บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 201 - บทที่ 210

“พระชายาอ๋องเฉินโปรดเมตตา ช่วยข้าน้อยตามหาเป่าเอ๋อร์กลับมา ข้าน้อยยินดีมอบข้าวโพดสองร้อยชั่งเป็นการตอบแทน!”ชายวัยกลางคนเบ้าตาแดงก่ำ ร้องขออย่างจริงใจครอบครัวของเขาเป็นชาวนาทุกชั่วอายุคน ทำนาเลี้ยงชีพ เมื่อไม่มีควาย ก็ไม่สามารถปลูกข้าว เท่ากับเป็นการตัดทางรอดของพวกเขา เอาชีวิตของพวกเขาฉู่เชียนหลีรู้ถึงความลำบากและต่ำต้อยของราษฎรที่ใช้แรงงานของยุคโบราณเป็นอย่างดีแม้แต่ควายก็ขโมย ยังมีความเป็นมนุษย์หรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน หน้าตาเป่าเอ๋อร์ของเจ้าเป็นอย่างไร พันธุ์อะไร น้ำหนักส่วนสูงประมาณเท่าไร บอกรายละเอียดบางส่วนกับข้า ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบ”ชายวัยกลางคนรีบกล่าว “เป่าเอ๋อร์เป็นควายแก่อายุแปดปีกว่า ขนของมันเป็นสีขาว…”เขาพูด ฉู่เชียนหลีจดหลังจากพูดจบ ผู้ตรวจการถังพาคนไปตรวจค้นทั่วเมืองทันทีเรื่องนี้ถูกพักไว้ชั่วคราว ถึงคราวคนที่สอง เป็นหญิงชราผมหงอกอายุหกสิบกว่า นางใช้ไม้เท้าพยุง เท้าขาเดินเหินไม่สะดวก หลังค่อม ดวงตาที่ขุ่นมัวทั้งคู่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า“พระชายาโปรดคืนความยุติธรรม คืนความสงบสุขให้กับครอบครัวของเราด้วย…”ฉู่เชียนหลีเว้นพิธีรีตองของนาง สั่งคนไปยกเก้า

อ๋องหลี?!พลันฉู่เชียนหลีอึ้ง มองผู้ชายตรงหน้า ตะลึงงันไปชั่วขณะที่แท้เขาก็คือองค์ชายห้าผู้ถูกทอดทิ้งที่ชาวบ้านพูดถึง มารดาผู้ให้กำเนิดเป็นนางกำนัลที่มีสถานะต่ำต้อย ไม่เป็นที่ต้อนรับของฮ่องเต้ และยังมีสัญญาหมั้นหมายกับฉู่เจียวเจียว——เฟิงเจิ้งหลีที่แท้เป็นเขา!ก่อนหน้านี้ฟังชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์ และเยว่เอ๋อร์ก็พูดถึง นางยังคาดเดาว่าตกลงอ๋องหลีคนนี้เป็นคนอย่างไร คิดไม่ถึงว่าจะเคยเจอกันนานแล้ว“พระชายา ท่านไม่เป็นอะไรกระมัง?”เสียงถามด้วยความเป็นห่วงของหานเฟิงดึงความคิดฉู่เชียนหลีกลับมา นางรีบถอยออกจากอ้อมแขนของอ๋องหลี“ข้าไม่…ซี้ด!”เจ็บข้อเท้ามาก“อย่าขยับ!” อ๋องหลีกดไหล่ของนางให้นั่งลงบนพื้นหญ้า แล้วเลิกกระโปรงนางขึ้นข้อเท้าขวาแดงก่ำ“น่าจะโดนเชือกป่านของกับดักเมื่อครู่บาด”นางถูกเลี้ยงดูในเรือนส่วนหลังตั้งแต่เด็ก ผิวพรรณขาวละเอียดอ่อน เชือกถูกับหนังก็ถลอกแล้ว มีรอยเลือดจางๆ ผุดออกมาอ๋องหลีรีบหยิบเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกจากหน้าอก พันข้อเท้าของนางไว้ เขาพันสองรอบ แล้วเงื่อนอย่างเบามือผ้าเช็ดหน้าผืนนี้…ฉู่เชียนหลีจำได้ในปราดเดียวตอนนั้น ในคืนวันงานเลี้ยงฉลองชัย ครั้งแรก

ท้ายที่สุด ฉู่เชียยนหลีก็เดินตามเข้าไปแล้วภายในกระท่อมไม้เรียบง่ายมาก เตียง โต๊ะเก้าอี้ ตู้ล้วนทำด้วยมือ มีขวดยาและขวดโหลสมุนไพรวางเต็มไปหมด กลิ่นหอมของยานั้นฉุนมากชายชราที่ผอมจนรูปร่างบิดเบี้ยวนั่งอยู่บนเก้าอี้ แผ่นหลังที่เล็กมากก็โค้งงอลงไป เหมือนคนแคระมากตั้งแต่ฉู่เชียนหลีเข้ามา สายตาที่แปลกประหลาดนั่นก็เอาแต่จ้องอยู่บนร่างกายฉู่เชียนหลีปิดประตูปิดหน้าต่างนั่งลงสายตาของเขาไม่ยอมละจากนางแม้แต่ปราดเดียว แปลกประหลาดจนทำให้รู้สึกหนังศีรษะชา อยากหนีออกไปทว่าฉู่เชียนหลีเพียงแค่ขมวดคิ้ว นางนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างใจกว้างจ้องไปจ้องมา…พักใหญ่ไม้เท้าของชายชรายันอยู่บนพื้น สองมือจับไม้เท้า เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“นังหนูน้อย เจ้าไม่กลัวข้า?”เสียงนั่นฟังแล้วเหมือนนำมีดที่ขึ้นสนิมไปลับกับเสา เสียงที่แหลมมากนั่นทำให้แสบแก้วหูฉู่เชียนหลียิ้มอย่างสุขุม“คนโบราณพูดได้ดี ตัดสินคนจากรูปลักษณ์เป็นเรื่องที่ผิดมหันต์”“สวรรค์นั้นยุติธรรมเสมอ มอบความฉลาดที่เกินคนให้ ก็จะไม่มอบเงื่อนไขที่ได้เปรียบ มอบสถานะอันสูงศักดิ์ให้ ก็จะไม่มอบครอบครัวที่อบอุ่น ก็อย่าง

ฉู่เชียนหลีหลุดหัวเราะ เขาได้ทำเพื่อนางเยอะมากแล้ว และทำได้ดีมากนางก้าวเท้าเข้าไป “ทั้งที่เจ้ารู้ชื่อเสียงของอวี๋เจวี๋ยจื่อ ก็ยังเดินทางไปหาเขาเพียงลำพัง ไม่เคยคิดเลยหรือว่าหากเกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไรขึ้น…”เฟิงเย่เสวียนกล่าว “เดิมทีข้าก็มาเพราะเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นการลาดตระเวนทางใต้ครั้งนี้ก็ไร้ความหมาย”ลาดตระเวนทางใต้ สามารถตรวจตราได้ทุกเมื่อแต่ปานบนใบหน้านาง  เขาหวังให้นางอยู่ในรูปลักษณ์ที่งดงามที่สุดฉู่เชียนหลีหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นลูบรอยบนใบหน้าอย่างเบามือเลือดของเจ้าดำน้อยได้แก้พิษของนางแล้ว นางแค่ไม่ต้องการดึงดูดความสนใจของผู้อื่น จึงปลอมตัวเป็นรูปลักษณ์ที่อัปลักษณ์ต่อไป“ข้าคิดว่าข้าอยู่ต่างโลกใบนี้ โดดเดี่ยวเพียงลำพัง ไม่เป็นที่ต้อนรับของท่านพ่อ ท่านแม่ลำเอียง พี่สาวแท้ๆ เฉยชา ไม่มีเพื่อน ไม่เข้าใจตัวเอง…คิดไม่ถึงว่า เจ้ากลับเป็นคนแรกที่สนใจข้า…”พึมพำเสียงเบา ราวกับกำลังคุยกับตนเองเฟิงเย่เสวียนได้ยินไม่ชัด “หืม?”ฉู่เชียนหลีเงยหน้า กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีอะไร นี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องพิจารณาคดีให้ชาวบ้านอีก รีบพักผ่อนเถอะ”พูดจบก็หมุนกายไปแล้ว“เจ้าไม่นอ

เฟิงเย่เสวียนค่อยๆ ยื่นมือขวาออกไป วางบนฝ่ามือนางฉู่เชียนหลีเหลือบมองแวบหนึ่ง “ไหน?”เฟิงเย่เสวียนเสียงเบา “นี่”ฉู่เชียนหลีจ้องมือเขาอย่างละเอียด มือข้างนั้นทั้งใหญ่ทั้งสวย ข้อต่อกระดูกชัดเจน เรียวยาวเหมือนข้อไม้ไผ่ ราวกับเป็นงานศิลปะที่ได้รับการแกะสลักอย่างพิถีพิถัน ประณีตจนสามารถมองเห็นขนอย่างชัดเจน สมบูรณ์แบบไร้ตำหนิใดๆ“ไหนละ?”“นี่”“...”เล่นท้ายปริศนากับนาง?พลันฉู่เชียนหลีถลนตา เฟิงเย่เสวียนเหมือนหนูที่เจอแมวทันที พลิกฝ่ามืออย่างเป็นเด็กดี หดนิ้วมือกลับสี่นิ้ว ยื่นนิ้วมือออกไปหนึ่งนิ้ว“ตรงนี้”ฉู่เชียนหลีจับนิ้วมือของเขา ดึงมาถึงตรงหน้า มองอย่างละเอียดใกล้ๆในที่สุดในที่สุด…ก็มองเห็นแล้วตรงขอบเล็บบนนิ้วมือของเฟิงเย่เสวียน จมูกเล็บถูกฉีกออกไปหนึ่งเส้น มีเลือดสีแดงเล็กน้อยผุดออกมานี่?แค่นี้?ฉู่เชียนหลีอุทาน “ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ เหตุใดเจ้าถึงเพิ่งบอกข้าตอนนี้?”เฟิงเย่เสวียนถูกเป็นห่วง เขาขยับเข้าใกล้ฉู่เชียนหลีเหมือนเด็ก ขอคำปลอบใจอย่างน้อยใจ“เชียนหลี เจ็บ”“บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ไม่เจ็บได้หรือ?” ฉู่เชียนหลีถามกลับอย่างหน้านิ่ง “โชคดีที่เจ้าบอกข้