LOGINShare
บทที่ 105
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 106
ทันทีที่ฉินอวิ๋นฟานเปิดกล่องอาหาร จางเต้าหลินนัยน์ตาหดเล็ก นี่มิใช่มังกรงูที่ร่ำลือกันหรือ? กลับถูกฉินอวิ๋นฟานเอามาทำเป็นอาหารไปเสียได้?แต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ กลับมีรสชาติหอมประหลาด คล้ายมีมนต์เสน่ห์ ทำให้คนน้ำลายสอฉินอวิ๋นฟานยิ้มเอ่ย “จางไท่เว่ย ท่านน่าจะรู้จักเจ้านี่กระมัง?”“มังกรงูในตำนาน!”จางเต้าหลินถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “รัชทายาทไม่ธรรมดาดังคาด แม้แต่ของพรรค์นี้ก็ยังกล้าแตะ ทำให้ข้าต้องมองใหม่จริง ๆ”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ย “ชิมสักหน่อย?”“รัชทายาทเจาะจงมาจวนข้ากลางดึก หากไม่ลิ้มรสสักหน่อยจะมิเป็นการไม่ไว้หน้ารัชทายาทหรือ? ดมกลิ่นแล้วไม่เลวจริง ๆ”จางเต้าหลินไม่รีรอ หยิบตะเกียบคีบแล้ววางลงในปากทันที ทันทีที่สัมผัสกับรสชาติพิเศษนั้น จางเต้าหลินตัวกระตุก สวรรค์ รสดีเช่นนี้เชียวหรือ?“เจ้า เจ้าของสิ่งนี้รสดีเช่นนี้เลยหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานยิ้มตอบ “มันคาวมาก หากทำไม่ถูกวิธีก็ยากจะกระเดือกลง แต่ข้ามีสูตรพิเศษ ถ้าใช้เป็นอาหารจานเด็ด จางไท่เว่ยคิดว่าจะเป็นอย่างไร?”“ต้องสะเทือนเลือนลั่นเป็นแน่!”จางเต้าหลินโพล่งปากออกมา ประเมินอาหารจากมังกรงูสองจานนี้ของฉินอวิ๋นฟานสูงมาก เข
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 107
ติดตามอดีตฮ่องเต้ยี่สิบกว่าปี ฉินอวิ๋นฟานเติบโตภายใต้หนังตาของจางเต้าหลิน เขารู้ดีว่าฉินอวิ๋นฟานเป็นคนอย่างไรสามวันก่อนเขานึกว่าฉินอวิ๋นฟานโจมตีกลับไปอย่างแข็งกร้าวเพื่อความอยู่รอดในช่วงวิกฤต ไม่นึกว่านั่นจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้น...โดยเฉพาะการแสดงออกในวันนี้ ทำให้จางเต้าหลินตกตะลึงโดยแท้ ฉินอวิ๋นฟานราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เพียงแต่มีความสามารถท่วมท้น ยิ่งมีสติปัญญาชัดแจ้ง ปณิธานมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว และมีใจห่วงใยชาวประชาฉินอวิ๋นฟานที่เป็นแบบนี้ทำให้เขาเห็นเงาของอดีตฮ่องเต้ในปีนั้น“เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ฐานะของข้ากับเสด็จแม่พิเศษมาก อยากอยู่รอดได้แต่ทำเช่นนี้”ฉินอวิ๋นฟานส่ายหน้า ใบหน้าจนปัญญา เขาไม่ได้ปฏิเสธการสันนิษฐานของจางเต้าหลินและจะบอกกับจางเต้าหลินว่ารัชทายาทเมื่อก่อนหน้านี้เป็นคนงี่เง่า ส่วนเขาคือคนที่ทะลุมิติมาจากที่อื่นก็ไม่ได้ การใช้อุบาย เล่นปริศนาต่อหน้าจางเต้าหลินผู้มีปฏิภาณไหวพริบดีเลิศเช่นนี้ รังแต่จะทำให้เขามีอคติ มิสู้จริงใจต่อกัน“แต่ที่ข้ามาหาจางไท่เว่ยในครั้งนี้เพราะมีเรื่องอยากจะขอร้องจริง ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานพูดอย่างจริงจัง“อ้อ? เชิญท่านว่ามา!”จางเต้าหลินช
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 108
จางเต้าหลินตอบ “ทางประตูเมืองฝั่งทิศใต้มีบ้านเก่า ๆ แถบหนึ่ง ที่อยู่ทางตะวันออกสุดก็คือบ้านของเขานั่นแหละ”“ได้ ขอบคุณมาก”ฉินอวิ๋นฟานจับมือจางเต้าหลินด้วยความตื่นเต้นพร้อมเอ่ย “จริงสิ สุรานี่ไม่เลว ท่านดื่มเองเถอะ ข้าไม่อยู่เป็นเพื่อนท่านแล้ว”พูดจบฉินอวิ๋นฟานก็โกยแนบ ภาพนี้ทำเอาจางเต้าหลินมองตาค้าง นี่ นี่ก็ไปแล้ว?มองเงาหลังที่จากไปของฉินอวิ๋นฟาน จางเต้าหลินส่ายหน้าอย่างจนใจและพูดว่า “ดูท่าเขาจะไม่มีคนใช้สอยจริง ๆ เพื่อลิ่งหูเสี่ยวถึงกับทิ้งข้าอยู่ที่นี่ตามลำพัง?”“แต่ก็ดี อย่างน้อยเขาก็มีความเพียรสูง ตั้งใจทำงานเพื่อประชาชน”เห็นตรงหน้ามีอาหารโอชามากมาย จางเต้าหลินส่ายหน้าพูด “ถ้าให้นางรู้ว่ามีของอร่อยแต่ไม่เรียกคงได้เอาเรื่องข้าอีกหลายวัน เฮ้อ นั่งคนเดียวน่าเบื่อพอดี ให้นางมาดื่มเป็นเพื่อนข้าหน่อยแล้วกัน”“อวี่ม่อ มีของอร่อยเจ้าจะกินหรือไม่? ถ้าไม่มาอีกข้าจะกินหมดแล้วนะ”จางเต้าหลินเพิ่มระดับเสียงหลายเดซิเบล พอพูดจบก็มีเสียงหวานหยาดเยิ้มของเด็กสาวดังมาจากที่ไกล ๆ “ท่านกล้า!”ครู่เดียว สาวน้อยหน้าตาเหมือนเด็กผิวพรรณขาวเนียนน่ารักคนหนึ่งในชุดสีชมพูอ่อนก็ซอยเท้าวิ่งมา ถ้าฉิน
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 109
หลังจากออกจากจวนไท่เว่ย ฉินอวิ๋นฟานตรงดิ่งไปยังที่พักของลิ่งหูเสี่ยว เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนที่จางเต้าหลินแนะนำจะเป็นคนอย่างไรก็แน่ขณะเดียวกัน ในคุกหลวง ฉินอวิ๋นผู่กำลังกินเนื้อดื่มสุราอย่างมูมมาม“องค์ชายห้า เรียกหาข้าน้อยมีอะไรจะสั่งหรือขอรับ?”ยามนี้ ชายชุดดำปรากฏตัวอยู่ในห้องขังของฉินอวิ๋นผู่ด้วยความเคารพนบนอบเห็นชายชุดดำมา ใบหน้าของฉินอวิ๋นผู่เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายทันที ปัดสุราอาหารชั้นดีตรงหน้า จากนั้นจึงพูดด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด “ข้ามารดามันอยู่ในคุก เจ้าคิดว่าข้าจะกลืนแค้นนี้ลงรึ?”ชายชุดดำเห็นองค์ชายห้ายังคงมีโทสะไม่ลดละ จึงเอ่ยอย่างระมัดระวัง “องค์ชายห้า แม้ท่านจะอยู่ในคุกหลวง แต่ที่ควรมีก็มีหมด มิได้รับความลำบากแม้แต่น้อย อีกอย่าง เอาไว้เรื่องผ่านไป องค์ชายรองย่อมหาวิธีช่วยท่านออกไปเองขอรับ”“ช่วยออกไป?”ฉินอวิ๋นผู่พูดด้วยหน้าเหี้ยม “ความอัปยศที่ข้าได้รับจะปล่อยผ่านไปได้ยังไง? ข้าถูกไอ้ขยะนั่นเหยียบหน้าจะปล่อยผ่านไปได้ยังไง?”“เอ่อ องค์ชายห้า ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ท่านที่ขายหน้า แต่เป็นหน้าตาขององค์ชายรองและตระกูลเหอด้วย องค์ชายรองต้องหาโอกาสเหมาะ ๆ จัดการกับฉินอวิ๋นฟานแน่
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 110
“ไม่ใช่นะขอรับ องค์ชายห้า หากเรื่องนี้เล็ดลอดออกไปจะต้องสะเทือนไปทั้งราชสำนักแน่ ไม่อย่างนั้นข้าน้อยจะไปถามองค์ชายรองสักหน่อยไหมขอรับ?”ชายชุดดำพูดอย่างระมัดระวัง“ทำไม? ตอนนี้ไม่เชื่อฟังคำพูดข้าแล้วหรือ?”ฉินอวิ๋นผู่ในดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร เขาเอ่ยเสียงเย็น “ในเมื่อเจ้าไม่อยากฟังคำสั่งจากข้า เช่นนั้นก็ไสหัวไปเถอะ ข้าจะหาคนอื่น ถือเสียว่าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ ถ้าแพร่งพรายไปถึงหูคนที่สาม ข้าจะฆ่าล้างทั้งตระกูลเจ้า”“รับคำสั่งองค์ชายห้า ข้าน้อยจะไปปฏิบัติเดี๋ยวนี้!”มีหรือชายชุดดำจะไม่เข้าใจความหมายขององค์ชายห้า เห็นชัดว่าตัดสินใจจะหาเรื่องฉินอวิ๋นฟานแน่แล้ว และไม่พอใจเขาอย่างยิ่งด้วย ขอเพียงเขากล้าเดินออกจากประตูนี้ไป เด็กและคนแก่ทั้งตระกูลจะต้องตายเขาในเวลานี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ถ้าไม่ฟังคำสั่งขององค์ชายห้าก็คือรอความตาย!เห็นเงาแผ่นหลังของชายชุดดำที่จากไป ฉินอวิ๋นผู่ยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าชั่วร้าย...ตอนนี้ฉินอวิ๋นฟานมาถึงประตูเมืองฝั่งทิศใต้แล้ว ตามการบอกของจางเต้าหลิน ไม่นานเขาก็มาถึงเรือนเก่าซอมซ่อแห่งหนึ่งก๊อก ๆ ๆ...อดกลั้นต่อความสับสน ฉินอวิ๋นฟานเคาะประตูเก่า ๆ บาน
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 111
“เฮ้อ! ขายหน้าจริง ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานจนปัญญาจึงต้องเคาะประตูอีกหน เสียงหงุดหงิดอย่างยิ่งของลิ่งหูเสี่ยวดังตรงหน้ามาอีกครั้ง “ใครน่ะ โรคจิตใช่ไหม? จะไม่ให้คนได้หลับได้นอนหรือยังไง!”ถูกลิ่งหูเสี่ยวตวาดใส่ ฉินอวิ๋นฟานได้แต่รายงานฐานะของตัวเอง “เปิดประตู ข้าคือรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟาน!”“รัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟาน?”พอลิ่งหูเสี่ยวได้ยินก็ชะงักไป จากนั้นก็เผยความดูถูกตรงมุมปากออกมาอีก ดึกดื่นเที่ยงคืน รัชทายาทจะมาชุมชนแออัดหาเขาทำไม?ลิ่งหูเสี่ยวในตอนนี้สมองตื่นแล้วกว่าครึ่ง เขาโต้กลับไปด้วยความโมโห “ถ้าเจ้าคือรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดิน งั้นข้าก็คือไท่ซั่งหวง”“แม่เอ๊ย นี่เขาจะข่มข้าหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานมุมปากกระตุก หน้าดำเหมือนหมิ่นหม้อเพื่อให้สามารถอยู่รอดต่อไปในยุคนี้ เพื่อใช้สติปัญญาและความเพียรของตัวเองสร้างโลกอันสงบสุข กลางดึกมีสาวงามไม่สน กลับวิ่งมาหาผู้มีความสามารถสมควรแก่การเคารพยกย่อง แต่ดันถูกอีกฝ่ายด่าเป็นเจ้าลูกเต่า? ทำไมมันยากอย่างนี้นะ!“แค่ก ๆ ใครใช้ให้เมื่อกี้เจ้าวางมาดเล่า?”อู่จ้านเห็นฉินอวิ๋นฟานหน้าดำเป็นหมิ่นหม้อเกือบขำพร
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 112
“ปกติเจ้าได้เบี้ยหวัดเท่าไร? ทำไมถึงอยู่ในที่โกโรโกโสเช่นนี้? หรือว่าบ้านที่ดูดีสักหน่อยก็ไม่มีปัญญาซื้อหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานถามด้วยใบหน้าฉงน“ข้าน้อยได้เบี้ยหวัดเดือนละสิบตำลึงเงินขอรับ บวกกับค่าใช้จ่ายของคนแก่และเด็กจะซื้อบ้านไหวที่ไหน? เฮ้อ! ยังดี ฮูหยินของข้าน้อยเป็นคนมีเหตุผล มิเคยคิดเล็กคนน้อย ครอบครัวจึงถือว่าปรองดอง”ลิ่งหูเสี่ยวส่ายหน้าพูดด้วยความจนใจบ้านซอมซ่อเช่นนี้ ถ้าจะบอกว่ารังหนูก็ไม่เกินไป ดีกว่าบ้านมุงจากหน่อยเดียว พอจะหลบลมหลบฝนได้ ด้วยค่าครองชีพของเมืองหลวงต้าเฉียน สิบตำลึงเงินพอให้ครอบครัวกินใช้เท่านั้น จะซื้อบ้านคือการหวังสูงอย่างหนึ่งจริง ๆ“เบี้ยหวัดน้อยไปหน่อยจริง ๆ”ฉินอวิ๋นฟานลูบคางแล้วเอ่ย “ได้ยินว่าเจ้าเป็นคนมีความสามารถ ข้าอยากฟังความเห็นของเจ้าเกี่ยวกับภัยพิบัติครั้งนี้ ถ้ามีมาตรการแก้ไขปัญหาทำให้ข้าพอใจได้ ข้าจะเลื่อนขั้นขึ้นเบี้ยหวัดให้เจ้า สำหรับบ้านก็จะจัดการให้ด้วย”พอลิ่งหูเสี่ยวได้ยินก็กระตือรือร้นทันที พูดด้วยความตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้ “รัชทายาท ข้าน้อยเคยศึกษาวิเคราะห์ภูมิประเทศของต้าเฉียนมามาก พื้นที่กว่าครึ่งของต้าเฉียนคือเนินเขาและภ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 113
“ความสามารถของเจ้าได้รับการยอมรับจากข้าแล้ว พรุ่งนี้ตามคนของข้าไปพื้นที่ภัยพิบัติเถอะ จัดการได้เต็มที่ เป็นอย่างไร?”ฉินอวิ๋นฟานในตอนนี้ไม่สนใจว่าลิ่งหูเสี่ยวจะเป็นคนของทางฝั่งไหนกันแน่ ในยุคนี้ มีคนเช่นนี้อยู่จึงจะเป็นวาสนาของประชาชน เพราะเขาสามารถเปลี่ยนชะตาของประชาชนได้แต่จะว่าไป ถ้าเขาเข้าพรรคเข้าพวกจริง แล้วจะอยู่ในบ้านซอมซ่อเช่นนั้นได้อย่างไร? คนแบบนี้ มีแต่ต้องให้เขาอยู่ในที่ที่เหมาะสมจึงจะแสดงความสามารถล้ำเลิศของเขาออกมาได้ ฉินอวิ๋นฟานใช้งานเขาก็วางใจด้วย“ข้าน้อย ยินดี ข้าน้อยยินดีอย่างยิ่งขอรับ!”ลิ่งหูเสี่ยวคุกเข่าลงด้วยความตื้นตันอีกครั้ง โขกศีรษะกับฉินอวิ๋นฟานสามหน โบราณว่าไว้ ม้าพันลี้มีมาก แต่ผู้ฝึกม้ามีน้อย ฉินอวิ๋นฟานก็คือผู้ฝึกม้าของเขาเขาคือผู้ขจัดภัยน้ำโดยเฉพาะ กลับถูกให้ลงทะเบียนอยู่ในกรมโยธา เป็นพนักงานว่างงานจัดระเบียบเอกสาร หลายปีมานี้อย่าให้พูดเลยว่าหัวใจขื่นขมแค่ไหน“ดึกมาแล้ว ข้าจะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจ้าอย่าลืมไปรายงานตัวที่ภัตตาคารต้าเฉียนแต่เช้าด้วย”ยุ่งงวดมาทั้งวัน ฉินอวิ๋นฟานอ่อนล้าทั้งกายและใจมานานแล้ว เขาอ้าปากกว้างหาวหวอดก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรีย
Latest chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 827
“เด็กบางคนคือเด็ก เด็กบางคนเกิดมาก็คือปีศาจ ข้าฆ่าปีศาจมีอะไรผิด?”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ยเสียงหนัก “ถ้าพี่รองไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ก็ตรวจสอบให้ละเอียดได้ หากข้าไม่มีจุดไหนที่ทำไม่ถูก ท่านก็ต้องทนเอาไว้ อย่างไรนี่ก็คือลักษณะการทำงานของข้าฉินอวิ๋นฟาน”“สำหรับทำไมถึงฆ่าคนเยอะอย่างนั้น ข้าได้แต่บอกท่านว่าพวกเขาล้วนสมควรตาย พร้อมกันนั้น ข้ากำลังเตือนทุกคน มีบางเรื่องทำได้ มีบ้างเรื่องทำไม่ได้ ถ้าใครกล้าล้ำเส้น ข้าฉินอวิ๋นฟานก็จะเอาชีวิตมันผู้นั้นเหมือนกัน!”“และถ้าจะให้ข้ามอบเหตุผลให้ได้ละก็ เช่นนั้นข้าได้แต่พูดว่าเพราะข้าคือรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินของต้าเฉียน มีกระบี่อาญาสิทธิ์อยู่ในมือ คือผู้ดำรงกฎหมายต้าเฉียน ข้ามีอำนาจและมีหน้าที่พิทักษ์บ้านเมืองของต้าเฉียน ชาวบ้านคือรากฐานของเรา มิใช่คนที่พวกท่านจะข่มเหงรังแกได้ตามอำเภอใจ!”ซี้ด...ฉินอวิ๋นฟานกล่าววาจาเผด็จการ ทำเอาทุกคนในที่นั้นต่างสูดลมเย็นเข้าปาก แม้ในใจพวกเขาจะมีความแค้นมากมายเพียงใด หากเวลานี้ได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้เพราะฉินอวิ๋นฟานไม่เพียงแต่มีอำนาจประหารอันเป็นอำนาจสูงสุด ยังยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจราชวงศ์ต้าเฉียน ผู้ใดกล้าคั
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 826
“เจ้า...!”ฉินอวิ๋นฮุยมาถึงก็พูดแทงใจดำของเขา ทำให้ฉินอวิ๋นฮุยเลือดขึ้นหน้า กลับไร้กำลังโต้ตอบ นาทีนี้เขาแทบอยากสับฉินอวิ๋นฟานเป็นหมื่น ๆ ชิ้น“นี่คือท้องพระโรง คือสถานที่หารือเรื่องสำคัญของบ้านเมือง มิใช่สถานที่ให้พวกท่านมาอวดเก่ง แต่ละคนกัดข้าไม่ปล่อยกับแค่เรื่องที่ข้ามาสายครึ่งชั่วยาม? พวกท่านหมายความว่ายังไง?”ฉินอวิ๋นฟานกวาดสายตามอง ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทีแข็งกระด้าง “มีความสามารถก็ทำการทำงานให้มากหน่อย มิใช่ใช้เล่ห์กลอุบาย อวดเก่งแต่ขี้เกียจ ถ้าไม่มีความสามารถก็ลาออกไปเสีย ปลดเกษียณกลับบ้านเกิด อย่าครองส้วมแล้วไม่ขี้ คนที่อยากแทนที่ตำแหน่งพวกเจ้ามีถมเถไป!”เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นก็พากันเบิกตาโต ทีแรกนึกว่าจะหาเรื่องฉินอวิ๋นฟาน ไม่นึกว่าเพิ่งเริ่มก็แพ้ย่อยยับแล้ว ในทางกลับกัน ยังถูกฉินอวิ๋นฟานเหยียดหยามอย่างหนักอีก ทำเอาทุกคนตัวชาไปทั้งคนหลังจากองค์ชายใหญ่ฉินอวิ๋นคังรู้เรื่องตระกูลเริ่น จนถึงตอนนี้ก็ยังผวาไม่หาย อกสั่นขวัญแขวนอย่างหนัก จากนั้นจึงเลือกเก็บตัวเงียบ ๆ ทันที ดังนั้นขณะฉินอวิ๋นฟานถูกทุกคนเปิดฉากสงครามน้ำลาย เขาจึงเลือกเงียบงัน“ดี ในเมื่อน้องเจ็ดพูดถึงขั้นนี้แล้ว เช่น
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 825
ฉินอวิ๋นฟานไม่เพียงหลีกเลี่ยงการหาเรื่องของอู๋ต้าไห่ มิหนำซ้ำยังเลือกเผชิญหน้าอย่างแข็งกร้าว คราวนี้ทำเอาทุกคนไปต่อไม่เป็นแล้วเหล่าขุนนางต่างมองหน้ากันด้วยความมึนงง ทำผิดแล้วยังอวดเก่งเช่นนี้อีก? โอหังขนาดนี้เชียว? ก็คงจะมีแต่เจ้าฉินอวิ๋นฟานนี่แหละ!“แค่ยึดอู่โจวซึ่งเป็นเมืองเล็ก ๆ มาได้ก็ทำให้รัชทายาทลำพองใจจนลืมตัวเช่นนี้เลยหรือ?”อู๋ต้าไห่เห็นฉินอวิ๋นฟานเหิมเกริมเช่นนี้จึงโต้กลับด้วยโทสะทันที “แม่ทัพใหญ่ทุกท่านของต้าเฉียนต่างสร้างผลงานการศึกให้ราชวงศ์ต้าเฉียนมากมาย ยังไม่เคยเห็นใจวางอำนาจบาตรใหญ่ ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเช่นนี้มาก่อน รัชทายาทจะเห็นเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วกระมัง?”ฉินอวิ๋นฟานเหยียดยิ้มมุมปาก เหน็บแนมกลับทันที “แม่ทัพคนอื่น ๆ สร้างผลงานการศึกเพื่อต้าเฉียน ข้ายังพอเข้าใจได้ แต่ข้าขอถามหน่อย เกี่ยวอันใดกับเจ้าอู๋ต้าไห่ด้วย?”“ท่าน ท่านเถียงข้าง ๆ คู ๆ ข้ากำลังกล่าวถึงเรื่องสร้างผลงานกับท่านอยู่ ท่านกลับไร้เหตุผลกัดไม่ปล่อย?”อู๋ต้าไห่ถูกคำพูดประโยคหนึ่งของฉินอวิ๋นฟานตอกหน้าจนหน้าเขียวปัด แต่ในฐานะที่เขาเป็นรองเจ้ากรมพิธีการฝ่ายซ้าย คือยอดฝีมือในการใช้ภาษาแก้ต่าง ชำนิชำน
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 824
ถูกฉินอวิ๋นฟานเอาใจเช่นนี้ สามดรุณีหน้าแดงระเรื่อด้วยความสุข ฉินอวิ๋นฟานประทับจูบลงบนริมฝีปากแดงชาดของพวกนางสามพี่น้องแรง ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะลุกจากเตียง......“ไม่มีระเบียบ ไม่มีระเบียบ!”“ก็นั่นนะสิ! ประชุมขุนนางเริ่มมาครึ่งชั่วยามแล้ว รัชทายาทกลับยังไม่ถึง? ไม่เห็นกฎระเบียบอยู่ในสายตาเลย ช่างไม่เห็นกฎระเบียบอยู่ในสายตา!”“สร้างผลงานเข้าหน่อยก็เมินระเบียบของราชสำนักแล้วหรือ? ก็ทำตามอำเภอใจได้แล้วหรือ? บังอาจยิ่งนัก!”......ในท้องพระโรง เหล่าขุนนางเริ่มเปิดฉากด่าทอต่าง ๆ นานาต่อพฤติกรรมมาสายของฉินอวิ๋นฟานด้วยไฟโกรธเต็มทรวงและถ้อยคำแข็งกร้าว เดิมพวกเขาก็ไม่มีภาพจำดีอะไรต่อฉินอวิ๋นฟานอยู่แล้ว กอปรกับการกระทำของฉินอวิ๋นฟานเมื่อวาน ชัดเจนว่ากำลังท้าทายบรรดาผู้มีอำนาจสูงศักดิ์ในเมื่อเช้ามาฉินอวิ๋นฟานก็เปิดช่องโหว่ เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ปล่อยไปเป็นธรรมดา ต่อให้การมาสายมิใช่เรื่องใหญ่อันใด แต่ก็จะไม่ละเว้นฉินอวิ๋นฟานเด็ดขาดบนบัลลังก์มังกร ไท่ซั่งหวงขมวดคิ้วน้อย ๆ แล้วหันไปกล่าวกับเฉาเจิ้งฉุน “ส่งคนไปตามฟานเอ๋อร์แล้วหรือ?”“ทูลไท่ซั่งหวง ส่งไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เฉาเจิ้งฉุนกระซิบ “แต่ดูเหมื
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 823
“ฮ่า ๆ ๆ...มา ชนแก้ว!”ภายใต้แสงขมุกขมัว ทั้งสี่จรดสุราหมดจอก ฉินอวิ๋นฟานที่หิวไส่กิ่วสวาปามราวกับพายุ ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็กวาดอาหารโอชาบนโต๊ะไปกว่าครึ่งเวลานี้มู่หรงจิ่น หลู่เซียงหลิงและเสี่ยวจวี๋ก็ดื่มจนแก้มแดงก่ำแล้ว งดงามอ้อนแอ้นจนอยากจะเด็ดมาดอมดม พวกนางกระดากใจยิ่งหนัก หลังจากอิ่มเอมกับสุราอาหารแล้ว ฉินอวิ๋นฟานก็ไม่สะกดอารมณ์พลุ่งพล่านอีกต่อไป โอบสองดรุณีไปยังเตียงทันที“สุดที่รักของข้า ข้าคิดถึงพวกเจ้าจะตายอยู่แล้ว!”ฉินอวิ๋นฟานยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย กระโจนใส่พวกนางโดยตรง สองดรุณีราวกับกระต่ายน้อยตื่นตกใจ ส่งเสียงร้อง “อ๊ะ” ออกมาทีหนึ่งจึงรีบมุดเข้าไปอยู่ด้านในของเตียง ยิ่งพวกนางเป็นเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานก็ยิ่งคึก“แหะ ๆ ร้องใช่ไหม คืนนี้จะให้พวกเจ้าร้องไห้เสียงแหบเสียงแห้งไปเลย!”ฉินอวิ๋นฟานเลียริมฝีปาก ความปรารถนาปะทุขึ้นโดยสิ้นเชิง เบื้องล่างท้องน้อยเร่าร้อนยากจะทานทนนานแล้ว ‘แควก’ ทีหนึ่ง เครื่องนุ่งห่มบนตัวฉีกขาด เผยกล้ามเนื้อแข็งแรงทั่วร่าง กลิ่นอายบุรุษเข้มข้นทำให้ลมหายใจของสามดรุณีกระชั้น กระนั้นกลับมิอาจสะกด ฉินอวิ๋นฟานเสือตะครุบอีกหน คว้าเท้าเล็กของหลู่เซียงหลิงเอาไว
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 822
ฉินอวิ๋นฟานตบบ่าหวังอันสือเบา ๆ แล้วกล่าวคำพูดจากใจ “ขุนนางในอนาคตของต้าเฉียนจะกระจ่างใสได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”“รัชทายาทโปรดวางใจ ข้าน้อยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอนขอรับ!”หวังอันสือตื้นตันจนน้ำตานองหน้า ถ้อยคำสวยงามใดก็มิอาจบรรยายความรู้สึกในขณะนี้ของเขา ในที่สุดก็มีเวทีแสดงปณิธานซึ่งมีอยู่เต็มอกของเขาแล้ว ในโลกอันขุ่นมัวนี้ ในที่สุดเขาก็ได้แสดงฝีมือสักทีและสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกโชคดีคือ เขาได้พบกับป๋อเล่อ ผู้มีจุดมุ่งหมายและทิศทางปณิธานเดียวกับเขา มอบโอกาสพลิกชะตาให้กับเขาครั้งหนึ่งเมื่อได้รับคำตอบยืนยันของหวังอันสือ ฉินอวิ๋นฟานคลี่ยิ้มพึงพอใจ จึงออกไปจากห้องและตรงไปยังตำหนักรัชทายาท...“พี่อวิ๋นฟาน ท่านคงหิวแย่แล้วกระมัง?”ฉินอวิ๋นฟานเพิ่งกลับมาถึงตำหนักที่พัก จิ่นเอ๋อร์ก็รีบเดินมาต้อนรับ ส่วนเสี่ยวจวี๋และเซียงหลิงต่างประกบอยู่ทางซ้ายและทางขวาจู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็รู้สึกว่าตำหนักที่พักต่างออกไปจากปกติ ปกติจะมีนางกำนัลรับใช้อยู่ในจวนอย่างน้อยสี่คน ทว่าวันนี้กลับไม่มีแม้แต่คนเดียว ทั้งตำหนักมีเพียงผู้หญิงสามคนเท่านั้น คือจิ่นเอ๋อร์ เซียงหล
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 821
“รัชทายาท ท่านจะหารือเรื่องใหญ่กับข้าน้อยหรือขอรับ?!”เห็นท่าทางจริงใจของฉินอวิ๋นฟาน หวังอันสือร่างสะท้านเล็กน้อย ฉินอวิ๋นฟานคือรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินต้าเฉียนผู้สูงส่ง กลับมีเรื่องจะหารือกับเขา? มันมิควรเป็นคำสั่งหรือ?ฉินอวิ๋นฟานเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ทำให้หวังอันสือสงบใจไม่ได้อยู่นาน ท่าทางเข้าหาได้ง่ายของฉินอวิ๋นฟานกับรัชทายาทผู้แข็งกร้าวราวกับเทพสังหารสถิตร่างที่เขาเพิ่งพบเมื่อครู่ต่างกันโดยสิ้นเชิงฉินอวิ๋นฟานพูดเป็นการเป็นงาน “ถูกต้อง หากจะพูดกันจริง ๆ ก็คือข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้า!”“มี มีเรื่องขอร้องข้าน้อย?”หวังอันสือสับสนมากกว่าเดิม เขาเป็นแค่ขุนนางระดับหก อาจารย์ต่ำต้อยคนหนึ่ง ไม่ว่าคนใดในเมืองหลวงที่ถูกบีบตายได้ง่าย ๆ น่ากลัวว่าจะมีอิทธิพลและฐานะเหนือเขา ฉินอวิ๋นฟานจะมีเรื่องขอร้องเขาได้อย่างไร?“หวังอันสือ ข้าได้ตรวจสอบเรื่องเกี่ยวกับเจ้ามาคร่าว ๆ ทั้งหมดแล้ว เจ้าคือผู้มีความสามารถที่ข้าต้องการจริง”ฉินอวิ๋นฟานเข้าประเด็นทันที “เจ้าน่าจะรู้ดีว่าตอนนี้ต้าเฉียนเป็นยังไง ถึงภายนอกดูสงบ แต่ความจริงคือคลื่นใต้น้ำ บรรดาองค์ชายและขั้วอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังต่อสู้กันจน
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 820
หลู่หนีสีหน้าเคร่งขรึม แสดงท่าทีอีกครั้ง เขารู้ว่าฉินอวิ๋นฟานเป็นคนเด็ดขาดฉับไว ในเมื่อฉินอวิ๋นฟานมอบงานนี้เขาก็ต้องเชื่อใจเขาหมดหัวใจอยู่แล้วอีกทั้งเรื่องนี้ยังสำคัญอย่างยิ่งยวดต่อฉินอวิ๋นฟาน เป้าหมายของเขาชัดเจนมาก นั่นก็คือทำงานนี้ให้สำเร็จ สิ่งของเงินทองฉินอวิ๋นฟานทุ่มทุนมาก“เวลากระชั้นชิด พรุ่งนี้พวกท่านก็ออกเดินทางไปเมืองจัวเถอะ เรื่องนี้ต้องทำที่เมืองจัว หลิวเป้ยจะให้ความช่วยเหลือมอบความสะดวกทั้งหมดกับพวกท่านเอง ต้องการอะไรก็บอกได้เต็มที่ พวกท่านแค่ทุ่มเทกายใจทำงานก็พอ”ฉินอวิ๋นฟานกล่าวเสียงหนัก“เมีองจัว?”หลู่หนีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ก็ดี เมืองจัวเป็นคนของรัชทายาทเกือบทั้งหมด พวกเราแค่ทุ่มเทกายใจกับการผลิตก็พอ เช่นนี้จะลดอุปสรรคลงด้วย”......หลังจากกำชับทุกเรื่องเสร็จก็ดึกมาแล้ว ฉินอวิ๋นฟานลากร่างอันอ่อนล้ามายังที่รักษาตัวของพวกหวังอันสือ หลังจากทำความเข้าใจ ฉินอวิ๋นฟานพบว่าหวังอันสือคนนี้มีส่วนคล้ายคลึงกับหวังอันสือในสมัยซ่งเหนือบางส่วนดังนั้นฉินอวิ๋นฟานจึงรู้สึกเห็นใจขึ้นมาเพราะเวลานี้เขากำลังอยู่ในช่วงที่ต้องการคน หากหวังอันสือเป็นเหมือนกับหวังอันสือในประวัต
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 819
“ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกท่านในตอนนี้ดี”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยท่าทางมั่นใจ “ความจริงไม่ว่าข้าจะอธิบายกับพวกท่านยังไงก็เข้าใจยากอยู่ดี เพราะนี่คือการปฏิรูปอุตสาหกรรมล้ำยุค ในอดีตทุกคนต่างเรียกมันว่าการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งแรก”หลู่หนีถามด้วยใบหน้างุนงง “ปฏิวัติอุตสาหกรรม? นั่นคือสิ่งใดหรือขอรับ?”“อื่ม! จะว่ายังไงดีล่ะ?”ฉินอวิ๋นฟานลูบคางพิจารณาครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ข้าจะยกตัวอย่างง่าย ๆ ให้พวกท่านฟังก็แล้วกัน ในสังคมศักดินาที่ทำการเกษตรเป็นหลัก ในตอนที่ชาวบ้านรดน้ำ ส่วนมากแล้วจะใช้กำลังคนเป็นสำคัญ ไม่เพียงแต่ประสิทธิภาพต่ำ หนำซ้ำยังต้องใช้แรงงานเยอะมาก”“ทว่านับจากท่านหลู่ปันคิดค้นกังหันน้ำและระหัดวิดน้ำขึ้นมาก็เพิ่มประสิทธิภาพในการรดน้ำสูงขึ้น ทั้งยังประหยัดแรงงานไปเยอะ นี่ก็คือการพัฒนาทักษะในการเพาะปลูก และสามารถเรียกได้ว่าเป็นการปฏิวัติทางเกษตรกรรม”“ดังนั้นเครื่องจักรนี้ของข้าซับซ้อนกว่าระหัดวิดน้ำมากกว่า แต่ปริมาณบรรจุขนส่งและแรงขับเคลื่อนของมันมีมากกว่ารถม้ามหาศาล ทำให้ประสิทธิภาพในการทำการค้าสูงขึ้น นี่ก็คือการปฏิวัติอย่างหนึ่งของการค้าและการเดินทาง ข้าเรียกมันว่าการปฏิวัติ
