บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 521 - บทที่ 530

“ดี ดี ดีมาก!”การอธิบายของเซี่ยมู่ไป๋ทำให้ฉินอวิ๋นฟานตกตะลึงอย่างหนัก ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีสมองและแนวความคิดแจ่มชัด เกรงว่าต้องถูกตรรกะบิดเบี้ยวของเซี่ยมู่ไป๋พาให้เขวแล้ว เพราะการอธิบายที่ปราศจากช่องโหว่ให้โจมตีนั้นของเขาทำให้คนจับผิดไม่ได้พูดจากศักยภาพของบ้านเมือง ต้าเยียนแข็งแกร่งจนน่าใจหายจริง ๆ แคว้นที่อยากผูกเครือญาติกับพวกเขามีเยอะมาก และนี่ก็คือเรื่องจริง สามารถทำให้ต้าเยียนให้ความสำคัญได้ขนาดนี้ ประกาศการแต่งงานออกไปกับใต้หล้าอย่างเป็นทางการได้เช่นนี้หาได้ยากมาก อีกทั้งพวกเขาได้ให้เกียรติต้าเฉียนกับเขาฉินอวิ๋นฟานมากแล้วสำหรับคนอื่น นี่คือเกียรติยศสูงส่งอย่างหนึ่ง ทำให้สัญญาเดิมพันธรรมดากลายเป็นมีน้ำหนักมากขึ้น แต่ในสายตาของฉินอวิ๋นฟานเป็นแค่การเล่นลิ้น กลบเกลื่อนเรื่องขายหน้าเท่านั้นหากมองจากมุมแคว้นแข็งแกร่งอ่อนแอ ต้าเยียนไร้ซึ่งความผิดจริง พวกเขามีต้นทุนนี้ แต่สำหรับฉินอวิ๋นฟานก็คือไม่รักษาคำพูด ฝืนรักษาหน้าตาตัวเองพวกเขาใช้กำลังของบ้านเมืองข่มคน ให้คนเกิดความรู้สึกว่าได้รับเกียรติจอมปลอมและถูกให้ความสำคัญ ถูกจูงจมูกไปตามธรรมชาติ แต่เขาฉินอวิ๋นฟานจะหลงกลเหรอะ?!เห็นฉ

จ้องเงาหลังของเซี่ยมู่ไป๋ที่จากไป ฉินอวิ๋นฟานหรี่ดวงตาทั้งคู่เล็กน้อย แม้ผ่านไปนานแล้วแต่หัวใจก็ยังไม่อาจสงบ สมกับที่เป็นผู้เยี่ยมยอดด้านบุ๋นของต้าเยียน ถึงก่อนจะไปก็ยังต้องทำให้เขาไม่สบายใจสักหน่อย“เสี่ยวฟาน...”เห็นฉินอวิ๋นฟานสีหน้าอึมครึม อู่จ้านวิตกมาก อย่างไรเสีย ตัวตนของฉินอวิ๋นฟานต่างจากองค์ชายองค์อื่น ๆ และนี่ยังเกี่ยวพันถึงศึกชิงบัลลังก์อันโหดร้ายเมื่อสองทศวรรษก่อนเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องต้องห้ามเรื่องหนึ่งของราชวงศ์ต้าเฉียน เพราะในตัวของฉินอวิ๋นฟานยังมีเลือดของราชวงศ์ต้าเหลียงไหลเวียนอยู่กึ่งหนึ่งราชวงศ์ต้าเหลียงอยู่ทางเหนือ จัดว่าเป็นดินแดนแห่งความหนาวเหน็บ ส่วนมากแล้วลำบากข้นแค้น อยู่ลำดับที่แปดของเก้าราชวงศ์ และเพราะความช่วยเหลือของต้าเหลียง อดีตฮ่องเต้จึงนั่งบัลลังก์มังกรได้อย่างมั่นคง พร้อมสะกดข่มตระกูลใหญ่ของต้าเฉียนพวกนั้นได้ระดับหนึ่งสถานการณ์ที่ฉินอวิ๋นฟานประสบในวันนี้ซ้ำรอยเดียวกับเมื่อยี่สิบปีก่อน หากเลือกความช่วยเหลือจากต้าเยียน การขึ้นแท่นคงขึ้นอยู่กับเวลา ทว่าจำเป็นต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนปฏิเสธต้าเยียน เช่นนั้นได้แต่พึ่งตัวเองแล้ว คำพูดของเซี่ยมู่ไป๋คือปร

“อ๊ะ นี่...”หากเป็นแต่ก่อน ฉินอวิ๋นฟานคงเลือดร้อนพลุ่งพล่านนานแล้ว กว่าจิ่นเอ๋อร์จะออกตัวก่อนได้ เขาจะผิดต่อความปรารถนาดีนี้ของจิ่นเอ๋อร์ได้อย่างไร? ไม่ต้องรีบกอดสองนางถกเคล็ดวิชาบำเพ็ญเพียรหรือ?ทว่าเขาในตอนนี้ดีใจไม่ออก เพราะหลู่เซียงหลิงที่อยู่ห้องข้าง ๆ ยังคงเฝ้าห้องอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย นี่ทำให้ฉินอวิ๋นฟานรู้สึกหดหู่และรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก หรือว่านี่ก็คือความรู้สึกของสามภรรยาสี่อนุภรรยา?“เป็นอะไรไปหรือ? พี่อวิ๋นฟาน?”เห็นฉินอวิ๋นฟานไม่ค่อยมีอารมณ์สักเท่าไร มู่หรงจิ่นจึงหยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหว เวลานี้นางอ่อนไหวนัก แม้นางจะรู้ดีทั้งหมด และเข้าใจฉินอวิ๋นฟาน แต่การปรากฏตัวของหลู่เซียงหลิงยังทำให้ก้นบึ้งหัวใจของนางเกิดความรู้สึกไม่ปลอดภัยในคืนแรก นางสนใจกับท่าทีของฉินอวิ๋นฟานมากกว่า นางหวังว่าตัวเองจะเป็นตัวเลือกแรกของอีกฝ่าย แต่ก็กลัวว่าหลู่เซียงหลิงที่สาวกว่า ร่าเริงมากกว่า สดใหม่มากกว่าจะน่าดึงดูดมากกว่าและท่าทีของฉินอวิ๋นฟานอธิบายทุกอย่างแล้ว แต่ในส่วนลึกของจิตใจนางยังคงหวังว่าจะได้รับคำชมจากอีกฝ่าย“ความจริง... ข้าก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี มักรู้สึกผิดแบบแปลก ๆ รู้ส

“จิ่นเอ๋อร์ มา ข้าจะสาธิตให้เจ้าดูนะ!”พูดจบ ฉินอวิ๋นฟานเริ่มบริหารมือ จากนั้นจึงยิ้มเจ้าเล่ห์โยนตัวมาทางมู่หรงจิ่น มู่หรงจิ่นพลันคิดได้ ก็ขณะที่นางกำลังจะหลบก็สายไปแล้ว สองมือชั่วร้ายของฉินอวิ๋นฟานคว้าชายเสื้อของนางเอาไว้“ไอ้หยา...”มู่หรงจิ่นที่อายสุดขีดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตื่นตระหนกลนลานฉับพลัน ก็ตอนที่กำลังจะหลบ เสื้อผ้าดัง ‘แคว้ก’ ผิวของมู่หรงจิ่นปรากฏอยู่กลางอากาศนางยังคำนึงถึงอะไรได้มากที่ไหน รีบคว้าผ้าห่มที่อยู่ด้านข้างแล้วมุดเข้าไปในนั้นหลู่เซียงหลิงอยู่ในผ้าห่ม ร่างกายไม่คุ้นเคยของสองนางบดเบียดอยู่ด้วยกัน สบตากันทีหนึ่ง ทั้งอาย ทั้งเขิน แต่ยังไม่ทันเตรียมตัวใด ๆ ก็เข้าทางของฉินอวิ๋นฟานแล้วคราวนี้ดีเลย อยากจะหนีก็หนีไม่รอด สองนางมองฉินอวิ๋นฟานตาปริบ ๆ เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานขย้ำมาทางพวกนางพี่นางปานหมาป่าหิวโหย“คนเลว!”“หัวงู!”ในผ้าห่ม สองนางส่งเสียงเคียดแค้น ตามด้วยเสียงตื่นตระหนก จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็โผล่หัวออกมาและพูดว่า “เสี่ยวจวี๋ น้องเซียงหลิงต้องการให้เจ้าชี้แนะทักษะ เจ้ารีบมาสิ!”“หา? มาแล้ว มาแล้วเจ้าค่ะ...!”ครู่เดียว ในห้องกลิ่นหอมรัญจวนคละคลุ้ง เสียงร้อง

“ลุกขึ้นได้!”ไท่ซั่งหวงกวาดตามองทั่วลาน ก่อนจะยกมือแล้วพูด“ขอบพระทัยไท่ซั่งหวง!”เล่าขุนนางคำนับแล้วลุกขึ้นยืน ยืนอยู่ในลานฝึกยุทธ์ แบ่งออกเป็นสองแถว“เสด็จปู่ เมื่อสี่เดือนก่อนน้องเจ็ดให้คำมั่นในการประลองบุ๋นบู๊ อีกหนึ่งปีให้หลังจะชิงเมืองอู่โจวของเรากลับมาจากต้าเยียน บัดนี้แค่สี่เดือน น้องเจ็ดก็ทำตามคำมั่นได้แล้ว ช่างน่ายินดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”ครั้นทุกคนกล่าวจบ องค์ชายใหญ่ฉินอวิ๋นคังก็ก้าวออกมาทันที กล่าวยินดีกับฉินอวิ๋นฟาน จากนั้นองค์ชายรองก็ก้าวออกมาติด ๆ“เสด็จปู่ น้องเจ็ดกล้าหาญเหนือคน สติปัญญาหลักแหลม ได้เมืองอู่โจวของเรากลับคืนมาแบบไม่เสียทหารสักคนเดียว น้องเจ็ดคือวีรบุรุษของต้าเฉียนเรา ยิ่งเป็นคนสำคัญในวันนี้ เขาสร้างผลงานใหญ่ให้กับต้าเฉียนเรา น้องเจ็ดทำดีมากพ่ะย่ะค่ะ!”องค์ชายรองฉินอวิ๋นฮุยก็กล่าวแสดงความยินดีด้วย“ยินดีด้วยรัชทายาท ยินดีด้วยรัชทายาท!”......จากนั้น เสียงยินดีดังกึกก้องทั่วลานฝึกยุทธ์ปานเสียงอสนีบาต บรรดาขุนนางแสดงความยินดีในแบบที่ไม่ได้มองไปทางฉินอวิ๋นฟาน เป็นภาพที่กษัตริย์ขุนนางปรองดองรวมใจเป็นหนึ่ง แต่ความจริงทุกคนรู้ดีอยู่แก่ใจ นี่เป็นแค่ปรา