บททั้งหมดของ โคตรคนยอดปรมาจารย์: บทที่ 601 - บทที่ 610

หัวใจของเธอพลันถูกเติมเต็มด้วยความอิจฉาอย่างรุนแรงหากไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น บางทีปีหน้าเธอคงมีลูกน้อยน่ารักสักคนแล้วแต่ทั้งหมดนี้กลับหายวับไปเพราะผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ความโกรธแค้นในใจที่มีต่อเย่ซิวยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทันทีกลิ่นหอมของอาหารลอยมา ของที่สั่งเริ่มทยอยนำมาเสิร์ฟเธอหยิบเนื้อแกะเสียบไม้ขึ้นมากัดเข้าไปอย่างดุดันราวกับมันคือเย่ซิวยังไงเสีย มื้อนี้เธอไม่ต้องจ่ายอยู่แล้วไม่นาน ทั้งโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารปิ้งย่างและเบียร์ที่วางเรียงกันอยู่ข้างเท้าเย่ซิวกินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อนพลางรับลมเย็นสบายริมแม่น้ำอาหารปิ้งย่างหนึ่งคำตามด้วยเบียร์หนึ่งอึก แถมตรงข้ามยังมีสาวสวยสุดเซ็กซี่นั่งอยู่ชีวิตแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าสุขสบายแค่ไหนแขกโต๊ะอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ต่างมองมาด้วยสายตาอิจฉาริษยาเพียงแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่มย่ามเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น เย่ซิวได้ปล่อยพลังบางส่วนออกมาตั้งแต่เขานั่งลงแม้ชูตงจะไม่รู้สึกถึงมัน แต่คนอื่น ๆ ต่างสัมผัสถึงพลังที่แข็งแกร่งของเย่ซิว จึงไม่มีใครกล้าทำตัวเกินขอบเขตชูตงกัดหอยนางรมย่างไปคำหนึ่ง เธอแทบจะหลับตาลงอย่

เย่ซิวส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะวิ่งตามชูตงไปเขาแอบใช้พลังวิญญาณเพื่อทำให้เสื้อผ้าที่เปียกน้ำแห้งในทันทีชูตงเป็นเหมือนม้าพยศ แต่เย่ซิวมั่นใจว่าตัวเองสามารถปราบเธอให้อยู่หมัดได้หลังจากเดินไปได้สักพัก เย่ซิวก็ขึ้นรถขับออกไปและทิ้งชูตงยืนอยู่ข้างถนนคนเดียวชูตงโมโหจนต้องกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด “ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด เจ้านายบ้าเอ๊ย!”บ้านก็อยู่ไกล จะขึ้นรถเมล์ยังต้องเสียเงินอีกห้าสิบบาทเป็นอีกค่าใช้จ่ายที่เธอคาดไม่ถึงอีกแล้วเย่ซิวขับรถไปพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากผู้หญิงอย่างชูตงที่ดูเหมือนจะอ่อนหวาน แต่จริง ๆ แล้วหัวแข็งและดื้อรั้น การตามใจเธอคงไม่ได้ผลแน่มีแต่ต้องเล่นเกมสวนทางกับเธอ หรือให้เธอได้ลิ้มรสความหวานเป็นครั้งคราวบ้างถึงจะสามารถควบคุมเธอได้ ทำให้เธอยอมจำนนและทุ่มเททั้งใจเดินตามเขาไปโดยไม่มีข้อแม้……ภายในห้องของเซี่ยชิงชิงในวิลล่าเธอกำลังผสมสมุนไพรกว่าร้อยชนิดเข้าด้วยกันนี่คือสูตรยาพิษร้ายแรงที่บันทึกไว้ในคัมภีร์ของสำนักเบญจพิษเมื่อผสมสำเร็จแล้ว มันจะไร้สีไร้กลิ่น ดูไม่ต่างจากน้ำเปล่าเลยสักนิดเดียวคนที่ดื่มเข้าไปจะไม่เสียชีวิตทันที แต่พิษจะค่อย

ด้วยโอสถฟื้นฟูขนาดเล็กตัวนี้ หลางต้าจะสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับปรมาจารย์ได้อย่างราบรื่น ส่วนคนอื่น ๆ อย่างน้อยก็จะสามารถไปถึงจอมยุทธ์ระดับเก้าได้ส่วนยาที่เหลืออยู่ เย่ซิวได้ให้เวินหว่านเอ๋อร์ส่งไปให้ทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาวันนี้เขาไม่ได้ไปที่ไหนเลย นั่งอยู่ในสวนสมุนไพรตลอด ตั้งหน้าตั้งตากลั่นยาโดยไม่หยุดพักทั้งวัน พร้อมทั้งดูดซับพลังวิญญาณในสวนสมุนไพรด้วยเพียงแค่หนึ่งคืน เขาก็กลั่นโอสถสำเร็จไปอีกกว่าร้อยเม็ดส่วนกระบี่พยัคฆ์เพิ่งส่งข่าวมาบอกว่าพวกเขาเดินทางถึงประเทศคาบูแล้ว และกำลังเตรียมการสอดแนมขณะที่ฝั่งของเย่ซิวก็เร่งกระบวนการกลั่นโอสถที่ช่วยเพิ่มพลังภายในและความแข็งแกร่งทางร่างกายอย่างต่อเนื่องเมื่อสามารถยึดประเทศคาบูได้แล้ว ที่นั่นย่อมต้องการยอดฝีมือไปดูแลเขาตั้งใจจะส่งกองกำลังหมาป่าราตรีไปทั้งหมด พร้อมทั้งให้ตาวหวังและหนานหวังดึงคนอีกหนึ่งร้อยคนจากลูกน้องของพวกเขาส่วนผู้นำทีม เย่ซิวได้เลือกไว้ในใจแล้ว และคนนั้นก็คือเวินหว่านเอ๋อร์เขาเรียกหลางต้ามาอีกครั้ง ก่อนจะแจกจ่ายโอสถชุดที่เพิ่งกลั่นเสร็จในโอสถชุดนี้ เขาได้เพิ่มผงศิลาวิญญาณบดละเอียดลงไปเล็กน้อย ทำให้ฤทธิ์โอสถ

“ถูกต้อง ราคานี้ขายได้แค่ไม่กี่แผนกของเราเท่านั้น!”“ถ้าจะเล่นตุกติกขนาดนี้ งั้นการเจรจาซื้อขายวันนี้ก็จบแค่นี้แหละ!”ผู้บริหารบริษัททั้งห้าคนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดราคาที่เย่ซิวเสนอมาเหมือนกับการหั่นมูลค่าของบริษัทพวกเขาเหลือเพียงครึ่งเดียวแม้แต่เซี่ยซิ่วซิ่วและลู่เสวี่ยเอ๋อร์เองยังตกใจ เพราะราคานี้ต่ำเกินไปจริง ๆพูดแบบไม่ไว้หน้าก็คือ เหมือนการปล้นกันมากกว่าการซื้อขายเย่ซิวปรบมือเบา ๆ ก่อนที่หลางฉือซานจะเดินเข้ามาในมือของเขาถือกล่องสีดำใบหนึ่ง เขาย่อตัวทำความเคารพเย่ซิวเล็กน้อยแล้ววางกล่องไว้บนโต๊ะ จากนั้นหันหลังเดินออกไปพร้อมปิดประตูให้สนิทเย่ซิวยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์ ก่อนเอ่ยเรียบ ๆ “เชิญทุกท่านเปิดดูข้างในกล่องได้เลย”ผู้บริหารทั้งห้าคนมองหน้ากันอย่างงุนงง ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเปิดกล่องออก ในกล่องมีวัตถุสีดำสองชิ้น ชิ้นหนึ่งมีขนาดเท่าหัวแม่มือดูบางมาก อีกชิ้นหนึ่งมีขนาดใหญ่กว่าคล้ายก้อนอิฐชิ้นเล็กมีสายสองเส้นเชื่อมต่ออยู่ ปลายอีกด้านหนึ่งมีพอร์ตเชื่อมต่อหลากหลายรูปแบบผู้บริหารเหล่านั้นมองเย่ซิวด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยเย่ซิวเอ่ย “นี่คื

เซี่ยซิ่วซิ่วเอ่ยถาม “ไม่ต้องการให้ใครไปกับคุณเหรอ?”เย่ซิวคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “งั้นให้เลขาของคุณที่ชื่อชูตงไปกับผมก็แล้วกัน”เซี่ยซิ่วซิ่วไม่ได้คิดอะไรมาก จึงรีบโทรศัพท์หาชูตงทันทีโดยให้เธอรอเย่ซิวหลังจากวางสายไป สีหน้าของชูตงก็ดูเหมือนคนที่กลืนแมลงวันลงไปเธอกระทืบเท้าด้วยความโมโห “แย่จริง ทำไมต้องไปกับผู้ชายแย่ ๆ คนนั้นอีกแล้ว!”ไม่นานเย่ซิวก็ลงมาจากชั้นบนชูตงจำต้องเก็บความคิดในใจเอาไว้ เธอเดินตามหลังเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ขับรถเป็นไหม?” เมื่อเดินออกจากบริษัท เย่ซิวก็ถามโดยไม่หันมามองชูตงตอบเสียงเบา “เป็นค่ะ!”ในฐานะเลขา ทักษะการขับรถถือเป็นสิ่งจำเป็นเย่ซิวมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่เขาก็ยกมือใหญ่ ๆ ของเขาฟาดเธอทีหนึ่ง “อย่าทำหน้าบึ้งสิ เลขาที่ดีต้องมีรอยยิ้มเสมอ เข้าใจไหม”ชูตงชะงักไป ดวงตาเบิกกว้างพร้อมน้ำตาคลอเบ้า เธอโกรธจนตัวสั่นก่อนจะยกมือชี้หน้าเขา “คุณคุณคุณ…คุณมันคนหน้าด้าน ไร้ยางอาย!!”ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธเย่ซิวเดินไปอย่างไม่สนใจสีหน้าที่เหมือนจะลุกเป็นไฟของเธอ เขาพูดขึ้นเบา ๆ “รีบไปได้แล้ว ถ้าช้าไปหนึ่งนาทีผมจะหักเงินคุณห้าพัน”“แย่