All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 421 - Chapter 430

ฉินอวิ๋นฟานที่อยู่ชั้นบนเห็นภาพนี้ทั้งหมด เขาพึมพำ “พี่ใหญ่ ข้าจะดูสิว่าท่านจะทนไปได้สักกี่น้ำ? วิ่งไปส้วมตอนนี้ยังทันนะ ขืนรอต่อไป...”พอนึกถึงตรงนี้ฉินอวิ๋นฟานก็อดขนลุกซู่ไม่ได้ การที่ลูกผู้ชายทั้งแท่งคนหนึ่งจะราดใส่กางเกงต่อหน้าธารกำนัล นี่จะเป็นภาพที่อุจาดตาแค่ไหน...แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว!“เสี่ยวเอ้อร์!!!”ตอนนี้เอง องค์ชายใหญ่ตะคอกขึ้น เสียงนี้ดังไปทั่วทั้งห้องโถงเลยทีเดียว เสี่ยวเอ้อร์ไม่กล้าชักช้าสักนิด วิ่งจู๊ดมาอยู่ตรงหน้าฉินอวิ๋นคังอย่างเร็วรี่“อะ องค์ชายใหญ่ ทะ ท่านมีอะไรจะสั่งหรือขอรับ?”เสี่ยวเอ้อร์พูดแบบกลัว ๆ“มีอะไรจะสั่ง? หละ เหล้าเจ้ามีปัญหา รีบตามเถ้าแก่พวกเจ้ามาเดี๋ยวนี้!”องค์ชายใหญ่อดทนกับท้องที่ปวดมากขึ้นทุกที ตวาดด้วยความโกรธ เขาใช้มือกุมท้องเอาไว้ตลอด หน้าซีดเผือด ส่วนอีกสามคนที่เหลือเมื่อเทียบกับฉินอวิ๋นคังแล้วก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไร“หา? เหล้ามีปัญหา? ข้า ข้าน้อยจะไปตามเถ้าแก่เรามาเดี๋ยวนี้แหละขอรับ!”เสี่ยวเอ้อร์เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้ที่ไหน ถูกฉินอวิ๋นคังตวาดใส่ทีขวัญเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้ว จึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน และภาพเหตุการณ์นี้ ฉินอ

ทุกคนได้เห็นพฤติกรรมของฉินอวิ๋นคังเมื่อวานนี้เกือบหมด ทั้งที่ฉินอวิ๋นคังปกป้องฝั่งชั่วร้าย เขาต่างหากที่เป็นผู้ยึดมั่นปกป้องผลประโยชน์ของประชาชนแม้ความจริงทั้งหมดจะวางอยู่ตรงหน้า แต่ก็ยังมีคนจำนวนหนึ่งที่เลือกเชื่อฉินอวิ๋นคังแบบผิด ๆ ไม่เชื่อรัชทายาทผู้ขจัดภัยร้ายของปวงประชาอย่างเขา“เฮ้อ!”ฉินอวิ๋นฟานถอนหายใจอย่างจนปัญญาแล้วเอ่ย “ในเมื่อพี่ใหญ่บอกว่าเหล้านี้มีปัญหา เช่นนั้นข้าก็จะดื่มให้ท่านดูเป็นการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ก็แล้วกัน”ครั้นกล่าวจบ ฉินอวิ๋นฟานก็ยกไหเหล้าขึ้นดื่มเลย เหล้าไหใบใหญ่ถูกฉินอวิ๋นฟานดื่มไปหนึ่งในสามส่วน เทียบเท่ากับหนึ่งลิตรครึ่งโดยประมาณในยุคปัจจุบันฉินอวิ๋นฟานได้คอทองแดงสุดแกร่งนี้มาจากสมัยอยู่กองทัพ กระนั้นใบหน้าของเขาก็ยังเริ่มแดงมากขึ้นช้า ๆ “นี่...”จังหวะที่เห็นภาพนี้ ฉินอวิ๋นคังเริ่มลนลานขึ้นมาทันที พวกเขาสี่คนรวมกันยังดื่มไม่เท่าไรเอง ตอนนี้จะราดกันอยู่แล้ว แต่ฉินอวิ๋นฟานดื่มรวดเดียวครึ่งค่อนไหกลับไม่เป็นไร?ดูจากปริมาณยา ฉินอวิ๋นฟานไม่น่าปกติสุขจึงจะถูก“พี่ใหญ่ ท่านก็เห็นแล้วนะ เหล้านี่ไม่มีปัญหา!”ฉินอวิ๋นฟานแบมือออก “คือว่านะพี่ใหญ่ สาเหตุ

พอทุกคนได้ยินคำถามที่มู่หรงจิ่นพูดขึ้นก็กลายเป็นหินอยู่กับที่เดี๋ยวนั้น พวกเขาอยู่ในเมืองหลวงมานานอย่างนี้ ออกจากภัตตาคารต้าเฉียนแล้วเลี้ยวขวาไปห้าร้อยเมตร ดูเหมือนจะไม่มีห้องน้ำจริง ๆ กระมัง?ยามนี้ สายตาทุกคนเบนไปถึงตัวฉินอวิ๋นฟานอีกครั้ง สายตาที่มองเขาเฉกเช่นสายตาที่มองภูตผี พ่อคนนี้คงไม่ได้จงใจหรอกนะ?ฉินอวิ๋นฟานกลับทำหน้าเหวอพูดอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ “พวกเจ้ามองข้าแบบนี้ทำไม? ข้าก็บอกแล้วว่า ‘เหมือนจะมี’ ไม่ได้บอกว่ามีแน่เสียเมื่อไร!” “อีกอย่าง ข้าก็ไม่ได้รู้ทางในเมืองหลวงนัก ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะเชื่อข้าอย่างนี้ วิ่งออกไปเลยคิดก็ไม่คิด? ข้าจะทำยังไงได้?”พอได้ยินการอธิบายนี้ของฉินอวิ๋นฟาน กล้ามเนื้อบนใบหน้าของทุกคนก็กระตุก พ่อคนนี้คงเป็นปีศาจกระมัง? พวกเขาอั้นจนราดใส่กางเกงแล้ว ต้องการห้องน้ำอย่างเร่งด่วน ยังจะคิดอะไรได้ที่ไหน? นี่มิใช่การชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปเรื่อยหรือ? หลอกคนชัด ๆ!ต่อจากนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับองค์ชายใหญ่ แม้ไม่เห็นทุกคนก็เดาได้ว่าจะเป็นภาพที่อุจาดตาขนาดไหน ทุกคนจึงมอบสายตาเห็นใจให้องค์ชายใหญ่อีกหนคำอธิบายนี้ของฉินอวิ๋นฟานทำให้มู่หรงจิ่นหน้าเหยเก ฉินอวิ๋นฟานบทจ

“ท่านพ่อตา ท่านคิดดูสิ เกิดความผิดพลาดใหญ่หลวงกับเรื่องนี้แล้ว ท่านคิดว่าพวกเขายังจะเชื่อมู่หรงฟู่สุ่ยหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ย“เอ่อ...”มู่หรงซื่อควานพูดไม่ออกทันที ก็เหมือนกับที่ฉินอวิ๋นฟานพูด หมากที่ไม่มีประโยชน์เก็บไว้รังแต่จะเป็นภัยร้ายนับจากนาทีที่องค์ชายใหญ่ล้มเหลวในการหยั่งเชิงเขา มู่หรงฟู่สุ่ยก็หมดคุณค่าใช้งาน แค่คิดก็รู้ผลลัพธ์“เฮ้อ ข้าละคิดไม่ตกจริง ๆ เขาเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เสพสุขกับลาภยศสรรเสริญทั้งครอบครัวไม่ดีหรือ? ทำไมต้องทรยศนายของตัวเองด้วย ทำไมต้องไปร่วมศึกชิงบัลลังก์โหดร้ายนั้นด้วย?!”ฉินอวิ๋นฟานส่ายหน้าพูดด้วยความจนปัญญา “จากที่ข้ารู้จักพวกเขา คืนนี้ครอบครัวของมู่หรงฟู่สุ่ยต้องถูกฆ่าล้างตระกูลแน่ มู่หรงฟู่สุ่ยต้องตาย ใครก็ช่วยไม่ได้ แต่ถ้าจะช่วยครอบครัวเขา ตอนนี้น่าจะยังทัน อยู่ที่ว่าพวกท่านจะช่วยหรือไม่?”“ยังไงครอบครัวมู่หรงฟู่สุ่ยก็เป็นคนของตระกูลมู่หรง และเป็นคนทรยศของพวกท่านด้วย”“เฮ้อ!”มู่หรงซื่อควานถอนหายใจหนัก ใบหน้าคือความสลดหดหู่ สำหรับเขา นี่คือการตัดสินใจที่ยากมากเรื่องหนึ่ง ด้านหนึ่งคือวงศ์ตระกูลสายเลือด อีกด้านหนึ่งคือคนทรยศหลังจากพิจารณ

แค่ชั่วครู่เดียวมู่หรงฟู่สุ่ยซึ่งเป็นบุคคลสำคัญก็ถูกจับตัวมาที่จวนองค์ชายใหญ่แล้ว ครั้นเห็นสภาพเละเทะ มู่หรงฟู่สุ่ยพลันตกใจขวัญหนีดีฝ่อตุบ...มู่หรงฟู่สุ่ยคุกเข่าลงตรงหน้าองค์ชายใหญ่ ใบหน้าคือความประหวั่นพรั่นพรึงเต็มประดา เขาได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกลางวันมาแล้ว ให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก เขาใส่ยาระบายลงในเหล้าตามที่บอกแล้วชัด ๆ และองค์ชายใหญ่ก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจจึงจะถูก แต่ทำไมถึงยังโดนยาได้อีก?ยามนี้ ทุกคนในที่นี้ต่างมีข้อสงสัยอยู่เต็มอก องค์ชายใหญ่ องค์ชายรองละคนอื่น ๆ ต้องการความจริง ต้องการรู้ว่าขณะนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่“มู่หรงฟู่สุ่ย ข้าขอถามเจ้า เมื่อคืนเจ้าได้ใส่ยาระบายลงในเหล้าจริงหรือไม่?”ฉินอวิ๋นคังถามเสียงกร้าวพอมู่หรงฟู่สุ่ยได้ยินหัวใจพลันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใบหน้าตื่นตระหนกรีบอธิบาย “องค์ องค์ชายใหญ่ ข้าน้อยเอาชีวิตตัวเองเป็นประกันเลย ข้าน้อยใส่ยาระบายลงไปในเหล้าตามที่พวกท่านสั่งแล้วนะ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดฝัน ข้ายังเฝ้าอยู่ทั้งคืนจนยืนยันว่าเหล้าถูกคนขนไปแล้วถึงได้กลับ”“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ฉินอวิ๋นคังตาโต ไม่ค่อยเชื่อและตกตะลึงเล็กน้อยอย่างเห็นไ