All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 731 - Chapter 740

แม่ทัพนายกองของทัพศัตรูถูกเว่ยเหวินจงคนชั่วนั่นแพร่เชื้อหรือ?ไม่ไล่ตามแล้ว?หยุนเจิงลูบคางอย่างครุ่นคิด จากนั้นก็ออกคำสั่ง “กองทัพฟังคำสั่ง หันหัวม้ากลับ บุกอีกครั้ง!”เมื่อได้ฟังคำของหยุนเจิง สีหน้าเมี่ยวอินดำทะมึนทันที “เจ้า...”ทว่า ในที่สุดเมี่ยวอินก็ไม่ได้พูดคำของหลังออกมาคำสั่งทหารดุจภูเขา!ในเมื่อหยุนเจิงออกคำสั่ง นางกล่าวสิ่งใดไปก็ไร้ประโยชน์แล้ว!ไม่นาน หยุนเจิงนำทหารม้าสองพันขึ้นหลังม้ามุ่งลงเนินดินไปอีกครั้งทว่า ครั้งนี้ปาตันกลับเชื่องแล้วมองดูเงาเลือนลางใกล้เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ปาตันไม่ได้ออกคำสั่งให้กองทัพบุกจู่โจม เพียงแค่เตรียมพร้อมตั้งรับ รอให้พวกเขาบุกเข้ามาไม่ผิดจากที่ปาตันคาดการ ในขณะที่ระยะห่างจากพวกเขาเหลือสองกิโลเมตร ทหารม้าต้าเฉียนหันหัวม้ากลับ วิ่งขึ้นไปบนเนินดินอีกครั้งปาตันไม่สั่งให้คนไล่ตาม เพียงแค่ส่งกองกำลังเล็กๆ ท้ายขบวนตามไป“น่าสนใจ!”หยุนเจิงมองย้อนกลับไปที่ทหารม้ากลุ่มเล็กๆ ซึ่งแทบจะมองไม่เห็นเงา จากนั้นก็พาคนหนีไปอย่างรวดเร็วดูเหมือนว่า ทัพศัตรูไม่ได้มีความคิดจะสู้ตายกับพวกเขา!อื้ม เช่นนั้นก็จัดการง่ายแล้ว!ตอนที่พวกเขาข้ามเนิน

ดีมาก!ในเมื่อเจียเหยามีไหวพริบเช่นนี้ พวกเขาก็ควรไปได้แล้วชนเผ่าในทุ่งหญ้ามู่หม่าก็อพยพไปแล้ว พวกเขาหาผลประโยชน์ใดไม่ได้แล้วควรกลับไปจัดการเรื่องสำคัญแล้ว!หยุนเจิงตัดสินใจ จากนั้นก็ถามเฝิงอวี้ “พวกเจ้ามุ่งหน้ามาจากตรงข้ามหุบผาชันช่องลมมา ใช้เวลานานเพียงใด?”เฝิงอวี้ตอบ “พวกข้าเร่งขบวนทัพมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งชั่วยาม”แม้จะบอกว่าเร่งขบวนทัพ แต่ม้าศึกก็ไม่ได้วิ่งมาตลอดทางเพียงเดินทัพด้วยความเร็วที่ค่อนข้างรวดเร็วเท่านั้นหนึ่งชั่วยาม อย่างมากสุดก็วิ่งยี่สิบกิโลนั่นก็หมายความว่า พวกเขาอยู่ห่างไกลจากการรวมตัวกำลังเสริม มีเพียงสี่สิบห้าสิบลี้เท่านั้นพาสัตว์และเชลยเหล่านี้ไปด้วย คาดว่าคงใช้เวลาถึงเที่ยงคืนจึงสามารถรวมตัวกับกำลังเสริมที่อยู่ตรงข้ามหุบผาชันช่องลมได้ไปเถอะ!อดทนไปถึงที่นั่น ก็ชนะแล้ว!หยุนเจิงสั่งทุกคนเดินหน้าต่อ ขณะเดียวกันก็ยังคงส่งหน่วยลาดตระเวนออกไป จับตาความเคลื่อนไหวของทหารม้าเป่ยหวนด้านหลังและปีกขวาอย่าใกล้หนีออกไปแล้ว ยังถูกทัพศัตรูไล่ตามทันมากัดหนึ่งที เช่นนั้นก็ไม่คุ้มแล้ว“องค์ชาย พวกเราครั้งนี้พวกเราได้โชคใหญ่แล้ว!”มองม้าศึกและวัวแพะรวมอยู่ก

เวลานี้ จักรพรรดิเหวินเรียกระดมขุนนางมาประชุมทันใดนั้น ทหารวังวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน“ฝ่าบาท รายงานด่วนจากซั่วเป่ย! คนรายงานกล่าว ท่านแม่ทัพใหญ่จิ้งเป่ยกำชับ ต้องนำจดหมายฉบับนี้มอบถึงพระหัตถ์ฝ่าบาท...”รายงานด่วนซั่วเป่ย?จักรพรรดิเหวินใจขดเกร็ง จากนั้นก็เอ่ยปาก “เร็ว พาคนเข้ามา!”ทหารวังไม่กล้าชักช้า รีบพาทหารคนสนิทของเว่ยเหวินจงเข้ามาภายในราชวัง“คาราวะ...”“เลิกพูดมากความ รีบนำจดหมายออกมา!”จักรพรรดิเหวินตัดบททหารคนสนิทของเว่ยเหวินจง มู่ซุ่นรีบวิ่งไปหาทหารคนสนิททหารคนสนิทกระหืดกระหอบ รีบนำจดหมายที่เว่ยเหวินจงเขียนด้วยตัวเองออกมามู่ซุ่นรับจดหมาย จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาจักรพรรดิเหวิน ยกมือทั้งสองถวายให้จักรพรรดิรับจัดหมายมา เปิดจดหมายแบบลวกๆเมื่ออ่านเนื้อหาข้างใน จักรพรรดิเหวินพระเนตรทั้งสองเริ่มแดง สองพระหัตถ์สั่นไม่หยุด แม้กระทั่งกระดาษในมือหลุดปลิวไปเห็นท่าท่างผิดปกติของจักรพรรดิเหวิน หลุนลี่ที่อยู่ข้างกายจักรพรรดิเหวินรีบเข้าไปหานาทีถัดไป หยุนลี่รู้สึกปิติยินดีขึ้นมาทันใดหยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนล้วนตายแล้ว!แม้แต่ศพล้วนส่งไปที่เมืองจิ้งอันแล้ว!ดี!ดีมา

แต่เว่ยเหวินจงไม่ช่วยเหลือ ก็เหมือนส่งหยุนเจิงและกองทัพนับหมื่นไปตาย!“ฝ่าบาทระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ”แม่ทัพเก่าเสวียเช่อลุกขึ้นยืน ก้มโค้งกล่าว “เป่ยหวนครั้งนี้วางแผนเป็นความลับ หลังทหารนับหมื่นถูกขึงที่เมืองกู้ กำลังทหารในเมืองเว่ยเหวินจงไม่เพียงพอ กองทัพเป่ยหวนที่เทียนหูมีความผิดปกติ เว่ยเหวินจงจำเป็นต้องป้องกัน! อีกทั้ง กองทัพเป่ยหวนยึดครองตำแหน่งความได้เปรียบ เว่ยเหวินจงหากเสี่ยงเดินทัพ มีแต่จะทำให้ความเสียหายของกองทหารมณฑลทางเหนือมีมากกว่าเดิม ถึงขนาดเป็นภัยต่อทั้งซั่วเป่ย...”“เสด็จพ่อ แม่ทัพเสวียเช่อกล่าวมีเหตุผล”หยุนลี่รีบสนับสนุน “น้องหกตายในสงคราม ข้าเสียใจมาก แต่เสด็จพ่อเป็นบิดา แล้วก็ยังเป็นกษัตริย์ของแคว้น! เว่ยเหวินจงหากมีกองกำลังเสริมแต่ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ ต่อให้เสด็จพ่อถลกหนักเลาะเส้นเอ็นล้วนไม่ใช่การทำเกินกว่าเหตุ! แต่เว่ยเหวินจงทำเพื่อความปลอดภัยของทั้งซั่วเป่ยนะพ่ะย่ะค่ะ!”เมื่อได้ฟังคำของหยุนลี่ เหล่าขุนนางพากันพยักหน้าเห็นด้วย“ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่อาจพาลกริ้วแม่ทัพใหญ่เว่ยเหวินจงได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”“เว่ยเหวินจงรักษาซั่วเป่ยมานานหลายปี หากฝ่าบาททรงกริ้วเขาเพราะ

หยุนเจิงยิ้มเล็กน้อย “รอให้จับโจรสุนัขเว่ยเหวินจงได้ ทุกอย่างก็กระจ่างแล้ว!”“ท่านคิดจะจับเว่ยเหวินจงเช่นไร?” ฉินชีหู่ขมวดคิ้วมองหยุนเจิง “ท่านจับเว่ยเหวินจงด้วยวิธีใดข้าไม่สน แต่พวกท่านห้ามโจมตีเมืองเด็ดขาด!”การโจมตีเมือง ล้วนสร้างความเสียหายในต้าเฉียนอย่างมากนี่คือผลลัพธ์ที่ฉินชีหู่รับไม่ได้เด็ดขาด“วางใจ ไม่จำเป็นต้องโจมตีเมือง!”หยุนเจิงหัวเราะ “ทหาร ไปเรียกแม่ทัพตู๋กูมาประชุม!”“ขอรับ!”ไม่นาน ทหารที่อยู่นอกกระโจมไปถ่ายทอดคำสั่ง“ได้ยินว่า เจ้าได้รับบาดเจ็บ?”ขณะที่รอตู๋กูเช่อ หยุนเจิงถามอาการบาดเจ็บของเสิ่นลั่วเยี่ยน“ไม่เป็นไร”เสิ่นลั่วเยี่ยนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ก็แค่รอยถลอกบนมือเท่านั้น ไม่ร้ายแรง”“มาให้ข้าดู!”หยุนเจิงไม่เชื่อคำพูดนาง!“ดูสิ่งใดเล่า!”เสิ่นลั่วเยี่ยนจ้องเขม็งหยุนเจิง “บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร! หากมีปัญหาข้ายังสามารถกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงนี้ได้หรือ?”“เร็วเข้า!”หยุนเจิงจ้องมองเสิ่นลั่วเยี่ยน “อย่าบังคับข้าจับเจ้าถลกชุดเกราะ!”“เจ้า...”เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงด้วยความโกรธและอายไอสารเลว!พูดไร้สาระ!ฉินชีหู่ยังอยู่ในกระโจมด้วย!เขาค