บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 511 - บทที่ 520

“ข้าก็ไม่อยากส่งเจ้าไปเหมือนกัน”จางเต้าหลินพูดด้วยความจนใจ “เจ้าไปหลบก่อนสักระยะหนึ่ง เอาไว้พ้นช่วงนี้ไปแล้วค่อยกลับมาเถอะ!”......หลังจากออกจากจวนไท่เว่ย ฉินอวิ๋นฟานตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้นกลางถนน เขากุมมือเซี่ยงเทียนเวิ่นและพูดด้วยความดีใจว่า “สหายเทียนเวิ่น บังเอิญจริง บังเอิญมาก ๆ คนที่ช่วยเราในตอนนั้นกลับเป็นลูกสาวของจางไท่เว่ยจางอวี่ม่อ!”“ยอดไปเลย ดีสุด ๆ ข้าหาตัวนางเจอสักที!”เซี่ยงเทียนเวิ่นตกใจกับการกระทำแบบไม่มีปีมีขลุ่ยนี้ของฉินอวิ๋นฟาน อย่างไรเสียฉินอวิ๋นฟานก็คือรัชทายาท ทั้งยังเป็นนายของเขา เขาจึงตอบไปแบบสั่น ๆ “ยิน ยินดีด้วยขอรับรัชทายาท”“ไม่ได้การ ข้าต้องรับผิดชอบนาง ข้าต้องมอบใจถวายกาย ข้าต้องสู่ขอนาง!”ฉินอวิ๋นฟานพูดแบบยากจะปกปิดความตื่นเต้น“หา? นี่ นี่ก็ได้หรือขอรับ?”ถ้อยคำของฉินอวิ๋นฟานทำเอาซีพียูของเซี่ยงเทียนเวิ่นไหม้ไปเลย ครึ่งค่อนวันยังไม่ตอบสนอง อีกฝ่ายคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของเขาไม่ใช่หรือ? แถมอีกฝ่ายยังเหมือนไม่คิดอยากได้การตอบแทนจากเขาด้วย แล้วทำไมเขาต้องรับผิดชอบอีกฝ่ายด้วย?โดยเฉพาะเรื่องที่ว่า ‘มอบใจถวายกาย’ ทำไมรู้สึกทะแม่ง ๆ นะ? แน่ใจว่าไ

เด็ก ๆ ใส่ซื่อบริสุทธิ์ ทำให้ฉินอวิ๋นฟานนึกถึงชีวิตวัยเยาว์ก่อนจะทะลุมิติมา ตอนนั้นพวกเขาเล่นดีดลูกแก้ว และที่เด็ก ๆ พวกนี้เล่นอยู่คือลูกหิน ถึงจะหนัก กลับมีความสนุกในแบบเดียวกันพร้อมกันนั้นยังทำให้ฉินอวิ๋นฟานนึกถึงชีวิตสี่เดือนที่เขาทะลุมิติมาต้าเฉียนทุกย่างก้าวเสมือนน้ำแข็งแผ่นบาง ประชันความกล้าประลองปัญญากับพี่ใหญ่ พี่รอง กระทั่งเกือบถูกลอบฆ่าตายแล้วเพื่อยืนอยู่บนโลกใบนี้ เขาพยายามสุดชีวิต วางแผนไม่หยุด ไม่กล้าเผยเทคโนโลยีต่าง ๆ ในมือออกมาโดยง่าย เพราะอาวุธที่มีพลังทำลายล้างสูงจะเป็นดาบสองคม ใช้ดีจะทำให้เขาเป็นใหญ่ในหล้า ใช้ไม่ดีจะแว้งกลับมาทำลายเขา ดังนั้นเขาจึงระมัดระวังรอบคอบที่สุดการจัดวางธุรกิจ อย่างไรก็มิอาจช่วยให้เขาขึ้นตำแหน่งใหญ่ ภายใต้การปกครองของจีนโบราณที่ฝังรากหยั่งลึก ภายใต้สภาวะที่ตระกูลใหญ่เกาะกลุ่มมีผลประโยชน์ร่วมกัน เขาจำเป็นต้องทัดทานแรงกดดันทั้งปวง สร้างขุมกำลังของตัวเองมิเช่นนี้เขาจะนั่งบัลลังก์ได้ยากมาก หากไม่สามารถนั่งบัลลังก์ได้สำเร็จ เช่นนั้นเขาจะมีแต่ต้องตายเช่นเดียวกับที่จางเต้าหลินกล่าว ไท่ซั่งหวงสูงวัยแล้ว ทันทีที่เขาล้มลง ต้าเฉียนจะเกิดจลาจล แ

“เอ่อ... พอได้ขอรับ”เพื่อไม่ทำให้ฉินอวิ๋นฟานหงุดหงิด เฉินผิงจึงได้แต่ตอบแบบกลาง ๆ คำหนึ่ง ต่อหน้าเจ้านายใหญ่ วาทศิลป์สำคัญอย่างยิ่งยวด หากพลั้งเผลอไปนิดเดียวจะถูกจ้องเล่นงาน หากเขาบอกว่าทำงานไม่มีความสุข จะถูกฉินอวิ๋นฟานคิดว่าเขาไม่ให้ความร่วมมือกับหัวหน้าหน่วยและผู้บังคับการหรือไม่? เป็นหอกข้างแคร่? ไม่พอใจสภาพปัจจุบัน? มักใหญ่ใฝ่สูง?ถ้าเขาบอกว่าทำงานมีความสุขดีมาก จะถูกฉินอวิ๋นฟานคิดว่าเขาร่วมมือทุจริตกับตระกูลเริ่นหรือเปล่า? ดึงสมัครพรรคพวก? นี่คือเรื่องต้องห้ามของราชวงศ์เชียวนะ!บัดนี้การชิงบัลลังก์ระหว่างองค์ชายดุเดือดมากขึ้นทุกที หากเข้าร่วมศึกนี้จะเผชิญหมื่นเคราะห์มิอาจหวนคืนได้ง่าย ก่อนที่เขาจะรู้แจ้งในจุดประสงค์การมาของฉินอวิ๋นฟาน เขาไม่กล้าแสดงท่าทีใด ๆ“ฮ่า ๆ ๆ เฉินผิง ข้าไม่ได้ดูเจ้าผิดไปจริง ๆ”เห็นเฉินผิงระมัดระวังรอบคอบเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะชอบใจยกใหญ่ รองหัวหน้าหน่วยเกลือหลวงซึ่งปราศจากขั้วอำนาจและคนหนุนหลังคนหนึ่ง สามารถรั้งตำแหน่งนี้ได้มั่นคงเช่นนี้ ดูท่าต้องมีฝีมืออยู่บ้าง“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด คือคนที่อดีตฮ่องเต้ทรงส่งเสริม มีคว

“โบราณกล่าว สตรีเก่งหากไร้ข้าวสารก็มิอาจหุงข้าว ท่านมีแต่ทักษะ ไม่มีเกลือก็ไร้ประโยชน์ ต่อให้เราแก้ไขปัญหาสองอย่างนั้นแล้วก็ยังไม่ได้อยู่ดี!”เฉินผิงพูดด้วยใบหน้าหดหู่“ฮ่า ๆ ๆ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องห่วง!”ฉินอวิ๋นฟานนึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้เฉินผิงก็กังวลเรื่องนี้? สามเดือนก่อนเขาส่งคนดำเนินการอย่างลับ ๆ แล้ว กักตุนก้อนเกลือสีเหลืองหนึ่งพันล้านชั่งเต็ม ๆที่ฉินอวิ๋นฟานทาเช่นนี้ก็เพื่อสอดมือเข้าเรื่องเกลือหลวง ไม่ลงมือยังแล้วไป ลงมือก็คือนาเกลือละเอียดเจ้าสู่ตลาดจำนวนมหาศาลซึ่งเป็นการโจมตีเกลือดังเดิมอย่างรุนแรง!“หา...”เห็นฉินอวิ๋นฟานหัวเราะยกใหญ่ เฉินผิงงงไปเลย หรือว่ารัชทายาทยังสอดมือเข้าพื้นที่ผลิตเกลือด้วย? นี่คือสิ่งสำคัญของตระกูลเริ่นเลยนะ ไม่น่ามีคนสามารถสอดมือเข้าไปได้จึงจะถูก!“เฉินผิง เจ้าฉลาดออกอย่างนี้ ทำไมถึงไม่เข้าใจนะ?”ฉินอวิ๋นฟานพูดเรียบ “ในเมื่อข้ามีทักษะ และอยากสอดมือเข้าเรื่องเกลือหลวง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่นึกถึงปัญหาเรื่องเกลือดั้งเดิมหรือ”“นี่ก็เหมือนกับผู้ชายคนหนึ่ง พาผู้หญิงที่เย้ายวนมาก ๆ คนหนึ่งไปยังห้องที่เต็มไปด้วยความคลุมเครือ ผู้หญิงอดรนทนไม่ไหวแล้ว เ

ฉินอวิ๋นฟานเพิ่งมาถึงนอกตำหนักรับแขกก็ได้ยินขุนนางทูตต้าเยียนกำลังบ่น ฉินอวิ๋นฟานไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที เขาสองมือไพล่หลัง เดินเข้าตำหนักใหญ่ด้วยใบหน้าขมึงตึง“พวกเรา...”เห็นฉินอวิ๋นฟานมาถึง ท่าทีของซือหม่าเจาเลี้ยวโค้งร้อยแปดสิบองศาเดี๋ยวนั้น เมื่อครู่ยังมีท่าทางโมโหโกรธา ยามนี้กลับปั้นหน้าประจบประแจง เขารีบเดินซอยเท้ามาหาและพูด “รัชทายาทต้าเฉียน เฝ้ารอคอยดวงดาว รอคอยดวงจันทร์ ในที่สุดก็รอจนท่านมาได้สักที”ฉินอวิ๋นฟานปราดมองซือหม่าเจาแวบหนึ่งด้วยความเย็นชา ดูแคลนมาก จากนั้นจึงเดินตรงไปยังตำแหน่งหลัก“พวกเจ้าทูตต้าเยียนมากะทันหันในช่วงส่งมอบเมืองอู่โจวที่สำคัญนี้ มีธุระอะไร?”ฉินอวิ๋นฟานมองจากเบื้องบน กวาดสายตากับทุกคน กลิ่นอายผู้มีอำนาจปะทะใบหน้ามา ทำให้คณะขุนนางทูตของต้าเยียนเกิดใจครั่นคร้ามขึ้นมาทันที ท่าทีเปลี่ยนเป็นอีหลักอีเหลื่อพวกเรา...ก็ขณะที่ซือหม่าเจาเตรียมจะเปิดปากก็ถูกเซี่ยมู่ไป๋ขัดจังหวะ เห็นเพียงเซี่ยมู่ไป๋ใบหน้าอ่อนโยน เอ่ยปากขึ้นก่อน “เรียนรัชทายาทต้าเฉียน พวกเขาได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิต้าเยียนให้มาเจรจาเรื่องความร่วมมือทางการค้ากับต้าเฉียนขอรับ”“อ้อ? เรื