Share

บทที่ 263

อู่จ้านนึกว่าฉินอวิ๋นฟานรังเกียจที่แม่นางทั้งสองมาจากหอคณิกา ดังนั้นหลังจากได้แล้วจึงไม่รับผิดชอบ ในฐานะที่เป็นองครักษ์คนสนิทและมีฐานะเทียบเท่ากับพ่อบุญธรรม จึงได้แต่ตักเตือนด้วยความหวังดี กลัวว่าฉินอวิ๋นฟานจะพลาดพลั้งไปต้องเสียใจทั้งชาติ

“เอ่อ คือว่านะอาจ้าน ตอนนี้ข้าง่วงจัดจริง ๆ เรารีบกลับไปเถอะ เรื่องนี้ท่านก็ไม่ต้องยุ่งแล้ว”

ฉินอวิ๋นฟานจนใจเหลือแสน เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่อยากเอ่ยถึงอีกสักนิด อับอายขายหน้าถึงบ้าน อาจ้านก็เอาแต่ถามไม่หยุด ทำให้เขาเปิดความหุนหันที่คิดจะตายอย่างหนึ่ง

เพื่อหนีออกจากหอวั่งเจียงให้เร็วที่สุด ฉินอวิ๋นฟานสับเท้าวิ่งออกไปข้างนอก อู่จ้านตามไปด้วยใบหน้าจนใจ

“เจ้าหอ พวกเราทำอย่างนี้จะเกินไปหน่อยหรือไม่? ดูเหมือนรัชทายาทจะโกรธใหญ่เลย”

แม่นางต้าซวงและแม่นางเสี่ยวซวงเห็นเงาวิ่งจู๊ดของฉินอวิ๋นฟาน รู้สึกสงสารเล็กน้อย

“ทำไม? พวกเจ้าพี่น้องสงสารหรือ?”

หวงต้าหยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย ในวาจาเต็มไปด้วยรสเย็นชืด

“พวกเรามิกล้า!”

สองดรุณีรีบค้อมตัว ใบหน้าประหวั่นพรั่นพรึง อยู่ต่อหน้าหวงต้าหยวน พวกนางพี่น้องมีท่าทีเคารพนบนอบที่สุด หวงต้าหยวนมองสองนางด้วยสายตาเย็นชาทีห
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status