All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 741 - Chapter 750

ศิษย์พี่น้องทั้งสองเดินเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวังยิ่งเข้าไปลึกเท่าไร อากาศเย็นจากภายในที่ปล่อยออกมาก็จะยิ่งเข้มข้นขึ้นเท่านั้น บังคับให้พวกเขาต้องถือเกราะวิญญาณหลังจากเคลื่อนตัวไปได้ระยะหนึ่ง ทันใดนั้นพวกเขาก็หยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วก็เห็นเตียงน้ำแข็งแผ่นหนึ่ง บนนั้นมีสตรีผู้หนึ่งที่งดงามถึงขั้นทำให้สวรรค์และโลกสูญเสียสีสัน ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์สูญเสียความสว่างแม้ว่าจะเกิดเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็ยังมีความต้องการที่จะรับใช้ และอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปหลังจากเห็นผู้หญิงคนนี้เซี่ยชิงชิงนิ่งอึ้งแบบเดียวกัน จนไม่ได้สังเกตว่าเย่ซิวหายไป กระทั่งถูกคุณลี่ปลุกให้ตื่นจากภวังค์“เย่ซิวล่ะ หายไปไหน?”ทันใดนั้นเซี่ยชิงชิงก็รู้สึกตัว มองไปรอบ ๆ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป "จริงสิ เย่ซิวไปไหนแล้ว?"“พวกนายกำลังหาฉันอยู่งั้นเหรอ?”เสียงสบาย ๆ ดังมาจากด้านหลังเมื่อสักครู่นี้เย่ซิวฉวยโอกาสตอนที่เซี่ยชิงชิงถูกดึงดูดจากผู้หญิงบนเตียงน้ำแข็ง ใช้วิชาดําดินหลบหนีไปอย่างกะทันหัน วิ่งไปที่ทางเข้าถ้ำแล้วปิดถ้ำไว้ในขณะนี้ พวกเขาทั้งสามเห็นเย่ซิวปรากฏตัวจากด้านหลัง ทั้งหมดรู้สึกราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศ

“อั่ก อั่ก อั่ก!”คุณลี่กระอักเลือด เครื่องรางศักดิ์สิทธิ์ห้าหกชิ้นไม่สามารถทำร้ายเย่ซิวได้เลย แต่กลับกลายเป็นว่าเขาได้ทุกอย่างไปหมดจากนั้นก็ใช้พลังวิญญาณที่ทรงพลังอย่างยิ่งเพื่อลบเครื่องหมายที่เขาทำไว้ จากนั้นก็เก็บมันไว้นี่คือการได้รับบาดเจ็บสาหัสสำหรับเขาอย่างไม่ต้องสงสัย คนทั้งคนดูอิดโรย ยากที่จะยืนได้เขาหันไปมองผู้หญิงคนนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว "ศิษย์น้องหญิงหนีไปเร็ว เขาก้าวข้ามระดับจินตานไปแล้วครึ่งหนึ่ง พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา"ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้วิ่งหนีไป แต่ถือกระบี่เล่มยาวเข้าโจมตีใส่เย่ซิวแม้ว่าเธอจะไม่ชอบศิษย์พี่ชายคนนี้ของตัวเอง แต่อย่างไรก็เป็นศิษย์ร่วมสำนัก ไม่สามารถหลบหนีไปเพียงลำพังได้ในเวลานี้เซี่ยชิงชิงไม่มีความปรารถนาที่จะเผชิญหน้ากับเย่ซิวอีกต่อไปโคจรพลังทั้งหมดไว้ที่เท้าทั้งสองข้าง หันหลังกลับและวิ่งหนีจนสุดชีวิตในตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในใจเท่านั้น นั่นคือวิ่งให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ชาตินี้จะไม่มีวันเจอหน้าเย่ซิวอีก และจะไม่แก้แค้นอีกแล้วอย่างไรก็ตามความคิดนั้นดี แต่ความจริงนั้นโหดร้ายอย่างยิ่งเสียงกระบี่ดังก้องในหู และในวินา

“ฉันมาจากสำนักหุ่นเชิด ปัจจุบันนอกจากฉันและศิษย์พี่แล้ว ในสำนักยังมีอาจารย์หนึ่งท่านที่ปิดด่านบำเพ็ญเพียรมาหลายปีแล้วเขาบอกว่าเขาจะไม่ออกมาจนกว่าจะทะลวงระดับจินตานได้ แต่เวลาผ่านมานานหลายปี เป็นไปได้ว่าอาจจะตายในห้องลับแล้ว”เย่ซิวถามว่า "งั้นอาจารย์ของเธอก็เป็นปีศาจเหมือนกันเหรอ?"“หมายความว่ายังไงที่เหมือนกัน” หญิงสาวโกรธเล็กน้อย “เราไม่ใช่ปีศาจ แค่หลอมรวมกับสัตว์วิญญาณ ได้รับความสามารถบางอย่างของปีศาจมาก็เท่านั้น แก่นแท้แล้วยังคงเป็นมนุษย์”“โอ้?” เย่ซิวเริ่มสนใจ “อธิบายให้ละเอียดหน่อยสิ”ผู้หญิงคนนั้นถูบริเวณที่ถูกเย่ซิวเหยียบ ตอนนี้ยังคงรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อย "ในอดีตยุคที่พลังวิญญาณฟ้าดินยังคงเข้มข้นอยู่ สำนักหุ่นเชิดจะจับปีศาจบางตัวที่มีวรยุทธ์แข็งแกร่งมาหลังจากฆ่าพวกมันแล้ว จะใช้วิธีการลับปรับแต่งร่างกายและวิญญาณให้เป็นสัตว์วิญญาณ แล้วหลอมรวมเข้ากับศิษย์ในสำนักเมื่อใดที่ทำสำเร็จก็จะได้รับความสามารถบางอย่างที่ปีศาจตัวนั้นมีตอนที่มันมีชีวิตตัวอย่างเช่น ความสามารถของศิษย์พี่ที่หลอมรวมเข้ากับหมาป่าเหล็กสีดำคือ ร่างกายแข็งแกร่ง บวกกับมีพละกำลังมหาศาลถ้าไม่ใช่เพราะกระบี่

เซี่ยชิงชิงกอดเย่ซิวแน่น พลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหัวใจแทบสลายราวกับต้องการระบายความแค้น ความน้อยเนื้อต่ำใจ และอารมณ์ด้านลบทั้งหมดที่สะสมมาหลายปีออกมาให้หมดสิ้นเย่ซิวลูบหลังเธออย่างแผ่วเบาในที่สุดก็จัดการผู้หญิงคนนี้ได้เสียทีพลังจิตของเขาจดจ่ออยู่ที่เซี่ยชิงชิงตลอดเวลาตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงตอนนี้ พลังจิตของเซี่ยชิงชิงไม่มีความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติเลย ซึ่งหมายความว่าคำพูดของเธอมาจากใจจริงยิ่งไปกว่านั้น ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถหลอกลวงเย่ซิวได้ ดังนั้นจึงเป็นที่แน่ชัดว่าเธอกลับตัวกลับใจอย่างแท้จริงแล้วหลังจากร้องไห้ไปราวห้าหกนาที เซี่ยชิงชิงก็หยุดลง ก่อนจะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเองอย่างเขินอาย “ขอโทษที่ทำเสื้อนายเปื้อนนะ เดี๋ยวไว้ฉันจะชดใช้ให้”น้ำเสียงของเธอในตอนนี้นุ่มนวลขึ้น ไม่มีความดุร้ายเหมือนที่ผ่านมาแล้วเย่ซิวยิ้มพลางลูบหัวเธอเบา ๆ “ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ต่อไปเราก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกันจริง ๆ แล้วนะ”“ครอบครัวเดียวกันงั้นเหรอ?” เซี่ยชิงชิงทวนคำนี้พลางเงยหน้ามองเย่ซิว “แล้วต่อไปเราควรอยู่กันแบบไหนล่ะ ยังไงนายก็…”“ก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของเธอ” เย่ซิวเชย

เขาบำเพ็ญตนร่วมกับหญิงสาวทั้งหลายตั้งแต่สองทุ่มครึ่งจนถึงตีห้าด้วยความช่วยเหลือจากโอสถฟื้นฟูขนาดเล็ก ในที่สุดทุกคนก็ก้าวเข้าสู่จอมยุทธ์ระดับเก้าได้สำเร็จระดับนี้หากเป็นในสมัยโบราณ พวกเธอสามารถเป็นแม่ทัพใหญ่หรือแม้แต่อ๋องก็ยังได้เลยตอนนี้ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ ไป๋อวี้เจี๋ย เซี่ยซิ่วซิ่ว และหลิ่วเมิ่งอิ๋นต่างก็แข็งแกร่งถึงระดับนี้กันหมดแล้วหากเปรียบเทียบกับกองทัพสมัยใหม่ พวกเธอทั้งสี่ก็เปรียบเสมือนหน่วยรบพิเศษที่มีกองกำลังชั้นยอดจำนวนสี่กองพันหญิงสาวทั้งสี่คนหลับสนิทไปแล้วด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอย่างสงบ มุมปากยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังฝันถึงสิ่งดี ๆ ที่ไม่อาจล่วงรู้ได้เย่ซิวเองก็ตั้งใจจะพักผ่อนสักหน่อยเช่นกันแต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมาเขาลุกจากเตียงมาหยิบดู ปรากฏว่าเป็นสายจากชูตงเย่ซิวเดินออกไปรับสายที่ระเบียง น้ำเสียงของชูตงที่ดังมาจากปลายสายแฝงไปด้วยความหวาดกลัวและสะอื้นเบา ๆ “ที่บ้านฉันเกิดเรื่องแล้ว คุณช่วยมาหาฉันหน่อยได้ไหม? ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”“รอผมก่อนนะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”โดยไม่ถามไถ่ถึงสาเหตุ เย่ซิววางสายแล้วรีบสวมเสื้อผ้า จากนั้นก็กระโดดลงจากระเบียง