All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 911 - Chapter 920

ในมุมหนึ่ง ชายผู้ปลอมตัวเป็นนักศึกษาสี่คนเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น หากไม่ได้ห้ามพวกเขาสี่คนแลกสายตากันประมาณหนึ่ง จากนั้นก็มีคนหนึ่งจากไปโดยตรงขณะเดียวกัน หวังอันสือปรากฏตัวอยู่ในห้องหนังสือของฉินอวิ๋นฟานแล้ว กำลังหารือเรื่องหลังจากการสอบรอบสุดท้ายฉินอวิ๋นฟานเอ่ยปากถาม “การสอบในปีนี้เตรียมงานราบรื่นหรือไม่?”หวังอันสือส่ายหน้าพูด “การสอบปีละครั้งแทบจะโยงใยไปถึงทุกภาคส่วน มีหรือจะราบรื่น”“อ้อ? หมายความว่ายังไง?”ฉินอวิ๋นฟานห่วงเรื่องการสอบจอหงวน อย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็เกี่ยวพันถึงแผนงานใหญ่ในอนาคตของเขาขุนนางใหญ่ในปัจจุบันของราชวงศ์ต้าเฉียนล้วนถูกขั้วอิทธิพลใหญ่ต่าง ๆ ควบคุม มีการกีดกันต่อสู้ระหว่างกัน ในสายตามีแต่การต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ คนที่ทำงานอย่างจริงจังมีน้อยนักขุนนางต้าเฉียนที่เป็นเช่นนี้จะแสวงหาผลประโยชน์เพื่อประชาชนหรือ?ดังนั้นฉินอวิ๋นฟานจึงให้ความสำคัญกับการสอบมาก ยิ่งให้ความสำคัญต่อผู้มีความสามารถหวังอันสือยื่นรายชื่อฉบับหนึ่งพลางส่ายหน้าพูด “นี่คือหลักฐานที่ข้าน้อยรวบรวมมาได้ มีบางคนถือว่าตระกูลมีอิทธิพลมาก ถึงกับให้คนมาสอบแทนพวกเขา”ฉินอวิ๋นฟานอ่าน “เหลีย

การสอบจอหงวนดำเนินไปสองวันเต็ม ๆ อย่างยิ่งใหญ่ กระทั่งวันที่ห้าก็ถึงเวลาประกาศอันดับรายชื่อในห้องโถงใหญ่ของสำนักศึกษาหลวง เหล่านักศึกษาเสียงดังเอ็ดอึงในรายชื่อมีเพียงยี่สิบคน และนี่ก็คือช่วงเวลาสำคัญในการแบ่ง ‘ผลประโยชน์’ตระกูลใหญ่ทั้งหลายต่างหาช่องทางอย่างสุดความสามารถเพื่อคว้ารายชื่อให้ได้มากที่สุดทันทีที่หวังอันสือเดินเข้าห้องโถง ทุกคนเพียงกวาดสายตาแบบไม่ใส่ใจทีหนึ่งหวังอันสือมองรายชื่อที่พวกเขาเรียงเอาไว้แต่แรก อันดับหนึ่งก็คือเหลียงจ่านคุณชายที่แม้แต่ชื่อของตัวเองก็ยังเขียนไม่เป็นที่เหลือคือทายาทตระกูลดังของเมืองต่าง ๆ ส่วนนักศึกษาที่อุตสาหะร่ำเรียนทรงภูมิตกอันดับอย่างไม่ต้องสงสัยแม้หวังอันสือจะสันนิษฐานผลลัพธ์ได้ แต่เวลานี้ก็ยังเคียดแค้นอยู่ดี“ทุกท่าน ทุกท่านตั้งใจตรวจกระดาษคำตอบจริงหรือ?”ทว่าคำถามของเขามีแต่จะได้รับการเยาะเย้ยและการดูแคลนไม่รู้จบ“หัวหน้า พวกเราเรียงลำดับจากผลการตรวจข้อสอบจริง ๆ ย่อมเรียงลำดับตามขั้นตอนอย่างเข้มงวด ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก!”ความหมายของทุกคน หากจะพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ จะมีเจ้าหวังอันสือหรือไม่ สำนักศึกษาหลวงก็ยังดำเนินต่อ

หวังอันสือก็รู้จักผู้ที่มาเหมือนกัน ก็คือเหอเจินสุนัขรับใช้ขององค์ชายรองนั่นเอง เขาไม่ได้เป็นแค่คนของตระกูลเหอ แต่เป็นรองเจ้ากรมราชทัณฑ์ด้วยในฐานะที่เหอเจินเป็นขุนนางใหญ่ระดับสอง ทั้งยังเป็นผู้มีอำนาจระดับสูงของกรมราชทัณฑ์ จึงมีองครักษ์ชุดเกราะติดตามจำนวนไม่น้อยองครักษ์ชุดเกราะของกรมราชทัณฑ์ล้อมทุกคนไว้อย่างรวดเร็ว ครั้นเหอเจินเห็นร่างของเหลียงจ่านก็ขมึงทึง“หวังอันสือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”หวังอันสือตวัดเลือดสดบนกระบี่แล้วตอบเหอเจินซึ่งหน้าอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ “พวกท่านกรมราชทัณฑ์เกี่ยวข้องอันใดกับการสอบ?”“หึ! ข้าได้ยินว่าเจ้าฆ่าคนกลางถนน หรือว่าข้าที่เป็นเจ้าหน้าที่เจ้ากรมราชทัณฑ์ระดับสองยังควบคุมเจ้าไม่ได้?!”หวังอันสือโบกมือแล้วพูด “ขออภัยที่ข้าพูดตามตรง เรื่องของหวังอันสือ ท่านไม่มีคุณสมบัติควบคุมจริง ๆ นั่นแหละ!”เมื่อกล่าวจบ บรรดาทหารของค่ายทานหลางก็ประชันหน้ากับองครักษ์ชุดเกราะของกรมราชทัณฑ์ทันทีเกิดเป็นภาพสองฝ่ายชักกระบี่น้าวเกาทัณฑ์อาจเปิดศึกขึ้นมาได้ทุกเมื่อเหอเจินเห็นบรรดาทหารที่ฝึกมาอย่างช่ำชองแล้วก็ชักจะหวั่นใจ เกรงว่าเจ้าหน้าที่ของกรมราชทัณฑ์ค

หวังอันสือเชิญนักศึกษาห้าร้อยคนเข้าสำนักศึกษาหลวง ต่อจากนี้เขาต้องการสะสางเรื่องการสอบให้เรียบร้อยขณะเดียวกัน หวังอันสือเรียกบรรดาผู้ดูแลงานทั้งหมดในสำนักศึกษาหลวงมาด้วย“รัชทายาท ต้องรบกวนท่านดำเนินการประชุมแล้ว”ฉินอวิ๋นฟานขึ้นปะรำและยกมือเป็นการบอกให้ทุกคนเงียบ“ทุกท่าน ระบบการสอบคือช่องทางสำคัญในการคัดเลือกผู้มีความสามารถของต้าเฉียน”“แต่จนใจที่มีคนนั่งตำแหน่งแต่ไม่ทำงาน ใช้อำนาจในตำแหน่งช่วยเหลือพวกคุณชายที่ขาดการศึกษาไม่เอาถ่านเข้าราชสำนัก”“ข้าฉินอวิ๋นฟานในฐานะที่เป็นรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินของต้าเฉียนจะไม่อนุญาตให้ผู้ใดทำลายระเบียบราชสำนัก ทำลายความยุติธรรมในการสอบเด็ดขาด!”“ดี!!!”นักศึกษาที่อยู่ด้านล่างต่างปรบมือเกรียวกราวเรียกว่าดีฉินอวิ๋นฟานมิได้มีเพียงชื่อเสียงจอมปลอม พวกเขาได้รัชทายาทพาคนมาขับไล่ถังเจิ้นไห่และคนของกรมราชทัณฑ์กับตาตัวเองหากมิใช่เช่นนี้ น่ากลัวว่ารายชื่อคงถูกคุณชายผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่พวกนั้นครองไปหมดแล้ว และพวกเขาก็ได้แต่มองทุกอย่างตาปริบ ๆ“ทุกคน ในหมู่พวกเจ้ามีคนที่รับเบี้ยหวัดจากราชสำนัก กลับรับสินบนจากตระกูลใหญ่ทำลายการสอบนี้”“ดังนั

เสิ่นวั่นซานใบหน้างงงัน “รัชทายาท เรื่องเช่นนี้ข้าน้อยก็ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ”ฉินอวิ๋นฟานยักไหล่ “ชัดเจนมาก คนของเจ้าใจกล้านัก ผู้ค้าสิ่งของในสุสานคือไม่เคารพต่อผู้ตาย”“ในเมื่อรัชทายาทเข้าใจแล้ว เช่นนั้นข้าจะนำตัวคนกลับไปก่อน”สวีเชียนเติงโบกมือบอกให้ผู้ใต้บังคับบัญชากุมตัวเสิ่นวั่นซานพร้อมขนย้ายของในสุสานทั้งหมดไปเรื่องที่คนของเสิ่นวั่นซานจำหน่ายสินค้าต้องห้าม ฉินอวิ๋นฟานไม่เข้าใจเอาเสียเลยแต่ฉินอวิ๋นฟานสงสัยอยู่ข้อหนึ่ง มักรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นมู่หรงจิ่นในฐานะที่เป็นคนดู นางนึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง “พี่อวิ๋นฟาน หรือจะมีคนเล่นงานฉีเป่าจาย วันนี้จึงจงใจมาตรวจค้น นี่จะบังเอิญไปแล้วกระมัง?“กลับไปก่อนแล้วข้าจะลองคิดอีกที”ฉินอวิ๋นฟานจูงมู่หรงจิ่นออกจากฉีเป่าจาย ทว่าเขาไม่ได้กลับตำหนัก แต่ลงรถม้าระหว่างทางแล้วให้คนส่งมู่หรงจิ่นกลับไปก่อนใช่ว่าความระแวงของฉินอวิ๋นฟานเกิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ แต่เพราะเขาล่วงเกินคนไม่น้อยถ้อยคำที่กล่าวออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจของมู่หรงจิ่นเตือนสติเขาหากเสิ่นวั่นซานถูกคนเล่นงาน สุดท้ายยังต้องเป็นเขาฉินอวิ๋นฟานที่ต้องอ