Share
บทที่ 110
Related chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 111
“เฮ้อ! ขายหน้าจริง ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานจนปัญญาจึงต้องเคาะประตูอีกหน เสียงหงุดหงิดอย่างยิ่งของลิ่งหูเสี่ยวดังตรงหน้ามาอีกครั้ง “ใครน่ะ โรคจิตใช่ไหม? จะไม่ให้คนได้หลับได้นอนหรือยังไง!”ถูกลิ่งหูเสี่ยวตวาดใส่ ฉินอวิ๋นฟานได้แต่รายงานฐานะของตัวเอง “เปิดประตู ข้าคือรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟาน!”“รัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟาน?”พอลิ่งหูเสี่ยวได้ยินก็ชะงักไป จากนั้นก็เผยความดูถูกตรงมุมปากออกมาอีก ดึกดื่นเที่ยงคืน รัชทายาทจะมาชุมชนแออัดหาเขาทำไม?ลิ่งหูเสี่ยวในตอนนี้สมองตื่นแล้วกว่าครึ่ง เขาโต้กลับไปด้วยความโมโห “ถ้าเจ้าคือรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดิน งั้นข้าก็คือไท่ซั่งหวง”“แม่เอ๊ย นี่เขาจะข่มข้าหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานมุมปากกระตุก หน้าดำเหมือนหมิ่นหม้อเพื่อให้สามารถอยู่รอดต่อไปในยุคนี้ เพื่อใช้สติปัญญาและความเพียรของตัวเองสร้างโลกอันสงบสุข กลางดึกมีสาวงามไม่สน กลับวิ่งมาหาผู้มีความสามารถสมควรแก่การเคารพยกย่อง แต่ดันถูกอีกฝ่ายด่าเป็นเจ้าลูกเต่า? ทำไมมันยากอย่างนี้นะ!“แค่ก ๆ ใครใช้ให้เมื่อกี้เจ้าวางมาดเล่า?”อู่จ้านเห็นฉินอวิ๋นฟานหน้าดำเป็นหมิ่นหม้อเกือบขำพร
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 112
“ปกติเจ้าได้เบี้ยหวัดเท่าไร? ทำไมถึงอยู่ในที่โกโรโกโสเช่นนี้? หรือว่าบ้านที่ดูดีสักหน่อยก็ไม่มีปัญญาซื้อหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานถามด้วยใบหน้าฉงน“ข้าน้อยได้เบี้ยหวัดเดือนละสิบตำลึงเงินขอรับ บวกกับค่าใช้จ่ายของคนแก่และเด็กจะซื้อบ้านไหวที่ไหน? เฮ้อ! ยังดี ฮูหยินของข้าน้อยเป็นคนมีเหตุผล มิเคยคิดเล็กคนน้อย ครอบครัวจึงถือว่าปรองดอง”ลิ่งหูเสี่ยวส่ายหน้าพูดด้วยความจนใจบ้านซอมซ่อเช่นนี้ ถ้าจะบอกว่ารังหนูก็ไม่เกินไป ดีกว่าบ้านมุงจากหน่อยเดียว พอจะหลบลมหลบฝนได้ ด้วยค่าครองชีพของเมืองหลวงต้าเฉียน สิบตำลึงเงินพอให้ครอบครัวกินใช้เท่านั้น จะซื้อบ้านคือการหวังสูงอย่างหนึ่งจริง ๆ“เบี้ยหวัดน้อยไปหน่อยจริง ๆ”ฉินอวิ๋นฟานลูบคางแล้วเอ่ย “ได้ยินว่าเจ้าเป็นคนมีความสามารถ ข้าอยากฟังความเห็นของเจ้าเกี่ยวกับภัยพิบัติครั้งนี้ ถ้ามีมาตรการแก้ไขปัญหาทำให้ข้าพอใจได้ ข้าจะเลื่อนขั้นขึ้นเบี้ยหวัดให้เจ้า สำหรับบ้านก็จะจัดการให้ด้วย”พอลิ่งหูเสี่ยวได้ยินก็กระตือรือร้นทันที พูดด้วยความตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้ “รัชทายาท ข้าน้อยเคยศึกษาวิเคราะห์ภูมิประเทศของต้าเฉียนมามาก พื้นที่กว่าครึ่งของต้าเฉียนคือเนินเขาและภ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 113
“ความสามารถของเจ้าได้รับการยอมรับจากข้าแล้ว พรุ่งนี้ตามคนของข้าไปพื้นที่ภัยพิบัติเถอะ จัดการได้เต็มที่ เป็นอย่างไร?”ฉินอวิ๋นฟานในตอนนี้ไม่สนใจว่าลิ่งหูเสี่ยวจะเป็นคนของทางฝั่งไหนกันแน่ ในยุคนี้ มีคนเช่นนี้อยู่จึงจะเป็นวาสนาของประชาชน เพราะเขาสามารถเปลี่ยนชะตาของประชาชนได้แต่จะว่าไป ถ้าเขาเข้าพรรคเข้าพวกจริง แล้วจะอยู่ในบ้านซอมซ่อเช่นนั้นได้อย่างไร? คนแบบนี้ มีแต่ต้องให้เขาอยู่ในที่ที่เหมาะสมจึงจะแสดงความสามารถล้ำเลิศของเขาออกมาได้ ฉินอวิ๋นฟานใช้งานเขาก็วางใจด้วย“ข้าน้อย ยินดี ข้าน้อยยินดีอย่างยิ่งขอรับ!”ลิ่งหูเสี่ยวคุกเข่าลงด้วยความตื้นตันอีกครั้ง โขกศีรษะกับฉินอวิ๋นฟานสามหน โบราณว่าไว้ ม้าพันลี้มีมาก แต่ผู้ฝึกม้ามีน้อย ฉินอวิ๋นฟานก็คือผู้ฝึกม้าของเขาเขาคือผู้ขจัดภัยน้ำโดยเฉพาะ กลับถูกให้ลงทะเบียนอยู่ในกรมโยธา เป็นพนักงานว่างงานจัดระเบียบเอกสาร หลายปีมานี้อย่าให้พูดเลยว่าหัวใจขื่นขมแค่ไหน“ดึกมาแล้ว ข้าจะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจ้าอย่าลืมไปรายงานตัวที่ภัตตาคารต้าเฉียนแต่เช้าด้วย”ยุ่งงวดมาทั้งวัน ฉินอวิ๋นฟานอ่อนล้าทั้งกายและใจมานานแล้ว เขาอ้าปากกว้างหาวหวอดก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรีย
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 114
อู่จ้านตะคอกเสียงหนึ่ง สองมือสั่นระริก จับแขนของฉินอวิ๋นฟานเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงหนัก “องค์ชายห้าสมควรตายจริง แต่จะหาโอกาสเหมาะ ๆ ได้ไหม? ฆ่าเขาตอนนี้ไม่เท่ากับต้องตายไปพร้อมกันหรือ? ความพยายามเมื่อก่อนหน้านี้มิต้องสูญเปล่า?”ฉินอวิ๋นฟานถูกอู่จ้านตะคอกใส่จึงใจเย็นลงหน่อย นึกถึงผู้ประสบเคราะห์ที่ต้องหิวตายสามแสนคน หัวใจของเขาทรมานราวถูกมีดกรีด“ได้ ข้าจะไม่ฆ่าเขา แต่ก็ต้องเก็บดอกเบี้ยให้ชาวบ้านที่ตายไปพวกนั้นหน่อย”ฉินอวิ๋นฟานที่ใจเย็นลงแล้วมุ่งหน้าไปคุกหลวงต่อในห้องขัง ฉินอวิ๋นผู่ที่เล่นไพ่เสร็จกำลังนอนหลับปุ๋ย นอนโอบกอดสาวงามร่างเปลือยอยู่ข้างกายอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องขัง นี่มันไม่เหมือนกำลังติดคุกเลย แต่เหมือนกับอยู่บ้านตัวเองฉินอวิ๋นฟานเห็นภาพนี้แล้วสีหน้าเปลี่ยนเป็นแย่ ไฟโกรธปะทุขึ้นมาในหัวใจอีกครั้ง คว้าแส้ด้านข้างแล้วฟาดลงไปตรง ๆ“โอ๊ย ๆ...”ฉินอวิ๋นผู่ในความฝันถูกเฆี่ยนพร้อมกับหญิงสาวกะทันหัน ความเจ็บปวดแล่นมา อุทานร้องเสียงหลงในบัดดล ทันทีที่ทั้งสองลืมตาขึ้นก็คืนสติสัมปชัญญะ ตื่นโดยสมบูรณ์“ฉิน ฉินอวิ๋นฟาน? เจ้า เจ้ามาได้ยังไง?”ฉินอวิ๋นผู่สะดุ้งเดี๋ยวนั้น รีบใช้ผ้าปูเตีย
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 115
กลับถึงตำหนักรัชทายาท มู่หรงจิ่นหลับสนิทไปแล้ว แต่เล็กเสี่ยวจวี๋เป็นดั่งพี่น้องของมู่หรงจิ่น ร่างเงาไม่แยกจาก ทั้งยังร่วมเตียงเดียวกัน ครั้นฉินอวิ๋นฟานที่อ่อนล้าเห็นภาพนี้แล้วก็กระปรี้กระเปร่าไปทั้งคนทันทีมู่หรงจิ่นอยู่ในชุดนอนผ้าบางสีชมพู เสี่ยวจวี๋สวมชุดนอนผ้าบางสีฟ้า บางจนแทบจะเห็นทะลุปรุโปร่ง เนื้อหนังขาวสะอาดปานหิมะ หน้าอกสูงโด่งตั้งชั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าฉินอวิ๋นฟานทั้งหมดภาพตรงหน้านี้ ฉินอวิ๋นฟานเห็นแล้วไฟราคะพุ่งปรี๊ด ลำคอแห้งผาก ทันใดนั้นท้องน้อยเร่าร้อนขึ้นมาอย่างหาที่เปรียบมิได้“แม่ยาหยี ข้ามาแล้ว!”ฉินอวิ๋นฟานยังจะสนอะไรมากได้ กระชากเสื้อผ้าบนตัวแล้วกระโจนเข้าไปทันที มุดหน้าลงจมกับความนุ่มนิ่มหอมหวาน“ว๊าย...”การเข้าร่วมอย่างกะทันหันของฉินอวิ๋นฟานทำให้สองนางที่กำลังหลับใหลสะดุ้งตื่น พอเห็นฉินอวิ๋นฟานตัวเปล่าล่อนจ้อน พวกนางก็ขวยเขินส่งเสียงหวานทันที“นางจิ้งจอกสองตัว ดูสิว่าข้าจะจัดการพวกเจ้ายังไง!”สองดรุณีแม้ถูกทำให้ตกใจตื่น แต่ก็ยังมีท่าทางงัวเงียชวนให้คนลุ่มหลงภาพตรงหน้านี้ ฉินอวิ๋นฟานอดกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว สถานการณ์กลับตาลปัตร กุมอำนาจเป็นผู้กระทำก่อนภายใต้คว
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 116
ลิ่งหูชงซึ่งมีฐานะเป็นกุนซือมือหนึ่งข้างกายองค์ชายรองก็จนปัญญากับองค์ชายห้าเหมือนกัน เขาดูสถานการณ์ไม่ออก และไม่รู้จักสำรวมตัว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าจะเป็นอุปสรรคในการขึ้นครองราชย์ขององค์ชายรองแต่อย่างไรเขาก็เป็นแค่กุนซือ ไม่กล้าพูดเรื่องในครอบครัวขององค์ชายรองมากนัก ได้แต่เตือนเล็กน้อย“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง? อาการบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?”องค์ชายรองสีหน้าดำทะมึนพลางเอ่ยเสียงหนักลิ่งหูชงตอบ “บาดแผลภายนอกค่อนข้างหนักเท่านั้น ให้หมอหลวงมาทำแผลแล้ว ไม่เป็นอะไรมาก”“ไม่ตายก็พอ ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนกับเขา ไม่อย่างนั้นไม่แน่ว่าต่อไปยังจะก่อเรื่องใหญ่อะไรขึ้นอีก ให้เขาสำนึกผิดอยู่ในห้องขังสักหน่อยเถอะ”ตอนนี้องค์ชายรองก็ตระหนักในความร้ายแรงแล้ว นึกว่าเรื่องนี้จะทำให้น้องห้าสงบเสงี่ยมสักระยะ จึงไม่ได้ติดตามเรื่องนี้ต่อและเพราะความประมาทเลินเล่อของเขาเพียงครั้งเดียว ทำให้เรื่องนี้ปะทุขึ้นมาถึงขั้นมิอาจกอบกู้ในท้ายที่สุดเช้าตรู่ สองดรุณีตื่นขึ้นมาจากความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า เห็นฉินอวิ๋นฟานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ตรงกลางและเตียงนอนที่ยุ่งเหยิงไปหมด พวกนางไม่รู้สึกต่อต้านเหมือนเมื
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 117
“ได้ ข้ารู้แล้ว สำหรับข้าเรื่องพวกนี้ไม่ยาก ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ”มู่หรงจิ่นลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไป กลับถูกฉินอวิ๋นฟานคว้าหมับ “แต่งตัวให้ผัวจ๋าก่อนสิ ผัวจ๋าจะไปกับเจ้า”ถูกฉินอวิ๋นฟานหยอกล้อทางวาจาอีกหน ครั้นเห็นสายตาเอาใจของฉินอวิ๋นฟานอีกครั้ง มู่หรงจิ่นใบหน้าขวยเขิน หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พับไว้มาถึงตรงหน้าฉินอวิ๋นฟานขณะที่นางเห็นฉินอวิ๋นฟานตัวเปล่าล่อนจ้อนอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก ใบหน้าพลันกระดากฉินอวิ๋นฟานเห็นภาพนี้จึงยิ้มร้ายและพูดว่า “มีอะไรต้องอายกัน ใช่ว่าไม่เคยเห็น”“ไอ้หยา ท่านนิสัยไม่ดีจังเลย”มู่หรงจิ่นที่เขินอายรีบแต่งตัวให้ฉินอวิ๋นฟานอย่างรวดเร็วแล้วมาถึงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สาวใช้สองคนก็เริ่มแต่งหน้าทำผมให้นางภัตตาคารต้าเฉียน เวลานี้เริ่มคึกคักนานแล้วฉินอวิ๋นฟานพามู่หรงจิ่นมาถึงตรงหน้าทุกคนด้วยท่วงทำนองที่โดดเด่นที่สุด“รัชทายาท!”เห็นฉินอวิ๋นฟานมาถึง พวกหลิวเป้ย ลิ่งหูเสี่ยว มู่หรงโหลว หานซิ่นและหลัวเหิงก็รีบมาโค้งคำนับ“มาครบแล้วนะ เช่นนั้นตอนนี้พวกเรามาเริ่มคุยเรื่องสำคัญกัน!”เห็นบรรดาคนที่เขาเชื่อใจและมีความคาดหวัง ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยสีหน้าเคร่งข
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 118
หลิวเป้ยถามอย่างไม่เข้าใจ “รัชทายาทเชิญถาม”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ย “เรื่องการบรรเทาภัยพิบัติ อย่างมากหนึ่งเดือนก็แก้ไขเสร็จแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าคิดจะทำอะไร? มีแผนการหรือไม่?”หลิวเป้ยตอบด้วยใบหน้าปลาบปลื้ม “เฮ้อ ถ้าสามารถแก้ไขเรื่องผู้ประสบเคราะห์ได้ข้าน้อยก็วางใจแล้ว หลังจากทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบสันติ ข้าน้อยคิดจะทำอาชีพเดิมต่อขอรับ เพราะอย่างไรก็ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องครอบครัว”“สงบสันติ? เป็นไปไม่ค่อยได้กระมัง?”ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้วเอ่ย “เจ้าลืมโศกนาฏกรรมห้าเมืองไปแล้วหรือ? เจ้าคิดว่าต้าเยียนได้ห้าเมืองไปแล้วจะพอใจจริงหรือ?”“เมืองจัวอยู่ใกล้กับห้าเมืองเช่นนี้ ทันทีที่ต้าเยียนเปิดศึกกับต้าเฉียน จะต้องเสียเมืองจัวไปเป็นเมืองแรก เจ้าคิดว่าถึงตอนนั้นแล้วเจ้าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้?”“เอ่อ นี่...”พอได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าหลิวเป้ยเปลี่ยนเป็นปั้นยากในพริบตา พอนึกถึงห้าเมืองเมื่อปีกลาย หลิวเป้ยปวดใจยิ่งนักพี่ชายลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของเขาเคยทำการค้ากับห้าเมือง ความเป็นอยู่นับว่าดี แต่สงครามที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้พวกเขาต้องกลายเป็นคนต่างบ้านต่างเมืองที่น่าเศร้ายิ่งกว่าคือ ภรรยาของ
Latest chapter
