All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 761 - Chapter 770

เสี่ยวเหม่ยตกใจ และพูดอย่างรวดเร็วว่า "เปล่า เรากำลังคุยกันว่าคุณสองคนจะอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่"“ไร้สาระ ใครจะอยากอยู่กับคนเลวคนนี้ล่ะ” จู่ ๆ ชูตงก็หน้าแดงขึ้นมา“งั้นเหรอ?” เสี่ยวเหม่ยมองเธอด้วยสายตาที่คลุมเครือมากพร้อมรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้า“แน่นอนอยู่แล้ว”ชูตงเบี่ยงสายตาไปอย่างร้อนตัว ขายาวทั้งสองข้างก้าวไปทางห้องนั่งเล่นแล้วเปิดทีวีเพื่อบรรเทาความกระอักกระอ่วน“สวัสดีทุกคน ผมอากิตะ อิจิโร่จากประเทศอ่ายเหรินครับ”ทันทีที่เปิดทีวี ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาดุร้ายและเสียงหยาบกร้านก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ดึงดูดความสนใจของเย่ซิวได้ยินเพียงชายคนนั้นพูดขึ้นว่า "ผมเป็นหัวหน้าของโรงฝึกเคนโด้จากประเทศอ่ายเหริน การมาเยือนหลงเถิงในครั้งนี้ก็ไม่มีความหมายอื่นใด เพียงแต่ได้ยินมาว่าที่นี่คือต้นกำเนิดของวิทยายุทธ์ดังนั้นผมจึงอยากจะแลกเปลี่ยนความรู้กับยอดฝีมือทุกท่านเสียหน่อยอย่างไรก็ตาม มีจุดหนึ่งที่ผมไม่เห็นด้วยต้นกำเนิดของวิชายุทธ์ควรเป็นประเทศอ่ายเหรินของเราถึงจะถูกเพราะมันถูกถ่ายทอดจากประเทศอ่ายเหรินมายังประเทศหลงเถิงเมื่อสามพันกว่าปีก่อนบนเส้นทางวรยุทธ์ ประเทศอ่ายเหรินควรจะ

สุดท้ายเขาก็เหยียบหน้าอีกฝ่ายด้วยเท้า แล้วยกนิ้วกลางไปที่กล้องตัวหนึ่ง“อ่อน ๆ ๆ อ่อนแอเกินไปแล้วจริง ๆ ยังไม่ทันจะได้อุ่นเครื่องก็ถูกฉันล้มแล้ว ยังจะมีใครขึ้นมาสู้กับฉันอีกไหม!”ทันทีที่วิดีโอนี้ถูกปล่อยออกมา ก็ยิ่งทำให้เกิดความโกลาหลปั่นป่วนชาวเน็ตจำนวนมากรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งและ ต่างพากันทิ้งข้อความประณามไว้ด้านล่าง“จอมยุทธ์ของประเทศอ่ายเหรินทำเกินไปแล้วจริง ๆ”“นี่เป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนชี้แนะกันเฉย ๆ แท้ ๆ ถึงกับลงมือกะให้ตาย มิหนำซ้ำยังทำให้มือและเท้าของเขาพิการอีกด้วย”“ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือการใช้เท้าเหยียบหน้าของเขา นี่เป็นการตบหน้าคนทั้งประเทศเราชัด ๆ”……สื่อหลายแห่งยังวิพากษ์วิจารณ์และแสดงความคิดเห็นกันอย่างดุเดือดมากแต่คนจากประเทศอ่ายเหรินกลุ่มนั้นไม่แยแสเรื่องนี้แม้แต่น้อยยิ่งพูดมาอย่างหยิ่งยโสว่า "ถ้าพวกคุณเอาชนะเราไม่ได้จริง ๆ ก็สามารถส่งกองทัพมาปราบพวกเราได้นะ!"คำพูดนี้เรียกได้ว่าหยิ่งอย่างถึงที่สุดแต่ประเทศหลงเถิงย่อมไม่สามารถทำเช่นนี้ในฐานะมหาอำนาจ ถ้าแม้แต่ความอดกลั้นแค่นี้ยังไม่มี จะต้องถูกหัวเราะเยาะอย่างแน่นอนยิ่งจะถูกประเทศศัตรูใส่ร้าย

คนที่เคาะประตูอยู่ด้านนอกคือหัวหน้าแผนกคนหนึ่ง อายุราวสี่สิบกว่าและมีหัวล้านหลังจากได้รับอนุญาตจากเย่ซิว เขาก็ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป“ประธานครับ มีข่าวเกี่ยวกับสมุนไพรที่คุณกำลังมองหาแล้วครับ”เย่ซิวโน้มตัวไปข้างหน้า "บอกฉันมาเร็วว่ามันอยู่ที่ไหน"พักนี้การระงับพลังของตัวเองไว้นั้นทำให้เขาลำบากมาก ถ้าสามารถทะลวงระดับไปได้เร็วยิ่งขึ้น เขาก็จะสามารถฝึกฝนได้อย่างไร้ขีดจำกัด แล้วเร่งการบำเพ็ญตน ให้ความแข็งแกร่งพุ่งสูงขึ้นได้รวดเร็วอีกครั้ง“มันอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขาแห่งหนึ่งครับ คนของเราสอบถามและได้รู้มาจากปากของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเธอบอกว่าเธอเคยเห็นพืชที่คล้ายกันนี้บนภูเขาแต่เนื่องจากไม่มีใครเข้าไปในภูเขานั้นมาเป็นเวลานานแล้ว ว่ากันว่าข้างในมีทั้งงูพิษและสัตว์ร้ายมากมายข้างในนั้น จึงไม่มีใครกล้าเยื้องย่างเข้าไป”หลัวฮุ่ยหมิ่นซึ่งซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ สงบลงแล้วหลังจากความตื่นตระหนกในตอนแรกเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองเห็นคางของเย่ซิวทันใดนั้น เธอก็นึกถึงวิดีโอที่ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นกดเล่นตอนที่อีกฝ่ายสอนเธอ ฉากนั้นก็เหมือนกับตอนนี้ทุกประการหัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อ

กลิ่นอายความเป็นชายตีมากระทบใบหน้า หัวใจของชูตงเต้นรัวราวกับมีลูกกวางวิ่งเข้าชน มือทั้งสองข้างกอดอกไว้แน่น เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “คุณ คุณ คุณ...คุณจะทำอะไร รีบ ๆ ไปเลย ถ้าถูกคนเห็นเข้า จบเห่แน่”เธอไม่คิดว่าเย่ซิวจะใจกล้าถึงขนาดนี้จริง ๆ ถึงกับกระโจนจากเบาะคนขับมายังเบาะฝั่งข้างคนขับแบบนี้เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก ถ้ามีคนมาเห็นฉากนี้จริง ๆ ได้แย่แน่ ต่อให้ตัวเองมีปากขึ้นเต็มตัวก็ไม่สามารถอธิบายอย่างชัดเจนได้แล้วเย่ซิวมองเธออย่างครอบงำ "ดังนั้นคุณจะรับมันไว้หรือไม่ยอมรับ ถ้าไม่ยอมรับ ผมจะจัดการคุณในรถตอนนี้เลย"“ฉันรับ ฉันรับแล้วโอเคหรือยังล่ะ” ชูตงใกล้จะร้องไห้แล้ว ผู้ชายคนนี้เผด็จการอย่างวิปริตจริง ๆ เขาข่มขู่คนแบบนี้ได้ยังไงจากนั้นเย่ซิวก็ถอยห่างจากเธอ กลับไปนั่งยังตำแหน่งเดิมแล้วพูดกับเธอว่า “คุณจำเป็นต้องสวมจี้หยกนี้ไว้ตลอดเวลา เข้าใจที่พูดไหม?"ชูตงสวมจี้หยกไว้บนคอขาวราวหิมะของเธอ กลอกตาแล้วพูดกับเขาด้วยความโกรธ "รู้แล้ว รู้แล้ว"แต่ในใจกลับหวานหยด เปี่ยมไปด้วยสิ่งที่เรียกว่าความสุขผู้หญิงทุกคนชอบผู้ชายที่ครอบงำและชอบถูกครอบงำ เธอเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นชูจ

“โอ้ ผู้อาวุโส คำพูดนี้หมายความว่ายังไงเหรอครับ?” เย่ซิวเผยสีหน้าสงสัยใบหน้าของปู่ของเสี่ยวหนานเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราวกับหวนนึกถึงความทรงจำที่เลวร้ายเหล่านั้นขึ้นมาได้ ร่างทั้งร่างสั่นเทาไปหมดแต่เพื่อห้ามไม่ให้เย่ซิวเข้าไปในภูเขา เขาจึงกัดฟันเล่าเรื่อง "เมื่อกว่าสองปีที่แล้ว ฉันได้พาเสี่ยวหนานขึ้นเขาเพื่อไปเก็บสมุนไพรตอนที่กำลังจะลงจากภูเขา ก็ได้ยินเสียงที่น่ากลัวเหมือนเสียงของหมาป่า แต่แหลมคมยิ่งกว่าทันทีที่ฉันได้ยินเสียงนี้ ต้นไม้ที่อยู่ใกล้เคียงก็ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำค้างแข็งโชคดีที่ตอนนั้นเราหนีออกมาได้เร็ว ไม่อย่างนั้นเสี่ยวหนานและฉันอาจจะตายไปแล้วต่อมาหลายคนขึ้นเขาไปและก็ได้ยินเสียงนี้เหมือนกัน แถมยังมีหลายคนที่ไม่รอดชีวิตกลับมาสถานที่นั้นจึงกลายเป็นเขตหวงห้ามและไม่มีใครกล้าขึ้นไปที่นั่นอีกพ่อหนุ่มเอ๋ย ฉันขอแนะนำเธอ อย่าได้ไปเสี่ยงเลย เธอยังเด็กมากขนาดนี้ อย่าได้เอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั่นเด็ดขาด”ชูตงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น "คุณปู่คะ มันน่ากลัวอย่างที่คุณพูดจริง ๆ เหรอ?"“จริงแท้แน่นอนค่ะ” เสี่ยวหนานที่อยู่ข้าง ๆ พยักหน้าหงึกหงัก "ตอนนั้นมันน่ากลัวจริง ๆ พี่ชายพี