บทที่ 332

“พ่อหนุ่ม อย่าได้ผยองนัก!”

เซี่ยมู่ไป๋เห็นฉินอวิ๋นฟานดื้อรั้นเช่นนี้จึงประหลาดใจมาก ใบหน้ากรุ่นโกรธ เขาไม่รู้ว่าฉินอวิ๋นฟานเอาความกล้ามาจากไหน กล้าโอหังต่อหน้าเขาเช่นนี้

และสิ่งที่ทำให้เซี่ยมู่ไป๋เดือดดาลถึงที่สุดคือท่าทีที่ฉินอวิ๋นฟานมีต่อเยียนอวี่เฉิน เขาถึงกับกล้าพูดอวดอ้างว่าเยียนอวี่เฉินคืออนุภรรยาของเขา? นี่มิใช่การหมิ่นเกียรติของเยียนอวี่เฉินซึ่งหน้าหรือ มิใช่การหมิ่นเกียรติต้าเยียนหรือ?

นี่ก็คือสิ่งที่เซี่ยมู่ไป๋รับไม่ได้ที่สุด จึงเปลี่ยนท่าทีที่เคารพฉินอวิ๋นฟานทันที เขาพบว่าต่อให้เขาลดตัวลงมา ก็ยังเปลี่ยนท่าทีจองหองโอหังที่ฉินอวิ๋นฟานมีต่อพวกเขาไม่ได้อยู่ดี

กลับไม่รู้ว่าความจองหองของฉินอวิ๋นฟานยังไม่จบ!

“เอ่อ ตาแก่ เราอย่าไร้สาระกันเลยได้ไหม?”

ฉินอวิ๋นฟานเริ่มหงุดหงิดแล้ว พูดเหตุผลกับคนแก่นี่ยากจริง ๆ ตรรกะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน ฉินอวิ๋นฟานจึงพูดหน้าขรึม “วาจาดียากจะเกลี้ยกล่อมผีสมควรตาย เจ้าอยากประลองแต่งกลอนกับข้ามากมิใช่รึ? ข้าจะเล่นเป็นเพื่อนก็ได้แล้วใช่ไหม?”

“หึ ข้าจะให้เจ้าได้รู้ว่าอะไรคือกลอนบทเจ็ดพยางค์ผลงานสูงสุดยอด ให้เจ้าได้รู้ว่าอะไรคือละอายใจที่สู้คนอื่น