All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 121 - Chapter 130

ถ้าเป็นฝีมือของเหอกุ้ยเฟยจริง ๆ เขาจะให้นางอสรพิษผู้นี้ได้ชดใช้อย่างสาสม มู่หรงจิ่นคือสิ่งต้องห้ามของเขา ไม่ว่าใครก็ล่วงเกินรังแกลบหลู่ไม่ได้ มิเช่นนั้นจะต้องรับกับเพลิงโทสะไม่สิ้นสุดของฉินอวิ๋นฟาน“ถ้าเป็นฝีมือของเหอกุ้ยเฟยจริง งั้นก็ยุ่งแล้ว”อู่จ้านขมวดคิ้วแน่นในวังหลวงต่างจากข้างนอก หากไม่มีหลักฐานหรือคำสั่งที่แน่ชัด ไม่ว่าใครก็ห้ามย่างเข้าวังหลัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปตามหาคนคนหนึ่งนอกเสียจากมีคดีพิเศษ มิเช่นนั้นย่างเข้าวังหลังเท่ากับล่วงเกินฮ่องเต้ ประหารได้ทันทีหากพระชายารัชทายาทถูกคนกักขังอย่างลับ ๆ อยู่วังหลังจะไม่ใช่แค่เรื่องยุ่งธรรมดา ถ้าไม่มีหลักฐานก็ได้แต่มองตาปริบ ๆ อยู่อย่างนั้นไม่นานพวกฉินอวิ๋นฟานก็มาถึงหอบุปผาอย่างรวดเร็ว หอบุปผาในเวลานี้มีนางกำนัลและขันทีกำลังจัดช่อดอกไม้อยู่ไม่น้อย“เสี่ยวเต๋อจื่ออยู่ที่ไหน?”ฉินอวิ๋นฟานรู้ชื่อขันทีน้อยผู้นั้นจากเสี่ยวจวี๋ระหว่างทาง พอมาถึงก็ตะโกนเรียกด้วยความโกรธทันที “นางกำนัลขันทีทั้งหมด ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้”พอได้ยินเสียงตวาดกร้าว ทุกคนก็ตกใจขวัญผวา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?บรรดานางกำนัลและขันทีเห็นการแต่งกายของผู

“พระชายารัชทายาทที่รักของข้า ถึงตอนนี้เจ้าจะรู้ก็สายไปแล้ว”เสี่ยวหงเลียปาก ใบหน้าชวนหลงใหล อยู่ต่อหน้าฉินอวิ๋นผู่ นางรับบทบาทนางร้ายโดยสมบูรณ์ ให้ท่ายั่วยวนไม่หยุด ภาพนี้ทำให้มู่หรงจิ่นยากจะมองตรง“มู่หรงจิ่น ข้าหมายปองความงามแห่งยุคของเจ้ามานานแล้ว ติดที่ศักดิ์ศรีของราชวงศ์และกฎหมายจึงอดกลั้นเอาไว้ แต่พันไม่ควรหมื่นไม่ควร ฉินอวิ๋นฟานหยามข้าครั้งแล้วครั้งเล่า”ฉินอวิ๋นผู่พูดหน้าเหี้ยม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็อย่างหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน ข้าต้องทำให้ไอ้ฉินอวิ๋นฟานอยู่ภายใต้เงามืดของข้าตลอดชีวิต ให้มันรู้ว่าอะไรคือความเจ็บปวด อะไรหรือความสิ้นหวัง”“มันเห็นเจ้าเป็นเหมือนสมบัติล้ำค่ามิใช่หรือ? เช่นนั้นข้าก็จะสัมผัสความล้ำค่าของเจ้าสักหน่อยแล้วกัน”ฉินอวิ๋นผู่เลียปาก ตีประชิดมู่หรงจิ่นทีละก้าว พอคิดถึงบาดแผลที่ฉินอวิ๋นฟานทำไว้กับเขาแล้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอนึกว่าเขากำลังจะย่ำยีผู้หญิงของฉินอวิ๋นฟาน มันก็ทำให้เขาคึกคะนองมาก รอยแส้บนตัวยิ่งเจ็บ เขายิ่งรู้สึกสะใจ“เจ้า เจ้าอย่าเข้ามานะ เจ้าทำเช่นนี้คือความผิดร้ายแรง ผิดต่อจารีตประเพณี ไม่เพียงฉินอวิ๋นฟานจะไม่ปล่อยเจ้า ไท่ซั่งหวงก็

ทหารทุกนายขานรับเป็นเสียงเดียว“อะไรนะ...”พอผู้คุมทุกคนได้ยินพลันขาอ่อนทรุดตัวลงกับพื้น ค่ายทานหลางคือทหารกล้าของต้าเฉียน ใครกล้าขัดขืนพวกเขา? รัชทายาทพิโรธ ทุกคนหัวใจดังเถ้าถ่านเดี๋ยวนั้นฉินอวิ๋นฟานสาวเท้าไปถึงห้องขัง ครั้นเห็นภาพตรงหน้าก็ใจหายวาบ ฉินอวิ๋นผู่ไม่ได้อยู่ในห้องขัง?“ทหาร!”ฉินอวิ๋นฟานตะคอกเสียงหนึ่ง หัวหน้าผู้คุมล้มลุกคลุกคลานมาและเอ่ยด้วยใบหน้าหวาดกลัว “ข้าน้อย ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!”ตอนที่ฉินอวิ๋นฟานเพิ่งมาถึงก็เห็นแล้วว่าทุกคนผิดปกติเล็กน้อย มีปัญหาดังคาด เขาเอ่ยเสียงกร้าว “ฉินอวิ๋นผู่ล่ะ? พูดเร็ว!”“ข้าน้อย ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ!”หัวหน้าผู้คุมท่าทางนอบน้อม สีหน้าปั้นยาก ไม่ว่าคนแบบไหนฉินอวิ๋นฟานก็เคยเจอมาหมด แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเขากำลังโกหก!“ชิ้ง...”เวลาคือชีวิต มู่หรงจิ่นถูกคนพาตัวไปจะหนึ่งชั่วยามแล้ว ยิ่งล่าช้าก็ยิ่งอันตราย ฉินอวิ๋นฟานต้องทำเวลาทุกวินาที ชักกระบี่ออกมาวางอยู่บนคอของหัวหน้าผู้คุมทันใดหัวหน้าผู้คุมรูม่านตาหดเล็ก ร่างกายแข็งทื่ออยู่กับที่ รีบอธิบายว่า “รัชทายาท ข้าน้อย ข้าน้อยเป็นแค่หัวหน้าผู้คุมธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ไม่ทราบว่าองค์ชายห้าไปไ

เห็นสภาพน่าเวทนาของมู่หรงจิ่นเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานไหนเลยจะคำนึงอะไรได้มาก รีบเดินไปอยู่ตรงหน้ามู่หรงจิ่นแล้วโอบนางเข้าอ้อมอก หยดน้ำในดวงตาไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว“ขอโทษ จิ่นเอ๋อร์ ข้ามาช้าไป ขอโทษ!”ฉินอวิ๋นฟานกอดมู่หรงจิ่นที่อนาถจนมิอาจทนมอง กล่าวคำขอโทษไม่หยุด ความเศร้าโศกและเคียดแค้นผสมผสาน ไฟโทสะพุ่งทะยานขึ้นฟ้า นี่คือผู้หญิงคนแรกของเขาหลังจากทะลุมิติมา คือผู้หญิงคนแรกที่เขารักไม่อาจวางมือไม่นึกว่าจะถูกคนทรมานจนเป็นเช่นนี้?ฉินอวิ๋นฟานเดือดแล้ว!เขาเดือดโดยสิ้นเชิงแล้ว!“พี่อวิ๋นฟาน ได้พบกับท่านอีกครั้งข้าดีใจจริง ๆ ผัวจ๋าที่รักของข้า ข้านึกว่าพวกเราต้องจากกันชั่วนิรันดร์แล้ว ไม่คิดว่ายังได้พบกันอีก ทั้งหมดนี้ราวกับเป็นความฝัน”มู่หรงจิ่นดีใจจนน้ำตาร่วงริน ขดตัวอยู่ในวงแขนของฉินอวิ๋นฟาน ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด มีเพียงอ้อมกอดนี้จึงทำให้นางอุ่นใจและวางใจอย่างหาที่เปรียบมิได้“ไม่หรอก มีข้าอยู่ ใครก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้ คนที่ทำร้ายเจ้าจะมีแค่จุดจบเดียว นั่นคือตาย!”เสียงของฉินอวิ๋นฟานทุ้มต่ำกลับมีความเผด็จการเต็มเปี่ยม ทุกคนที่ได้ยินเสียงของเขาต่างสัมผัสได้ถึงความโกรธไร้รูปร่าง ในดวงต

ฉินอวิ๋นฮุยสับเปลี่ยนแนวคิดโดยตรง หลังจากทำความรู้จักกับฉินอวิ๋นฟานในหลายวันนี้ คนผู้นี้ดื้อรั้นที่สุด คิดจะให้เขาปล่อยฉินอวิ๋นผู่น้องชายแท้ ๆ คือเรื่องไม่ง่ายเด็ดขาดเรื่องหนึ่ง“คลายความโกรธ? เจ้าคิดว่านี่คือเรื่องที่คลายความโกรธไม่คลายความโกรธงั้นรึ?”ฉินอวิ๋นฟานแววตาลุ่มลึกมากขึ้นทุกที ยิ่งรู้ว่านี่คือการพูดแก้ต่างให้น้องชายของฉินอวิ๋นฮุย แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีเปิดโอกาสนี้ให้อีกฝ่ายหรอกเขาเอ่ยอย่างเย็นชาต่อ “ราชวงศ์ต้าเฉียนมีกฎอารยะระหว่างนางสนม องค์ชายและญาติฝ่ายหญิง หากมีผู้กระทำการผิดกฎเหล็ก ไม่ว่ามันจะเป็นใคร จะต้องประหารที่หน้าประตูวังหลวง หากมีผู้ขัดขืนประหารได้ทันที ประกาศต่อใต้หล้าเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่าง หรือว่าเจ้าลืมไปหมดแล้ว?”“อะไรนะ? ประหารหน้าประตูวังหลวง?”พอฉินอวิ๋นผู่ได้ยินคำนี้ก็ลนลาน ความครั่นคร้ามกระจายอยู่ทั่วหน้าอันซีดเผือด ตอนนี้เองเขาจึงตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่อง รีบร้องออกไป “พี่รอง ข้าผิดไปแล้ว ข้าสำนึกแล้วจริง ๆ ขอร้องละ ท่านต้องช่วยข้านะ ต้องช่วยข้าให้ได้นะ” “ข้ายังเด็ก ข้ายังไม่อยากตาย ท่านต้องคิดทุกวิถีทางช่วยข้าให้ได้นะ!”“หุบปาก!”ฉินอ