บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 921 - บทที่ 930

เช้าวันต่อมาดวงอาทิตย์แผดเผาราวกับเปลวเพลิง วิหคบนต้นไม้เจื้อยแจ้วไม่หยุดฉินอวิ๋นฟานตื่นขึ้นมาช้า ๆ และนวดศีรษะเมื่อวานเกิดเรื่องมากมายทำจนตอนนี้เขาปวดหัวทรมาน“รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ...”นอกประตูมีเสียงตะโกนดังขึ้นมู่หรงจิ่นและหลู่เซียงหลิงนอนอยู่ทางซ้ายและทางขวาของฉินอวิ๋นฟานยามนี้พวกนางยังอยู่ในห้วงแห่งความฝันฉินอวิ๋นฟานไม่ได้รบกวนพวกนางแต่สวมเสื้อผ้าด้วยตัวเอง หลังกำชับเสี่ยวจวี๋แล้วก็ออกจากประตู“เกิดอะไรขึ้น? แตกตื่นแต่เช้าเลย?”“เจ้ากรมโยธาลิ่งหูเสี่ยวส่งคนมามอบจดหมาย บอกว่าครอบครัวพวกเขามีคนรับเงินสินบน ถูกกุมตัวไปกรมราชทัณฑ์ทั้งครอบครัวแล้วขอรับ!”ฉินอวิ๋นฟานเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน เกิดเรื่องแล้วเรื่องเล่าไม่จบไม่สิ้นสักที!ลิ่งหูเสี่ยวเพิ่งดำรงตำแหน่งเจ้ากรมโยธาได้หนึ่งเดือน การปฏิรูปการเกษตรกำลังดำเนินไปอย่างแข็งขันก็ถูกคนเล่นงานแล้วหรือ?“เจ้าออกไปก่อนเถอะ”ฉินอวิ๋นฟานหัวจะระเบิด เรื่องที่เกิดในวันนี้กับเมื่อวานต้องมีคนอยากล้มเขาแน่ในตอนนี้เอง นอกประตูก็มีคนวิ่งตาลีตาเหลือกมาอีก“รัชทายาทแย่แล้วขอรับ! ครอบครัวของใต้เท้าเย่ซื่อกวานก็ถูกคนของกรมร

เกิดเรื่องมากมายติดต่อกันเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานรู้สึกชาหนังศีรษะ กระวนกระวายไม่สงบ เจ้านักวางแผนพวกนี้ช่างน่าขยะแขยงแท้ ๆ ถ้าพวกเขาเล่นสกปรกอยู่ข้างหลังจริง เช่นนั้นมันก็น่าโมโหนักที่เขารีบมาหาหวงต้าหยวนเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันไว้ก่อน ป้องกันไม่ให้สถานการณ์แย่ไปมากกว่านี้ กระนั้นเรื่องราวกับดำเนินไปถึงขั้นที่ไม่อาจจัดการได้แล้ว“เสี่ยวฟาน แย่แล้ว เกิดเรื่องอีกแล้ว!”ฉินอวิ๋นฟานเพิ่งออกมาจากหอวั่งเจียง อู่จ้านก็วิ่งปรี่มารายงานด้วยความร้อนรน ครั้งได้ยินว่าเกิดเรื่องอีกแล้ว ฉินอวิ๋นฟานก็ปวดหัว เกิดเรื่องใหญ่อะไรอีกแล้วเนี่ย มันน่าหงุดหงิดชะมัด“ว่ามา เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว”ฉินอวิ๋นฟานถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง“เป็นเช่นนี้ เมื่อกี้นี้เอง เย่ซื่อกวานรีบร้อนวิ่งผ่านมา ข้าก็เลยดักเอาไว้”อู่จ้านรู้ว่ายิ่งเกิดเรื่องวุ่นวายมากเท่าไร เบื้องหลังต้องมีมือที่มองไม่เห็นควบคุมอยู่แน่นอน เขาจึงไปทำความเข้าใจให้ฉินอวิ๋นฟานก่อน นี่ก็เพื่อแบ่งเบาความกังวลของฉินอวิ๋นฟานเขาเอ่ยต่อ “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ พ่อตากับน้องภรรยาของเย่ซื่อกวานเพิ่งถูกจับตัว และคนที่ลงมือก็คือคนของทางการ”“หือ? เกิดอะไรขึ้นอีก?” ฉินอ

หลังจากทิ้งคำหนัก ฉินอวิ๋นฟานก็เดินอาด ๆ ไป...ทิ้งเย่ซื่อกวานที่ทำหน้างงงันและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ อึ้งอยู่กับที่!“นี่ นี่...”เย่ซื่อกวานมองอู่จ้านที่อยู่ด้านข้าง อยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดอีก เดิมนึกว่าฉินอวิ๋นฟานจะพาเขาเข้าไปช่วยคนในคุกของที่ว่าการ คิดไม่ถึงว่าจะไปทั้งอย่างนี้? เมื่อครู่แม้พูดอย่างเผด็จการ แต่คนของทางการพวกนั้นจะปล่อยพ่อตาและน้องชายภรรยาง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ?“ไปกันเถอะ!”ยามนี้อู่จ้านก็มีสีหน้าจนใจเหมือนกัน โบราณว่าไว้ ยมบาลพบง่าย ผีร้ายต่อกรยาก ทันทีที่เกิดเรื่องพรรค์นี้ เกรงว่าจะจัดการทันทีไม่ได้ ตอนนี้เสี่ยวฟานนอกจากจะขย่มขวัญอย่างเหมาะสม ก็ยากจะมีกลยุทธ์รับมือที่ดีจริง ๆทีแรกอู่จ้านคิดจะปลอบใจเย่ซื่อกวาน แต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปากก็ต้องกลืนลงไปอีก เพราะตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของเย่ซื่อกวานแล้ว หากคนพวกนี้คิดจะทำเรื่องที่วิญญูชนคิดว่าเป็นความผิดใหญ่หลวงอย่างโจ่งแจ้งจริง จะประหารพ่อตาของเย่ซื่อกวานให้ได้ เช่นนั้นเขาก็จนหนทางแล้วเหมือนกัน และไม่ทันด้วยต่อจากนี้ต้องเกิดเรื่องอื่นอีกแน่ เวลานี้ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะเกิดความเกรงกลัว ไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไรพลการ เช่นนี

หานซิ่นขานรับด้วยใบหน้าขึงขัง “หานซิ่นรับคำสั่ง!”หานซิ่น อู่จ้านและคนอื่น ๆ ต่างมองหลัวเหิงด้วยสีหน้าจนใจ ทีแรกคิดจะขอร้องแทนเขากลับพูดไม่ออก เวลานี้เป็นช่วงที่แผนงานยิ่งใหญ่รัชทายาทสุ่มเสี่ยง จะเกิดความผิดพลาดใด ๆ ไม่ได้เด็ดขาด ความประมาทของหลัวเหิงอาจทำให้ความพยายามทั้งหมดของรัชทายาทต้องสูญเปล่าชัดเจน เขาเสียความเชื่อมั่นและการฝากฝังภาระหนักที่รัชทายาทมีแต่เขาในช่วงเวลาพิเศษนี้ไปแล้วตุบ...“รัชทายาท ข้าน้อยทำให้ท่านผิดหวัง เป็นข้าน้อยเองที่ไม่ได้ควบคุมกองทัพอย่างเข้มงวด!”หลัวเหิงคุกเข่าลงตรงหน้าฉินอวิ๋นฟาน น้ำตาไหลพราก อ้อนวอนอย่างหนัก “รัชทายาท ค่ายทานหลางคือชีวิตของข้าน้อย ได้โปรดอย่าขับข้าน้อยออกไปจากค่ายทานหลางเลยนะขอรับ จะให้ข้าน้อยเป็นนายทหารเล็ก ๆ คนหนึ่งก็ได้”ผ่านมาหลายปีเช่นนี้ หลัวเหิงผูกพันลึกซึ้งกับค่ายทานหลางนานแล้ว มันสำคัญเช่นเดียวกับชีวิตของเขา หากออกจากค่ายทหารเขาก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะทำอย่างไรดีและถ้าต้องไปด้วยรูปแบบนี้ เขาไม่ยินยอม! นี่โหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาอีก!เห็นหลัวเหิงทรมานเช่นนี้ อู่จ้านจึงทนดูต่อไปไม่ได้จริง ๆ เขาเชื่อนิสัยของหลัวเหิง และเขายังเ

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสามวัน ฉินอวิ๋นฟานมิได้หยุดพัก แต่ตรวจสอบการดำเนินงานและรายละเอียดในแต่ละโครงการอย่างจริงจัง เพื่อรับมือกับเรื่องไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อขณะเดียวกันเขาก็กำลังวิ่งแข่งกับเวลา รอให้เรื่องปะทุจะได้โต้กลับรอบด้านทว่าความเผด็จการเมื่อก่อนหน้านี้ของเขาได้ผลดีประมาณหนึ่งกับคนธรรมดาพวกนั้น พ่อตาของเย่ซื่อกวานไม่ถูกลงทัณฑ์หนัก แค่ขังอยู่อย่างนั้น หัวหน้าของที่ว่าการสีหน้าราวกับถ่ายไม่ออก ไม่รู้ควรทำอย่างไรดีแต่เสิ่นวั่นซานไม่ได้โชคดีอย่างนั้น นอกจากจะถูกโบยอย่างหนัก ยังไม่ได้กิน ข้าวสักคำ น้ำสักหยด ตลอดสามวัน ตอนนี้เขาสะบักสะบอมถึงที่สุด ริมฝีปากแห้งแตก ดวงตาไร้แวว ทั้งคนนอนพะงาบ ๆ อยู่กับพื้น กลับไม่รู้ว่าคนของหน่วยลาดตระเวนทำเช่นนั้นจะนำมหันตภัยร้ายมาสู่เจ้าหน้าที่ของหน่วย ไฟโทสะของฉินอวิ๋นฟานมิเช่นแค่การเล่าขาน หากเป็นสัตว์ร้ายคลุ้มคลั่งตัวหนึ่งที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดในโรงน้ำชาอันเงียบสงบแห่งหนึ่ง เฮ่อชินอ๋องนั่งอยู่ตรงตำแหน่งหลัก ถังเจิ้นไห่และคนอื่น ๆ นั่งอยู่ทางซ้ายและขวา ทว่าข้างกายเขากลับมีชายวัยกลางคนอายุสี่สิบต้น ๆ นั่งอยู่อีกคน กลิ่นอายสุขุม ไม่ไหว