All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: Chapter 11 - Chapter 20

“แม่นางท่านนี้กล่าวหาผู้อื่นโดยไม่มีหลักฐานเช่นนี้ได้อย่างไรกัน คุณหนูท่านนี้มีเงินอยู่แล้ว! เกือบเข้าใจผิดคนดี ๆ แล้วไหมล่ะ!”“นั่นสิ รูปร่างหน้าตาสู้เขาไม่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจิตใจก็ยังเลวเช่นนี้อีก!”มู่หว่านหรงถูกด่าจนหน้าเขียวหน้าซีดเป็นพัก ๆ แต่นัยน์ตากลับแสดงไว้ด้วยอาการงุนงงอย่างชัดเจน นางคว้ามือของเสิ่นหรูโจวพร้อมซักถามด้วยความโกรธ “เสิ่นหรูโจว เจ้ามีเงินมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร! พ่อของเจ้าไม่ได้ให้สินเดิมกับเจ้าด้วยซ้ำ พูด เจ้าไปขโมยเงินเหล่านี้มาจากที่ใด! จากในจวนใช่หรือไม่!!”ขโมย!เสิ่นหรูโจวหยิบของตัวเองคืนจากมือเถ้าแก่ร้านอย่างไม่เร่งรีบ จากนั้นถึงหันไปหามู่หว่านหรงนางสะบัดมือของมู่หว่านหรงออกแล้วฟาดลงที่หน้าของมู่หว่านหรงอย่างแรงสองทีเสียง “เพียะ เพียะ” ดังสนั่นชัดเจน!รอยฝ่ามือเดิมบนหน้าของมู่หว่านหรงเพิ่งหายไป แล้วก็เกิดรอยใหม่ขึ้นอีกครั้ง แก้มทั้งสองข้างเจ็บแสบไปหมด“เจ็บนะ!”หลิงเฟิงชะงักตาค้างทันที นางพยุงมู่หว่านหรงและกล่าว “พระชายารอง!”เสิ่นหรูโจวดึงมือกลับพร้อมกวาดมองพวกนางด้วยสายตาเย็นเยือกดั่งผู้อยู่เหนือกว่าท่านพ่อกับท่านพี่ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

ถึงตอนนั้น ทั้งเมืองหลวงยังต้องหวั่นกลัว“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” คนหนุ่มส่ายหัวและไม่มีการหายใจถี่กับกระตุกอีก ลมหายใจกลับคืนปกติช้า ๆ จากนั้นมองหน้าเสิ่นหรูโจว “โชคดีที่พี่สาวท่านนี้ช่วยข้าไว้ทัน”ทุกคนรอบตัวไม่มีใครเชื่อ แม้แต่มู่หว่านหรงก็ยังตะลึงตาค้างอย่าบอกนะว่า เสิ่นหรูโจวรู้วิชาแพทย์จริง ๆ ! ที่นางทำลงไปเมื่อครู่นี้ นางกำลังช่วยคนจริง ๆ!ฉินอวี่มองเสิ่นหรูโจด้วยความรู้สึกผิดและรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ เขายกมือขึ้นประสานและกล่าวอย่างเคารพ: “ข้าขอขอบใจแม่นางมากที่ช่วยนายน้อยของข้า เมื่อครู่นี้ข้าเสียมารยาทกับท่าน ได้โปรดแม่หญิงให้อภัยข้าด้วย”เสิ่นหรูโจวไม่โกรธเขา ญาติของผู้ป่วยเกิดอาการใจร้อน กังวลใจย่อมเป็นเรื่องสมเหตุผล เมื่อนึกย้อนไปชาติที่แล้วที่นางอดทนอดกลั้นนานนับหลายปี ทุกครั้งที่อาการของนางกำเริบ เมี่ยวตงก็ใจร้อนจนสามารถดึงหนวดหมอหลวงได้จนเกลี้ยงนางกำลังจะตอบกลับ แต่มู่หว่านหรงกลับพูดแทรกขึ้นมา“นางเพียงโชคดีก็เท่านั้นที่ช่วยนายน้อยของท่านไว้ได้โดยบังเอิญ ท่านไม่ต้องเก็บใส่ใจ”มู่หว่านหรงไม่ชอบท่าของคนอื่นที่แสดงความนอบน้อมต่อเสิ่นหรูโจว ที่สำคัญ นางจะไม่ยอมให้เสิ่นหร

เสิ่นหรูโจวได้สติกลับมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงนายบ่าวคู่นั้น นางฟังแล้วยิ้มชาติที่แล้ว นางไม่เคยเห็นลู่หวายหนิง คิดไม่ถึงเลยว่านิสัยของเขาจะสดใสและเป็นมิตรเช่นนี้เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนดูแล้ว ปีนี้ลู่หวายหนิงเพิ่งจะสิบเอ็ด แม้ว่าเป็นชายหนุ่มอัจฉริยะ แต่เด็กก็คือเด็ก เก็บอุปนิสัยไว้ไม่อยู่เพียงแต่ว่า เวลานี้นางยังไม่ได้หย่ากับเซียวเฉินเหยี่ยน หากไป นางไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือไม่ นิสัยของท่านอุปราชไม่ดีเท่าไหร่นัก นางไม่อยากมีเรื่องแค้นใจกับเขา“คืนสิบห้าเป็นเวลาที่เหมาะแก่การชมจันทร์จริง ๆ เพียง…”นางยังพูดไม่จบก็ถูกมู่หว่านหรงพูดขัดทันใด“พระชายา! ท่านช่วยชีวินคนไว้ได้เพราะโชคช่วยและบังเอิญก็เท่านั้น ไม่ควรลำพองตนนะเจ้าคะ!”“ถ้อยแสดงความขอบคุณกับการเชิญชวนของคุณชายน้อยก็ไม่จำเป็น อย่างไรเสียคำพูดไม่เพียงพอที่จะแสดงความขอบคุณ หากท่านอ๋องทราบเรื่องก็คงไม่เห็นด้วยเช่นกัน พระชายารีบกลับจวนเถอะเจ้าค่ะ อย่าให้ท่านอ๋องเรียกหาท่านเลย”นางฟังคนเหล่านี้พูดคุยสนุกสนานแล้วเกิดรู้สึกอิจฉา นางจะไม่ยอมให้เสิ่นหรูโจ มีปฏิสัมพันธ์กับจวนผู้สำเร็จราชการอย่างแน่นอน หากมี ก็ควรเป็นนางถึงจะถูกต้อง!

เซียวเฉินเหยี่ยนหรี่ตาลงพลางกล่าวกับฉินอวี่“เจ้าวางใจได้ ด้วยคนของข้าเป็นคนก่อเรื่องวุ่นวาย ข้าต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุดอย่างแน่นอน!”“เข้าจวนไปหาหมอก่อนเถิด นายน้อยของเจ้ามาก่อนทุกสิ่ง”ฉินอวี่ยกมือคารวะเซียวเฉินเหยี่ยน หันหลังกลับและติดตามนายน้อยของตนที่เข้าไปในจวนเพื่อรับการรักษามู่หว่านหรงเห็นสถานการณ์นี้ นางยังคงดูเศร้าโศก ทว่าดวงตาดูโล่งใจมากเมื่อมองเหตุการณ์นี้ ดูเหมือนจะดีกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก นางเพียงอยากให้ท่านอ๋องหย่าเสิ่นหรูโจวแต่ถ้าลู่หวายหนิงไม่ฟื้นขึ้นมา เสิ่นหรูโจว เกรงว่าจะตายด้วยน้ำมือของผู้สำเร็จราชการแทนกระมังเห็นมู่หว่านหรงยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ เซียวเฉินเหยี่ยนมุ่นคิ้วพลางเอ่ย “หว่านหรง กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”เดิมทีมู่หว่านหรงยังอยากดูละครอีก ท้ายที่สุดแล้วเสิ่นหรูโจวก็ยังไม่กลับมา กระนั้นนางรู้สึกได้อย่างกระจ่างแจ้งว่ารัศมีความกดดันทั่วทั้งร่างกายของเซียวเฉินเหยี่ยนสูงมาก ไม่ทำให้เขาหงุดหงิดจะดีกว่า“เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง”มู่หว่านหรงเพิ่งจากไป เสิ่นหรูโจวก็รีบร้อนมาถึงนางวิ่งมาตลอดทาง กระโปรงสีแดงเปรอะเปื้อนรอยโคลนสกปรก หน้าผากผุดเหงื่อเต็มพื้นที่นางห

มู่หว่านหรงเอ่ยจบ เสิ่นหรูโจวยังไม่ทันเกิดอารมณ์โมโห เมี่ยวตงก็ทนไม่ได้เสียก่อน อาละวาดยกใหญ่“พระชายารอง ท่านบังอาจนัก! ท่านกล้าดีอย่างไรถึงพูดกับพระชายาเช่นนี้!”การบังคับคุณหนูให้ฆ่าตัวตายนี่มันมากเกินไปแล้ว!หากท่านแม่ทัพใหญ่และท่านแม่ทัพน้อยรู้ว่าคุณหนูถูกรังแก กลัวแต่จะบุกเข้าจวนอ๋องนี่สิ!มู่หว่านหรงเหลือบมองเมี่ยวตงอย่างเย็นชา "นางสารเลว เจ้าต่างหากบังอาจนัก! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดเช่นนี้กับข้า! เสิ่นหรูโจวไม่เคยสั่งสอนเรื่องสถานะสูงต่ำให้กับเจ้าเลยหรือ”“เช่นนั้นวันนี้ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้าแทนนางเอง!”พูดจบ นางก็ยกมือขึ้นและกำลังจะตบเมี่ยวตงทันใดนั้น เสิ่นหรูโจวรีบคว้าผ้าแพรไหมมารัดคอนาง!รูม่านตาของมู่หว่านหรงก็ขยายออกในทันใด สองมือดึงผ้าที่ผูกรอบคอนางไว้ไม่หยุด!หลิงเฟิงตกใจมากจนแข้งขาอ่อนแรง “พระชายา ท่าน หากท่านกล้าทำร้ายพระชายารอง ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องทราบและจะลงโทษท่านแน่นอน!”พูดจบนางก็จะวิ่งไป เสิ่นหรูโจวตะโกนทันที: “เมี่ยวตง! จับนางไว้!”เมี่ยวตงจับหลิงเฟิงทันที หลิงเฟิงสีหน้าขาวซีดด้วยตกใจ“ถ้าพูดเรื่องไร้สาระกับเซียวเฉินเหยี่ยนอีก ข้าจะตัดลิ้น