All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 831 - Chapter 840

“รายงานองค์ชาย ขบวนคุ้มกันเสบียงทัพเราเผชิญกับการโจมตีของทหารม้าเป่ยหวน แม่ทัพชวีเจิ้งนำกองทัพล่าถอย แต่ทหารม้าเป่ยหวนบุกมาอย่างรวดเร็ว ทัพเรายังมีเสบียงบางส่วนนำออกมาไม่ทัน...”ตอนบ่าย หยุนเจิงได้รับข่าวจากคนที่ชวีเจิ้งส่งกลับมา“กองกำลังชวีเจิ้งมีคนบาดเจ็บหรือไม่?”หยุนเจิงถามทันทีทหารส่งสารตอบทันที “ไม่มีผู้บาดเจ็บ แต่ม้าเสียกำลังไป มีม้าสามร้อยกว่าตัววิ่งจนเหนื่อยตายแล้ว...”“ดี! ดีมาก!”หยุนเจิงดีใจมาก ออกคำสั่ง “สั่งเติ้งเป่า ไปทางทะเลสาบไป๋หลางสามร้อยลี้ ตอบรับกองกำลังฉินชีหู่และกองทหารโลหิต! สั่งกองกำลังชวีเจิ้ง เดินทางตลอดคืนไปอยู่กับกองกำลังเติ่งเป่า!”เสบียงขนไม่ทันก็ไม่ทัน!ถึงเช่นไรคงเหลือเสบียงไม่มากแล้ว!ส่วนม้า ก็ไม่เป็นไรนี่ไม่ใช่ตอนที่พวกเขาเข้าสู่เมืองซั่วเป่ยแล้วม้าศึกสามร้อยกว่าตัว วิ่งจนตายไปแล้วก็ช่างเถอะ!ก็นำมาแปรรูปเป็นอาหารให้ทุกคนแล้วกัน!ขอแค่คนหนีกลับมาได้ก็พอแล้วขอแค่ตีขนเป่ยหวนฟันร่วงเต็มฟื้น ต่อไปยังมีโอกาสได้ม้าศึกอีก!ความต้องการที่เขามีต่อฉินชีหู่และกองทหารโลหิตมีไม่สูง ทัพศัตรูมีสามเส้นทางคนและม้าไม่ใช่หรือ ขอแค่เผาเสบียงเส้นทางใด

ขณะฟ้ามืด เจียเหยากับเกออาซูนำทหารกลับถึงค่ายทหารของนางฮูหลัวนำกองทัพกลับไปยังค่ายทหารเส้นทางซ้ายการต่อสู้ครั้งนี้ ความเสียหายของพวกเจียเหยาไม่นับว่ายอมรับไม่ได้ทหารห้าพันที่เกออาซูเหลือไว้เฝ้าค่าย บาดเจ็บล้มตายเกือบสองพันคนเท่านั้นผลลัพธ์นี้ดีกว่าที่เจียเหยาคิดไว้มากแล้วแต่เมื่อคิดถึงเสบียงของพวกเขา ในใจของเจียเหยาเหมือนมีเลือดไหลเสบียงที่ถูกเผา คือเสบียงสำหรับสามเดือนของกำลังเกออาซู!เสบียงสามเดือนเชียวนะ!สำหรับพวกเขาที่เสบียงขาดแคลนเข้าขั้นวิกฤตแล้ว เป็นเหมือนการเพิ่มน้ำค้างแข็งบนหิมะโดยไม่ต้องสงสัยตอนที่เห็นกองไฟลุกโชนกลางค่าย เจียเหยาเกือบทนไม่ไหวร้องไห้ออกมาก่อนหน้านี้ พวกเขายังพอจะฝืนรักษาทหารและม้าสามหมื่นไว้ได้! ตอนนี้ แม้แต่ทหารม้าสามหมื่นก็ไร้หนทางรักษาไว้ได้แล้วแต่หากรักษาทหารม้าสามหมื่นไว้ไม่ได้ พวกเขาจะต่อต้านการโจมตีครั้งต่อไปของหยุนเจิงได้เช่นไร?หากยังต้องรักษากำลังทหารสามหมื่นไว้ เสบียงที่เหลือ เพียงพอให้กองทัพสามหมื่นของพวกเขาใช้แค่สองเดือนเท่านั้น“องค์หญิง ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไร?”เกออาซูมองเจียเหยาอย่างไม่รู้ควรทำเช่นไรสูญเสียเสบียงหนึ

เวลาชั่วพริบตา ผ่านไปสามวันแล้ววัวแพะเหล่านั้นที่เจียเหยาสั่งให้คนแลกกลับมา บางส่วนตกสู่ท้องของทหารแล้วยังมีบางส่วน นางสั่งให้คนรีบไปยังชนเผ่าข้างหลังพวกเขายังคงเกณฑ์ทหารพร้อมเสบียงจากชนเผ่าต่างๆ อยู่ด้านหลัง โดยพื้นฐานแล้วเป็นการบังคับชนเผ่าด้านหลังมากมายเริ่มบ่นอวดครวญแล้วปศุสัตว์เหล่านี้แม้มีไม่มาก แต่หวังว่ามันจะเอาชนะใจชนเผ่าที่อยู่ด้านหลังได้!คิดถึงปศุสัตว์เหล่านั้น เจียเหยาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธอีกครั้งเพื่อปศุสัตว์เหล่านี้ ฮูหลัวทะเลาะกับนางตั้งนานฮูหลัวคิดจะเอาปศุสัตว์สามส่วนไป นางให้ม้าแก่ฮูหลัวไปสิบตัวเท่านั้น สั่งฮูหลัวฆ่าเป็นรางวัลให้ทหารในค่ายฮูหลัวเจ้าคนสารเลว เวลานีแล้ว เขาคิดถึงเพียงชนเผาของเขารอหยุนเจิงบุกมาติ ฆ่าชาวเป่ยหวนทั้งหมด เขาคงดีใจ!“ไอสารเลว!”เจียเหยาอดด่าในใจไม่ได้ ความกลัดกลุ้มบนใบหน้าไม่หายไปแม้แต่น้อยในทางกลับกัน ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆสถานการณ์ตรงหน้า สำหรับเป่ยหวนแล้ว ยิ่งอยู่ยิ่งยากหากสู้กันเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าพวกเขายังถอยหนีไปยังทะเลทรายเหลือแล้วสงบศึก!หลาววันมานี้ ในสมองเจียเหยาผุดคำนี้ขึ้นมาไม่หยุดนางไม่อยากสู้แล้ว

ฮูหลัวคิดจะหลบแต่ไม่ทันแล้ว“ฟู่...”ลูกศรยิงทะลุลำคอของฮูหลัวอย่างแม่นยำธนูอีกสองดอก ดอกหนึ่งยิงตัดธงของฮูหลัวขาด อีกดอกหนึ่งยิงทหารคนสนิทที่ชูธงฮูหลัวมองลูกธนูที่เจาะผ่านลำคอเขาโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อเขานึกไม่ถึงเลย เจียเหยาจะกล้ายิงเขาจริงๆเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของจั่วเสียนอ๋อง!นางกล้าฆ่าเขาต่อหน้าทุกคน?หรือนางไม่กลัวอาหลู่ไถก่อกบฎหรือ?“……”ฮูหลัวอ้าปาก ไม่มีคำพูดได้หลุดออกมา ในปากเต็มไปด้วยเลือด จากนั้น ร่างกายโอนเอียงร่วงจากหลังม้าไป“แม่ทัพฮูหลัว!”เห็นฮูหลัวตกจากหลังม้า ทหารคนสนิทของฮูหลัวโกรธจัดขึ้นมาทันใดทหารคนสนิทคนหนึ่งกระโดดลงจากหลังม้า พยุงฮูหลัวที่ยังมีลมหายใจอยู่ฮูหลัวมีเลือดเต็มปาก ยกมือขึ้นด้วยความยากลำบาก ชี้ไปทางเจียเหยา“ฆ่าพวกเขา แก้แค้นให้แม่ทัพฮูหลัว!”หลังจากเหม่อไปชั่วครู่ ทหารคนสนิทของฮูหลัวส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธเสียงคำรามนั้น ในที่สุดก็ดึงสติทหารคนสนิทของฮูหลัวที่ยังยืนอึ้งอยู่ให้กลับมาอยู่กับความจริงรอได้สติกลับมา ทุกคนง้างธนูทันที ตั้งใจต่อสู้กลับทว่า ทหารคนสนิทของเจียเหยาลงมือเร็วกว่าก้าวหนึ่งเจียเ

เช้าวันที่สอง หยุนเจิงพาฉินชีหู่นำทหารสองหมื่นคนออกเดินทางแต่ว่า พวกเขาไม่ได้เคลื่อนทัพไปยังทิศทางค่ายใหญ่ของเจียเหยา แต่ตรงไปที่ชายแดนชิงเวลาพลบค่ำ พวกเขามาถึงชายแดนชิงพวกเขาเดินทางสัมภาระเบา พกแค่อาหารแห้งและธัญพื้นจำนวนน้อยเท่านั้น ทั้งยังแบ่งคนออกเป็นกลุ่มไปยังรอบๆ บริเวณทุ่งหญ้ามู่หม่า พยายามทำให้ม้าศึกท้องอิ่ม ลดปริมาณการใช้ธัญพืชดีที่ตอนนี้อากาสอุ่นขึ้นแล้ว หญ้าอ่อนจำนวนมากโผล่ขึ้นมาแล้ว มากน้อยก็ยังใช้เป็นอาหารสัตว์ได้ชายแดนชิงแม้จะเผชิญกับความเสียหายหนัก แต่ก็ยังสามารถหาสถานที่กันลมกันฝนได้หยุนเจิงสั่งคนให้พักผ่อนและเฝ้าระวังที่ชายแดนชิง จากนั้นก็รอข่าวจากหน่วยสอดแนมด้วยความอดทนรอจนฟ้ามืดแล้ว หน่วยสอดแนมที่ส่งออกไปตามเส้นทางต่างๆ พากันทยอยกลับมาแล้วกองทัพพวกเขาออกเคลื่อนไหว สายสืบของเป่ยหวนคงพบการเคลื่อนไหวของพวกเขาแล้วปัจจุบัน ค่ายทั้งหมดของเจียเหยาย้ายสถานที่ตั้งไปยังบริเวณทิศตะวันออกเฉียงเหนือห่างจากพวกเขาประมาณหกสิบลี้“เห็นได้ชัดว่าเจียเหยากำลังป้องกันพวกเรา!”เสิ่นลั่วเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดูเหมือนเจ้าเดาไม่ผิด ทางเป่ยหวนคงเกิดเรื่องแล้ว”“ศัตรูมีป