บททั้งหมดของ ภูพาจุติราชามังกร: บทที่ 591 - บทที่ 600

เมื่อหลินหว่านหรูได้ยินแบบนั้น เธอก็โกรธทันที เธออยากจะล้มเลิกความคิดที่จะไปหาเขาซะเดี๋ยวนี้ แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของตระกูลหลินเธอก็พูดอย่างช่วยไม่ได้: “ตกลง ฉันจะไปโรงแรมเดี๋ยวนี้!”หลังจากวางสาย กงซุนจื้อก็ตื่นเต้นมากจนแทบจะหันหลังกลับโรงแรม เพราะยังไงนั่นก็คือหลินหว่านหรูผู้หญิงที่เขาใฝ่ฝันที่จะทำให้ตกอยู่ในกำมือเพียงแต่คิดถึงสัญญาที่ให้ไว้กับปู่ยงว่าจะรอสักพัก แต่ยิ่งรอนานก็ยิ่งกังวล สุดท้ายเขาก็ไม่อยากรออีกต่อไป เขาจึงบอกคนขับรถ ส่วนตัวเองก็เรียกรถกลับไปก่อนยังไงซะ คุณปู่ยงมีความสุขมากก็ถูกใจอาหารของเขาในคืนนี้มาก เมื่อครู่ก็อนุญาตให้เขากลับก่อนได้ น่าจะไม่เป็นไรสิ่งสำคัญที่สุดคือต่อให้ปู่ยงมีปัญหาเขาก็ขอไม่สน อย่างแย่ที่สุดก็ถูกบ่น เพราะปู่ยงทำอะไรเขาไม่ได้แต่เขาไม่รู้เลยว่า คงเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะได้เห็นคุณปู่ยงอีกในอนาคตที่แท้แล้วก่อนหน้านี้กงซุนยง ใช้ความแข็งแกร่งอันทรงพลังของเขาบุกเข้าไปในวิลล่าที่เย่เทียนหยู่อาศัยอยู่โดยไม่มีใครสังเกตเห็นเขากำลังจะแสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่และความสามารถในการซ่อนตัวของเขาโดยไม่คาดคิด เย่เทียนหยู่พูดว่า: “ออกมาซะ ผมเห็นคุณแล้ว

น่าเสียดายที่เมื่อเย่เทียนหยู่ได้ยินแบบนั้น เขาก็หัวเราะและพูดเสียงเรียบ : “แน่นอนว่าผมรู้ความสามารถของผู้อารักขาเฟยหลง แต่คนที่ผู้อารักขาเฟยหลงจะดำเนินการต่อต้านไม่ใช่ผมหรอก แต่เป็นตระกูลกงซุนของคุณ”“ไม่ต้องกังวล ตระกูลกงซุนจะถูกทำลายในไม่ช้านี้ จะมีคนตามคุณไปปรโลกแน่ คุณไม่เหงาหรอก”“อะไร พูดอะไร...”สีหน้าของกงซุนยงเปลี่ยนไป คำพูดของอีกฝ่ายมีข้อมูลมากเกินไปจนเขาคิดไม่ออก เขาเห็นเพียงแสงที่วูบเข้ามาก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้นและหนึ่งชีวิตก็หายไปจนถึงนาทีสุดท้ายของชีวิต เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำให้ใครขุ่นเคือง แต่เขารู้ว่าไอ้สารเลวกงซุนจื้อนั้นได้สร้างความขุ่นเคืองครั้งใหญ่เรื่องนี้ถึงขั้นทำให้ตระกูลกงซุนล่มสลายเมื่อมองไปที่กงซุนยงที่ล้มลงกับพื้น เขาก็มองไปรอบ ๆ อีกครั้ง แม้ว่าเขาจะระมัดระวัง แต่เขาก็ยังสร้างความเสียหายเล็กน้อยเขาอดไม่ได้ที่จะแอบส่ายหน้า กงซุนจื้อคนนี้น่ารำคาญจริงๆ เอาแต่คนพวกนี้มาตายที่นี่ ทำให้เขาต้องทำความสะอาดอยู่เรื่อยหลังจากผ่านไปสักพัก เย่เทียนหยู่ก็เก็บทุกอย่างและกำลังจะนั่งลง แต่โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นเป็นสายของหลินหว่านหรูยัยเด็กนี่ทนไม่ไ

จิตใจของหลินหว่านหรูกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ มือของเธอที่ถือมีดสั่นเทาเมื่อกงซุนจื้อเห็นว่าหลินหว่านหรูตื่นตระหนกและสับสน เขาก็ถือโอกาสก้าวไปข้างหน้าและคว้ามีดออกจากมือของหลินหว่านหรูทันทีจากนั้นเขาก็ตบหน้าหลินหว่านหรูแม้ว่าเขาจะชอบผู้หญิงคนนี้มาก แต่เขาก็โกรธและอิจฉาที่เธอใส่ใจเย่เทียนหยู่มากขนาดนั้นหลินหว่านหรูคร่ำครวญ เธอล้มลงและมองดูกงซุนจื้อที่เดินเข้ามาทีละก้าว และพูดด้วยความตกใจ “คุณ คุณจงใจโกหกฉัน คุณจะได้มีโอกาสเอามีดของฉันไป”“ผมจะโกหกคุณเพื่ออะไร”“คุณปู่ยงไปฆ่าเย่เทียนยู่จริง ๆ ถ้าเขาจะไม่ได้กำลังฆ่าเขา เขาก็ยังทรมานเย่เทียนยู่อยู่ เขาเป็นคนที่ชอบทรมานคนอื่นให้อยู่ไม่สู้ตายสุดๆ ไปเลยละ”กงซุนจื้อหัวเราะ“คุณ คุณมันสัตว์เดรัจฉาน!”หลินหว่านหรูทั้งกังวลและโกรธ เธอเผยความสิ้นหวังออกมาบนใบหน้าของเธอ“ฮ่าฮ่า ผมเป็นสัตว์เดรัจฉานเหรอ เพิ่งรู้รึไง?” กงซุนจื้อเยาะเย้ย เขาเดินไปหาหลินหว่านหรูทีละก้าว ดวงตาของเขาเป็นประกาย“อย่านะ”หลินหว่านหรูเขยิบถอยอย่างรวดเร็วและพูดว่า “กงซุนจื้อ คุณเป็นนายน้อยตระกูลกงซุน คุณเคยช่วยฉันมาหลายครั้งแล้ว คุณให้โอกาสฉันและรอฉันสักสองสามวั

“กงซุนจื้อ ผมบอกให้คุณไปได้แล้วเหรอ?”เย่เทียนหยู่หันไปมองที่ประตูแล้วพูดอย่างใจเย็นกงซุนจื้อมาถึงประตูห้องแล้ว แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขากลับก้าวขาไม่ออกราวกับถูกยึดไว้ ต่อให้อยู่ห่างกับประตูแค่คืบ แต่เข้าใกล้ไปกว่านี้ไม่ได้เขามองไปที่เย่เทียนหยู่ที่กำลังเดินมาหาเขาทีละก้าว ลืมไปสนิทว่าตัวเขาเองก็มีวรยุทธ์ แถมยังมีฝีมืออยู่พอตัว และเขาก็พูดด้วยความกลัวบนใบหน้า: “แกอย่าเข้ามานะเว้ย!”“กูเป็นทายาทตระกูลกงซุนนะ ถ้ามึงกล้าแตะต้องกู ตระกูลกงซุนจะไม่ปล่อยมึงไปแน่”“ตระกูลกงซุน?”“คุณคิดว่าผมยังกลัวอยู่อีกเหรอ?” ใบหน้าของเย่เทียนหยู่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยใบหน้าของกงซุนจื้อซีดลงเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ถูกต้อง ในช่วงเวลาสั้น ๆ เย่เทียนหยู่ได้สังหารผู้มากฝีมือของตระกูลกงซุนไปหลายคน รวมถึงคุณปู่ยงคนที่เป็นระดับพลังผลัดเปลี่ยนขั้นปลายด้วยนั่นคือคุณปู่ยงนะ คนที่เป็นสุดยอดผู้มากฝีมือของแท้ แต่เย่เทียนหยู่ฆ่าคุณปู่ยงได้ยังไง หรือเป็นการวางยา หรือเป็นแผนการอะไรกันไม่อย่างนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไร ถ้าเย่เทียนหยู่มาที

ขณะกำลังมองดูกงซุนจื้อเดินออกไป หลินหว่านหรูก็แอบยิ้มอย่างขมขื่น นิสัยของเทียนหยู่นี่จริง ๆ เลย เป็นแบบนี้แล้ว ทำไมยังต้องไปยั่วยุกงซุนจื้ออีกถ้าเรื่องร้ายแรง จะหยุดไม่ให้ตระกูลกงซุนมาตามแก้แค้นได้ยังไงแต่แน่นอนว่าเธอจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเย่เทียนหยู่อีกต่อไป แค่ถามว่า: “เทียนหยู่ เขาจะรักษาสัญญาของเขาจริงๆ เหรอก”“ไม่หรอก!”เย่เทียนหยู่พูดตามตรง จากสายตาวาบหนึ่งของกงซุนจื้อตอนที่เขาจากไป เขาก็เห็นแล้วว่าเจ้านั่นมันกำลังระงับความเกลียดชังและความโกรธในใจ“อ่า……”หลินหว่านหรูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “แล้วทำไมนายไม่พูดตั้งแต่เมื่อกี้เหล่า แล้วยังปล่อยไปง่าย ๆ แบบนั้นอีก?”“แล้วถ้าไม่ปล่อยเขาไปล่ะ? จะฆ่าเขาไม่ได้ แต่คงเก็บเขามาเลี้ยงก็ไม่ได้ใช่ไหม”เย่เทียนหยู่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้“เรื่องนั้น……”หลินหว่านหรูยิ้มแห้ง มันเป็นความผิดของเธอเองทั้งหมด แต่แม้ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อย หรือต้องฆ่าคนจริงๆ เหรอ เธอถามอย่างช่วยไม่ได้: “แล้วเราควรทำยังไงดี?”“ไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอกครับ ไม่ต้องกังวล เขาสร้างปัญหาไม่ได้หรอก” เย่เทียนหยู่พูดด้วยรอยยิ้ม“จริงเหรอ?”“จริงอยู่แ