บทที่ 1241

มองดูภาพเหล่านั้น ฉากแต่ละฉากสะท้อนเข้ามาในแววตาของฉู่เชียนหลี เศร้าโศก สลด สังเวช สิ้นหวัง…

ในลำคอของนาง ราวกับมีเลือดติดอยู่ กลืนไม่ลง คายไม่ออก แม้แต่หายใจยังต้องใช้แรง

รู้สึกแสบตา

ปากพึมพำ “เลิกสู้กันได้แล้ว…”

นี่เป็นการต่อสู้ที่ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเลย นางไม่ควรกลายเป็นสาเหตุของสงคราม นางจะแบกบาปที่หนักอึ้งเช่นนี้ไหวได้อย่างไร

ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตาย จึงจะจบหรือ?

แต่ถ้าหากเฟิงเย่เสวียนตาย แล้วนางจะอยู่อย่างไร? แต่ถ้าหากพวกเขาตาย ทิ้งลูกสองคนที่อายุยังน้อยไว้ นางก็ทำไม่ลง

เฟิงเย่เสวียนตายไม่ได้

การต่อสู้ครั้งนี้จำเป็นต้องจบโดยเร็ว

แต่คนเยอะเกินไป วุ่นวายเกินไป ไม่มีใครสนใจนางเลย ต่อให้นางตะโกนจนกล่องเสียงแตก ก็หยุดสงครามไม่ได้

ฉู่เชียนหลีหายใจเข้าลึกๆ โน้มกายกะทันหัน เก็บกระบี่ที่เปื้อนเลือดเล่มหนึ่งจากพื้น หันหัวม้า ควบขี่ม้ามุ่งไปที่ด้านหนึ่ง วิ่งขึ้นกำแพงเมืองด้วยความเร็วสูงสุด ตะโกนเสียงดัง

“เลิกสู้กันได้แล้ว!”

เวลานี้เอง มีคนเห็นร่างเงาเพรียวบางสีขาวสายหนึ่งยืนอยู่บนกำแพงที่สูงตระหง่าน

กระโปรงพริ้วไหว รูปร่างบาง ใช้กระบี่ยาวพาดบนคอของตัวเอง ร่างเงาสีขาวกับเทียบก