All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 341 - Chapter 350

ฉินอวิ๋นคังพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด“ความจริงจากเนื้อแท้แล้ว ที่ฉินอวิ๋นฟานทำจึงจะถูกต้อง!”ฮั่วเจิ้นหลงเอ่ย “ตั้งแต่เริ่มแรกเขาก็ยืนอยู่ฝั่งประชาชน ทุ่มเทดำเนินงานเพื่อประชาชนจริง ๆ นี่จึงจะเป็นพฤติกรรมและลักษณะที่จักรพรรดิองค์หนึ่งพึงมี”“ส่วนเจ้ากับฉินอวิ๋นฮุยเติบโตอยู่ในวังแต่เล็ก ไม่เห็นความลำบากแร้นแค้นของชาวบ้าน ดังนั้นทัศนคติของพวกเจ้ามักจำกัดอยู่ที่การต่อสู้ชิงอำนาจและอิทธิพล ละเลยหัวใจชาวประชาซึ่งเป็นรากฐาน”“และเพราะอย่างนี้จึงเปิดช่องว่างให้ฉินอวิ๋นฟาน ถึงเขาจะไม่มีแรงสนับสนุนจากขั้วอำนาจใด แต่ในการชิงบัลลังก์ยังคงเป็นดังมัจฉาได้วารี กระทั่งได้รับความสนใจจากไท่ซั่งหวง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉินอวิ๋นฟานเลือกหัวใจประชาราษฎร์” “จากการตัดสินใจบางเรื่องของไท่ซั่งหวงในระยะนี้ เขาเอนเอียงไปทางฉินอวิ๋นฟานมากกว่าเดิม ไม่ใช่พวกเจ้าสองพี่น้อง!”“หา นี่ นี่ยังทำยังไงดี? ถ้าเสด็จปู่ผิดหวังกับพวกเราสองคนพี่น้อง นั่นไม่เท่ากับพวกเราขาดคุณสมบัติการชิงบัลลังก์หรือ?!”ครั้นได้ยินการวิเคราะห์จากพ่อตา ฉินอวิ๋นคังพลันสะดุ้งเหงื่อกาฬผุด ทันทีที่เสด็จปู่ไม่สนับสนุนเขา หากคิดจะขึ้นครองราชย์น่ากล

ฮั่วเจิ้นหลงเอ่ยเสียงหนัก “นับจากฮ่องเต้หญิงแคว้นเหมียวเริ่มรับสมัครราชบุตรเขย ฉินอวิ๋นฟานก็ตระหนักสถานการณ์และกำลังของตัวเอง หากจะเทียบอำนาจ เขามิใช่คู่ต่อสู้ขององค์ชายรองโดยสิ้นเชิง หากเขาต้องการพลิกสถานการณ์เอาชนะ ทางออกเดียวของเขาก็คือการตั้งค่าตัวละคร!”“หือ ตั้งค่าตัวละคร? หมายความว่ายังไง?”พอฉินอวิ๋นคังได้ยินก็ฉงนสนเท่ห์ ต่อหน้ากำลังและอำนาจเด็ดขาด ทุกอย่างก็คือเสือกระดาษ ต่อให้ฉินอวิ๋นฟานตั้งค่าตัวละครแล้วจะอย่างไร? มันมิอาจสร้างลมฝนอะไรได้สักหน่อย“เจ้าไม่เข้าใจก็ถูกแล้ว มิเช่นนั้นปัญญาเหนือคนของเขาจะเด่นชัดขึ้นมาได้อย่างไร?”ฮั่วเจิ้นหลงส่ายหน้าพูด “ตัวละครที่ฉินอวิ๋นฟานตั้งขึ้นมาก็คือตัวละครแห่งรักที่ยืนอยู่ในมุมของจักรพรรดิ ใช้ประชาชนเป็นกำลัง สานสายใยกับชาวประชา และนี่ก็คือรากฐานในการปกครองต้าเฉียน”“และเพราะท่าทีและการกระทำที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันของเขาจึงดึงดูดความสนใจของไท่ซั่งหวง กอปรกับท่าทีและการแสดงออกอย่างยอดเยี่ยมในเรื่องบรรเทาภัยพิบัติ เขาจึงได้รับการชื่นชมจากไท่ซั่งหวงอย่างรวดเร็ว แม้เขาจะสังหารองค์ชายห้า ไท่ซั่งหวงก็ยังออกหน้าเพื่อเขาอย่างไม่ลังเล”

แต่เรื่องพวกนี้คือการสันนิษฐานของฉินอวิ๋นฟาน พร้อมกันนั้นมันคือการตัดสินจากทิศทางความเคลื่อนไหวของต้าเยียนที่ตัวเองประสบมาด้วย“เอ่อ หากจริงดังเจ้าว่า สถานการณ์จะซับซ้อนกว่าที่พวกเราคิด ถ้าจู่ ๆ ต้าเยียนลงมือกับต้าเฉียน เกรงว่าต้าเฉียนจะตั้งรับไม่ได้ ถึงตอนนั้น...”อู่จ้านพูดด้วยสีหน้าปั้นยาก“ฉะนั้น อยู่ต่อหน้าราชทูตต้าเยียน ข้าจะต้องแสดงท่าทีแข็งกร้าว บอกพวกเขาว่าต้าเยียนเราไม่ใช่พลับนิ่ม ไม่ใช่แคว้นที่พวกเขาคิดจะควบคุมก็ควบคุมได้”ท่าทีของฉินอวิ๋นฟานพาลให้คนตะลึง แผ่กลิ่นอายเผด็จการอย่างหาที่เปรียบมิได้ออกมาจากสรรพางค์กาย แต่ไหนมาเขามักชอบแข็งชนแข็ง มีแต่ต้าเยียนที่เป็นผู้นำเหนือระดับที่ทำให้เขารู้สึกฮึกเหิม ทำให้เขามีปณิธานในการต่อสู้เต็มเปี่ยม เขาเอ่ยต่อ “อู่โจวสำคัญอย่างยิ่งยวด ข้าต้องสกัดความทะเยอทะยานที่พองโตของต้าเยียนเอาไว้ หากเอาอู่โจวกลับมาไม่ได้ มันจะไม่เป็นผลดีต่อต้าเฉียน”“และเมืองหานกู่คือเมืองชายแดนที่สำคัญที่สุดของต้าเยียน รักษาง่ายโจมตียาก ถ้าเราคิดจะใช้กำลังกับต้าเยียนจะต้องผ่านเมืองหานกู่ซึ่งเป็นด่านหินนี้ ผู้นำทัพที่ผ่านมาตรฐานยังต้องระลึกถึงเมืองนี้ แล้วเร

......“เสี่ยวฟาน รีบตื่นเร็ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!เช้าตรู่ ขณะที่ฉินอวิ๋นฟานกำลังนอนหลับปุ๋ย จู่ ๆ ก็ถูกเสียงร้อนรนของอู่จ้านปลุกให้ตื่น ยามนี้ฉินอวิ๋นฟานกำลังถามด้วยความหงุดหงิด “อาจ้าน มันเรื่องอะไรกันแน่ถึงทำให้ท่านรีบขนาดนี้? ข้ากำลังหลับสบายอยู่เลย!”“เจ้ารีบลุกเร็วเข้าเถอะ พวกขุนนางกำลังรวมตัวกันยื่นฎีการ้องเจ้าที่ตำหนักว่านฉงอยู่แน่ะ!”เมื่ออู่จ้านได้รับการรายงานจากขันทีน้อยพลันตะลึงหน้าถอดสี รีบวิ่งโร่ไปยังตำหนักหลักที่ฉินอวิ๋นฟานพัก เรื่องนี้ไม่ธรรมดา ต้องรายงานทันทีจึงจะถูก!“ยื่นฎีการ้องข้า นี่มันอะไรกัน?”ฉินอวิ๋นฟานสะดุ้งพรวดขึ้นมากับฝันร้ายเหนือความคาดหมาย เมื่อวานเบ่งบารมีใหญ่โต ไม่เพียงแต่ระบายความแค้นให้ต้าเฉียน ยังได้เมืองกลับมาแบบไม่เปลืองแรงอีกตามหลัก เขาสมควรได้รับรางวัลคำชมเชยมิใช่หรือ? ทำไมถึงมีคนกล้ายื่นฎีการ้องเขา? สมองป่วยกระมัง?ไม่ทันได้คิดมาก ฉินอวิ๋นฟานแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ หลังจากล้างหน้าล้างตาลวก ๆ แล้วก็รีบไปยังตำหนักว่านฉง ทันทีที่เขามาถึง ขุนนางใหญ่ยืนอยู่ในนั้นเนืองแน่นแล้ว“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอวิ๋นฟานมาถึงตรงหน้าสุดของตำหนักด้วยความฉ

ฉินอวิ๋นฟานหรี่ดวงตาทั้งสองและพูด “พี่ใหญ่ลองว่ามาได้ ข้าทำเรื่องอันใดที่เป็นภัยคุกคามต่อต้าเฉียนหรือ? ถึงกับทำให้พวกท่านต้องดิ้นพล่านขนาดนี้?”ในเมื่อถูกฉินอวิ๋นฟานมองออกแล้ว ตอนนี้ฉินอวิ๋นคังจึงไม่เสแสร้งอีกเขาไต่ถามเสียงเข้ม “น้องเจ็ด เยียนอวี่เฉินคือองค์หญิงสามผู้สูงศักดิ์ยิ่งของต้าเยียน ตามหลักแล้วนางสมควรพักที่เรือนรับรองของต้าเฉียนเรา แต่ทำไมพวกนางต้องไปพักที่โรงแรมห้าดาวต้าเฉียนของเจ้าด้วย? นี่เกรงว่าจะไม่สอดคล้องกับกฎระเบียบและตรรกะกระมัง?”“เรื่องแค่นี้?”ฉินอวิ๋นฟานทำหน้าประหลาดใจ แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเยียนอวี่เฉินถึงไปพักที่โรงแรมห้าดาวต้าเฉียนได้ เขาเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อคืนเหมือนกัน!ทว่าเรื่องนี้ยังถูกองค์ชายใหญ่เอามาหาเรื่อง ฉินอวิ๋นฟานไม่สบอารมณ์อย่างหนัก“ไม่ ๆ ๆ ไม่ใช่แค่นี้”ฉินอวิ๋นคังส่ายหน้าพูด “น้องเจ็ดเจ้าน่าจะรู้ดี ยามนี้ต้าเฉียนอยู่ในช่วงอ่อนไหว มิอาจรับความกระทบกระเทือนอะไรได้ เสด็จพ่อสวรรคตเพียงเดือนเศษ องค์หญิงสามต้าเยียนก็ปรากฏตัว แถมยังเข้าพักที่โรงแรมของเจ้าอีก”“ไม่เพียงเท่านี้ พวกเจ้ายังจับพลัดจับผลูหมั้นหมายกัน ทั้งหมดนี้เป็นแค่ความบังเอิ