All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 711 - Chapter 720

เขาเชื่อว่าหยุนเจิงมีความสามารถในการยึดดินแดนใหม่แน่นอนอีกอย่าง เป่ยหวนในตอนนี้ก็เสียหายอย่างหนักสามารถพูดได้ว่า การที่หยุนเจิงจะยึดดินแดนใหม่มาให้กับต้าเฉียนนั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว“หากพ่อเจ้ายกทัพโจมตีเจ้าล่ะ เจ้าจะทำอย่างไร?”ฉินชีหูถามต่อ“แน่นอนว่าต้องเฝ้าด่านเป่ยลู่ให้ได้อยู่แล้ว!”หยุนเจิงยิ้มเบาๆ “ขอแค่ข้าเฝ้าด่านเป่ยลู่ได้ เขาจะยกทัพโจมตีข้า ก็ทำไม่ได้อยู่แล้ว! เขาคงไม่สั่งให้คนโจมตีด่านเป่ยลู่หรอกกระมัง?”“เอ่อ…ก็จริง!”ฉินชีหู่พยักหน้า เขากุมคางครู่หนึ่งแล้วมองหยุนเจิงอย่างจริงจัง “เจ้าสาบานต่อสวรรค์ว่าเจ้าจะไม่ก่อกบฏ! ขอแค่เจ้าไม่ก่อกบฏ ถึงแม้เจ้าจะยึดอำนาจทหารปกป้องตัวเอง ข้าก็ยังจะนับว่าเจ้าเป็นน้อง!”“คำสาบานเป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุด”หยุนเจิงส่ายหน้าหัวเราะ “แต่ข้าสามารถพูดได้ว่า ข้าไม่อยากเป็นจักรพรรดิขนาดนั้นจริงๆ”“จริงหรือ?”ฉินชีหู่สงสัยเขาไม่อยากเป็นจักรพรรดิ?“จริงสิ”หยุนเจิงเอ่ยจริงจัง “จักรพรรดิ ไม่ได้เป็นง่ายขนาดนั้น! ข้าไม่อาจทำตัวเคร่งขรึมเหมือนจักรพรรดิ หากไม่มีใครคิดจะฆ่าข้า ข้าอยากจะเป็นท่านอ๋องสบายๆ เที่ยวเล่นกินดีตลอดชีวิต”วั

บัดนี้ เกออาซูไม่มีความคิดอยากหยุดพักเลยเขาคิดแต่อยากไล่ตามทหารม้าต้าเฉียน แล้วหั่นพวกเขาเป็นชิ้นๆ ซะ…อีกฝั่งหนึ่ง เจียเหยาออกคำสั่งให้หยุดไล่ตามฝั่งอาหลู่ไถถูกโจมตีเสียหายหนักทหารต้าเฉียนได้โจมตีผ่านเส้นทางแนวป้องกันของอาหลู่ไถ แล้วกลับไปที่โขดเป่ยหยวนได้สำเร็จถึงแม้นางจะไม่พอใจแค่ไหน นางก็ทำได้เพียงสั่งให้หยุดไล่ตามถึงแม้นางต้องการจะนำทัพคนหกหมื่นคนไปโจมตีที่โขดเป่ยหยวน แต่นางก็รู้ดีว่าตนทำเช่นนั้นไม่ได้เพราะหากทำเช่นนี้ แม้ว่าพวกเขาจะกำจัดทหารต้าเฉียนที่หนีไปจากชายแดนกู้ได้ทั้งหมด กองทหารใหญ่หกหมื่นนายของพกวเขา เกรงว่าก็คงเหลืออยู่ไม่กี่คนเช่นกันแพ้แล้ว!ตั้งแต่วินาทีที่ฝ่ายอาหลู่ไถถูกโจมตีอย่างหนัก พวกเขาก็แพ้แล้ว!เจียเหยายืนอยู่ตรงหน้าหลุมที่อาหลู่ไถสั่งให้คนขุด นางกำหมัดตนแน่น ในใจเต็มไปด้วยความโกรธสงครามที่ต้องชนะอยู่แล้ว สุดท้ายกลับเป็นจุดจบที่แพ้อย่างอนาถผลลัพธ์เช่นนี้ เจียเหยาไม่สามารถยอมรับได้เลยจริงๆวินาทีนี้ เจียเหยาที่มั่นใจมาโดยตลอดเริ่มสงสัยในตนเองที่สำคัญคือ แม้จะแพ้แล้ว แต่นางก็ไม่รู้ว่าพวกเขาแพ้ที่ไหนขณะที่เจียเหยากำลังโกรธจัด ทหารข้างก

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะพาข้าไปได้หรือ?” เสิ่นลั่วเยี่ยนถากถาง“หากพาพระชายาไปไม่ได้ เช่นนั้นพวกเรากับพระชายาก็พินาศไปด้วยกัน!” หานจิ้นสายตาเย็นชาดุดัน “จิ้งเป่ยอ๋องหากต้องการแย่งอำนาจ ข้าในฐานะราชองครักษ์ ไม่อาจมองดูจิ้งเป่ยอ๋องแย่งอำนาจทางทหารกองทหารมณฑลทางเหนือไปได้หน้าตาเฉย!”หานจิ้นไม่ใช่คนโง่การแสดงออกทั้งหมดของหยุนเจิง เห็นได้ชัดว่าต้องการแย่งอำนาจปัจจุบัน ขอแค่จับเสิ่นลั่วเยี่ยนได้ จับกุมเสิ่นลั่วเยี่ยนกลับเมืองจักรพรรดิ จึงสามารถทำให้หยุนเจิงติดกับดักได้“เจ้ากล้าลงมือหรือ?”เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่กระวนกระวาย เพียงมองหานจิ้งด้วยสายตาเย็นชา “ข้าบอกเจ้าได้อย่างชัดเจน ขอแค่เหล่าลูกน้องของเจ้ากล้าจับอาวุธ พวกเจ้าต้องมีจุดจบคือถูกสังหารเก้าชั่วคน!”“หากพวกเรานั่งดูโดยไม่สนใจ นั่นคงต้องถูกประหารเก้าชั่วคนของจริงแล้ว!” หานจิ้งไม่เห็นด้วยกับการกระทำทั้งหมด“ไร้สาระ!”“หากไม่มีทางอ๋อง พวกเจ้าสุนัขทั้งหลายยังสามารถรอดตายจากชายแดนกู้ได้หรือ?”“หากพวกเจ้ามีความสามารถก็ไปจับเว่ยเหวินจงสิ!”“หากพวกเจ้ากล้าขยับ ข้าจะสับพวกเจ้าเป็นชิ้นๆ จนไม่เหลือ!”“คิดแตะต้องพระชายา ต้องข้าศพข้าไปกัน!”เ

ขณะที่เว่ยซั่วกำลังได้ใจ ด้านนอกมีเสียงอึกกะทึกครึกโครมดังเข้ามาเว่ยซั่วยังไม่ได้ทันได้ส่งเสียงถาม เสิ่นลั่วเยี่ยนร่างกายท่วมเลือดและตู๋กูเช่อก็พาคนบุกเข้ามามองดูทั้งสองคน เว่ยซั่วสีหน้าเปลี่ยนไปสมควรตาย พวกเขาบุกฝ่าวงล้อมสำเร็จแล้ว?หลังสติหลุดไปชั่วคราว เว่ยซั่วรีบลุกขึ้น แสร้งทำสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย รีบร้อนวิ่งมาข้างหน้า “พระชายา รองผู้บัญชาการ พวกท่านนี่คือ...”“แค่กๆๆ...”เสิ่นลั่วเยี่ยนแสร้งทำสีหน้าอ่อนแออย่างมาก จากนั้นก็ล้มไปกับพื้น“พระชายา!”เว่ยซั่วตะโกนร้อง รีบร้อนเข้าไปพยุงชั่วพริบตาที่เว่ยซั่วเข้าไปพยุง หอกลายเมฆในมือเสิ่นลั่วเยี่ยนก็ยื่นออกมาเว่ยซั่วนึกไม่ถึงว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนจะฆ่าเขา จึงไม่ได้ป้องกันแต่อย่างใดรอให้เว่ยซั่วได้สติกลับมา หอกลายเมฆก็พุ่งเข้าใส่เว่ยซั่วแล้ว“แม่ทัพ!”เมื่อเห็นเว่ยซั่วโดนโจมตี ทหารคนสนิทภายในจวนพากันชักอาวุธออกมา“หยุดเดี๋ยวนี้!”ตู๋กูเช่อแผนเสียงคำรามออกมา “เว่ยเหวินจง เว่ยซั่วสมคบคิดกับศัตรู เจตนาทำร้ายกองทัพสี่หมื่นคนที่ชายแดนเมืองกู้! เรื่องนี้หลักฐานแน่ชัด ทหารราบหลายหมื่นคนที่ชายแดนเมืองกู้ล้วนเป็นพยาน! หากเจ้ายังกล้

“จะไปแล้วหรือ?”ฉินชีหู่ขมวดคิ้วกล่าว “พวกเราเพิ่งตีเมืองเว่ย แม้แต่พายลมยังไม่ได้นั่งจนร้อนเลย!”“ตอนนี้ยึดชายแดนเว่ยไปก็ไม่มีประโยชน์”หยุนเจิงส่ายหน้ากล่าว “พวกเราไม่อาจปล่ยอให้กองทัพศัตรูเติมเสบียงได้! พวกเราบึกไปยังชนเผ่าเป่ยหวนที่อยู่ใกล้เมืองเว่ยที่สุดโดยตรง คืนนี้ก็นอนที่ชนเผ่าแห่งนั้น!”ฉินชีหู่ครุนคิดเล็กน้อย “เช่นนั้นข้านำคนไปจู่โจมชนเผ่าแห่งนั้น!”“ท่านเพิ่งพาคนไปสู้รบมา พักผ่อนสักหน่อย!”หยุนเจิงปฏิเสธ “พอแล้ว เรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้! พวกท่านต้องส่งไปสืบสถานการณ์ทหารที่ไล่ตามมาด้านหลัง ต้องไปก่อนที่ทหารที่ไล่ตามจะตามมาทัน พยายามมารวมตัวกับพวกเราที่ชนเผ่าแห่งนั้นให้เร็วที่สุด!”“ก็ได้!”ฉินชีหู่ตอบอย่างจนปัญญา จากนั้นก็ถาม “เชลยศึกเหล่านี้ฆ่าให้หมด?”“ไม่ต้อง!”หยุนเจิงส่ายหน้า “ถึงเช่นไรเชลยศึกเหล่านี้ก็บาดเจ็บไม่เบา เหลือไว้ให้พวกเขาเถอะ! พวกเขาไม่สามารถทิ้งคนเหล่านี้ไว้ไม่สนใจได้หรอกกระมัง?ฉินชีหู่ขมวดคิ้ว “แต่ท่านถามเรื่องชนเผ่าแห่งนั้นก็พวกเขาแล้ว ทหารไล่ตามถามพวกเขา ก็รู้แล้วว่าพวกเราไปทางใดไม่ใช่หรือ?”“รู้แล้วเป็นเช่นไร?” หยุนเจิงไม่เห็นด้วย “หากพวกเขามีค