All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 451 - Chapter 460

เสิ่นลั่วเยี่ยนส่ายศีรษะยิ้มเบาๆ “หยุนเจิงเป็นบุรุษของเจ้า และเป็นของข้าด้วย เจ้าช่วยหยุนเจิงเพิ่มความแข็งแกร่งให้เขาสามารถป้องกันตนเองได้ แล้วข้าจะถือโทษอะไรเจ้าอีก?”เมื่อเห็นรอยยิ้มของเสิ่นลั่วเยี่ยนแล้ว เมี่ยวอินจึงพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง“เอาเถอะ เจ้าฝึกฝนวิชากับเขาตามสบายเลย!”เสิ่นลั่วเยี่ยนเม้มริมฝีปากยิ้ม “ซั่วเป่ยอาจจะเกิดสงครามขึ้นเมื่อใดก็ได้ การที่หยุนเจิงสามารถป้องกันตนเองได้ถือเป็นเรื่องดี ข้าไม่อยากเป็นม่ายตั้งแต่อายุน้อยหรอกนะ”หลังจากพูดปลอบใจเมี่ยวอินแล้ว เสิ่นลั่วเยี่ยนถึงได้จากไปอย่างยิ้มแย้มทันทีที่หันหลังกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นลั่วเยี่ยนพลันหายไปในบัดดล ในใจกรุ่นโกรธเป็นอย่างมากไอ้สารเลวสมควรตาย!ยังเจอกับเรื่องดีเช่นนี้ได้อีก?ฮึ!รอให้พวกเขาฝึกฝนกันดีๆ ก่อน!ถึงตอนนั้น ตอนที่ตนจัดการกับหยุนเจิงสารเลวนี่ก็ไม่ต้องออมมืออีกต่อไป!ช้าเร็วก็ต้องต่อยไอ้สารเลวนั่นจนฟันร่วงหมดปากแน่!…สามวันหลังจากนี้ หยุนเจิงได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เจ็บปวดแต่มีความสุขเพื่อช่วยเขาฝึกฝน เมี่ยวอินเองก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องความอับอาย และเป็นฝ่ายรุกเขาก่อนทุกวันทั้ง

หลังจากเกิดเรื่อง องค์ชายรองและองค์ชายสี่ถูกส่งตัวไปยังฟู่โจว องค์ชายรองรับหน้าที่ดูแลการก่อสร้างยุ้งฉางขนาดใหญ่ที่ฟู่โจว เพื่อสะดวกต่อการจัดเตรียมเสบียงสำหรับการสู้รบช่วงฤดูใบไม้ผลิในปีหน้าองค์ชายสี่เป็นซื่อหลางกระทรวงโยธาธิการชั่วคราว รับผิดชอบดูแลขยายและจัดเตรียมถนนหลวงจากฟู่โจวไปยังด่านเป่ยลู่ ซึ่งจะต้องขยายให้กว้างกว่าเดิมหนึ่งเท่าได้ยินคำพูดของฉินชีหู่แล้ว หยุนเจิงก็ลิ้นตีกันอย่างควบคุมไม่อยู่เสด็จพ่อจัดการปัญหาในภายหลังก่อนล่วงหน้าหมดแล้ว ตัดสินใจว่าจะล้มเป่ยหวนให้ได้ในคราวเดียวก็จริง เป่ยหวนไม่เพียงแต่ผิดสัญญาผิดคำพูด แถมยังสังหารทหารขนส่งเสบียงไปมากมายเพียงนั้น หากเสด็จพ่อหลับหูหลับตากับเรื่องนี้ก็ผิดปกติแล้วขณะที่หยุนเจิงกำลังคิดนั่นนี่อยู่ ฉินชีหู่ก็ตบศีรษะกะทันหัน “จริงด้วย ฝ่าบาทสั่งให้ข้านำจดหมายมาให้พวกเจ้าฉบับหนึ่ง บอกว่าต้องมอบให้เจ้ากับน้องสะใภ้เองกับมือ ข้าเกือบลืมไปแน่ะ”กล่าวจบ ฉินชีหู่ก็หยิบจดหมายออกมามอบให้กับหยุนเจิงทันทีหยุนเจิงเปิดอ่านจดหมายทันทีเนื้อหาข้างในเข้าใจง่ายมาก เป็นเพียงคำพูดเป็นห่วงและกำชับพวกเขา และบอกเรื่องที่ตระกูลเสิ่นย้ายออกจากเ

“ข้า…”หยุนเจิงชะงักเล็กน้อย “ก็ได้ ข้าไม่สบายใจมาก ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจจะกินเพื่อเป็นการย้อมใจ”กล่าวจบ หยุนเจิงก็เริ่มตักอาหารคำโตเข้าปากทันทีให้ตายเถอะ!พูดตามจริงไป เหตุใดถึงไม่มีคนเชื่อเลยล่ะ?มองดูหยุนเจิงที่กินและดื่มอย่างบ้าคลั่งแล้ว เสิ่นลั่วเยี่ยนและจางซูพลันอดไม่ได้สบตากันแวบหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรต่อไปหลังจากรับอาหารเสร็จ หยุนเจิงกลับไปถึงห้องเสิ่นลั่วเยี่ยนก็ตามไปทันที“โอ้ เจ้ายอมเข้าห้องแล้วหรือ?”หยุนเจิงมองเสิ่นลั่วเยี่ยนยิ้มๆนับตั้งแต่ที่เขากับเมี่ยวอินเป็นอะไรกันแล้ว เสิ่นลั่วเยี่ยนก็ย้ายไปพักอยู่กับเยี่ยจื่อแม้นจะบอกว่าทำเพื่อให้เขากับเมี่ยวอินฝึกวิชากันดีๆ แต่แท้จริงแล้วนางกำลังงอนอยู่“หยุดล้อเล่นได้แล้ว!”เสิ่นลั่วเยี่ยนจ้องเขาเขม็ง “หากท่านไม่สบายใจก็ร้องไห้ออกมา ไม่มีใครหัวเราะเยาะท่านหรอก”“อืม ข้าไม่สบายใจจริงๆ นั่นแหละ”หยุนเจิงถอนใจ “แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ข้าร้องไห้ไม่ออกจริงๆ”“มีอะไรร้องไห้ไม่ออกกัน?”เสิ่นลั่วเยี่ยนทำหน้าสงสัยหยุนเจิงโบกมือเรียกเสิ่นลั่วเยี่ยนเป็นการเรียกนางให้มานั่งเสิ่นลั่วเยี่ยนมองเขาอย่างสับสน ลังเลอยู่ครู่หน

สันดอนกลางแม่น้ำไป๋สุ่ยใกล้กับเป่ยหยวนจึงถูกเรียกว่าเป่ยหยวน ในช่วงฤดูแล้ง พื้นที่นั้นกว้างเพียงสองถึงสามร้อยเมตรเท่านั้น ระดับน้ำไม่ถึงหัวเข่าของม้าศึกด้วยซ้ำแต่ก่อนที่ตรงนั้นเคยมีสะพาน แต่หลังจากยกเมืองสามเขตไปแล้ว จักรพรรดิเหวินก็มีราชโองการสั่งให้ทำลายสะพานทิ้งส่วนนั้นก็ถือเป็นจุดสำคัญของการป้องกันของกองทหารมณฑลฝ่ายเหนือเช่นกันแม่น้ำไป๋สุ่ยในขณะนี้เริ่มก่อตัวเป็นน้ำแข็งแล้ว แต่ทว่าบริเวณสันดอนกลางแม่น้ำยังคงเป็นน้ำอยู่หยุนเจิงคำนวณหยาบๆ แล้ว ระยะห่างจากแม่น้ำไป๋สุ่ยกับค่ายเหนือของพวกเขาอยู่ที่ราวๆ ห้าสิบลี้เท่านั้นระยะห่างนี้ไม่ถือว่าใกล้มาก แต่สำหรับทหารม้าแล้ว ไม่ถือว่าไกลเลยหยุนเจิงเงยหน้ามองอวี๋ซื่อจง แล้วถามว่า “เจ้าลองคำนวณดูซิว่าทหารม้าเป่ยหวนจะใช้เวลาโจมตีจากแม่น้ำไป๋สุ่ยมาถึงค่ายเหนือนานเท่าไหร่?”อวี๋ซื่อจงตอบกลับ “กองทัพหน้าของทหารม้าเป่ยหวนจะต้องโจมตีด้วยอาวุธเบา และบรรทุกเสบียงอาหารแห้งมาจำกัด! จากประสบการณ์ของข้า อย่างมากใช้เวลาเพียงครึ่งวันใหญ่ๆ ก็สามารถโจมตีถึงค่ายเหนือได้แล้ว!”หยุนเจิงครุ่นคิด แล้วถามว่า “แม่น้ำไป๋สุ่ยมีหมอกหรือไม่?”อวี๋ซื่อจง “องค

เว่ยเหวินจงไม่คิดเช่นนั้น “ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน มีฮ่องเต้องค์ใดบ้างไม่ป้องกันแม่ทัพใหญ่ประจำชายแดน?”“ก็ได้!”เว่ยซั่วส่ายศีรษะยิ้มแห้งพร้อมถอนหายใจเบาๆเว่ยเหวินจงไม่สาธยายเรื่องนี้กับเขาอีก แล้วสั่งการไปว่า “แม่น้ำไป๋สุ่ยใกล้จะเป็นน้ำแข็งแล้ว ทหารม้าเป่ยหวนอาจจะข้ามมาโจมตีปีกข้างของเราเมื่อใดก็เป็นได้! ป้อมเมืองจิ้งอานไปจนถึงเทียนหูล้วนแต่เป็นจุดป้องกันสำคัญของเรา เจ้าต้องส่งคนไปลาดตระเวนบ่อยๆ! นอกจากนี้เราเพียงแค่ป้องกันเท่านั้น ห้ามโจมตีเด็ดขาด!”“ขอรับ!”เว่ยซั่วพยักหน้าหงึกๆ…เวลาผ่านไปแต่ละวันๆ ซั่วเป่ยยิ่งอยู่ยิ่งหนาวขึ้นเรื่อยๆภายใต้การสั่งการของหยุนเจิง อวี๋ซื่อจงได้แบ่งทหารม้าในมือออกเป็นสองกลุ่ม แล้วส่งทหารม้ากลุ่มหนึ่งออกไปลาดตระเวนที่แม่น้ำไป๋สุ่ยทุกวัน พร้อมรายงานต่อหยุนเจิงถึงสถานการณ์การก่อตัวเป็นน้ำแข็งของแม่น้ำไป๋สุ่ยระหว่างนี้หยุนเจิงเองก็ไม่หยุดพักเขาไม่เพียงแต่ต้องจัดการเรื่องภายในกองทหาร แต่ยังต้องถูกเมี่ยวอินฝึกซ้อมทุกวันด้วยช่วงเวลาหนึ่งผ่านไป ทักษะวรยุทธ์ของเขาถือว่าพัฒนาขึ้นไม่น้อยแต่ทว่าสิ่งที่น่าเสียดายคือ เขายังคงสู้เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่ไห