บททั้งหมดของ โคตรคนยอดปรมาจารย์: บทที่ 621 - บทที่ 630

หมัดของเขาเป็นเหมือนสายฟ้าฟาด ทั้งดุร้ายและครอบงำ มาพร้อมกับเสียงหึ่ง ๆ ราวกับว่ามีฟ้าร้องออกมาจากมือของเขาจริง ๆผู้ชมทุกคนร้องอุทาน ต่างก็คิดว่าครั้งนี้เย่ซิวจะถูกทำให้พิการแน่แล้วเย่ซิวดูเฉยเมย เมื่อเผชิญหน้ากับโม่เค่อที่น่ากลัวและดูเหมือนจะไร้คู่ต่อสู้ เขากลับยกนิ้วขึ้นอย่างใจเย็นมาก"ฟิ้ว!"ปราณกระบี่พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา หัวใจของโม่เค่อกระตุกวูบ ราวกับว่าเขาเห็นสัตว์ร้ายที่แสนแข็งแกร่งกำลังพุ่งเข้ามาหาตัวเองเพียงพริบตา ความฮึกเหิมทางจิตวิญญาณของตัวเองก็มลายหายไป ร่างทั้งร่างปลดปล่อยสัญญาณว่าอยากจะหลบหนีไปจากตรงนี้แต่น่าเสียดายที่สายเกินไปแล้วปราณกระบี่แทงทะลุกะโหลกของโม่เค่อ เขาล้มลงห่างจากเย่ซิวหนึ่งเมตรจนกระทั่งเขาตาย เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้หนุ่มหน้าขาวที่ดูเหมือนจะไม่เป็นภัยคุกคามคนนี้ ถึงมีพลังที่สามารถฆ่าเขาได้ในพริบตา?ทั้งสถานที่เงียบกริบ!ทุกคนใช้สายตาที่ไม่อยากจะเชื่อมองไปยังร่างสูงที่ยืนอย่างองอาจบนสังเวียนเขาแค่ขยับนิ้ว ยอดฝีมือผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้โบราณคนนั้นก็ล้มลงไปรูม่านตาของเสี่ยวเถียนขยายออก ในหัวของเขาว่างเปล่านี่มันน่าเหลือเชื่อมากเ

ทันทีที่วัตถุนี้วางอยู่ในมือ กระบี่หงส์โบยบินในตันเถียนของเย่ซิวก็ตอบสนองและบินออกมาโดยอัตโนมัติทั้งสองสิ่งปะทะชนกันกลางอากาศ แต่น่าแปลกที่ไม่มีเสียงใด ๆ เกิดขึ้นเฉอเซียจื่อรู้สึกพรั่นพรึงมาก ภาพตรงหน้ามันเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้แล้ว!เย่ซิวที่อยู่ตรงหน้าเธอ เพิ่มความลึกลับขึ้นอีกชั้นหนึ่งในไม่ช้า ต่างหูก็ถูกหลอมเข้ากับกระบี่หงส์โบยบินเย่ซิวถือกระบี่ และรู้สึกว่ามันหนักขึ้น ราวกับมีบางอย่างพยายามจะหลบหนีออกจากมันแต่คลับคล้ายกับขาดอะไรไป จึงล้มเหลวในที่สุดแต่สามารถสัมผัสได้ว่าระดับของกระบี่หงส์โบยบินถูกยกระดับขึ้นไปอีกขั้นแล้วตอนนี้กระบี่เล่มนี้แข็งแกร่งแค่ไหน ตัวเขาเองก็ไม่สามารถประเมินได้อ้าปากแล้วกลืนกระบี่หงส์โบยบินลงท้องอีกครั้ง ฉากนี้บังเอิญถูกพี่หลงที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเห็นพอดีโทรศัพท์ร่วงลงกับพื้นดังแกร๊ง จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงและโขกหัวในสายตาของเขา เย่ซิวคือตัวตนที่ไม่ต่างไปจากเซียนแล้ว“เป็นยังไงบ้าง?” เย่ซิวถามพี่หลงกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างเคารพว่า "ติดต่อเขาแล้วครับ คืนนี้นัดเจอกันที่โรงแรมที่ชื่อว่ามั่วเค่อซึ่งอยู่ห่างออกไปราว ๆ สิบกิโลเมตร"พรวด!

เย่ซิวแอบถอนหายใจเบา ๆ คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่น่าสงสารทั้งนั้นเขาหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่งแจกจ่ายให้กับพวกเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมทั้งสองเดินขึ้นไปยังชั้นสาม แต่ดูเหมือนว่าพวกฉีจื้อหมิงจะยังมาไม่ถึงเฉอเซียจื่อถามความคิดเห็นของเย่ซิวก่อน จากนั้นจึงเลือกสั่งอาหารสองสามจานพร้อมกับเครื่องดื่มสองขวดราคาของอาหารที่นี่ก็แพงมาก อาหารแค่ไม่กี่จานกับเครื่องดื่มสองขวดก็มีราคาสูงถึงหนึ่งพันเหรียญหลงเถิงแล้วขณะที่ประเทศบ้านเกิดของพวกเขาจ่ายเพียงสองร้อยห้าสิบก็เพียงพอแล้วเย่ซิวนั่งครุ่นคิดในใจ หากเขาสามารถเข้าควบคุมที่นี่ได้สำเร็จจะพัฒนาให้เป็นไปในทิศทางใดดีอย่างแรกเลยคือธุรกิจผิดกฎหมายทั้งหลายต้องถูกกวาดล้างให้สิ้นซากจากนั้นก็ต้องยกระดับกำลังป้องกันของประเทศนี้ให้แข็งแกร่งขึ้น ซึ่งทั้งสองอย่างนี้จำเป็นต้องใช้เงินมหาศาลอย่างน้อยก็หลายล้านล้าน แม้ว่าบริษัทของเย่ซิวในตอนนี้จะทำเงินได้มาก แต่การแบกรับค่าใช้จ่ายเพื่อเพิ่มกำลังสำรองของประเทศก็ยังคงเป็นเรื่องยากอยู่ดี ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงประเทศเล็ก ๆ ก็ตามอย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดในตอนนี้คือหากสามารถควบคุมที่นี่ได้

เย่ซิวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ทำลายแขนขาเขาซะ อย่าให้ส่งเสียงออกมาได้”เฉอเซียจื่อทำตามคำสั่งทันทีเธอพุ่งเข้าไปใกล้ฉีจื้อหมิง ใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเขาไว้ และใช้อีกข้างหนึ่งโจมตีอย่างรุนแรงจนกระดูกแขนทั้งสองข้างของเขาแตกละเอียด จากนั้นเธอก็ใช้เท้ากระหน่ำเตะจนกระดูกขาทั้งสองข้างของเขาแตกหักในชั่วพริบตาฉีจื้อหมิงเจ็บปวดจนดวงตาเหลือกขาว เกือบจะหมดสติไปในทันทีแต่เฉอเซียจื่อใช้เล็บยาวขูดไปที่ลำคอของเขาจนเกิดรอยแผลเลือดซิบเป็นทางยาว ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบจนได้สติกลับมา“ถ้าไม่อยากตายก็อยู่นิ่ง ๆ!”หลังจากได้เห็นพลังฝีมืออันน่าสะพรึงกลัวของเย่ซิวแล้ว เฉอเซียจื่อก็ไม่รู้สึกกลัวการแก้แค้นจากตระกูลฉีอีกต่อไป“ฉัน…ฉันยอมแล้ว! ฉันจะพูดทุกอย่าง ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย!”ตอนนี้ฉีจื้อหมิงตกใจกลัวจนสิ้นท่า เขารู้ตัวแล้วว่ากำลังเผชิญหน้ากับคนโหดเหี้ยม และไม่กล้าทำตัวโอหังอีกต่อไปเย่ซิวเอ่ยถาม “แกพอจะรู้ความเคลื่อนไหวของตระกูลใหญ่ในตอนนี้หรือเปล่า แล้วพวกเขาจะรวมตัวกันอีกทีเมื่อไหร่!”ฉีจื้อหมิงกลืนน้ำลายเพื่อลดความเจ็บปวดในร่างกายก่อนจะตอบ “เหมือนว่าช่วงนี้พวกเขากำลังระดมทุนเพื่อซื้ออาวุธหรืออะ

เย่ซิวมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความสนใจ “ในตัวคุณมีพลังบางอย่างที่แปลกประหลาด ไม่ใช่กำลังภายใน แต่กลับแข็งแกร่งยิ่งกว่ากำลังภายในเสียอีก อีกทั้งร่างกายของคุณก็ดูไม่เหมือนคนทั่วไป คล้ายกับว่าเคยถูกดัดแปลงอะไรบางอย่างมา สามารถบอกผมได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”เหตุผลที่เย่ซิวยังไม่เดินจากไปในทันทีเพราะพลังจิตของเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหญิงคนนี้พี่หวังเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของเธอก็แสดงอาการตกตะลึงอย่างชัดเจน จังหวะการเต้นของหัวใจพลันเร่งขึ้นอย่างรวดเร็วเธอจ้องเย่ซิวอย่างเอาเป็นเอาตาย “นายเป็นใคร? ใช่คนที่พวกเธอส่งมาหรือเปล่า?”เย่ซิวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “‘พวกเธอ’ ที่คุณพูดถึงคือใครล่ะ?”“นายไม่ใช่คนที่พวกเธอส่งมาเหรอ?”พี่หวังย่อตัวลง ร่างกายเต็มไปด้วยความระแวดระวัง กล้ามเนื้อทุกส่วนตึงเครียดราวกับเสือดาวที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อได้ทุกเมื่อพร้อมกับพลังงานอันดุดันที่แผ่ออกมาจากตัวเธอเย่ซิวไม่ใส่ใจกับท่าทางคุกคามของเธอแม้แต่น้อย เขากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อย่าคิดลงมือกับผมเลย มันจะไม่เป็นผลดีต่อคุณหรอก”สิ่งที่เย่ซิวสนใจไม่ใช่ท่าทีดุดันของเธอ แต่เป็นพ