All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 331 - Chapter 340

“ประลองกลอนหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้ว กาพย์ฉันท์โคลงกลอนคลาสสิกทั้งโบราณ ปัจจุบัน ในประเทศหรือนอกประเทศเขาเชี่ยวชาญหมด ถ้าเทียบกับกลอนคู่ โคลงกลอนต่างหากที่เป็นงานถนัดของเขา!และถงจินเฉิงซึ่งเป็นยอดฝีมือกลอนคู่ที่เก่งกาจที่สุด ยอดเยี่ยมที่สุดของต้าเยียนประลองกับเขาแล้วยังล้มไม่เป็นท่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าใครหน้าไหนจะมาประลองแต่งกลอนกับเขาถ้าตาแก่นี่คิดจะประลองแต่งกลอนกับเขาฉินอวิ๋นฟาน นี่อีกฝ่ายจะปลงไม่ตกขนาดไหน? มิใช่การเอามีดเฉือนเปิดหูเปิดตาหรือ? เซี่ยมู่ไป๋เอ่ย “ถูกต้อง ข้าท่องไปทางชายแดนต่าง ๆ หลายปี มีความรู้สึกต่อสงคราม มั่นใจว่าตัวเองมีความรู้ความเข้าใจต่อสงครามและการพิทักษ์ชาติบ้านเมืองอย่างถ่องแท้”“และรัชทายาทต้าเฉียนก็เคยรังสรรค์กลอนบทล้ำเลิศบทหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับชายแดน ฉะนั้นพวกเรามิสู้ใช้มันเป็นหัวข้อ ประลองกันสักตั้งเป็นอย่างไร?”“เช่นนี้จะยุติธรรมกับเราทั้งสองฝ่าย ไม่ถึงกับให้คนกล่าวหาว่าข้าคนเฒ่าคนแก่รังแกเด็กเช่นเจ้า เป็นอย่างไร?”“เอ่อ...มันไม่ดีกระมัง?”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยสีหน้าประหลาดเซี่ยมู่ไป๋เห็นฉินอวิ๋นฟานมีท่าทีหวาดหวั่น ไม่รู้สึกว่านี่เพราะฉินอวิ๋น

“จะเป็นไปได้ยังไง...”เซี่ยมู่ไป๋ตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง ไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลย กลอนบทเจ็ดพยางค์ที่สุดยอดสมบูรณ์แบบเช่นนี้ กลับออกมาจากปากของฉินอวิ๋นฟานรึ?กลอนบทเจ็ดพยางค์สามบทนี้ไม่ว่าจะเป็นภาพแวดล้อมหรือจะเป็นภาษาล้วนเป็นความสุดยอดแห่งยุค เป็นผลงานของโลก สามารถได้รับการยกย่องสรรเสริญจากนับพันปีไม่เพียงแต่เซี่ยมู่ไป๋ ทุกคนในที่นั้นก็อึ้งจนอ้าปากหวอเหมือนกัน ความทึ่งอัดแน่นอยู่ในดวงตาหากกลอนบทเจ็ดพยางค์หนึ่งบทซึ่งเป็นยอดแห่งยุคมิอาจอธิบายอะไร เช่นนั้นฉินอวิ๋นฟานร่ายออกมาสามบทได้อย่างง่ายดายก็เพียงพอพิสูจน์ระดับวรรณกรรมสูงส่งของเขาแล้วเยียนอวี่เฉินเริ่มแรกยังมีความหวังเสี้ยวหนึ่ง รู้สึกว่าเซี่ยมู่ไป๋อาจเป็นตัวแปรสำคัญที่พลิกสถานการณ์ของต้าเยียนได้ ผลคือถูกตอกหน้าอย่างจัง อยู่ต่อหน้าฉินอวิ๋นฟาน เซี่ยมู่ไป๋ยังไม่คู่ควรหิ้วรองเท้าให้เขาเลย มวยคนละรุ่นโดยสิ้นเชิงความแตกต่างห่างกันมากเช่นนี้จะประลองอย่างไรได้อีก?!“นี่มีอะไรเป็นไปไม่ได้?”ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะเสียงเย็น “ในเมื่อเจ้าไม่ยอม เช่นนั้นข้าจะแต่งอีกสองสามบท ให้เจ้ารู้ซึ้งถึงความแตกต่างว่ามีมากสักแค่ไหน ให้เจ้ารู้ว่าประลองกลอ

ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้ว มองเซี่ยมู่ไป๋ด้วยใบหน้าท้าทาย เขาที่เป็นเลิศด้านโคลงกลอนร่ายกลอนบทเจ็ดพยางค์ที่เยี่ยมยอดแห่งยุคออกมาหกบทติดต่อกัน นั่นยังไม่พอใจ กับท้าทายของเซี่ยมู่ไป๋ เขายังจะเปิดโหมดต่อสู้อีก“เจ้า พู่...”ด้วยท่าทีบีบคั้นทุกฝีก้าวของฉินอวิ๋นฟาน ทำลายความหวังสุดท้ายของเซี่ยมู่ไป๋ ภายใต้ไฟร้อนโจมตีหัวใจ เขากระอักเลือดออกมาจากปากคำหนึ่ง ตามด้วยร่างกายเอนล้มไปด้านหลังโดยตรง“ท่านอาจารย์!”“ไท่ฟู่!”......เยียนอวี่เฉินและคนที่เหลือรีบเข้าไปประคองเซี่ยมู่ไป๋เอาไว้ เห็นอาจารย์โกรธจนกระอักเลือด สิ้นลายไปทั้งคน เยียนอวี่เฉินจึงเอ่ยขึ้นด้วยความเคียดแค้นที่สุด “ฉินอวิ๋นฟาน เจ้า เจ้าอย่าให้มันเกินไปนักนะ!”กับการวาวโรจน์ของเยียนอวี่เฉิน ฉินอวิ๋นฟานเพียงยิ้มร้าย “เกินไป? เกินไปหรือ? เป็นตาแก่นี่ต่างหากที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ จะประลองกับข้าให้ได้ ตัวเองไม่มีน้ำยา โมโหจนกระอักเลือดแล้วมันเกี่ยวอันใดกับข้า? การที่ข้าจะทรงความรู้มากการศึกษาคือผิดด้วยหรือ?”“จะ เจ้า...”ถูกฉินอวิ๋นฟานลบหลู่อีกครั้ง เซี่ยมู่ไป๋ที่อารมณ์เพิ่งจะสงบมาหน่อยไฟโกรธโจมตีหัวใจอีกหน พุ่งเลือดสดออกมาอีกคำ ใ

เผชิญกับไฟโกรธและการข่มขู่ของหลัวเทียนเป้า ชาวต้าเฉียนเริ่มมีสีหน้ากังวลทันที ทุกคนต่างรู้ความแข็งแกร่งของต้าเยียน หลัวเทียนเป้าสามารถเป็นองครักษ์ประจำกายของเยียนอวี่เฉินและมีสิทธิ์ออกปากออกเสียงได้อย่างเห็นได้ชัด ย่อมมีฐานะไม่ธรรมดาแน่ครั้นหันกลับมามองอีกฝั่ง ฉินอวิ๋นฟานกระทำกับเยียนอวี่เฉินเกินไปอยู่บ้างจริง ๆ ในยุคที่ชื่อเสียงสำคัญยิ่งกว่าชีวิต อย่าว่าแต่เยียนอวี่เฉินคือองค์หญิงของต้าเยียนเลย แม้จะเป็นบุตรสาวชาวบ้านก็รับกับความลามกต่ำทรามไร้ยางอายเช่นนี้ของฉินอวิ๋นฟานไม่ได้ทันทีที่สะกิดต่อมโมโหของพวกต้าเยียน ผลลัพธ์ยากจะคาดคิด และหากยกทัพใหญ่มากดดันที่ชายแดนจริง เช่นนั้นจะยุ่งแล้ว!ในขณะที่ทุกคนนึกว่าหลัวเทียนเป้าข่มขู่เช่นนี้แล้วฉินอวิ๋นฟานจะสงบเสงี่ยมหน่อย ไม่คิดว่าจะกลับตาลปัตร ดันไปกระตุกหนวดของฉินอวิ๋นฟานเสียได้นี่ เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานหรี่ดวงตาทั้งสองแล้วคว้าตัวเยียนอวี่เฉินมากอดหมับ จากนั้นมือใหญ่ก็เคลื่อนลงข้างล่าง จับบั้นท้ายของนางอีกครั้ง!การลวนลามเกินเหตุอย่างกะทันหันของฉินอวิ๋นฟานแทบเป็นการทำตามอำเภอใจ อวดดีถึงที่สุด พาลให้ทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึง!“ว้าย!!!”ถูก

“ฉินอวิ๋นฟาน ไอ้คนสารเลว! ข้าจะลงมือเชือดมันเอง!”ครั้นกลับถึงโรงแรม หลัวเทียนเป้ากระฟัดกระเฟียดคำรามก่นด่าอย่างหนัก ทีแรกนึกว่าเป็นเกมข่มแน่อย่างแช่แป้ง สุดท้ายพวกเขากลับถูกฉินอวิ๋นฟานหยามเสียจนไม่มีชิ้นดี!โตมาจนป่านนี้ เขาไม่เคยขายหน้าเช่นนี้มาก่อน ไม่คิดว่าฉินอวิ๋นฟานจะเจ้าเล่ห์แบบนี้ วิธีการต่ำทราม ทำให้เขาอัดอั้นตันใจสุดขีดทั้งคืนเยียนอวี่เฉินพูดด้วยสายตาเย็นเฉียบ “ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาโมโห เก็บกดความไม่พอใจและความเคียดแค้นเอาไว้ กลับห้องเก็บสัมภาระให้ไวแล้วไปจากที่นี่ทันที!”“อะไรนะ?! เวลานี้ดึกดื่นเที่ยงคืน เดินทางกลางคืนจะไม่ดีกระมัง?”พอถงจินเฉิงได้ยินว่าจะออกเดินทางกลางดึกจึงพูดขึ้นมาแบบไม่สมัครใจ“อย่าพูดมาก! รีบเก็บของแล้วรวมตัวกันในอีกครึ่งชั่วยาม!”เยียนอวี่เฉินไม่ฟังคำอธิบายใดของพวกเขา นางไม่อยากอยู่ต้าเฉียนอีกสักนาที ที่นี่คือความอัปยศในชีวิตของนาง ยิ่งเป็นสถานที่ที่นางเกลียดที่สุด!“เอ่อ ก็ได้!”เยียนอวี่เฉินท่าทางแน่วแน่ หลัวเทียนเป้าและคนอื่น ๆ แม้จะโกรธอยู่ กลับไม่กล้าพูดอะไรมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม บรรดาคนต้าเยียนก็เก็บสัมภาระเสร็จแล้ว ออกจากต้าเฉียนด้วยคว