All Chapters of ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Chapter 141 - Chapter 150

นางก้าวไปข้างหน้าอย่างเร็วด้วยความดีใจ “ฮว่าเอ๋อร์แค่บาดเจ็บที่มือ ไม่โดนน้ำก็ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ”ขอแค่สามารถไปเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองแต่งงานครบรอบห้าสิบปีของใต้เท้าหวังกับเขา ต่อให้กำลังป่วยก็ต้องไปนั่นเป็นถึงงานเลี้ยงฉลองแต่งงานครบรอบห้าสิบปี!ทั่วหล้า มีผู้ชายกี่คนที่ปฏิบัติต่อภรรยารักเดียวใจเดียว ไม่ทิ้งไม่ห่าง เสมอต้นเสมอปลายเหมือนใต้เท้าหวัง?แล้วจะมีผู้ชายสักกี่ที่ไม่มีวันลืมความตั้งใจเดิม เกื้อหนุนกันและกัน อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับภรรยาจนแก่เฒ่า?งานเลี้ยงฉลองแต่งงานครบรอบห้าสิบปีนี้เป็นงานเลี้ยง ยิ่งกว่านั้นยังเป็นพรสำหรับความรักของคนหนุ่มสาวนางต้องไปเข้าร่วมนางจะไปพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น ความสำคัญของนางที่อยู่ในใจท่านอ๋องไม่มีใครสามารถเทียบได้!เฟิงเย่เสวียนกวาดมองมือที่พันด้วยผ้าพันแผลของนางดึกเช่นนี้แล้ว นางยังจะออกไปข้างนอกอีกหรือ?“นี่ก็ดึกแล้ว”เซียวจือฮว่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ ก่อนออกจากจวนแต่งหน้าหวีผมนานไปหน่อยเจ้าค่ะ”นางมองท้องฟ้าแวบหนึ่ง “ ออกจากจวนตอนนี้ น่าจะไปถึงพอดี ไม่เสียงานแน่นอนเจ้าค่ะ”นางยกกระโปรงผ้าแพรเก้าเมฆาที่เรียบเนียนและสวยงามขึ้น ก้าวข้า

“...”รอยยิ้มของผู้หญิงชุดกระโปรงสีน้ำตาลชะงักบนใบหน้าทันที“ผู้หญิงนี่นะ ก็เหมือนดอกไม้ที่บานในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อผ่านฤดูใบไม้ผลิไปแล้ว เมื่อผ่านช่วงอายุที่ดีที่สุดไปแล้ว ก็จะเหี่ยวเฉา”ฉู่เชียนหลีหยิบเมล็ดแตงโมขึ้นมาจากบนโต๊ะหนึ่งกำมือ กล่าวอย่างแผ่วเบา“ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ชอบดอกไม้เหี่ยวหรอก เก็บน้ำค้างบำรุงผิวไว้ให้ตัวเองใช้เถิด”“...”สีหน้าของผู้หญิงชุดสีน้ำตาลประเดี๋ยวขาว ประเดี๋ยวดำ โมโหจนแทบคลั่งไม่ว่าผู้หญิงจะอายุมากเพียงใด สิ่งต้องห้ามที่สุดคือถูกผู้อื่นหาว่าแก่!ยุคปัจจุบันยุคโบราณล้วนเหมือนกันนางกำผ้าเช็ดหน้าแน่น สีหน้าเย็นชา น้ำเสียงก็เย็นจนถึงขีดสุดเช่นกัน “ถูกต้อง ทุกคนจะแก่ตัวลง สิ่งสำคัญคือระหว่างนั้น”“สิบกว่าปีนี้ ข้าช่วยนายท่านให้กำเนิดลูกชายอบรมลูกสาว ดูแลกิจการภายในจวน ตอนนี้ลูกๆ โตกันแล้ว กตัญญูรู้ความ อย่างไร้ก็ดีกว่าอยู่อย่างไร้ประโยชน์ไปวันๆ ทั้งชีวิต…”นางเน้นเสียงคำว่า ‘ไร้ค่า’ อย่างเหน็บแนม ต่อว่าฉู่เชียนหลีไม่ได้รับความโปรดปราน สิ้นเปลืองความสาวอย่างอ้อมๆฉู่เชียนหลีแทะเมล็ดแตงโมอย่างสบายๆ พลันพยักหน้า“อืม ไม่ควรมีชีวิตอย่างไร้ประโยชน์ไปวันๆ

แขกโดยรอบมองมาด้วยสายตาแปลกประหลาด ผู้หญิงชนชั้นสูงกลุ่มนั้นก็ดูเหมือนจะตกใจ แต่ละคนก้มหน้าลง พยายามลดการมีตัวตนของตนเองให้น้อยลง ไม่กล้าพูดมากอีกอ๋องเฉินไม่เพียงพาฉู่เชียนหลีมาร่วมงานเลี้ยงฉลองแต่งงานครบรอบห้าสิบปี แต่ยังหนุนหลังนาง ออกหน้าแทนนาง…หรือว่าฉู่เชียนหลีได้รับความโปรดปรานแล้วจริงๆ?แต่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ อย่างไรก็ตามฉู่เชียนหลีอัปลักษณ์เช่นนั้น อัปลักษณ์จนคนและเทพเคืองโกรธ… ใต้เท้าหลี่ไปอย่างเร่งรีบ ผู้หญิงชนชั้นสูงกลุ่มนั้นกลัวจนทำตัวดี กลิ่นอายอันโหดเหี้ยมรอบตัวอ๋องเฉินยังไม่ถูกเก็บ บรรดาแขกก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ชั่วขณะบรรยากาศแปลกประหลาด…“นี่เกิดอะไรขึ้นหรือ?”นอกฝูงชน มีเสียงหัวเราะที่เปี่ยมล้นด้วยความเมตตาสายหนึ่งดังเข้ามาทุกคนหลบไปด้านข้างเปิดเป็นช่องทางหนึ่ง สามีภรรยาผมหงอกเต็มศีรษะคู่หนึ่งจับมือกันเดินเข้ามาชายชราอายุมากแล้ว เดินด้วยไม้เท้า ใบหน้าเหลี่ยมแลดูสูงศักดิ์ยิ่งนัก ส่วนหญิงชราหวีผมหงอกไว้อย่างพิถีพิถัน บนใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา ดวงตาที่ขุ่นมัวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อ่อนโยนน่าเข้าหาอย่างยิ่ง“ใต้เท้าหวัง ฮูหยินผู้เฒ่าหวัง”ทุกคนทัก

แววตาฉู่เชียนหลีขรึมลง เมื่อครู่มีเพียงนางกับฮูหยินผู้เฒ่าหวังอยู่ที่นี่ แล้วฮูหยินผู้เฒ่าหวังก็มาเกิดเรื่องอีก เกรงว่าต่อให้นางกระโดดลงแม่น้ำหวงก็ไม่สามารถล้างมลทินนี้แต่เมื่อครู่นางไม่เห็นบาดแผลภายนอกบนร่างกายของฮูหยินใต้เฒ่าหวังเลย เพียงแค่กรีดร้องแล้วก็ล้มลงหรือว่า…เสียชีวิตเฉียบพลัน?เป็นไปไม่ได้ก่อนหน้านี้นางยังสามารถเดิน สามารถพูด สามารถหัวเราะ สภาพจิตใจดีมาก เป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะเสียชีวิตเฉียบพลันภายใต้สถานการณ์สมรรถภาพทางร่างกายที่ดีกะทันหันเฟิงเย่เสวียนรีบมา เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย เขาก้าวเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าฉู่เชียนหลี จับมือของนางไว้“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่” เขาปลอบใจนางเสียงเบาฉู่เชียนหลีเงยหน้าอย่างตะลึงงัน มองดูความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในดวงตาสีหมึกของเขา ราวกับเกิดความรู้สึกปลอดภัยและมีคนหนุนหลังในความว่างเปล่าอุ่นใจกะทันหัน“พระชายาอ๋องเฉิน ตกลงเจ้าทำอะไรกับแม่ข้า!” ชายหนุ่มจ้องมองด้วยดวงตาที่แดงก่ำอย่างโกรธเคือง “แม่ข้ากับเจ้าไม่เคยพบกันมาก่อน ดูเหมือนว่านางจะไม่เคยล่วงเกินเจ้ากระมัง!”เด็กหญิงตัวน้อยคุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายบนพื้น“ท่านย่า ท่าน

ทุกคน “?”เหมือนถูกฟ้าผ่า ยืนตัวแข็งอยู่ตรงที่เดิมวินาทีต่อมา เห็นเพียงฮูหยินผู้เฒ่าหวังจับขอบประตู ค่อยๆ เดินออกมา ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนตัวเป็นๆทุกคนเบิกตากว้าง สีหน้าราวกับเห็นผีฟื้นแล้ว?!ฟื้นแล้วจริงๆ?เห็นได้ชัดว่าสิ้นใจไปแล้ว…พวกเขาไม่ได้ตาฝาดแน่นะ?“ฮูหยิน…”“ท่านแม่? ท่านแม่ ท่าน…”ใต้เท้าหวังและลูกชายพุ่งพรวดเข้าไปด้วยความตกใจ จับมืออุ่นๆ ของฮูหยินผู้เฒ่าไว้ รู้สึกถึงอุณหภูมิในร่างกายจริงๆ น้ำตาแห่งความปลื้มปีติหลั่งไหลออกมา รอยยิ้มของฮูหยินผู้เฒ่าหวังอ่อนโยน น้ำเสียงแหบแห้งแต่เมตตา“ให้พวกเจ้าต้องเป็นห่วงแล้ว โชคดีที่ทักษะการแพทย์ของพระชายาอ๋องเฉินเลิศล้ำ ข้าจึงสามารถรอดมาได้”พระชายาอ๋องเฉินมีความสามารถฟื้นคืนจากความตายได้จริง?นี่มันเป็นไปได้อย่างไร!นางเป็นแค่คุณหนูจอมปลอมที่ถูกเลี้ยงไว้ในเรือนส่วนหลัง บิดาไม่เอ็นดู มารดาไม่รักใคร่ แม้แต่สถานศึกษาก็ไม่เคยไป ไม่รู้จักตัวอักษรสักคำ จะมีความรู้ทักษะการแพทย์ได้อย่างไร? แล้วจะช่วยคนได้อย่างไร?สวรรค์!ทุกคนรู้สึกเพียงงงงวยไปหมด สายตาที่มองไปทางฉู่เชียนหลีก็กลายเป็นซับซ้อนมีประกายบางอย่างแลบผ่านแววตาผู้หญิ