All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 641 - Chapter 650

......ขณะนี้ผู้ถืออำนาจของหกตระกูลใหญ่กำลังรวมตัวกันอยู่ในห้องใต้ดินลับพวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจาตัวยาว กำลังเจรจากับเจ้าหน้าที่ระดับสูงจากประเทศปิงจือผู้นำตระกูลของหกตระกูลใหญ่มีความทะเยอทะยานมาก ไม่เต็มใจที่จะควบคุมแค่ประเทศเล็ก ๆ และยากจนแบบนี้พวกเขาต้องการผนวกรวมประเทศเล็ก ๆ อื่น ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงด้วย นี่จึงต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมากในหมู่ทรัพยากรทั้งหมดอาวุธเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดหลังจากการเจรจาอันดุเดือด ในที่สุดทั้งสองฝ่ายก็ตกลงราคากันได้มูลค่าของธุรกรรมในครั้งนี้มีค่าประมาณแปดแสนล้านบาทอีกทั้งยังมีอาวุธหนักอีกจำนวนมากพวกเขาเองก็ไม่กลัวที่จะดึงดูดความสนใจหรือความไม่พอใจจากประเทศใหญ่ ๆ ต่อให้ประเทศเล็ก ๆ แบบนี้จะเปิดศึกกัน ประเทศใหญ่ ๆ เหล่านั้นก็จะไม่สนใจมากนักก็เหมือนกับช้างที่เดินไปตามถนน ย่อมไม่สนใจจิ้งหรีดสองตัวที่ห้ำหั่นกันอยู่ข้าง ๆ“ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้พวกเราร่วมมือกันอย่างมีความสุข”ฉีตังกั๋วเป็นคนแรกที่ยกแก้วขึ้นทุกคนหัวเราะ หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วดื่มให้หมดในรวดเดียวจากนั้นฉีตังกั๋วก็พูดถึงอีกเรื่องหนึ่ง“ก่อนหน้านี้ที่เราเสนอไปว่าจะขอให้ปรมาจ

ในขณะนี้ดวงตาของฉีฉูฉู่เปลี่ยนเป็นรูม่านตาแนวตั้งเหมือนกับงู ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นกลัวหลังจากที่เปลี่ยนมาอยู่ในรูปลักษณ์นี้ เลือดของเธอก็เย็นลงเช่นกัน“เกี่ยวกับที่ว่าจะแข็งแกร่งกว่านี้ได้อย่างไร แผนปัจจุบันของเราคือรอและสังเกตไปสักพัก หลังจากที่คุณคุ้นเคยกับพลังอย่างสมบูรณ์แล้ว เราสามารถฉีดยีนครั้งที่สอง เพราะยิ่งระดับการหลอมรวมสูงเท่าไหร่ ความแข็งแกร่งก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติ”ฉีฉูฉู่พยักหน้า“ตอนนี้ลองดูสิว่าคุณสามารถกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ไหม”ฉีฉูฉู่หลับตาลงหลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายเธอก็เปลี่ยนไปก่อนอื่นเกล็ดงูบนผิวหนังค่อย ๆ จางหายไปทีละชิ้นจากนั้นหางงูก็หายไป และขาเรียวยาวของเธอก็กลับคืนมาต้นขากลมและปลีน่องตรง ขาวราวหิมะและเนียนใสดุจคริสตัลถ้าพวกคลั่งเรียวขามาเห็นขาคู่นี้ จะต้องคลั่งไคล้อย่างแน่นอนเธอตัวสูงขึ้นด้วย ตอนนี้สูงอย่างน้อยหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรแล้วสรีระที่โค้งเว้าทั้งตัว สมบูรณ์และสวยงาม ไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่นิดเดียวเธอยังมีเส้นกล้ามหน้าท้องที่น่ามองอีกด้วยโดยเฉพาะในบางจุด เรียกว่าเสร็จสิ้นการพัฒนาครั้งที่สองแล้วสรุปเป็นประโยคเดียวนั่นก

เมื่อได้กลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปด้านนอก แต่ละคนก็คลานออกไป มองดูหม้อใหญ่ใบนั้นอย่างกระตือรือร้นหวังซวงมองเด็ก ๆ เหล่านี้ซึ่งอายุมากที่สุดเพียงยี่สิบปีด้วยความสงสาร น้ำเสียงของเธออ่อนโยนมาก เธอพูดด้วยภาษาท้องถิ่นว่า "เอาล่ะ มากินข้าวกันเถอะ"“ได้จริง ๆ เหรอคะ?” เด็กสาวคนหนึ่งถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตอนนี้ภายใต้การปกครองของหกตระกูลใหญ่ พวกเขาสูญเสียศักดิ์ศรีไปตั้งนานแล้ว จะทำอะไรก็ต้องระมัดระวัง ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้จมูกของหวังซวงรู้สึกแสบร้อนเล็กน้อย "แน่นอนว่าเข้ามาได้กินได้มากเท่าไหร่ก็กินเท่านั้น"หลังจากที่เธอยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กเหล่านี้ก็หยิบชามบนพื้นและเข้าแถวเพื่อเติมบะหมี่จากนั้นก็กินอย่างตะกละตะกลามสิ่งเหล่านี้ถือเป็นอาหารขยะของคนจำนวนมากในประเทศของเขา แต่ในสายตาของเด็กเหล่านี้ มันเป็นอาหารที่โอชะที่สุดในโลกเย่ซิวยืนอยู่ที่ประตู มองสภาพของพวกเขา ความเกลียดชังที่มีต่อหกตระกูลใหญ่ในใจก็ยิ่งข้นคลั่กมากขึ้นเขาไม่ใช่คนหนุ่มประเภทที่หัวร้อนมุทะลุง่ายอย่างที่ใครเขาว่ากันแต่สิ่งที่หกตระกูลใหญ่ทำไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์คนหนึ่งสมควรทำเลย แทบจะไม่ต่างไปจากเดรัจฉาน

ประชากรในเขตเล็ก ๆ นี้มีไม่มาก หรือก็คือมีราวสามถึงห้าหมื่นคน และส่วนใหญ่ก็ประกอบอาชีพพิเศษ“ซวยเป็นบ้า ดันเจอคนติดโรค หวังว่าจะไม่แพร่เชื้อมาสู่เราหรอกนะ”“วางใจเถอะ เราไม่ได้สัมผัสเธอโดยตรง จะติดเชื้อได้ยังไง”“ลืมเรื่องนางนั่นไปซะเถอะ คืนนี้เราไปหาเด็กสาว ๆ ไม่กี่คนมาระบายความโกรธกันจะดีกว่า”……. คนกลุ่มนี้จอดรถ แล้วพวกเขาก็เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันไปยังอาคารสามชั้นหน้าประตูมีผู้หญิงหน้าตาสวยหลายคนยืนอยู่ เรียกแขกไม่หยุดเมื่อเห็นว่าคนกลุ่มนี้แต่งตัวอย่างไร เจ้าของร้านนี้ก็ไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อย รีบเชิญพวกเขาไปที่ห้องวีไอพี จากนั้นก็พูดคุยด้วยรอยยิ้ม“นายท่านทุกท่าน โปรดรอสักครู่ ผมจะเรียกสาว ๆ ที่คุณภาพดีที่สุดมาที่นี่เดี๋ยวนี้”หนึ่งในนั้นโบกมือ ดูกระเหี้ยนกระหือรือเล็กน้อย "รีบไป ถ้าแกกล้ากั๊กของดี ๆ เอาไว้ ฉันจะหักขาสุนัขของแกซะ!"“ไม่กล้า ๆ ทุกท่านโปรดรอสักครู่”เจ้าของร้านรีบร้อนจากไป ปิดประตูลงเบา ๆ แต่ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งคนกลุ่มนี้หัวเราะชอบใจ“ประสิทธิภาพการทำงานของเจ้าของร้านนี้รวดเร็วมากทีเดียว ไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ…”แต่ยังไม่ทันได้พูดจบคำพูดน

เมื่อพวกเขาประสบความสำเร็จในการสร้างแวมไพร์และอีกหลายสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่ในตำนานของประเทศจ้านอิง แม้ว่าเย่ซิวจะแข็งแกร่งกว่านี้อีกเป็นสิบเท่า ก็ไม่สามารถต้านทานพวกมันได้แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของเย่ซิว ในเมื่อเรื่องแบบนี้ถูกตัวเองค้นพบแล้ว เขาย่อมไม่เพิกเฉยต่อมันในอีกด้านหนึ่ง เดซี่พาเพื่อนร่วมงานห้าคนมาถึงบ้านของเป้าหมายอย่างรวดเร็วมีคนอยู่ในบ้านเพียงสองคน เด็กสาวที่ผอมมากซึ่งสูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตรคนหนึ่งเนื่องจากการขาดสารอาหารเป็นเวลานาน เธอจึงดูไม่แข็งแรงมาก แม้แต่เส้นผมก็ยังหยาบกร้านและเป็นสีเหลืองอีกด้วยนอกจากนี้ยังมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเซียว แค่ดูก็รู้ว่าป่วยหนัก“พวกคุณ...เป็นใคร...จะทำอะไร” เด็กสาวถามด้วยสีหน้าหวาดกลัวเธอจำเดซี่ผู้หญิงที่เมื่อไม่นานมานี้ใช้เข็มแทงตัวเองได้เดซี่ขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับเธอ จึงก้าวไปข้างหน้าและหิ้วเด็กสาวขึ้นมาเด็กสาวพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างรุนแรงมาก "พวกคุณทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"เดซี่หันหลังกลับ แต่ทันใดนั้นเธอก็มองลงไปผู้หญิงบนเตียงกำลังพยายามใช้มือดึงกางเกงของเธออย่างยากลำบากมาก“