All Chapters of ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Chapter 1041 - Chapter 1050

กลับถึงเรือนหานเฟิงฉู่เชียนหลียืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานเรือน จับลำต้นไม้ พยุงร่างกาย ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เสียทีทรมานสะอึกสะอื้นผิดหวังเศร้าโศก และอาลัยอาวรณ์…อารมณ์ต่างๆ ถาโถมเข้ามาในใจ ขมขื่นซับซ้อน ชั่วขณะนางเหมือนร้อยอารมณ์ผสมปนเป ไม่รู้จะแสดงอารมณ์อย่างไร ไม่รู้จะพูดอย่างไร จึงจะเหมาะกับสถานการณ์ในเวลานี้ไล่คนที่เคียงข้างนางสิบปีเต็มๆ ไป ความผิดหวังที่ถูกทรยศเช่นนี้…ยากจะอธิบายด้วยคำพูดไม่รู้เฟิงเย่เสวียนมาตั้งแต่เมื่อไร เขาโอบเอวจากข้างหลัง กอดนางเบาๆวางคางบนศีรษะของนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม“ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับการกระทำ ถนนล้วนถูกมนุษย์สร้างขึ้น เส้นทางที่ดี เส้นทางที่ไม่ดี ล้วนเป็นการตัดสินใจของตัวเอง”เยว่เอ๋อร์เดินมาถึงขั้นนี้ นางเป็นคนเลือกเอง ไม่สามารถโทษใครได้ฉู่เชียนหลีสะอึกหมุนกาย กระโจนเข้าไปในอ้อมแขน กอดเขาไว้แน่นๆ สูดกลิ่นหอมบนกายเขาเข้าลึกๆทันใดนั้น รู้สึกกลัวคำว่า ‘ทรยศ’ มากๆความผิดหวังและเจ็บปวดของการถูกทรยศ ทำให้จิตใจนางหวาดหวั่น ชีวิตนี้ไม่อยากรู้สึกเช่นนี้อีก“ข้าก็มีส่วนผิด”เสียงของนางสั่น “เรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้ ข้าก็มีส่วนต้อ

นางปลงแล้ว สภาพจิตใจในเวลานี้ยิ่งสงบ คำพูดของท่านพ่อท่านแม่ทำให้นางมองเห็นแสงสว่าง ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขเพราะ นางคือสายเลือดคนสุดท้าย และเพียงคนเดียวที่เหลือของตระกูลอวิ๋น!“แค่ก…”ทันใดนั้น นางไอในลำคอสองทีฉู่เชียนหลีจับข้อมือที่เรียวบางของนางโดยไม่รู้ตัว “ไม่สบายตรง…”ไหนเสียงชะงักกะทันหันนางจับโดยชีพจรมงคล!เมื่อยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง มันคือชีพจรมงคลจริงๆ “อวิ๋นอิง เจ้าตั้งครรภ์แล้ว!”นางทั้งตกใจและประหลาดใจร่างกายอวิ๋นอิงสั่นสะท้าน มีอารมณ์ที่ซับซ้อนแนบผ่านดวงที่ที่เบิกกว้าง ไม่รู้ว่าเป็นความประหลาดใจ รังเกียจ หรืออะไรกันแน่ จิ่งอี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไม่กะพริบตา โดยเฉพาะมือยิ่งกำหมัดแน่น รู้สึกกลัวอย่างไม่มีสาเหตุเขากลัว กลัวนางรู้ว่าตั้งครรภ์ลูกของเขา รู้สึกขยะแขยงและยิ่งกลัวนางต้องการเอาลูกออกทันที ทำเรื่องที่ทำร้ายตัวเองดังนั้น เขาจึงไม่ได้บอกเรื่องที่ตั้งครรภ์กับอวิ๋นอิง และไม่ได้บอกคุณหนู“ข้าตั้งครรภ์แล้ว…”อวิ๋นอิงชะงักไปครึ่งนาทีเต็มๆ จึงจะค่อยๆ หวนคืนสตินางก้มศีรษะลงอย่างแข็งๆ มองท้องที่แบนราบของตัวเอง ร่างกายของนางผ

ปวดหัวมากฉู่เชียนหลีเดินเข้าไปแยกเด็กน้อยทั้งสองคนออกจากกัน คนหนึ่งวางฝั่งซ้าย อีกคนวางฝั่งขวา วางพวกนางให้พ้นมือของกันและกัน และใช้มือปลอบข้างละคน“ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะ โอ๋ๆ พวกเจ้าสองคนล้วนออกมาจากท้องแม่เดียวกัน ต้องรักกันสิ ทะเลาะกันได้อย่างไร?”เฮ้อถอนหายใจอวิ๋นอิงอุ้มเว่ยซีขึ้นอย่างอ่อนโยน ตบหลังนางเบาๆ กล่อมอยู่ครู่หนึ่ง เสียงร้องไห้ของเว่ยซีเบาลง นอนอยู่ในแขนของนางเงียบๆ ดวงตาคู่นั้นแวววาว สะอาดไร้มลทิน เหมือนน้ำพุในป่า เหมือนกระจกบานหนึ่ง สะท้อนทุกสิ่งอย่างนางหัวเราะทีหนึ่ง“คุณหนูใหญ่เป็นเด็กดีจัง”เมื่อฉู่เชียนหลีได้ยิน ก่ายหน้าผาก อายเล็กน้อย“นางเป็นเด็กดี? วันวันหนึ่งนางตีน้องสาวอย่างน้อยห้าครั้ง”“...”เดิมทีลู่ฉินก็ผอมเล็ก บนใบหน้าและบนมือที่ถูกหยิกบ่อยๆ มีแต่รอยสีแดง เดิมทีก็อ่อนแออยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ‘คู่ต่อสู้’ เป็นเว่ยซีนางที่เป็นแม่คนนี้ เป็นห่วงมากอวิ๋นอิง “ตีคือสนิท ด่าคือรัก”“...”นางหนูคนนี้ โกหกหน้าตายได้อย่างไรกันนะ?หรือว่าตั้งครรภ์คนหนึ่ง มุมมองที่มีต่อเด็กๆ อ่อนโยนขึ้น?มันก็จริงรักใครสักคนก็ย่อมรักทุกอย่างที่เป็นเขาคนที

เวลาผ่านไปไวมาก พริบตาเดียว ก็เข้าใกล้วันที่พระนัดดาองค์โตอายุครบหนึ่งเดือนแล้วเนื่องจากพระนัดดาองค์โตกับฝาแฝดเกิดวันเดียวกัน เพื่อแสดงความยุติธรรม ฮ่องเต้จัดงานเลี้ยงในพระราชวัง เฉลิมฉลองให้เด็กทั้งสามคนพร้อมกันยิ่งใกล้งานเลี้ยงอายุครบหนึ่งเดือน เมืองหลวงกลับยิ่งสงบสุขเงียบติดต่อกันหลายวันแล้ว ไม่มีความขัดแย้งใดๆ เกิดขึ้น ราวกับทุกคนกำลังใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ไม่มีข้อพิพาท ไม่มีวิวาท ไม่มีการวางแผน และทะเลาะกัน…แน่นอน ความสงบไม่ใช่สัญญาณที่ดีเสมอไปมีพายุฝนกี่ลูกที่มาเยือนโดยไม่มีลางบอกเหตุ?บ่อยครั้งที่ความสงบ เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดจวนอ๋องเฉินกลางดึก“ยังไม่พักผ่อนหรือ?” ฉู่เชียนหลีถือชาร้อนที่เพิ่งชงเสร็จหนึ่งถ้วย วางลงข้างมือเฟิงเย่เสวียน หลังจากนั้นเดินไปที่ข้างหลัง นวดไหล่ให้เขาเบาๆเฟิงเย่เสวียนวางของในมือลง มันคือภาพกลยุทธ์ของเมืองหลวงฉบับหนึ่งเพิ่งวางลง จู่ๆ ก็หยิบขึ้นมา หลังจากพับครึ่ง ก็ส่งให้นางแล้ว“เก็บไว้”ฉู่เชียนหลีชะงักเล็กน้อย “ข้าจะเอาภาพกลยุทธ์ของเมืองหลวงไปทำอะไร?”เขาไม่ได้อธิบาย “ให้เจ้าเก็บไว้เจ้าก็เก็บไว้”ฉู่เชียนหลีหลุบตา ปลายนิ้วสัมผัส

พริบตาเดียว ยามราตรีมาเยือนพระนัดดาองค์โตกับฝาแฝดหนึ่งคู่ เด็กทั้งสามคนจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำด้วยกัน นั่นเป็นภาพอันหรูหราอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในเมืองหลวง ราษฎรร่วมเฉลิมฉลองวันมงคลนี้ ในวังหลวง ยิ่งจุดเทียนสว่างไสว แขกเหรื่อทยอยกันมา ทุกที่ร้องรำทำเพลง คึกคักมากสถานที่จัดงานเลี้ยงหลักครอบคลุมพื้นที่ห้าตำหนัก นอกจากตำหนักหลัก อีกสี่ตำหนักก็นั่งจนเต็ม ของขวัญที่ได้รับกองเป็นภูเขา มีของดีที่แปลกตาต่างๆ เต็มไปหมด หรูหรานับไม่ถ้วนเฟิงเย่เสวียนกับฉู่เชียนหลีเข้าวังร่วมงานเลี้ยง เด็กทั้งสองเบิกกว้าง มองซ้ายมองขวาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเฟิงเจิ้งหลีจับมือฉู่เจียวเจียวมาสองฝ่ายพบกัน แขกพากันเข้ามาทักทายทั้งหน้าทั้งหลัง“ขอแสดงความยินดีกับอ๋องเฉิน พระชายาอ๋องเฉิน ขอแสดงความยินดีกับอ๋องหลี พระชายาอ๋องหลี…”“ยินดีด้วย ยินดีด้วย”“ขอให้เด็กทุกคนเติบโตอย่างแข็งแรง ร่มรื่นมีความสุข…”เสียงอวยพรต่างๆ ดังขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า ตรงนี้พูดจบ ตรงนั้นก็ดังขึ้น เสียงดังเป็นพิเศษเฟิงเย่เสวียนกับเฟิงเจิ้งหลีสบตากันแวบหนึ่ง มุมปากทั้งสองต่างเผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่สุภาพ แต่ในแววตาไร้ความอบอุ่นใด