Semua Bab ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Bab 1251 - Bab 1260

จ้านหูอ้อนวอนก็ไม่ได้ผลทำได้เพียงถอนหายใจ เวลาที่ผู้หญิงใจร้ายขึ้นมา ผู้ชายก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆภายในห้องไม่รู้ว่าเป็นเพราะลูกสาวได้รับความตกใจ หรือรู้สึกได้ว่าบิดาตกอยู่ในอันตราย จู่ๆ นางที่เลี้ยงง่ายมาโดยตลอดก็ร้องไห้ พลางโบกมือถีบเท้า และหลั่งน้ำตาอวิ๋นอิงกล่อมสักพัก ไม่มีประโยชน์มองใบหน้าของลูกสาวที่คล้ายจิ่งอี้เจ็ดส่วน ถอนหายใจในหัวใจเพื่อตัวเอง นางจะไม่มีวันพบกับจิ่งอี้อีกแต่เสียงร้องไห้ของลูกสาว ทำให้นางใจอ่อนแล้วครั้งเดียวเท่านั้น!ครั้งสุดท้าย!เจี๋ยวเจี๋ยว แค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ จะไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้อีก!พลบค่ำยามดึก ตอนที่ไร้คน อวิ๋นอิงจึงจะอุ้มอวิ๋นเจี๋ยว ไปเรือนเล็กๆ ที่จิ่งอี้อยู่ และได้เจอเขาที่เป็นตายไม่รู้ นอนหมดสติอยู่บนเตียงอุ้มลูกเดินเข้าไปใกล้เตียง มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา อวิ๋นอิงเม้มปากเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ จิตใจสับสนบอกไม่ถูก…เรือนหลักยามดึก ภายในห้องไม่ได้จุดเทียน มืดสนิท มีร่างเงาสีดำสายหนึ่งนั่งอยู่บนเตียง ดำจนเห็นเพียงเค้าโครงที่คลุมเครือเฟิงเย่เสวียนนั่งอยู่ที่ขอบเตียง กอดร่างเพรียวบางในอ้อมแขนแน่น ก้มศีรษะลงลงไปที่ซ

ห่มผ้า หมุนกาย ใช้ร่างกายของตัวเองบังไว้ ไม่ให้ลูกทั้งสองคนเห็นฉู่เชียนหลีเฟิงเย่เสวียนก้าวเท้าที่ด้านชา เดินไปข้างหน้าอย่างโซซัดโซเซ รับลูกทั้งสองคนมา“ท่านพ่อ!”“ท่านพ่อ…”“ไม่ร้อง…”เสียงของเขาแหบจนแทบฟังไม่ออกว่าพูดอะไร “เว่ยซี จื่อเยี่ย แม่ของพวกเจ้าไปที่ที่ไกลมาก รอพวกเจ้าโตแล้ว…จะเข้าใจเอง”“พวกเจ้าต้องเป็นเด็กดีนะ เมื่อเป็นเด็กดี แม่จึงจะกลับมา…”เด็กทั้งสองกระสับกระส่ายและงงงวย แต่เมื่อมีบิดาปลอบใจ ไม่ได้ร้องไห้หนักเหมือนก่อนหน้านี้แล้วจูบพวกเขาด้วยความรักจากนั้นก็ส่งเด็กคนทั้งสองให้อวิ๋นอิง “พาพวกเขากลับห้อง”ไม่อยากให้พวกเขาเห็นสภาพของฉู่เชียนหลีอวิ๋นอิงอดกลั้นน้ำตา พยักหน้า อุ้มเด็กออกไปแล้วส่วนคนอื่นก็ยุ่งอยู่กับเรื่องฝังศพทางนี้ผ่านไปสามวัน ในที่สุดจวินลั่วยวนก็ได้รับข่าว อ๋องเฉินยอมเปิดประตูแล้วนางดีใจมากนี่เพิ่งจะสามวัน อ๋องเฉินก็เดินออกมาจากความเศร้าโศกแล้ว?เป็นอย่างที่คิด ความรักไม่สามารถคงอยู่ตลอดไปตั้งแต่อดีต ผู้หญิงคนหนึ่งตาย ยังมีอีกเป็นพันเป็นหมื่นคน เป็นสิ่งที่ไม่คู่ควรจดจำที่สุดนางรีบแต่งตัว วิ่งไปที่เรือนหลัก อยากฉวยโอกาสเสนอหน้า

เสด็จพี่ทั้งสามที่ทะนุถนอมนางเหมือนแก้วในตาดวงใจตั้งแต่เล็กจนโตล้วนไม่รักนางแล้ว นางเริ่มตื่นตระหนก ตอนนี้ เรื่ององค์หญิงจริงและองค์หญิงปลอมถูกเปิดโปงแล้ว ราชวงศ์หนานยวนคงไม่ได้คิดจะทิ้งนางกระมัง?นางรีบวิ่งไปที่ตรงหน้าฮองเฮาหนานยวน“เสด็จแม่ ท่านจะต้องช่วยยวนเอ๋อร์นะ!”“ก่อนหน้านี้ยวนเอ๋อร์ไม่รู้ว่าฉู่เชียนหลีคือพี่หญิงของข้า ถ้าหากข้ารู้ จะทำร้ายนางได้อย่างไร? อีกทั้ง ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายนาง”นางพูดเหมือนตัวเองมีเหตุผลไม่ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเองเลยสิ่งที่ทำให้นางร้อนใจ ไม่ใช่การตายของฉู่เชียนหลี แต่เป็นเรื่องที่เสด็จพี่ทั้งสามไม่รักนางแล้ว ถ้าหากไม่รักนาง นางก็จะหลุดจากตำแหน่งองค์หญิงไม่ใช่หรือ?เป็นเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด!นางเป็นองค์หญิงมาสิบเจ็ดปี ถ้าหากให้นางกลับคืนสู่สถานะเดิม กลายเป็นคุณหนูสี่ลูกอนุภรรยาของจวนอัครมหาเสนาบดีฉู่ มารดาเป็นแค่อนุภรรยาคนหนึ่ง นางรับไม่ได้นางต้องการสถานะอันสูงศักดิ์ต้องการความรุ่งโรจน์สูงสุดต้องการให้ทุกคนนางรักสีหน้าฮองเฮาเย็นชา มองลูกตรงหน้าด้วยความสิ้นหวัง ความรักตลอดสิบเจ็ดปี ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกขอบคุณเลย กลับกลายเป็นว่

“พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นฆาตกร อย่าคิดจะให้ข้ารับผิดชอบคนเดียว พวกเจ้าทุกคนล้วนมีความผิด! ต่อให้ฉู่เชียนหลีกลายเป็นผี ปล่อยปรากฏตัวในฝันของพวกเจ้า ชาติหน้า ชาติหน้าหน้า ก็ไม่มีวันให้อภัยพวกเจ้า!”“ฮ่าๆๆ! ฮ่าๆๆๆ!”จวินลั่วยวนแหงนหน้าหัวเราะเหมือนบ้าไปแล้วสีหน้าของฮองเฮาหนานยวน และพวกจวินอวี้หยางน่าเกลียดมากคำพูดของจวินลั่วยวนแทงใจดำพวกเขา พวกเขาเม้มปากแน่น แต่ละคนเถียงไม่ออกสักคำ กำมือที่ห้อยอยู่ข้างกายแน่น แม้แต่ร่างกายก็กำลังสั่นเฟิงเย่เสวียนย่อมจะสั่งสอนพวกเขาทีละคน เริ่มจากจวินลั่วยวนคือคนแรก!พลันแทงกระดูกไหปลาร้าของนาง“อ๊ะ!”เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่ง ถูกแทนที่ด้วยเสียงกรีดร้อง“ในเมื่อเจ้าก่อกรรมทำเข็ญมากมายเช่นนี้ มือสองข้างนี้เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์!” สิ้นเสียงที่เย็นชา ฟันกระบี่ออกไปฉึก…ตรงข้อมือ เลือดพุ่งกระฉูด เส้นเอ็นสีขาวที่เปื้อนเลือดถูกตัดจนขาดมือสองข้างของนางห้อยลงทันที และสูญเสียความรู้สึก ไม่ว่านางจะออกแรงอย่างไร สิบนิ้วก็ไม่ขยับ ฝ่ามือทั้งสองข้างก็ใช้งานไม่ได้แล้ว“มือของข้า…อ๊า!”นางกลายเป็นคนพิการแล้ว!ไม่!องค์หญิงแห่งแคว้นหนานยวน จะเป็นคนพิการได้อย

คนตายแล้ว จะไปไหน?ฉู่เชียนหลีก็ไม่รู้ตอนนางตกจากกำแพงเมือง สูญเสียสติสัมปชัญญะเสี้ยวสุดท้าย ราวกับว่านางตกลงไปในความมืดอันไร้ที่สิ้นสุด ไร้ขอบเขต ไร้เสียง ไร้ทิศทาง ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่รู้สึกหิว ล่องลอยอยู่กลางอากาศมีชีวิต?ตายแล้ว?วัฏสงสาร?กลับชาติมาเกิด?นางไม่รู้อะไรเลยและไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ลืมตาขึ้นอีกครั้ง พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในทำเนียบแล้วนางเบิกตากว้างอย่างตะลึง มองดูร่างกายและมือที่สะอาดของตัวเอง และแสงแดดอันเฉื่อยชาเหนือศีรษะ ราวกับว่านางอยู่ในความฝันที่ยาวนานมากนางยังไม่ตาย?“ท่านอ๋อง ท่านกินอะไรหน่อยเถอะ…” ข้างนอก มีเสียงพูดฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองไป เห็นผู้ติดตามหลายคนเดินตามหลังเฟิงเย่เสวียน เฟิงเย่เสวียนเข้าไปในห้องเพียงลำพัง สั่งให้พวกเขาออกไปพลันนางดีใจ“อาเฉิน!”รีบวิ่งเข้าไป ตอนที่เข้าใกล้เขา ร่างกายของนางกลับทะลุผ่านร่างกายเฟิงเย่เสวียนไร้แก่นสาร!พริบตานั้น รอยยิ้มบนใบหน้านางแข็งทื่อ ราวกับเลือดแข็งตัวนาง…ตายแล้วนางในตอนนี้เป็นวิญญาณนางเห็นเฟิงเย่เสวียนเปิดประตูเข้าห้อง และยังเห็นร่างกายของนางที่นอนอยู่บนเตียง!หมอส