Semua Bab ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Bab 1241 - Bab 1250

มองดูภาพเหล่านั้น ฉากแต่ละฉากสะท้อนเข้ามาในแววตาของฉู่เชียนหลี เศร้าโศก สลด สังเวช สิ้นหวัง…ในลำคอของนาง ราวกับมีเลือดติดอยู่ กลืนไม่ลง คายไม่ออก แม้แต่หายใจยังต้องใช้แรงรู้สึกแสบตาปากพึมพำ “เลิกสู้กันได้แล้ว…”นี่เป็นการต่อสู้ที่ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเลย นางไม่ควรกลายเป็นสาเหตุของสงคราม นางจะแบกบาปที่หนักอึ้งเช่นนี้ไหวได้อย่างไรต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตาย จึงจะจบหรือ?แต่ถ้าหากเฟิงเย่เสวียนตาย แล้วนางจะอยู่อย่างไร? แต่ถ้าหากพวกเขาตาย ทิ้งลูกสองคนที่อายุยังน้อยไว้ นางก็ทำไม่ลงเฟิงเย่เสวียนตายไม่ได้การต่อสู้ครั้งนี้จำเป็นต้องจบโดยเร็วแต่คนเยอะเกินไป วุ่นวายเกินไป ไม่มีใครสนใจนางเลย ต่อให้นางตะโกนจนกล่องเสียงแตก ก็หยุดสงครามไม่ได้ฉู่เชียนหลีหายใจเข้าลึกๆ โน้มกายกะทันหัน เก็บกระบี่ที่เปื้อนเลือดเล่มหนึ่งจากพื้น หันหัวม้า ควบขี่ม้ามุ่งไปที่ด้านหนึ่ง วิ่งขึ้นกำแพงเมืองด้วยความเร็วสูงสุด ตะโกนเสียงดัง “เลิกสู้กันได้แล้ว!”เวลานี้เอง มีคนเห็นร่างเงาเพรียวบางสีขาวสายหนึ่งยืนอยู่บนกำแพงที่สูงตระหง่านกระโปรงพริ้วไหว รูปร่างบาง ใช้กระบี่ยาวพาดบนคอของตัวเอง ร่างเงาสีขาวกับเทียบก

กระบี่ตกลงสู่พื้น เลือดที่พุ่งกระฉูดออกมาเปล่งแสงประกายระยิบระยับภายใต้แสงแดด เลือดอุ่นๆ ย้อมก้อนอิฐกำแพงเมืองกลายเป็นสีแดง นางเซคุกเข่าลงพื้นข้างหนึ่ง หน้าซีดเผือกราวกับกระดาษทุกคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจร่างกายเฟิงเจิ้งหลีแข็งทื่อเฟิงเย่เสวียนราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ เจ็บแปลบที่หัวใจ เกือบจะเป็นลมหมดสติ กระโดดขึ้นบนหลังม้าที่เร็วที่สุด ควบมันวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง“ฉู่เชียนหลี!”เสียงกรีดร้องใจแทบสลาย น้ำตาไหลนอง“เจ้าจะให้ข้าใช้ชีวิตที่เหลือต่ออย่างไร!”ฉู่เชียนหลีเอามือจับกำแพงอย่างอ่อนแรง เลือดทะลักไหลออกจากบาดแผล ชีวิตค่อยๆ หมดลงอย่างรวดเร็ว แต่ที่น่าแปลกคือ สายตาของนางชัดเจนมาก ถึงขั้นสามารถมองเห็นใบหน้าของทุกคนได้อย่างชัดเจนท่าทางที่น่าอนาถของเหล่าทหาร…เฟิงเจิ้งหลีตะลึง…เฟิงเย่เสวียนปวดใจ…มองดูสนามรบที่นองเลือด ทหารที่ตายไปแล้ว และการจ้องมองของผู้คนนับไม่ถ้วน ในสายตาของพวกเขา มากกว่านั้นคือความโล่งอกเพราะนางตายแล้ว สงครามก็จบแล้วนางตายแล้ว ทหารมากมายก็ไม่ต้องตายแล้วน่าแปลก น่าไม่รู้สึกเจ็บ กลับกันยังผ่อนคลายมาก เหมือนว่าในที่สุด ก้อนหินยักษ์ที่ทับอยู่บน

คุกเข่าอยู่บนพื้น ร้องไห้เหมือนเด็กทหารตกใจจนเบิกตากว้าง พวกเขาเคยเห็นฝ่าบาทอ่อนแอเช่นนี้เมื่อไร? แต่พวกเขาทุกคนก้มหน้า ไม่กล้าพูดมากแม้แต่คำเดียว แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นรู้สึกตกใจมาก ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน วีรบุรุษยากจะผ่านด่านหญิงงามแม้แต่ฮ่องเต้ก็ไม่มีข้อยกเว้นบางครั้ง ผู้หญิงก็เป็นสิ่งที่อยู่เหนือกว่าแผ่นดิน อยู่เหนือใต้ฟ้าผ่านไปเนิ่นนานเฟิงเจิ้งหลีเงยหน้า ยันกระบี่ ค่อยๆ ลุกขึ้น มองฉู่เชียนหลีครั้งสุดท้ายอย่างจริงจังแวบหนึ่งลึกซึ้งและเศร้าโศก…หลังจากนั้นดึงกระบี่ออกมา ปีนขึ้นหลังม้า กล่าวเสียงแหบ“ชีวิตนี้ เราจะไม่ก้าวเจียงหนานอีกแม้แต่ครึ่งก้าว…ถอนทัพ!”หมุนกายควบม้าจากไปฉู่เชียนหลี ในเมื่อนี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของเจ้า ข้าเคารพเจ้า ข้าทำให้เจ้า เจ้าเป็นห่วงเด็กสองคนนั้นจนลมหายใจสุดท้าย ข้าจะไม่ทำร้ายพวกเขาเด็ดขาดเพียงแต่…ชาติหน้า…เจอข้าก่อนได้หรือไม่…ฮองเต้หลีถอนทัพ กองทัพของแคว้นซีอวี้เห็นองค์ชายใหญ่มาแล้ว จึงจะรู้ว่าองค์ชายรองแพ้แล้ว แคว้นซีอวี้ในปัจจุบัน คือใต้ฟ้าขององค์ชายใหญ่ พวกเขาย่อมไม่กล้าเคลื่อนไหวส่งเดช ล้วนเชื่อฟังแต่โดยดีส่วนจิ่งอ

ทำเนียบเฟิงเย่เสวียนลงจากม้า อุ้มร่างกายของฉู่เชียนหลีไว้อย่างระมัดระวัง เหมือนกลัวว่าจะปลุกนางตื่นอุ้มนางเข้าจวน กลับห้องนอนปิดประตูตัดขาดจากทุกสิ่งจากสนามรบมาถึงที่นี่ ตลอดทางมานี้ เขาปิดปากแน่น ไม่พูดสักคำ เหมือนคนใบ้ภายในห้องนอน หน้าต่างก็ปิดไว้ เงียบสงัด เงียบจนสามารถได้ยินเสียงของเข็มหล่น เงียบจนเหมือนกับไม่มีคนไม่มีใครรู้สถานการณ์ภายในห้อง และไม่มีใครกล้าเข้าไปรบกวนทุกคนยืนอยู่ที่หน้าประตูลาน มองอยู่ห่างๆ อย่างเศร้าโศก น้ำตาร่วงลงพื้นอย่างเงียบๆอวิ๋นอิงจับกำแพง ทรุดลงกับพื้นอย่างเข่าอ่อน “ท่านไปทั้งเช่นนี้แล้ว…ไม่แม้แต่จะพบเว่นซีกับจื่อเยี่ยครั้งสุดท้ายก่อนเลย…ไปทั้งเช่นนี้แล้ว…”“ลูกของข้า!”ฮองเฮาหนานยวนที่ตามมาด้วยร้องไห้มาตลอดทาง เสียงแหบจนฟังไม่รู้เรื่อง ตาแดงจนแทบจะบอดแล้ว“ข้าขอโทษ ลูกแม่ ข้าติดค้างเจ้ามากมายหรือเกิน ล้วนเป็นความผิดของแม่!”หน้าคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูลาน ร่างกายหมอบอยู่ตรงบันได ร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจ“ข้าคิดมาโดยตลอด ขอแค่ข้าดีกับยวนเอ๋อร์ พ่อแม่ของยวนเอ๋อร์ก็จะดีกับเจ้า ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริงๆ!”“เจ้าอยู่แค่ตรงหน้าข้า

ปวดใจเหมือนโดนมีดกรีด ร่างกายเซไปมา เสียใจมากเกินไป พลันภาพตรงหน้ามืด ล้มลงบนพื้นเป็นลม“เสด็จแม่!”จวินอวี้หยางและคืนอื่นร้อนใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว“เสด็จแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง!”“เสด็ดแม่…”“ใครก็ได้รีบมาเร็ว!”พวกเขารีบประคองฮองเฮาหนานยวนที่หนานยวนเหมือนกระดาษ ผู้ติดตามวิ่งเข้าวิ่งออกอย่างตื่นตระหนก คนที่เรียกคนก็เรียกคน คนที่หาหมอก็หาหมอแต่ที่น่าตลกคือ…พ่อบ้านบอกว่าทำเนียบเล็ก ไม่มีห้องว่างแล้วฮองเฮาหนานยวนทำได้เพียงนอนอยู่บนพื้น รอหมอมารักษาจุดที่ไม่ไกลนักจวินลั่วยวนยืนอยู่ที่ใต้ต้นไห่ถัง กัดเล็บหัวแม่มือดังกรอบแกรบ ดวงตาที่กลมโตมองไปทางห้องของอ๋องเฉินในดวงตาที่สุกใสกลมโต เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและหวานซึ้ง เหมือนกับเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาคนหนึ่งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความโหดร้ายของโลกใบนี้มุมปากกลับเผยอเป็นเส้นโค้งแปลกๆในที่สุดก็ตายแล้ว…แหอๆต่อให้เสด็จแม่รู้เบาะแสของลูกสาวแท้ๆ แล้วอย่างไร? ทุกอย่างมันสายไปแล้ว นางยังคงเป็นองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของแคว้นหนานยวน และน้องหญิงที่ถูกเสด็จพี่ทั้งสองคนรักกลับกัน นางสามารถใช้ความอาลัยอาวรณ์ที่เสด็จแม่มีต่อหลาน