บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 841 - บทที่ 850

ฉินชีหู่ถามอย่างทนไม่ไหว“นี่ยังต้องพูดหรือ?”หยุนเจิงหัวเราะ “เจ้าลืมเรื่องก่อนหน้านี่ที่พวกเราจู่โจมชายแดนเว่ยแล้วหรือ?”ตอนที่จู่โจมชายแดนเว่ย?ฉินชีหู่นิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังออกมา “หากพวกเขาไม่แบ่งทหาร พวกเราก็กุมหัวใจพวกเขาโดยตรง!”“ใช่!”หยุนเจิงพยักหน้าหัวเราะหากเกออาซูไม่แบ่งทหาร พวกเขาก็จู่โจมชนเผ่าเป่ยหวนตามทางไปราชสำนักโดยตรงเช่นนี้ พวกเขายังได้รับเสบียงอย่างรวดเร็ว!ไม่ว่าเกออาซูจะเลือกเช่นไร พวกเราล้วนตอบโต้ได้หลังจากปรึกษากับคร่าวๆ แล้ว หยุนเจิงเริ่มออกคำสั่ง “ฉินชีหู่ ชวีเจิ้ง สั่งเจ้าสองคนบัญชาการทหารม้าหนึ่งหมื่นคนเป็นทัพหน้า พรุ่งนี้เช้าออกเดินทาง เคลื่อนทัพไปยังราชสำนักเป่ยหวน!”“เสิ่นลั่วเยี่ยน เจ้ากับข้าบัญชาการทหารม้าหนึ่งหมื่นคนที่เหลือเป็นทัพหลัง!”“อวี๋ซื่อจง ส่งคนไปถ่ายทอดคำสั่งให้ตู้กุยหยวน กองทหารโลหิตพรุ่งนี้เช้าเคลื่อนย้ายมาที่ปีกขวาของพวกเรา ให้ความร่วมมือการเคลื่อนไหวก้าวต่อไปของพวกเรา!”“อีกอย่าง สั่งคนเดินทางกลางคืนไปถ่ายทอดคำสั่งให้เติ่งเป่าและหลูซิ่งที่คุ้มกันเสบียงอยู่ด้านหลัง ภารกิจคือเร่งความเร็วในการคุ้มกันขนสั่งเสบียง...”แต่ล

“สั่งตู้กุยหยวน จับตากองทัพเกออาซู ทันทีที่กองกำลังเกออาซูไล่โจมตีพวกเรา หาโอกาสเผาเสบียงพวกเขา!”เกออาซูคิดจะถ่วงเวลาพวกเขา เขาก็จะไม่ให้โอกาสเกออาซูถ่วงเวลา!ฉวยโอกาสตอนที่ด้านหลังทัพศัตรูยังไม่ได้ระดมกำลังทหาร จู่โจมโดยเร็ว เอาชนะไปทีละคน!“องค์ชาย คิดอีกหน่อยดีหรือไม่? หรือว่า ให้ข้าบัญชาการ?”อวี๋ซื่อจงลังเล ถามด้วยความระมัดระวังหยุนเจิงทำเช่นนี้ แม้สถานการณ์ตรงหน้าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ก็ยังมีความเสี่ยงอันตรายเมื่อถูกทัพศัตรูครอบงำ เป็นไปได้สูงว่าพวกเขาจะถูกเป่ยหวนไล่ตามล้อมปิดกั้นเอาไว้อย่าเอาแต่มองว่าตอนนี้เป่ยหวนเสบียงอาหารไม่พอ ไม่กล้ารักษากองทัพประจำการไว้มากเกินไป แต่เมื่อหยุนเจิงนำกองทหารไปอาละวาดข้างหลังพวกเขา เป่ยหวนต่อให้ฆ่าม้าศึกมาเป็นเสบียงให้กองทัพ ก็ต้องสู้ตายไปข้างหนึ่งกับหยุนเจิงถึงเช่นไร หยุนเจิงกำลังกุมหัวใจของพวกเขาแล้ว!ปศุสัตว์และม้าศึกเหล่านั้น ต่อให้พวกเขาไม่ฆ่า หยุนเจิงก็ต้องช่วยพวกเขาฆ่า!แทนที่จะเป็นเช่นนี้ ไม่สู้ผลาญสมบัติให้หมด สู้จนตายไปข้างหนึ่งกับหยุนเจิงหากเกออาซูนำทัพขัดขวางเส้นทางถอยกลับของพวกเขา เกรงว่าพวกเขาต้องซ้ำรอยเดิม

สองทหารคนสนิทรู้ว่าเฆี่ยนเช่นไรคนจึงจะเจ็บ จงใจแช่แส้เฆี่ยนม้าในน้ำเพี๊ยะ!แส้ฟาดลงไป ฟางหยุนซื่อร้องออกมาอย่างอนาถทันที เจ็บจนสั่นไปทั้งตัวเพี๊ยะ!แส้ที่สองฟาดลงไปอีกครั้งฟางหยุนซื่อร้องโหยหวนอีกครั้ง บนหลังเขาถูกเฆี่ยนจนมีบาดแผลแดงสดอยู่สองเส้นเพี๊ยะๆๆ!แส้ในมือทหารคนสนิททั้งสองคนเฆี่ยนตีหลังฟางหยุนซื่อไม่หยุดไม่นาน แผ่นหลังของหยุนซื่อก็ถูกเฆี่ยนจนหนังเปิดเนื้อปริออกอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าฟางหยุนซื่อจะอ้อนวอนอย่างอนาถเช่นไร เกออาซูก็ไม่ขยับ ยังสั่งให้คนเฆี่ยนรุนแรงต่อไปแส้ฟาดไปสิบกว่าที ในที่สุดฟางหยุนซื่อก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว “แม่ทัพ ข้า... ข้ามีวิธีแล้ว แม่ทัพ...อ๊าก...”ฟางหยุนซื่อด้านหนึ่งกล่าว ด้านหนึ่งร้องเจ็บปวดเขาไม่กล้าไม่พูดนี่แค่แส้กว่าทีเท่านั้น เขาก็ทนไม่ไหวแล้วหากฟาดห้าสิบแส้จริง เกรงว่าเขาคงถูกตีจนตาย“หยุด!”เกออาซูหยุดทหารคนสนิททั้งสอง จากนั้นก็เดินมาข้างหน้าฟางหยุนซื่อ “พูด มีวิธีใด?”ฟางหยุนซื่อพยายามสูดหายใจลึกๆ ค่อยๆ เรียกสติกลับมา จากนั้นก็กล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง “พวกเราสามารถแบ่งทหารเป็นสองเส้นทาง...”“พูดเหลวไหล!”เกออาซ

ปล่อยให้ทหารม้าเป่ยหวนติดตามพวกเขาเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องดี!ครั้งนี้พวกเขาถ่วงเวลากองทหารม้านี่ การโจมตีชนเผ่าแรกสำเร็จแล้ว ครั้งต่อไปเล่า?แม่ทัพบัญชาการของเป่ยหวนไม่ใช่คนโง่วิธีนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวหากใช้อีกครั้งต่อไป เป็นไปได้มากว่าศัตรูคงเข้ามากดดันโดยตรงแล้วไม่ได้!ต้องคิดหาวิธีให้ทหารม้ากองนี้ถอยหนี!มิฉะนั้นทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาล้วนอยู่ใต้สายตาของอีกฝ่ายไม่เป็นประโยชน์กับแผนการขั้นต่อไปของพวกเขา!บนทางระหว่างถอย หยุนเจิงสังเกตสภาพสถานที่โดยรอบไม่หยุด ทั้งยังคิดหากลยุทธทำลายศัตรูคิดไปคิดมา หยุนเจิงก็ยังหาวิธีที่ดีไม่ได้ถึงเช่นไรที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่เหมือนหุบผาชันช่องลมหรือหุบเขามรณะคิดจะให้ประโยชน์จากสถานที่ทำให้พวกเขาสามารถตีทัพศัตรูได้ แต่ทัพศัตรูไม่อาจโจมตีพวกเขา โดยพื้นฐานแล้วเป็นไปไม่ได้คิดจัดการกองทัพทหารม้านี้ เกรงว่าต้องเผชิญหน้าโดยตรงสักครั้งแล้ว!หยุนเจิงกำลังครุ่นคิด เห็นว่าไม่ไกลมีเนินดินอยู่ จึงตัดสินใจทันที เรียกคนไปถ่ายทอดคำสั่งให้ฉินชีหู่ “สั่งกองกำลังฉินชีหู่ รีบกลับมาช่วยสนับสนุน อ้อมไปยังเนินดินด้านข้างของงพวกเรา ทันทีที่หน่วยข้าทำศึก

พวกเขานำทหารออกรบ ไม่มีใครสวมชุดเกราะที่จักรพรรดิเหวินมอบให้ใช้คำพูดของหยุนเจิง แต่งตัวงามหยาดเยิ้มเช่นนั้น บนสนามรบ ก็เหมือนเป็นเป้ายิงที่มีชีวิต!แต่พวกเขาละลายม้าศึก!ย่ำเหมันต์ที่หยุนเจิงขี่ เป็นสัตว์พาหนะของปานปู้ราชครูเป่ยหวน!ตอนที่หยุนเจิงแลกเปลี่ยนม้ากับปานปู้ที่หุบผาชันช่องผม ทหารเป่ยหวนมากมายล้วนอยู่ในเหตุการณ์พวกเขาอาศัยย่ำเหมันต์ทำให้แยกตัวตนของหยุนเจิงได้!ถูกเสิ่นลั่วเยี่ยนเตือนสติ เมี่ยวอินมีปฏิกริยาตอบโต้ทันที!“เข้ามา! ทุกคนเข้ามาใกล้ข้า! โจมตี!”“ทุคนเข้ามาใกล้พวกเรา!”เสิ่นลั่วเยี่ยนและเมี่ยวอินบุกไปยังสถานที่ที่หยุนเจิงอยู่ ด้านหนึ่งร้องตะโกน อีกด้านรวบรวมทหารต้าเฉียนต่อสู้กับศัตรูอย่างต่อเนื่อง รีบมุ่งหน้าไปหาหยุนเจิงเวลานี้ หยุนเจิงก็รับรู้ถึงความผิดปกติแล้วศัตรูรอบกายพวกเขามีมากขึ้นเรื่อยๆความรู้สึกเหมือน ชาวเป่ยหวนพวกนี้กำลังฉีดเลือดไก่ยังดีที่ทหารองครักษ์ของอวี๋ซื่อจงล้วนเป็นทหารชั้นยอด ต่อให้ศัตรูมีจำนวนเป็นเท่าตัว ก็ยังไม่เพรี้ยงพร้ำในตอนที่ทั้งสองฝ่าต่อสู้กันดุเดือน กองทหารฉินชีหู่บุกออกมาจากเนินเดินที่อยู่ไม่ไกลหน่วยของฉินชีหู่แบ่งทห