All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 901 - Chapter 910

เริ่มแรกเฉาเจิ้งฉุนมิได้ยอมรับว่าฉินอวิ๋นฟานจะสามารถเอาชนะในการชิงบัลลังก์ในหมู่องค์ชายได้ เพราะเขาเห็นแจ้งในสถานการณ์ของต้าเฉียนที่สุด ฉินอวิ๋นฟานมีเชาวน์ปัญญาและเชี่ยวชาญในการวางแผน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลใหญ่ซึ่งฝังรากหยั่งลึกยังคงไม่พอดังนั้นในสายตาของเขา ความพยายามทั้งหมดทั้งมวลของฉินอวิ๋นฟานคือการลงแรงเปล่า แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉินอวิ๋นฟานแบบหน้ามือเป็นหลังมือ ฉินอวิ๋นฟานนอกจากจะเฉลียวฉลาดวางแผนได้เหนือคน ยังมีฝีมือร้ายกาจและมีความมุ่งมั่น รู้จักรับและให้ท่ามกลางการชิงอำนาจราชวงศ์อันโหดเหี้ยมเช่นนี้ เขากลับแหวกทางออกภายใต้การบีบคั้นจากเหล่าตระกูลใหญ่ ใช้กฎหมายและระบอบในปัจจุบันของต้าเฉียนควบคุมทุกคน ซ้ำยังจะอยู่เหนือลม ตอบโต้กลับได้ยอดเยี่ยมมากบรรดาองค์ชายผู้สง่างาม เมื่ออยู่หน้าเขาล้วนถูกกลบรัศมี มิใช่คู่ต่อสู้ของเขา...คนประเภทนี้ อายุอานามน้อย ๆ ก็แสดงความสามารถในการปกครอง แสดงสติปัญญาเหนือคนและฝีมือวางหมากกระดานใหญ่ หากเขาสามารถกลายเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่ของต้าเฉียน ภายภาคหน้าต้องได้เห็นต้าเฉียนในภาพใหม่ที่ไม่เหมือนกันแน่บัดนี้ไท่ซั่งหวงยังยอมร

“ฮ่า ๆ ๆ...”การไต่ถามอย่างต่อเนื่องของฉินอวิ๋นฟานทำให้ไท่ซั่งหวงรู้สึกฮึกเหิมนัก เขาแหงนหน้าหัวเราะกับท้องฟ้าเสียงดัง “เจ้าครองแคว้นและขุนนางใหญ่ ถือกำเนิดมาก็คือโชคดี ก็คือผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่หรือ? เด็ด! การตัดสินใจและปณิธานเพื่อใต้หล้ามาก่อน ดี!”“ฟานเอ๋อร์ เจ้าแน่! เจ้าแน่กว่าจักรพรรดิองค์ใดของต้าเฉียน ข้าอยากเห็นใต้หล้าในอนาคตของเจ้านัก!”ไท่ซั่งหวงจ้องฉินอวิ๋นฟานไม่ละสายตา เขาไม่ปกปิดอะไรอีก ฉินอวิ๋นฟานที่คงเส้นคงวาทำให้ความกังวลเขาสลายไปสิ้นแล้ว ในฐานะที่เป็นราชันแห่งยุคหนึ่ง จำเป็นต้องมีปณิธานแน่วแน่ มีจิตใจเด็ดเดี่ยวในการมุ่งหน้าชัดเจน ฉินอวิ๋นฟานมีคุณสมบัติแน่วแน่เช่นนี้ นี่ยังไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด ที่สำคัญที่สุดคือฉินอวิ๋นฟานมีหัวใจเมตตาต่อสรรพชีวิต ทั้งยังวางนโยบายอันมีประสิทธิภาพ ทุ่มเทพยายามในแบบที่ยอมแลกได้ทุกอย่างให้ผู้ที่มีเป้าหมายชัดเจน มีปณิธานมุ่งนั่นเช่นนี้เป็นฮ่องเต้ในอนาคตของต้าเฉียน เขาตายตาหลับแล้ว...“เสด็จปู่...”ฉินอวิ๋นฟานรู้สึกประหลาดใจมากที่จู่ ๆ ไท่ซั่งหวงก็สนับสนุนเขาโจ่งแจ้งเช่นนี้ ซาบซึ้งใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ ความสุขมาอย่างกะทันหันเหลือเก

หลังจากความตกตะลึงในระยะสั้น ๆ ผ่านพ้นไป ฉินอวิ๋นฟานจึงเอ่ยปากถาม “เสด็จปู่ เสด็จอาน่าจะเป็นคนกันเองจึงจะถูก เหตุใดจึงเกิดภาพที่เขาสู้สุดตัวกับเสด็จปู่ได้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”“เหอะ เหตุใดจึงเกิดภาพนี้ได้อย่างนั้นหรือ?”ไท่ซั่งหวงหัวเราะเสียงเย็นก่อนจะตอบ “สาวใช้ต้นห้องคนหนึ่งให้กำเนิดองค์ชายเพราะอุบัติเหตุ ท่ามกลางวังหลวงอันกว้างใหญ่นี้จะได้รับความนิยมชมชอบได้ยังไง? อีกอย่าง มารดาของเขาคือคนรับใช้ของตระกูลเหอ ย่อมถูกกีดกันในวังหลวงเป็นเรื่องธรรมดา”“เอ๋ เสด็จปู่ ต่อให้เขาเกี่ยวข้องกับตระกูลเหอ แต่ก็เป็นโอรสของพระองค์เหมือนกัน แม้มารดาของเขาจะมีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่อย่างไรก็เป็นสายพระโลหิตแท้ ๆ ของพระองค์ เหตุใดพระองค์จึงไม่สามารถมอบพระเมตตาอย่างเท่าเทียมเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินอวิ๋นฟานไม่เข้าใจกับการทำเช่นนี้ของไท่ซั่งหวงเอาเสียเลย ไม่ว่ายังไงก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ถึงจะลำเอียงไปบ้าง แต่ก็คงไม่ถึงกับแตกต่างกันมากขนาดนี้กระมัง?“วังหลวงไม่เหมือนกับที่อื่น ปกติข้ายุ่งงวดกับราชกิจ แม้แต่ลูกตัวเองก็ยังรู้จักไม่ครบ กระทั่งว่ามีบางคนสิบกว่าปียังไม่เคยปะหน้าสักหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเมตตาอย่างเ

“คุณชายเหลียงตำหนิได้ถูกต้อง เป็นข้าที่ทะเล่อทะล่ารบกวนทุกท่านเอง”เมื่อถูกทุกคนหยามเหยียดต่อหน้ามวลชน ถานเฟิงสีหน้าปั้นยากอย่างยิ่ง แต่ต่อหน้าความสูงศักดิ์และอำนาจ อย่างไรก็ยังต่ำกว่าคนหนึ่งขั้น เพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมาสักหน่อย เขาจึงฝืนยิ้มหน้าระรื่น “แม้ฐานะของข้าจะมิสูงส่งเท่าทุกท่าน แต่อย่างไรบิดาข้าก็คือขุนนางระดับสี่ของสำนักศึกษาหลวง ถือว่ามีเส้นมีสายประมาณหนึ่งในเมืองหลวง”“หากทุกท่านต้องการการแนะนำอะไร ข้าผู้แซ่ถานต้องช่วยอย่างสุดความสามารถแน่นอน”เพื่อสร้างภาพจำที่ดีต่อเหลียงจ่านและคนอื่น ๆ ถานเฟิงจึงทุ่มสุดตัว ละทิ้งศักดิ์ศรี ในสังคมแห่งความสัมพันธ์นี้ การก้มหัวอย่างเหมาะสมมันคุ้มค่า หากสามารถช่วยเหลือพวกเหลียงจ่านได้ จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งกับความก้าวหน้าในอนาคตของเขาน่าเสียดาย เขาประเมินความดูแคลนที่พวกเหลียงจ่านมีต่อเขาต่ำเกินไป...“ฮ่า ๆ ๆ...”ทุกคนพลันชะงัก จากนั้นก็ตลกขบขันกับคำพูดของถานเฟิง“เฮอะ ขุนนางระดับสี่เล็ก ๆ ในสำนักศึกษาหลวงก็กล้าอวดโอ้ตีสนิทกับคุณชายเหลียงของเรา?”เด็กรับใช้ข้างหลังเหลียงจ่านก้าวออกมาอีกครั้ง กล่าววาจาทั้งหน้าตาเสียดสี “คุณชายเหลี

“แค่ร้อยตำลึง ถูกมากแล้วนะ นี่คือหัวข้อข้อสอบจริงของปีนี้เชียวนะ พลาดครั้งนี้ ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ!”ชายหน้าปีวอกเห็นบรรดานักศึกษาทำหน้าเหมือนมะระขมก็ชักจะไม่พอใจ จึงวางมาดขึ้นมาอีกหน่อย “ข้าจะบอกให้นะ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่มีห้าร้อยตำลึงข้าจะไม่ได้เหลือบมองด้วยซ้ำ!”“นึกถึงว่าพวกเจ้าเป็นนักศึกษามาจากต่างเมืองก็ไม่ง่ายแล้ว แถมพรุ่งนี้ก็จะเริ่มสอบ ข้าถึงขายให้ถูก ๆ เช่นนี้อย่างไรเล่า พวกเจ้าต้องคิดให้ดีนะ นี่คือโอกาสพลิกชีวิตเชียว!”“ยังไงถ้าสอบติดได้เป็นขุนนาง ที่ได้จะไม่ใช่แค่ร้อยตำลึงแล้ว!”“นี่ นี่...”เหล่านักศึกษาต่างมองหน้ากัน สีหน้าไม่สู้ดี อวี๋เฉียงกลับหัวเราะแห้ง “เฮ้อ! เงินหนึ่งแดงสร้างความลำบากใจให้กับวีรบุรุษ อย่าว่าแต่หัวข้อข้อสอบของเจ้าเลย ต่อให้ตอนนี้เจ้ามีคำตอบมาตรฐานอยู่ในมือ หนึ่งมือมอบเงิน หนึ่งมือมอบคำตอบ พวกเราก็ไม่มีเงินหนึ่งร้อยตำลึงอยู่ดี”“ดูเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งของพวกเราสิ เจ้าดูสิว่าเหมือนคนที่มีเงินร้อยตำลึงหรือไม่? เจ้าเอาไปขายให้คนอื่นเถอะ พวกเราไม่มีปัญญาซื้อแน่นอน!”“นั่นสิ เราก็รู้เหมือนกันว่านี่คือโอกาสพลิกชะตาชีวิต น่าเสียดาย พวกเราไม่มีเงินมากอ