บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 101 - บทที่ 110

เหมียวชิงอีจดจ้องด้วยความโมโหโทโส ฉินอวิ๋นฟานสีหน้าเรียบสงบ เขาแค่มาส่งอาหารเลิศรสชั้นยอดที่ทำกับมือให้เหมียวชิงอีเท่านั้น พร้อมมายลโฉมของภรรยาตำหนักใหญ่ในอนาคต ไม่แน่ว่ายังอาจได้ตอดเล็กตอดน้อยอะไรสักหน่อยคิดไม่ถึงว่านางจะตกหลุมพรางในประโยคเดียว ทลายกำแพงของฉินอวิ๋นฟานโดยตรง ภรรยาที่แน่อย่างแช่แป้ง หากไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะเห็นหน้า?ท่าทางสูงส่งของเหมียวชิงอีทำให้ฉินอวิ๋นฟานไม่สบอารมณ์อย่างหนัก ถ้าจากมุมมองของบนเตียง ถูกข่มสักหน่อยกลับไม่เป็นไร แต่การข่มด้านจิตใจแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกเกลียดมากข้อเรียกร้องของแม่เจ้าประคุณที่มีความยากระดับนรก เขารับปากแล้ว แต่จะดูหน้าสักหน่อยไม่ได้หรือไง?จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็มีความรู้สึกเหมือนเป็นสุนัขเลียขา โบราณว่าไว้ หมาเลีย ๆ เลียจนหมดสิ้นทุกอย่างในท้ายที่สุด เขาฉินอวิ๋นฟานจะไม่เป็นสุนัขพันธุ์ปั๊กเพราะความงามของเหมียวชิงอีหรอก“ถ้ากระหม่อมบอกว่า หากพระองค์ไม่เปิดผ้าปิดพระพักตร์ กระหม่อมจะทิ้งแคว้นเหมียวล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินอวิ๋นฟานยกมุมปาก“เหอะ ท่านกำลังข่มขู่ข้ารึ? ยังนึกว่าจะทำข้อเรียกร้องสองเรื่องของข้าสำเร็จ?”กับการข่มขู่ของฉินอวิ๋นฟาน เหม

“เหมือนจะมีเหตุผล...”อู่จ้านขมวดคิ้ว มิน่าเสี่ยวฟานจึงใช้ท่าทีอย่างนี้กับนาง หากวิเคราะห์ดูดี ๆ รู้สึกว่าฮ่องเต้หญิงแคว้นเหมียวจะไม่ธรรมดาอย่างที่คิด“อีกอย่าง แม้แต่หน้าก็ไม่ให้ข้าเห็นก็คิดจะควบคุมข้า ข้าจะสนใจนางทำไม?”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยใบหน้าเมินเฉย “ไป เอาของอร่อยไปให้จางเต้าหลินกัน!”อู่จานไม่เข้าใจ “เอ๋ เอาไปให้เขา? เหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้จักมักจี่อะไรกับเขานี่?”“ไปก็รู้จักเองไม่ใช่หรือ?”ฉินอวิ๋นฟานยักไหล่พูดอู่จ้านมุมปากกระตุก ในยามปกติระหว่างพวกเขาแทบจะเป็นคนแปลกหน้า กลางดึกกลางดื่นกลับไปส่งอาหารสองจานให้เขาที่บ้าน? บ้านเขาขาดของกินหรือ?มีการมอบของขวัญแบบนี้ที่ไหน? อีกอย่างยังให้ของที่คนขยาดมากอีก ถึงเวลาจะไม่ถูกคนตะเพิดออกมานะ?เมืองต้าเฉียนก็คือเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าเฉียน และเป็นเมืองที่เจริญที่สุดของต้าเฉียน ตอนที่ฉินอวิ๋นฟานกลับมาจากเหมียวชิงอีนั่นก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว แต่ตามท้องถนนยังมีแสงไฟสว่างไสว บรรยากาศคึกคักอย่างยิ่งเนื่องจากภัตตาคารต้าเฉียนไม่สามารถรองรับคนสองพันคนกินอาหารได้ในคราวเดียว ดังนั้นจึงจัดวางเก้าอี้ตัวยาวริมถนนละแวกภัตตาคารต้าเฉียนกลิ่

“อะไรนะ? พนันด้วยภัตตาคาร? เจ้าแน่ใจนะ?”พอได้ยินว่าเดิมพันด้วยภัตตาคารฝั่งตรงข้ามกับหอวั่งเจียง ซุนฉี่เชาก็ตื่นเต้นกระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที บิดาหมายตาภัตตาคารนั้นของตระกูลมู่หรงมานานแล้วเคยขอซื้อด้วยราคาสูงหลายครั้ง แต่มู่หรงซื่อควานปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เพื่อให้ได้ที่ดินผืนนั้นมา บิดาของเขาคิดจนหัวร้างข้างแตก คิดทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สำเร็จไม่นึกว่าจะมีคนยกภัตตาคารให้ก่อน? นี่มิใช่ขนมอบหล่นมาจากฟ้าที่ทุกคนพูดกันบ่อย ๆ หรือ?“แน่ใจ!”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยความจริงจังอย่างยิ่ง“ได้ ลงชื่อพิมพ์นิ้วมือ!”ซุนฉี่เชาในยามนี้ตื่นเต้นสุดขีด กลัวว่าฉินอวิ๋นฟานจะกลับคำพูด รีบเอาหนังสือสัญญาออกมาแล้วลงชื่อพิมพ์ลายนิ้วมือเดี๋ยวนั้น ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าฉินอวิ๋นฟาน “เจ้าอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน ถึงตอนนั้นมู่หรงซื่อควานไม่ตกลงก็ต้องตกลง”“วางใจเถอะ!”ฉินอวิ๋นฟานยิ้มร้าย ลงชื่อและพิมพ์นิ้วมือทันที คนละหนึ่งฉบับ หลังจากได้ไปแล้ว ฉินอวิ๋นฟานก็ตบไหล่ซุนฉี่เชาและพูดว่า “พ่อเจ้าไม่เสียทีที่เลี้ยงเจ้าโตมาจนป่านนี้ ต่อไปต้องกตัญญูต่อเขาให้มากด้วยเล่า”“นั่นยังต้องให้พูดอีกหรือ”ซุนฉี่เชายืดตัวตรงพูด “ถ้าถึง

ติดตามอดีตฮ่องเต้ยี่สิบกว่าปี ฉินอวิ๋นฟานเติบโตภายใต้หนังตาของจางเต้าหลิน เขารู้ดีว่าฉินอวิ๋นฟานเป็นคนอย่างไรสามวันก่อนเขานึกว่าฉินอวิ๋นฟานโจมตีกลับไปอย่างแข็งกร้าวเพื่อความอยู่รอดในช่วงวิกฤต ไม่นึกว่านั่นจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้น...โดยเฉพาะการแสดงออกในวันนี้ ทำให้จางเต้าหลินตกตะลึงโดยแท้ ฉินอวิ๋นฟานราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เพียงแต่มีความสามารถท่วมท้น ยิ่งมีสติปัญญาชัดแจ้ง ปณิธานมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว และมีใจห่วงใยชาวประชาฉินอวิ๋นฟานที่เป็นแบบนี้ทำให้เขาเห็นเงาของอดีตฮ่องเต้ในปีนั้น“เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ฐานะของข้ากับเสด็จแม่พิเศษมาก อยากอยู่รอดได้แต่ทำเช่นนี้”ฉินอวิ๋นฟานส่ายหน้า ใบหน้าจนปัญญา เขาไม่ได้ปฏิเสธการสันนิษฐานของจางเต้าหลินและจะบอกกับจางเต้าหลินว่ารัชทายาทเมื่อก่อนหน้านี้เป็นคนงี่เง่า ส่วนเขาคือคนที่ทะลุมิติมาจากที่อื่นก็ไม่ได้ การใช้อุบาย เล่นปริศนาต่อหน้าจางเต้าหลินผู้มีปฏิภาณไหวพริบดีเลิศเช่นนี้ รังแต่จะทำให้เขามีอคติ มิสู้จริงใจต่อกัน“แต่ที่ข้ามาหาจางไท่เว่ยในครั้งนี้เพราะมีเรื่องอยากจะขอร้องจริง ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานพูดอย่างจริงจัง“อ้อ? เชิญท่านว่ามา!”จางเต้าหลินช

หลังจากออกจากจวนไท่เว่ย ฉินอวิ๋นฟานตรงดิ่งไปยังที่พักของลิ่งหูเสี่ยว เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนที่จางเต้าหลินแนะนำจะเป็นคนอย่างไรก็แน่ขณะเดียวกัน ในคุกหลวง ฉินอวิ๋นผู่กำลังกินเนื้อดื่มสุราอย่างมูมมาม“องค์ชายห้า เรียกหาข้าน้อยมีอะไรจะสั่งหรือขอรับ?”ยามนี้ ชายชุดดำปรากฏตัวอยู่ในห้องขังของฉินอวิ๋นผู่ด้วยความเคารพนบนอบเห็นชายชุดดำมา ใบหน้าของฉินอวิ๋นผู่เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายทันที ปัดสุราอาหารชั้นดีตรงหน้า จากนั้นจึงพูดด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด “ข้ามารดามันอยู่ในคุก เจ้าคิดว่าข้าจะกลืนแค้นนี้ลงรึ?”ชายชุดดำเห็นองค์ชายห้ายังคงมีโทสะไม่ลดละ จึงเอ่ยอย่างระมัดระวัง “องค์ชายห้า แม้ท่านจะอยู่ในคุกหลวง แต่ที่ควรมีก็มีหมด มิได้รับความลำบากแม้แต่น้อย อีกอย่าง เอาไว้เรื่องผ่านไป องค์ชายรองย่อมหาวิธีช่วยท่านออกไปเองขอรับ”“ช่วยออกไป?”ฉินอวิ๋นผู่พูดด้วยหน้าเหี้ยม “ความอัปยศที่ข้าได้รับจะปล่อยผ่านไปได้ยังไง? ข้าถูกไอ้ขยะนั่นเหยียบหน้าจะปล่อยผ่านไปได้ยังไง?”“เอ่อ องค์ชายห้า ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ท่านที่ขายหน้า แต่เป็นหน้าตาขององค์ชายรองและตระกูลเหอด้วย องค์ชายรองต้องหาโอกาสเหมาะ ๆ จัดการกับฉินอวิ๋นฟานแน่