Semua Bab ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Bab 1231 - Bab 1240

ฟิ้ว…ทันใดนั้น เสียงแหลมคมที่ดุดัน และมาพร้อมกับจิตสังหารอันเย็นยะเยือกสายหนึ่งพุ่งทะลุอากาศ ปลายธนูส่องแสงแวววาวภายใต้แสงแดดเสียงตัดผ่านอากาศ ราวกับเสียงคำรามของหงส์ พุ่งตรงไปหาเฟิงเจิ้งหลี“ซี้ด!”เขาถูกบังคับให้ปล่อยฉู่เชียนหลี เซถอยหลังสี่ห้าก้าวรู้สึกเจ็บที่แก้มเมื่อยกมือขึ้นจับ มีเลือดเงยหน้ามองไป บนผืนทรายที่กว้างใหญ่ เสียงกีบเท้าดังลั่น เฟิงเย่เสวียนขี่ม้ามา แม้อยู่ห่างออกไปร้อยเมตร ก็สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันทรงพลัง เขา มาแล้ว!เฟิงเจิ้งหลีเลียมุมปากที่แห้งผาก นำเลือดที่ปลายนิ้วไปทาบนริมฝีปากบาง เขายิ้มอย่างชั่วร้าย“เหอะ!”มาได้พอดี!ระหว่างพวกเขา สักวันก็ต้องสู้กันเขารอวันนี้มานานมากแล้วพรุ่งนี้ ให้พวกเขารู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย!ฮ่าๆๆ!เฟิงเจิ้งหลีปีนขึ้นหลังม้า จับสายบังเหียน ก้มมองฉู่เชียนหลี กล่าวอย่างจองหอง “ฉู่เชียนหลี วันนี้ปล่อยเจ้าไปก่อน เจ้าอาบน้ำรอข้าได้เลย”“ไม่เกินสามวัน เจ้าจะเป็นคนของข้า!”“ชีวิตที่เหลือของเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าจากไปอีกแม้แต่ครึ่งก้าว!”ทิ้งคำพูดที่โอ้อวดถึงขีดสุดไว้ กวาดมองอ๋องเฉินที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หันม้าจากไป

สิ้นเสียง กอดฉู่เชียนหลีเดินจากไปจวินลั่วยวนโกรธจนกัดฟันแน่น สายตาของนางแทบจะจ้องหลังของฉู่เชียนหลีเป็นรู“เสด็จแม่ เสด็จพี่ใหญ่ เสด็จพี่รอง เสด็จพี่สาม พวกท่านต้องเชื่อยวนเอ๋อร์นะ ฉู่เชียนหลีเลวมาก! ข้าเป็นเด็กผู้หญิงที่แทบไม่ได้ออกไปไหนเลย จะมียาเช่นนี้ได้อย่างไร? ฉู่เชียนหลีเป็นทักษะการแพทย์ นางมียามากมาย โดยเฉพาะยาพิษ”“นางเป็นคนวางยาข้า…”ทุกคนยืนอยู่ตรงที่เดิม มองหน้ากันแวบหนึ่ง สื่อสารกกันอย่างไร้เสียงค่ายทหารคืนนี้ สงบเป็นพิเศษ สายลมพัดพริ้วในอากาศ ใบไม้ร่วงปลิวไสว เป็นสัญญาณของความสงบครั้งสุดท้าย ก่อนสงครามจะปะทุขึ้นพายุฝนกำลังจะมาแล้วใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่างเงาสองสายนั่งติดกันฉู่เชียนหลีขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเฟิงเย่เสวียน พลางสูดดมกลิ่นกายของเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“ตอนนี้เว่ยซีกับจื่อเยี่ยน่าจะนอนแล้วกระมัง?”เขากุมมือที่เย็นเล็กน้อยของนางไว้ในฝ่ามือ“ยังเช้าอยู่”“วันที่เจ้าไม่อยู่ พวกเขานอนดึกตลอด”ลูกโตแล้ว ไม่ได้เงียบเหมือนตอนเด็ก เดินไปเดินมาจะหาแม่ทั้งวันฉู่เชียนหลีนึกถึงลูกทั้งสองคน สายตาสับสนเล็กน้อย “เมื่อก่อนข้าไม่อยู่ พวกเขาก็สบายดีไม่ใช่หรือ?”

จวินลั่วยวนยิ้มอย่างเหยียดหยาม“เวลาที่เจ้าแสดงละคร ช่างงดงามจริงๆ”หันกลับไป ก็มุดเข้าไปในอ้อมแขนของจวินอี้หลิน กล่าวอย่างน่าเวทนา “เสด็จพี่รอง ข้าไม่ชอบนางเลย ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าของนาง ก็นึกถึงเรื่องเมื่อวาน”“เมื่อวาน ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกท่านมาทันเวลา เกรงว่าข้าถูกล่วงละเมิดแล้ว”ดังนั้น แคว้นหนานยวนจะไม่ส่งทหารออกไปและเมื่อไม่ส่งทหารออกไป เฟิงเย่เสวียนก็จะตายสายตาที่เกลียดชังของฉู่เชียนหลีมองไปทางจวินลั่วยวน นางอยากจะพุ่งเข้าไปฉีกหน้ากากที่จอมปลอมของนาง และตบแรงๆ สองสามทีเสียเดี๋ยวนี้“วันนี้ ถือว่าข้าได้รู้จักนิสัยของคนหนานยวนแล้ว!”ทุกคนเลิกคิ้วเหตุใดเหมือนเป็นพวกเขาที่ทำผิดต่อนาง?คนที่ควรจะรู้สึกผิดคือนางไม่ใช่หรือ?จวินอวี้หยางกล่าว “การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว กองทัพของแคว้นซีอวี้กับฮ่องเต้หลี ปิดล้อมอ๋องเฉินแล้ว อ๋องเฉินในเวลานี้ไม่มีทางให้ถอยแล้ว ผลแพ้ชนะออกมาแล้ว ต่อจากนี้ก็อยู่แค่ว่าเขาจะทนได้อีกนานแค่ไหน”อ๋องเฉินแพ้แล้ว“ถ้าหากหนานยวนของเราส่งทหารออกไป ย่อมสามารถแก้ไขสถานการณ์ สนับสนุนอ๋องเฉิน ต่อกรกับฮ่องเต้หลี”“แต่ว่า…”เขาเงยหน้า สายตาที่เฉียบคมแ

ฉู่เชียนหลีเรื่องนี้กะทันหัน รู้สึกตกใจ ตะลึง และประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าแคว้นหนานยวนที่อยู่เคียงข้างมานาน จะเป็นหมาป่าชั่วที่เฟิงเจิ้งหลีส่งมา!จวินอวี้หยางกล่าวโดยตรง“บอกตามตรง ข้าเป็นคนระเบิดสะพานบนแม่น้ำอูหลานเอง”“ข้าจงใจทำลายสะพาน ตัดทางถอยของอ๋องเฉิน แล้วล่ออ๋องเฉินข้ามแม่น้ำมาอยู่ในถิ่นของฮ่องเต้หลี เพื่อจับเต่าในไห”เขาเล่าความจริงออกมาอย่างเย็นชาและโหดร้าย“วันนี้ อ๋องเฉินต้องตายอย่างไร้ข้อกังขา!”ไฟแห่งความโกรธลุกโชนขึ้นในอกฉู่เชียนหลี แทบระเบิดออกมาแล้ว“อ๊ะ!”นางพุ่งเข้าไป กระชากคอเสื้อของจวินอวี้หยาง กล่าวด้วยความโกรธ “พวกเจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร! อ๊ะ! พวกเจ้าไม่รักษาคำพูด พวกเจ้าโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร!”ที่แท้ นี่เป็นแผนลวงสุดท้าย โดนแคว้นหนานยวนกับเฟิงเจิ้งหลีปั่นจนหัวหมุนจวินอวี้หยางหัวเราะอย่างเหยียดหยาม“ความโหดร้าย คือเนื้อแท้ของสงคราม”“ทหารไม่รังเกียจกลอุบาย”“ข้าคงพูดได้แค่ว่า เฟิงเย่เสวียนยังเกินไป”“อ๊ะ!”ฉู่เชียนหลีโกรธจนตาแดง ยกมือก็จะชกหมัดออกไป กลับถูกจวินอวี้หยางเตะจนลอยกระเด็นออกไปเจ็ดแปดเมตร ชนใส่ชั้นวางอาวุธ ล้มลงพื้น กระอักเลือดจวิน

บนสนามรบ การฆ่าฟันเด็ดขาด นองเลือด ดุเดือดมากฉู่เชียนหลีขี่ม้าเร็ว ตอนที่ไปถึง ทุกสิ่งที่มองเห็น…เลือดไหลเป็นแม่น้ำ ศพกองเป็นภูเขา เปลวเพลิงพวยพุ่งขึ้นท้องฟ้า ทหารที่ล้มอยู่บนพื้นบางคนแขนขาด บางคนขาขาด…นรกบนดินกลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นที่ลอยมาเตะจมูก ทำให้แทบหายใจไม่ออกเสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดที่ลอยเข้าหู แทบทำให้แก้วหูแตกมีคนตายมากมาย…ทหารคนหนึ่งถูกแทงที่ท้อง พิงอยู่บนร่างของศพอีกหนึ่งศพ เขาหายใจรวยริน นอนรอความตาย มือที่เต็มไปด้วยเลือด กำกุญแจอายุยืน[1]สีเงินไว้ ปากก็พึมพำ“เสียวเป่า พ่อคงกลับไปไม่ได้แล้ว เจ้าต้องเติบโตอย่างแข็งแรง ต้องเชื่อฟังแม่ของเจ้า หลังจากเติบโตแล้ว ต้องปกป้องแม่ของเจ้า…”ทหารคนหนึ่งมีลูกธนูเจ็ดแปดดอกปักอยู่บนร่างกาย จนเหมือนกับตัวเม่น แต่กลับกอดจดหมายอันล้ำค่าที่ถูกส่งมาจากบ้านไว้แน่น กล่าวอย่างหายใจรวยริน“ท่านพ่อ ท่าแม่ ลูกอกตัญญู ไม่สามารถเลี้ยงและส่งพวกท่านตอนแก่เฒ่า…”“ชุ่ยเอ๋อร์ ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรแต่งงานกับเจ้าตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน ข้าทำให้เจ้าเสียโอกาสทั้งชีวิต!”“อ๊ะ…”บางคนสู้ บางคนตาย บางคนตะโกนด้วยความโกรธ บางคนกรีดร้อง… ภาพต่างๆ