บททั้งหมดของ ภูพาจุติราชามังกร: บทที่ 321 - บทที่ 330

“แต่ว่า เขาดูเหมือนจะไม่ใช่คนแบบนั้นเลยนะ” หลิวซือซือสังเกตเย่เทียนหยู่อย่างละเอียด แม้ว่าเขาจะดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่สิ่งที่เขาพูด สิ่งที่เขาสัญญา ก็ค่อนข้างใช้ได้เลยทีเดียวอย่างน้อยก็ดูสถานการณ์ไปก่อนได้ ดูว่าจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ ไหมพอจางเหยียนได้ยินแบบนั้น เธอก็รู้สึกโกรธนิด ๆ ขึ้นมาทันที และพูดว่า “คนเลวก็คงไม่เอาคำว่า‘คนเลว’แขวนไว้หน้าประตูบ้านตัวเองหรอก เธอรู้จักเขามานานแค่ไหนกัน คงไม่ถูกคำพูดเหลวไหลของหมอนั่นล้างสมองไปแล้วหรอกนะ? ”“หรือแม้แต่คนที่พาเธอริเริ่มทำเรื่องต่าง ๆ พาเธอมาถึงจุดนี้ได้อย่างพี่หรง ก็ไม่เชื่อแล้วอย่างนั้นเหรอ? ”“แน่นอนว่าไม่ใช่ พี่หรงเป็นถึงอาจารย์ของฉัน และเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันจะไม่เชื่อใจเธอได้ยังไง”“งั้นก็ถูกแล้วไง ผู้มีพระคุณของพวกเราถูกเขาไล่ออกจากบริษัท แล้วเธอยังพูดแทนเขาอีกเหรอ? ” จางเหยียนโกรธอย่างเห็นได้ชัดพอหลิวซือซือได้ยินแบบนี้ เธอก็พยักหน้า แล้วพูดว่า “พี่เหยียน ฉันผิดไปแล้ว”“รู้ว่าตัวเองผิดแล้วก็ดี ส่วนเรื่องนี้ อย่าให้เย่เทียนหยู่รู้เด็ดขาด” จางเหยียนเพิ่งจะพูดจบหลิวสุ่ยก็เดินเข้ามา แล้วร้องเรียก “หลิวซือซือ พี่เย่เรี

ในทางตรงกันข้าม สีหน้าของหลิวซือซือกลับเปลี่ยนไป เธอกังวลจนทำอะไรไม่ถูก ต่อให้จะรู้อยู่แล้วว่าประธานหลี่ว์จะอธิบายกับคนพวกนั้นเอาไว้ก่อนแล้ว และต่อให้คนพวกนั้นจะไม่ทำร้ายเธอก็ตาม แต่เธอก็รู้สึกกลัวอยู่ดีเธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังเย่เทียนหยู่ที่อยู่ข้าง ๆ เธอ แต่เธอกลับตกใจมากว่าเมื่อเห็นว่าเย่เทียนหยู่ไม่กังวลเลยสักนิด สงบนิ่งโดยสมบูรณ์นี่เขามองไม่ออกเหรอว่าคนพวกนี้มาเพื่อจัดการเขา?คนที่นั่งตรงกลาง ใบหน้าที่ดูหยาบกร้านของเกาเซ่อก็รู้สึกตกใจเช่นกัน แล้วพูดออกไปด้วยท่าทีที่เย็นชา “คุณก็คือหัวหน้าคนใหม่ของหลินซื่อกรุ๊ป เย่เทียนหยู่สินะ? ”“ใช่! ”สีหน้าของเย่เทียนหยู่ดูสงบ ถึงขั้นเดินไปนั่งด้านหน้าด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ เขายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ประธานเกา ผมอยู่นี่แล้ว คุณเตรียมเงินของคุณไว้แล้วหรือยัง? ”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ทุกคนรอบ ๆ ก็หัวเราะกันใหญ่“ฮ่า ๆ ตลกชะมัด เจ้าหนูนี่ คิดว่าเขามาทวงหนี้จริง ๆ แล้วนะเนี่ย”“ไม่สิ เคยเห็นคนโง่นะ แต่ไม่เคยเห็นคนที่โง่ได้ขนาดนี้มาก่อน” ชายผมสั้นก็พูดเช่นกันแม้แต่หลิวซือซือก็ยังพูดไม่ออก หัวหน้าเย่ คุณพูดจาโอ้อวดมากขนาดนั้นในบริษัท แ

“รนหาที่ตายนักนะ!”ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าพวกเขากำลังถูกดูหมิ่น แต่ละคนพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง การโจมตีในแต่ละครั้งของพวกเขารุนแรงมาก แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเรื่องแบบนี้ผั๊วะ ผั๊วะ......ในแววตาที่เป็นกังวลและตื่นตระหนกของหลิวซือซือ เธอเห็นแค่พวกอันธพาลที่รีบบุกเข้าไปก่อนหน้านี้ ต่างก็กรีดร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด จากนั้นล้มลงไปกองอยู่กับพื้นกันทีละคนได้แต่นอนอยู่กับพื้น จะลุกขึ้นมาก็ไม่ไหว รวมถึงหัวหน้าของพวกเขาอย่างเกาเซ่อก็เช่นกันต่อให้เกาเซ่อจะดูทรงพลังมากแค่ไหน จะลงมือได้โหดเหี้ยมสักเพียงใด แต่เขาก็ยังไม่สามารถรับมือกับหัวหน้าเย่ได้อยู่ดี ได้แต่ต้องยอมจำนนเท่านั้นในตอนนี้เอง เธอก็รู้สึกตกใจมากเธอเคยเห็นฉากดังกล่าวแต่ในทีวี แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ในความเป็นจริงจะมีคนที่เก่งกังฟูขนาดนี้อยู่ ไม่นานก็ทำให้เธอรู้สึกนับถือในตัวเขามากจริง ๆแน่นอนว่าเธอรู้สึกตกใจมากกว่าเกาเซ่อและคนอื่น ๆ มองไปที่เย่เทียนหยู่ด้วยความตกใจและหวาดกลัว แล้วถามด้วยความไม่เชื่อ “คะ คุณเป็นใครกันแน่? ”“ผมชื่อเย่เทียนหยู่ หัวหน้าทีมฝ่ายการขายของหลินซื่อกรุ๊ปไง เมื่อกี้ผมเพิ่งจะแนะนำตัวให้คุณร

“มีไม่มีก็ไม่สำคัญหรอก เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แล้วก็นะ เมื่อกี้ที่ผมจงใจยกตัวคุณให้พวกเขา คุณไม่โทษผมแล้วเหรอ?”เย่เทียนหยู่กล่าวพอพูดถึงเรื่องนี้ ในใจของหลิวซือซือก็โกรธอยู่จริง ๆ แต่ไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ เรื่องทั้งหมดนี้มันก็เป็นเพราะตัวเธอเองทั้งนั้น คนที่ผิดก็ยังเป็นเธออยู่ดีดังนั้น เธอจึงส่ายหัว และพูดว่า “เอาจริง ๆ ตอนนั้นฉันโกรธมากค่ะ แต่ฉันจะโทษคุณก็ไม่ได้”“ไม่โทษผมก็ดี อันที่จริง ผมอยากถามอะไรคุณหน่อยน่ะ ถ้าผมจะไล่เหมยหรงหรงออกจากบริษัท คุณจะเกลียดผมไหม? ” เย่เทียนหยู่ถามออกไปทันที“เรื่องนี้ ทำไมฉันจะต้องเกลียดคุณด้วยล่ะคะ? ” ใบหน้าของหลิวซือซือเปลี่ยนไปเล็กน้อย“เพราะเหมยหรงหรงเป็นหัวหน้าของคุณไง ความสัมพันธ์ของพวกคุณก็น่าจะดีมาก ๆ เลยไม่ใช่รึไง”“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ”“ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณก็น่าจะรู้ว่าตอนที่เหมยหรงหรงอยู่ในบริษัท เธอแอบทำอะไรเอาไว้บ้างสินะ? ”พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหลิวซือซือก็ดูเครียดมาก และพูดขึ้นมาทันที “หัวหน้าเย่คะ เมื่อกี้คุณเป็นคนช่วยฉันเอาไว้ก็จริง แต่ถ้าจะให้ฉันพูดเรื่องไม่ดีของพี่หรงออกมา ฉันคงพูดออกมาไม่ได้หรอกค่ะ”“เป็นแบบ

พอเห็นว่าจางเหยียนตื่นเต้นมาก หลิวซือซือเลยคิดถึงเรื่องที่ตัวเองเกือบโดนข่มขืน จึงตอบออกไปด้วยสีหน้าที่เย็นชา “พี่เหยียน พี่แน่ใจเหรอ ว่าประธานหลี่ว์อธิบายเรื่องของฉันให้พวกนั้นรู้แล้วจริง ๆ?”จู่ ๆ จางเหยียนก็ถูกถามออกมาแบบนี้ เธอเลยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็รีบพูดขึ้นว่า “แน่ใจสิ ฉันต้องแน่ใจอยู่แล้ว”พอสังเกตเห็นถึงความลังเลของจางเหยียน หลิวซือซือก็เดาคำตอบได้ แล้วพูดออกไปด้วยความโกรธ “ไร้สาระ เกาเซ่อบอกว่าไม่มีใครอธิบายเรื่องของฉันเลย เขาเกือบจะข่มขืนฉันแล้วด้วยซ้ำ”“หา มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ งั้นฉันก็น่าจะฟังผิดแล้วล่ะ” พอจางเหยียนเห็นว่าไม่สามารถซ่อนมันได้อีกแล้ว จึงพูดขึ้นทันที“งั้นเหรอ? ”“จริงสิ เธอคงไม่คิดว่าฉันโกหกเธอหรอกนะ พวกเราสนิทกันขนาดไหน ฉันจะโกหกเธอได้ยังไง”“นั่นก็จริง ฉันคงจะคิดมากไปเองแหละ” ปากหลิวซือซือพูดออกไปแบบนั้น แต่ในใจกลับยังสงสัยในตัวเธออย่างชัดเจน“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสิ เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ว่าเย่เทียนหยู่เป็นยังไงบ้าง? ” จางเหยียนอดไม่ได้ที่จะถามต่อไปพอหลิวซือซือได้ยินแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจของเธอเย็นยะเยือกมากกว่าเดิม แล้วเธอก็ย