนึ่งพัน เป็นจำนวนคนที่ลูกน้องเก่งกาจที่สุดภายใต้การบัญชากรมยุติธรรมของไป่เผยหราน วิเคราะห์ยาวนานมาหนึ่งเดือน จึงได้ตัวเลขนี้ออกมาอย่างยากลำบาก“ตกลงแล้วเป็นอย่างไรกันแน่?”ตอนที่พูดอีกรอบ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1263
ทว่าก็มิสมเหตุสมผลอย่างมากเคลื่อนไหวเอิกเกริกปานนั้น และสร้างข่าวลือส่งผลกระทบตำแหน่งปกครองฉินเย่ว์เหมย นางย่อมพยายามที่จะล้อมปราบอย่างสุดกำลังเป็นแน่ต่อให้เป็นกลุ่มที่ลึกลับเพียงใด ก็ต้องมีสถานที่ให้พำนัก มิว่าอย่างไรก็สามารถหาเจอได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลามากกว่าปกติเท่านั้นเฉินฝานคิดมาถึงตรงนี้ ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างต่อเนื่องวิธีการสู้สุดตัวเช่นนี้ ช่างไร้เหตุผลยิ่งนัก คงจะมิใช่กลุ่มที่เขาคิดไว้ในใจทว่า ก็เกิดคำถามขึ้นมาอีกหากมิใช่กลุ่มนั้น ในต้าชิ่งจะมีกลุ่มใดที่สามารถมีนักฆ่าหญิงจำนวนมหาศาลปานนั้นได้อีกมีแคว้นอื่นเข้ามาเกี่ยวพันงั้นรึ?ฉวยโอกาสตอนที่ฉินเย่ว์เหมยเพิ่งขึ้นปกครองได้มินาน อำนาจรากฐานยังมิมั่งคง แคว้นอื่นใช้ประโยชน์จากแนวคิดที่ต้าชิ่งให้ความสำคัญบุรุษด้อยค่าสตรีทำให้ต้าชิ่งตกอยู่ในความโกลาหลงั้นรึ?ตอนนี้ปัญหาชายน้อยหญิงเยอะยังมิทันได้รับการแก้ไข จักรพรรดินีเพิ่งขึ้นปกครองมินาน พิธีราชาภิเษกก็ยังมิได้จัดเสียด้วยซ้ำ มิว่าจะเป็นในราชสำนักหรือในกลุ่มราษฎร ล้วนมีชายจำนวนมากที่ยังมิยอมรับบัดนี้ ให้นักฆ่าหญิงไล่ล่าสังหารบุรุษจำนวนมหาศาล สามารถสร้างความโกลาหลภาย
Latest chapter
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1298
เหอจื่อหลินและไป่เผยหรานพากองกำลังขยายอาณาเขตในการขุดค้น ทว่าหาอยู่นานก็ยังมิพบอยู่ดีมิรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร“นายท่าน พี่รอง!”ฉินเย่ว์เจียวที่โดยปกติแล้วมีนิสัยดุดันตรงไปตรงมา บัดนี้ร้องไห้จนแทบจะหมดสติเหอจื่อหลินและไป่เผยหรานกำลังจะจัดแจงคนให้พานางกลับไป ปรากฏว่าเพิ่งจะปริปาก ฉินเย่ว์เจียวก็ถูกสิ่งของกระทบใส่อย่างรุนแรง“ตุ้บ!”ฉินเย่ว์เจียวถูกขว้างก้อนหินใส่“เจ้าคนหน้าไหนรนหาที่ตาย บังอาจขว้างหินใส่ข้า”“เจ้าเอะอะโวยวายปานนี้ และยังทุบตีคนที่ช่วยข้าอย่างรุนแรง เจ้ากลัวว่าพี่จะตายช้าไปหรือกระไร?”......!!!!ทุกคนล้วนตกตะลึงไปครู่ใหญ่ จึงได้สติกลับมาคือเฉินฝาน นี่คือเสียงของเฉินฝาน“นายท่าน ๆ”“ใต้เท้า ๆ”ฉินเย่ว์เจียวพุ่งตัวเข้าหาคนแรก ทว่ามินานนางก็รู้สึกงุนงง ได้ยินเสียงเฉินฝานแล้ว แล้วตัวเขาอยู่ที่ใด“นายท่าน ๆ ท่านอยู่ที่ใด?” ฉินเย่ว์เจียวร้อนรนใจจนกระทืบเท้า“เจ้าหยุดกระทืบเท้าได้แล้ว ถ้ายังกระทืบเท้าข้าคงได้ตายจริง ๆ แล้ว!”ได้ยินเช่นนี้ ฝูงชนมองใต้เท้าฉินเย่ว์เจียวตามสัญชาตญาณเฉินฝานอยู่ใต้เท้าฉินเย่ว์เจียวจริง เขาถูกโต๊ะตัวหนึ่งทับร่างไว้ เพราะโต
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1297
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีข้อสงสัยมากมาย แต่อย่าเพิ่งมาถามตอนนี้ รีบตามข้ามา !”ฉินเย่ว์ฉินลากฉินเย่ว์เจียวไปทันที ดูจากท่าทางของนางแล้ว คงจะเป็นสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานจริง ๆฉินเย่ว์ฉินมุ่งหน้ากลับไปเรือนที่นางออกมาเมื่อครู่“ไปทางนั้นมิได้!” เฉินฝานตะโกนดังลั่นจู่ ๆ เขาก็ได้กลิ่นดินปืนจำนวนมาก จากประสบการณ์ในยุคปัจจุบันของเขา ดินปืนนี้จวนจะระเบิด“เย่ว์เจียวเย่ว์ฉิน อ๋องตวน อีกมินานที่แห่งนี้จะระเบิดแล้ว จงล่าถอยไปด้านนอก!”สองสามปีมานี้ฉินเย่ว์เจียวและอ๋องตวนมักจะติดตามอยู่ข้างกายเฉินฝานเสมอ เฉินฝานมักจะทำการทดลองระเบิดอยู่บ่อยครั้ง พวกเขาเข้าใจสิ่งที่เฉินฝานพูด และเข้าใจผลที่ตามมาของการระเบิดดินปืนในยุคนี้เป็นสินค้าหายาก เพราะดินปืนมีอานุภาพทำลายที่รุนแรง ดังนั้นดินปืนจึงเป็นสินค้าที่ทางการควบคุมอย่างเข้มงวด โดยปกติแล้วราษฎรมิสามารถครอบครองได้ แม้ฉินเย่ว์ฉินจะอยู่ในกลุ่มตำหนักเซียวเหยาที่แข็งแกร่งปานนั้นก็มิแน่เสมอไปว่าจะเคยสัมผัสกับดินปืนมากก่อน ผนวกกับการที่นางรู้สึกมิดีกับเฉินฝาน นางจึงมิฟังคำพูดของเขา นางมิได้ล่าถอยตามฉินเย่ว์เจียวไปด้านนอก ยังคงยืนกรานจะไปที่เรือนหลังนั้น“ไปม
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1296
“พี่รอง!” ฉินเย่ว์เจียวพุ่งตัวไปกอดฉินเย่ว์ฉินไว้แน่น ทั้งร่ำไห้และตะโกน “สองสามปีที่ผ่านมานี้พี่ไปอยู่ที่ใดมา ไฉนพี่มิกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้าง พี่ใหญ่และนายท่านส่งไปคนมากมายไปตามหาพี่ ก็ยังมิเจอพี่อยู่ดี พี่รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงพี่เพียงใด?”ฉินเย่วเจียวร้องไห้ไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มบ่นฉินเย่ว์ฉิน “ไฉนพี่จึงใจดำเช่นนี้ ยังมีชีวิตอยู่แท้ ๆ ไฉนจึงมิยอมกลับมา ไฉนมิยอมมาเจอหน้าพวกเรา? จำพวกเรามิได้แล้วงั้นรึ? และยังมีเรื่องของนายท่านอีก บัดนี้เขามิใช่นายท่านแบบเมื่อก่อนแล้ว ข้ามิเชื่อหรอกว่าพี่จะมิเคยได้ยินเรื่องที่เขาเปลี่ยนตัวเอง พี่จะต้องเคยได้ยินมาอย่างแน่นอน และพี่ก็รู้ด้วยว่าพวกเราเป็นห่วงเพียงใด แต่ก็ยังมิยอมกลับมาอยู่ดี พี่ช่างเป็นคนที่ใจดำอำมหิตเสียจริง”รู้สึกว่าบ่นไปก็มิได้ผล ฉินเย่ว์เจียวก็เริ่มชกต่อยฉินเย่ว์ฉิน นางนำความถวิลหา ความกังวลใจ ความคับแค้นใจที่มีต่อฉินเย่ว์ฉินทั้งหมดรวมเข้ามาไว้ในกำปั้นตนเองฉินเย่ว์ฉินมิได้ต่อต้าน มิได้เถียงกลับ ทำเพียงยืนอยู่ตรงนั้นให้ฉินเย่ว์เจียวระบายอารมณ์ ตอนที่ฉินเย่ว์เจียวกล่าวถึงเฉินฝาน ฉินเย่ว์ฉินหันไปมองเฉินฝาน ทว่าเป็นชำเลืองมองเพียงครู่เ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1295
มิถึงเวลาหนึ่งถ้วยชา ผู้ฟังทั่วบริเวณล้มลงไปนอนกับพื้นทั้งหมด คนส่วนใหญ่ล้วนถูกงูฉกตาย ส่วนคนที่ถูกฉกแต่ยังมิสิ้นลม ใบหน้าดำคล้ำสติเลือนรางเพราะพิษงูมีผู้ฟังที่ล้มลงกับพื้นตรงประตูทางออกมากที่สุด เพราะคนส่วนใหญ่คิดที่จะหนีออกไป ทว่าประตูทางออกใหญ่ปิดล็อกไปตั้งแต่ตอนที่พวกเฉินฝานเข้ามาแล้ว“ให้ตายสิ!” อ๋องตวนตะโกนลั่น “แม้ทั้งชีวิตข้าจะทำเรื่องเลวทรามมาเยอะ เคยคิดไว้อยู่แล้วว่าอาจจะต้องตายอย่างน่าสังเวช ทว่าต่อจะให้น่าสังเวชเพียงใด ข้าก็มิอยากถูกงูฉกตายเช่นนี้!”อ๋องตวนที่ปกติมิเกรงกลัวสิ่งใด บัดนี้กลับเกิดความหวาดกลัวอย่างแท้จริง เขาหวาดกลัวงูที่สุด ตัวลื่น ๆ เนื้อสัมผัสเย็น ๆรูปลักษณ์ภายนอกน่าขยะแขยงเพียงแค่คิดก็รู้สึกขนพองสยองเกล้าแล้ว นับประสาอันใดกับการเห็นและถูกฉกด้วยตาตนเอง“ท่านอ๋อง ท่านมายืนด้านหลังข้า” ฉินเย่ว์เจียวกล่าวจบ ก็มองไปทางเฉินฝาน เฉินฝานพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเฉินฝานอนุญาต ฉินเย่ว์เจียวยื่นมือไปที่เอวทันทีฉินเย่ว์เจียวยังมิทันได้หยิบขลุ่ยไม้ไผ่ตรงเอวขึ้นมา ด้านนอกก็เสียงดนตรีที่เนิบนาบดังขึ้นเมื่อเสียงดนตรีนั้นดังขึ้น งูที่แต่เดิมโจมตีคนอย่างบ้าคลั่ง จู่ ๆก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1294
วินาทีที่เห็นสตรีนางนั้น หลี่อวี้ไห่ตาเบิกกว้าง องครักษ์หญิงด้านหลังเขาเหล่านั้นก็มีสีหน้าเช่นเดียวกัน ตกตะลึงเหลือเชื่อ และหวาดกลัว!สตรีผู้นั้นหยุดฝีเท้าตรงหน้าหลี่อวี้ไห่ กะพริบตาเล็กน้อย น้ำเสียงเนิบนาบ “พวกเราโรงมหรสพเซียนยินทำการค้า ขอเพียงมิฝ่าฝืนกฎหมายต้าชิ่ง ก็ต้องเติมเต็มความต้องการของแขกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”หลี่อวี้ไห่ยังคงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ทั้ง ๆ ที่เป็นคนวัยกลางคนผ่านโลกมามากมายแล้ว บัดนี้กลับทำอันใดมิถูก“หืม?” สตรีนางนั้นเลิกคิ้วขึ้นเลิกเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงเนิบนาบ ทว่ากลับแฝงด้วยรังสีเย็นยะเยือกที่ทำให้คนอกสั่นขวัญผวา นางยกมือเรียวยาวของนางขึ้น ปัดไรผมบนหน้าผากตนเองเบา ๆ กำไลข้อมือรูปงูสีทองเปล่งประกายสะท้อนแสง “หูใช้การมิได้แล้วงั้นรึ?”เหงื่อเย็นหลายเม็ดผุดขึ้นหน้าผากหลี่อวี้ไห่ทันที “เร็วเข้าสิ รีบนำสุรามาให้ท่านอ๋อง”ตอนที่หลี่อวี้ไห่เหงื่อเย็นไหลออกมา อ๋องตวนก็เริ่มสงบสติอารมณ์มิได้ นับตั้งแต่วินาทีที่สตรีนางนั้นออกมา เขาก็เริ่มสงบสติอารมณ์มิอยู่แล้ว ทว่าเฉินฝานห้ามเขาไว้ตอนที่สาวใช้ยกสุราผ่านหน้าสตรีไป สตรีนางนั้นก็ยื่นมือเรียวยาวออกมาอีกครั้ง “เอาม
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1293
“นายท่าน ที่แห่งนี้คือโรงมหรสพเซียนยิน แขกที่มาล้วนมาดื่มชาฟังมโหรี ปกติแล้วล้วนมิ...”“เจ้าพูดพล่ามมากมายไปทำไมกัน?” อ๋องตวนพูดตัดบทสาวใช้อย่างรุนแรง “เปิ่นหวังจะดื่มสุรา รีบเอาสุรามาให้เปิ่นหวัง หากเจ้ามัวชักช้า เปิ่นหวังจะทำลายโรงมหรสพเซียนยินของเจ้า”เสียงของอ๋องตวนมิเข้ากับโรงมหรสพเซียนยินที่เงียบสงบและหรูหราแม้แต่น้อยผู้ฟังทั่วบริเวณพากันตำหนิอ๋องตวน“คนผู้นี้รู้จักกาลเทศะหรือไม่? หากต้องการร่ำสุราก็ไปสถานที่แบบหอนางโลมสิ ไฉนจึงมาที่นี่”“มิรู้จักกาลเทศะเสียจริง คงจะมิมีผู้ใดอบรมสั่งสอน”“ชู่ว พูดเบาหน่อยๆจะดีกว่า เมื่อครู่เขาแทนตัวเองว่าเปิ่นหวัง”“อ๋องอันใดกัน คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นขุนนางหรือไม่ก็ผู้สูงศักดิ์มิใช่รึ อ๋องอันเล่อก็มาฟังมโหรีที่นี้เป็นประจำ อ๋องอันเล่อยังต้องเคารพกฎเกณฑ์ เขาตำแหน่งใหญ่กว่าอ๋องอันเล่องั้นรึ?”“เจ้าพูดถูก!” อ๋องตวนจ้องเขม็งไปที่คนที่กล่าวถึงอ๋องอันเล่อ “เปิ่นหวังตำแหน่งใหญ่กว่าอ๋องอันเล่อ อ๋องอันเล่อมิคู่ควรมารับใช้ข้าเสียด้วยซ้ำ”อ๋องอันเล่อและอ๋องตวนเป็นพี่น้องกัน ทว่าพวกเขาอยู่ตำแหน่งคนละลำดับชั้นจริง ๆอ๋องอันเล่อเป็นเพียงอ๋องธรรมดา อ๋
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1292
“โรงมหรสพเซียนยินรึ?”โรงมหรสพเซียนยินเป็นที่ของคนมีการศึกษา ร่ำสุราย่อมมิสามารถส่งเสียงดังได้ หากไปแล้วคงจะเล่นเป่ายิ้งฉุบมิได้อย่างแน่นอน เป็นธรรมดาที่อ๋องตวนจะมิอยากไป หากร่ำสุราแล้วมิเล่นเป่ายิ้งฉุบจะร่ำสุราไปทำไมกัน“ลูกเขยที่แสนดีของข้า พวกเราไปที่หอนางโลมกันดีกว่า” อ๋องตวนขอร้องเฉินฝานด้วยเสียงแผ่วเบาอีกหนึ่งสาเหตุที่อ๋องตวนมิอยากไปโรงมหรสพเซียนยินคืออ๋องอันเล่ออ๋องตวนจะมิไปสถานที่อ๋องอันเล่อชอบไปเด็ดขาดเขากับอ๋องอันเล่อมิลงรอยกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว อ๋องอันเลอคิดว่าอ๋องตวนเป็นคนโง่ที่ดีแต่ใช้กำลัง อ๋องตวนคิดว่าอ๋องอันเล่อเป็นคนที่ชอบร้องรำทำเพลงไปวัน ๆเฉินฝานเหลือบมองอ๋องตวนเล็กน้อย “ท่านไม่ไปรึ เช่นนั้นข้าไปเองก็ได้”พูดจบก็หันกายออกไปทันที“นี้ ๆ ลูกเขยแสนดีรอข้าด้วยสิ” อ๋องตวนรีบตามทันที“เสี่ยวฝาน ลูกเขยที่แสนดีของข้า พวกเราไปหอนางโลม ดีกว่า ไปโรงมหรสพเซียนยินเล่นเป่ายิ้งฉุบมิได้” แม้ขึ้นรถม้ามาแล้ว อ๋องตวนก็ยังอ้อนวอนเฉินฝานด้วยความทุกข์ใจ“ที่โรงมหรสพเซียนยินมีกฎมิให้แขกเล่นเป่ายิ้งฉุบงั้นรึ?” เฉินฝานกล่าวถามอ๋องตวนครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง จึงส่ายหน้า “เหมือนว่าจะ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1291
เฉินฝานมึนงงทันที “งูงั้นรึ?”“ถูกต้อง และยังมีหลายตัวอีกด้วย” อ๋องอันเล่อหยุดบรรเลงพิณโบราณ เอียงศีรษะครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงกล่าวต่อว่า “ข้าเห็นงูหลายตัว ช่างงดงามยิ่งนัก เหล่าองครักษ์กลับบอกว่างูเหล่านั้นคืองูทองเงิน มิยอมให้ข้าเข้าไปใกล้”“งูทองเงินมีพิษแรงร้ายจริง ๆ ต่อจากนี้ท่านอ๋องอย่าได้เข้าใกล้” เฉินฝานกล่าว“แม้กระทั่งอัครเสนาบดียังกล่าวเช่นนี้ เช่นนั้นต่อจากนี้หากข้าเจออีก ข้าจะอยู่ให้ห่างไว้”หลังจากที่เฉินฝานกราบลาอ๋องอันเล่อแล้ว ก็กลับไปส่งลู่ซืออี๋ที่สวนหม่อนทันที ยังมิทันได้รับประทานอาหารค่ำก็เดินทางออกไปเสียแล้ว“นายท่าน รับประทานค่ำแล้วค่อยเดินทางเถอะ มีไก่ฝูงหนึ่งในสวนหม่อนที่เติบโตเต็มวัยแล้ว เมื่อก่อนท่านเคยบอกว่าชอบรับประทานไก่ของสวนหม่อนที่สุดมิใช่หรือ?”ลู่ซืออี๋มองเฉินฝานด้วยสีหน้าสงสารจับใจเฉินฝานยังมิทันได้ตอบกลับ ลู่ชุนเยี่ยนกลับชิงพูดออกมาเสียก่อน “วันนี้หลี่หมัวหมัวในสวนหม่อมขอลาหยุด บัดนี้มิมีผู้เชือดไก่เป็น รออีกสองสาม รอให้หลี่หมัวมัวกลับมาเสียก่อน นายท่านค่อยกลับมาแล้วกัน”“ท่านแม่!” ลู่ซืออี๋ถลึงตาโตมองไปที่ลู่ชุนเยี่ยน “หลี่หมัวมัว...”ลู่ชุนเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1290
ขณะที่เฉินฝานอุ้มลู่ซืออี๋ออกจากรถม้า ก็มีเสียงโต้เถียงกันดังมาจากด้านนอก“ใครกัน ไม่เห็นพวกเราหรือไร? ถึงได้ชนเข้ามา?”“นี่เจ้าพูดอะไรกัน พวกเราแล่นตรงมาตลอด พวกเจ้าหักเลี้ยวเข้ามา ผู้ที่หักเลี้ยวต้องหลีกทางให้คนที่เดินทางตรง เจ้าขับรถม้ามาหลายปี ไม่เข้าใจเรื่องนี้หรือไร? เจ้าชนเข้ามาเองยังจะโทษพวกเราอีกหรือ?”“เหตุใดผู้หักเลี้ยวต้องหลีกทางให้ผู้ที่เดินทางตรง? พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่ารถม้าของพวกเราเป็นม้าหกตัว? รู้หรือไม่ว่าคนบนรถม้าคือผู้ใด?” “เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนบนรถม้าของเราเป็นผู้ใด?” “อ้อ คนบนรถม้าของพวกเจ้าคือฝ่าบาทหรือไร?”“พวกเรา...” “คนที่อยู่บนรถม้าของพวกเราคืออ๋องอันเล่อ พวกเจ้าให้ท่านอ๋องของเราตกใจ ยังไม่ให้เจ้านายของพวกเจ้ารีบคลานออกมาจากในรถม้าแล้วคุกเข่าขอขมาอ๋องอันเล่ออีก!” เฉินฝานที่กำลังอุ้มลู่ซืออี๋มุดออกมาจากรถม้าได้ครึ่งตัวก็ชะงักไปครู่หนึ่งอ๋องอันเล่อ?อ๋องอันเล่อเป็นพระอนุชาแท้ ๆ ของอดีตฮ่องเต้ รองจากอ๋องตวนอ๋องอันเล่อไม่ได้โด่งดังเหมือนอ๋องตวน เขาค่อนข้างทำตัวไม่เป็นจุดสนใจ และไม่ชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก เขาชอบดนตรีมาตั้งแต่
