บทที่ 264

“ถ้าข้าจำไม่ผิด วิถียุทธ์ของเจ้าอู่จ้านน่าจะอยู่ที่ระดับเก้าสูงสุดกระมัง?”

ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้าเอ่ยปากชืด ๆ

“อะไรนะ? เจ้า เจ้าถึงกับรู้ฝีมือของข้า?”

อู่จ้านใบหน้าตะลึงงัน เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง คนพวกนี้กลับล่วงรู้ฝีมือของเขาดังฝ่ามือ ทั้งยังไม่กลัวเขาอีก คราวนี้ได้ยุ่งแล้ว

ชายชุดดำหัวเราะเสียงเย็น ไม่ยี่หระกับอู่จ้านที่ตกตะลึง หากเอ่ยปากลอย ๆ “พวกเราพี่น้องสิบห้าคนล้วนวิถียุทธ์ระดับเก้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะสู้ได้สักกี่คน?”

“วิถียุทธ์ระดับเก้าสิบห้าคน?!”

พอได้ยินข่าวนี้ ตอนนี้อู่จ้านสิ้นหวังเหลือประมาณ วิถียุทธ์ระดับเก้าแม้จะเป็นแค่การคลำธรณีประตูของการฝึกวิถียุทธ์ หากมิได้ก้าวข้ามวิถียุทธ์อย่างแท้จริง ฝีมือของทุกคนจึงไม่ต่างกันสักเท่าไร

ถ้าในยามปกติ เขาสามารถต่อสู้กับห้าคนเพียงลำพัง แต่วันนี้สถานการณ์พิเศษ เขานอกจากจะดื่มสุราไม่น้อย ยังขับเขี้ยวกับสาวของหอวั่งเจียงอีกคำรบ สมรรถภาพทางกายลดลงชัดเจน

เผชิญหน้ากับผู้มีฝีมือสูสีกับตนสิบห้าคน อู่จ้านลนลานโดยสิ้นเชิง เขาจะอย่างไรก็ได้ แต่ถ้าฉินอวิ๋นฟานตาย เช่นนั้นเขาเป็นผีก็ไม่ยอม!

“พวกเจ้าจะรักษาเกียรติเองแบบรู้จักมองสถานการณ์ หรือว่า