บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 261 - บทที่ 270

ฉินอวิ๋นฟานในยามนี้มุมปากกระตุกหนัก จู่ ๆ เขาก็เอ๋อไปเล็กน้อย แม่สองคนนี่รู้แต่แกล้งไม่รู้หรือว่าไม่รู้จริง ๆ กันแน่? หรือว่าที่เขาพูดเป็นนัย ๆ ยังชัดเจนไม่พออีก? ทำให้พวกนางเข้าใจผิด?“น่าอาย? ไม่น่าอายนี่! วันนี้ท่านสอนได้ยอดเยี่ยมมาก พวกเราเลื่อมใสท่านนัก!”ต้าซวงพูดด้วยใบหน้างงงัน“คือว่า รัชทายาท ท่านยังมีเรื่องอะไรจะสอนอีกหรือไม่? พวกเราพี่น้องล้างหูรอฟัง จับเข่าคุยกันจนถึงรุ่งเช้าก็ไม่มีปัญหา!”แม่นางเสี่ยวซวงเสริมมีดให้อีกหนึ่ง เกือบทำให้ฉินอวิ๋นฟานไฟพิโรธโจมตีหัวใจ กระอักเลือดชราออกมา“เอ่อ ดึกมากแล้ว พวกเจ้าพี่น้องพักผ่อนกันเถอะ อดหลับอดนอนจะไม่ดีต่อสุขภาพ เช่นนั้นข้ากลับก่อนแล้วนะ!”ฉินอวิ๋นฟานสีหน้าเปลี่ยนแปลงระยะหนึ่ง แม่เอ๊ยจับเข่าคุยกันทั้งคืน ไม่ต้องเอาชีวิตสุนัขของเขาหรือ? เรื่องที่ผู้ชายสมควรทำไม่ได้ทำสักกระติ๊ด มือยังไม่ได้แตะสักที ได้แต่คุยกันเฉย ๆ ใครไม่ทรมานบ้าง?ฉินอวิ๋นฟานในยามนี้อยากแต่จะไปให้พ้น ๆ อยู่ต่ออีกหนึ่งนาทีล้วนเป็นความทรมานด้านจิตวิญญาณอย่างหนึ่ง“รัชทายาท ไหนว่าจะจับเข่าคุยกันนาน ๆ อย่างไรเล่า? นี่จะไปแล้วหรือ?”แม่นางต้าซวงทำหน้าอาลัยอาวรณ

“ถ้าข้าจำไม่ผิด วิถียุทธ์ของเจ้าอู่จ้านน่าจะอยู่ที่ระดับเก้าสูงสุดกระมัง?”ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้าเอ่ยปากชืด ๆ“อะไรนะ? เจ้า เจ้าถึงกับรู้ฝีมือของข้า?”อู่จ้านใบหน้าตะลึงงัน เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง คนพวกนี้กลับล่วงรู้ฝีมือของเขาดังฝ่ามือ ทั้งยังไม่กลัวเขาอีก คราวนี้ได้ยุ่งแล้วชายชุดดำหัวเราะเสียงเย็น ไม่ยี่หระกับอู่จ้านที่ตกตะลึง หากเอ่ยปากลอย ๆ “พวกเราพี่น้องสิบห้าคนล้วนวิถียุทธ์ระดับเก้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะสู้ได้สักกี่คน?”“วิถียุทธ์ระดับเก้าสิบห้าคน?!”พอได้ยินข่าวนี้ ตอนนี้อู่จ้านสิ้นหวังเหลือประมาณ วิถียุทธ์ระดับเก้าแม้จะเป็นแค่การคลำธรณีประตูของการฝึกวิถียุทธ์ หากมิได้ก้าวข้ามวิถียุทธ์อย่างแท้จริง ฝีมือของทุกคนจึงไม่ต่างกันสักเท่าไรถ้าในยามปกติ เขาสามารถต่อสู้กับห้าคนเพียงลำพัง แต่วันนี้สถานการณ์พิเศษ เขานอกจากจะดื่มสุราไม่น้อย ยังขับเขี้ยวกับสาวของหอวั่งเจียงอีกคำรบ สมรรถภาพทางกายลดลงชัดเจนเผชิญหน้ากับผู้มีฝีมือสูสีกับตนสิบห้าคน อู่จ้านลนลานโดยสิ้นเชิง เขาจะอย่างไรก็ได้ แต่ถ้าฉินอวิ๋นฟานตาย เช่นนั้นเขาเป็นผีก็ไม่ยอม!“พวกเจ้าจะรักษาเกียรติเองแบบรู้จักมองสถานการณ์ หรือว่า

“รอดูการเปลี่ยนแปลงก่อนเถอะ ถ้าไม่ไหวยังไงถึงตอนนั้นข้าค่อยออกโรงจัดการมันเองก็พอ” อู๋อีฝานเอ่ยเสียงเย็น “อยากตายก็เข้ามาได้เลย! รับรองว่าข้าจะยิงกระจุยในหนึ่งวินาที ให้ข้ายอมแพ้รึ? ไม่มีทางเสียหรอก! ถ้าพวกเจ้าไปเสียตอนนี้ยังอาจมีโอกาสรอด!”ฉินอวิ๋นฟานยังคงเผด็จการเหมือนเดิม ในน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยการข่มขู่ข่มขวัญ เพิ่มความกลัวทางจิตวิทยากับอีกฝ่ายต่อ เขาต้องการให้คนพวกนี้ขวัญกระเจิงแล้วถอยกลับไปแบบรู้สถานการณ์“เอาไงดี?”บรรดาชายชุดดำต่างมองหน้ากัน เผยอารมณ์กระอักกระอ่วน เดินหน้าไปเขาก็คือตาย ไม่เดินหน้าก็เกรงว่าเก้าตายรอดหนึ่ง นี่ทำให้เขาเลือกยาก ครั้นจ้องศพที่อยู่แทบเท้าและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง พวกเขาลนลานโดยสิ้นเชิงแล้วจู่ ๆ กลับมีคนฮึดใจสู้พูดขึ้นมา “ถึงยังไงก็ต้องตาย ถ้าถอยน่ากลัวว่าจะทำให้ครอบครัวเดือดร้อน พวกเรามิสู้ลงมือพร้อมกันเสี่ยงดูสักตั้ง? อย่างไรเสียเราคนหมู่มาก อาวุธลับของเขาร้ายกาจแค่ไหนยังจะสู้การบุกโจมตีของพวกเราทั้งหมดในชั่วขณะได้หรือ?!”พอได้ยินคำพูดนี้ ฉินอวิ๋นฟานหัวใจหล่นตุบ พูดในใจว่าตายแล้ว แผนโจมตีหัวใจล้มเหลว!“ได้!”ทันใดนั้น ชายชุดดำที่เหลืออีกสิบส

หนึ่งดาบลงไป ความเจ็บปวดปอดฉีกหัวใจแหลกลาญส่งมาถึง ทำให้ฉินอวิ๋นฟานส่งเสียงร้องโหยหวนปานหมูถูกเชือด ขณะนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำ ใบหน้าบิดเบี้ยว ทรมานถึงขีดสุด “ฮ่า ๆ ๆ...”ชายชุดดำหัวเราะเสียงดังเหมือนสติฟั่นเฟือน ฉินอวิ๋นฟานยิ่งทรมาน เขาก็ยังอารมณ์ดี จากนั้นก็ใช้ดาบเฉือนบนตัวอีกสองหน ได้ยินฉินอวิ๋นฟานแผดเสียงร้องในแบบที่จวนจะสิ้นหวัง เขากลับคึกคะนองอย่างไม่มีอะไรจะเปรียบเทียบได้“ได้เวลาแล้ว ฆ่ามันด้วยกันเถอะ แล้วเดี๋ยวเราไปรายงานด้วยกัน!”ชายชุดดำอีกคนหนึ่งเอ่ยเตือน“อื่ม!”ชายชุดดำสนุกพอแล้วยกยิ้มตรงมุมปาก เผยรอยยิ้มชั่วร้ายหนึ่ง เขาแทงดาบในมือลงไปหมายจะจบชีวิตของฉินอวิ๋นฟาน แต่ในเวลานี้เอง จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นจากที่ไม่ไกล“นี่พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันน่ะ? หยุดนะ!”กลุ่มชายชุดดำหยุดการเคลื่อนไหวฉับพลัน ตามด้วยหันไปมองต้นตอของเสียง เห็นเพียงผู้หญิงร่างเตี้ยเสียงเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งพาสาวใช้อีกคนหนึ่งวิ่งเร็วมาหาพวกเขา“เจ้าเป็นใครน่ะ? ขอเตือนเลยนะ ทางที่ดีเจ้าอย่ายุ่งให้มากนัก!”ชายชุดดำเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“เห็นความอยุติธรรมชักดาบช่วยเหลือ เรื่องนี้ข้ายุ่งแน่แล้ว! พว

หญิงที่อยู่ด้านข้างถามขึ้นด้วยความตกตะลึง “เขา...ก็คือรัชทายาทแห่งต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟาน?”ระยะนี้ทั้งเมืองหลวงมีใครไม่รู้จักชื่อฉินอวิ๋นฟานบ้าง? ไม่เพียงแต่เป็นรัชทายาทของต้าเฉียน ยิ่งเป็นอัจฉริยะโดดเด่นคนหนึ่ง พรสวรรค์โคลงกลอนตลอดจนท่วงทำนองอะไรก็เชี่ยวชาญไปหมด สุดยอดกลอนคู่และบทกลอนพูดกันปากต่อปาก แพร่หลายไปทุกหย่อมหญ้า นางชอบอู่เหลียงเย่ที่ฉินอวิ๋นฟานหมักที่สุด แทบจะต้องดื่มเป็นเพื่อนบิดาเฒ่าสองจอกทุกวัน กินร่วมกันปลาไหลผัดพริกและปลาไหลน้ำแดงเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ!ให้นางคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองช่วยระหว่างทางจะเป็นบุคคลซึ่งเป็นตำนานของต้าเฉียน?”“ถูกต้อง! ขอบคุณแม่นางที่ยื่นมือเข้าช่วยมาก หอวั่งเจียงซาบซึ้งใจยิ่งนัก”หวงต้าหยวนค้อมตัวคำนับนางและกล่าว “ไม่ทราบแม่นางมีชื่อเสียงเรียงนามว่ากระไร? บ้านอยู่ที่ไหน? เอาไว้รักษารัชทายาทแล้ว พวกเราจะไปเยือนถึงที่บ้าน”“เอ่อ ข้าชื่อจางอวี่ม่อ ท่านเรียกข้าว่าอวี่ม่อก็พอ สำหรับการเยือนถึงบ้านก็ช่างเถอะ พ่อของข้ารักสงบ ไม่ชอบถูกรบกวน”จางอวี่ม่อยิ้มหวานพลางพูด “ช่วยคนลำบากเพียงยกมือ[1]เท่านั้น พวกท่านรีบช่วยคนเถอะ พวกเราจะไปก่อนแล