บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 441 - บทที่ 450

ทันใดนั้น รอบข้างหยุนเจิงมีเสียงไอรุนแรงสุราของต้าเฉียน อยากมากสุราก็แค่สิบกว่าดีกรี มีถึงสามสิบดีกรีก็นับว่าเป็นสุราเข้มข้นแล้ว!ทุกคนเพิ่งเคยดื่มสุราดีกรีสูงเช่นนี้เป็นครั้งแรก พากันไอเพราะความเผ็ดร้อนออกมาทว่า แม้ทุกคนจะถูกจัดการอย่างอนาถ แต่ก็ไม่ส่งผลกระทับต่อทุกคนในการชื่นชมสุรานี้แม้แต่น้อย“เหล้าดี นี่สิเหล้าดีที่แท้จริง!”“คุ้มค่าแล้ว ชีวิตนี้ของข้าคุ้มค่าแล้ว...”“เข้มข้น! รุนแรง!”“ภายในท้องข้า ตอนนี้ถูกเผาจนร้อนไปหมด!”“เหล้านี้เหมาะที่จะดื่มที่ซั่วเป่ยของพวกเราที่สุด เวลาอากาศหนาวดื่มคำไปเพียงคำเดียว ล้วนอบอุ่นไปทั้งร่างกาย...”ทุกคนแลกเปลี่ยนกันชมเชย สีหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใสมองหยุนเจิงหากไม่ใช่หยุนเจิง พวกเขาคงไม่รู้ว่าสามารถกลั่นเหล้าเช่นนี้ได้ด้วย!จางซูไอสักพัก สุดท้ายก็ทุเลา จากนั้นก็สั่งทุกคน “เลิกมุงล้อมวงอยู่ตรงนี้ได้แล้ว รีบไปทำงาน ต่อไปก็ยังมีเหล้าให้พวกเจ้าดื่ม!”กล่าวจบ จางซูดึงหยุนเจิงอออกไปข้างนอก“องค์ชาย ท่านคิดว่าเหล้านีหนึ่งชั่งควรขายเท่าใด?”จางซูสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นมองหยุนเจิงเขาสามารถจินตนาการฉากการขายกระหน่ำเหล้านี้ได้แล้

“แน่นอนอยู่แล้ว พวกเจ้าก็ไม่ดูเลยว่าใครเป็นคนทำ!”หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง“ดูว่าเจ้าทำได้!”เสิ่นลั่วเยี่ยนเบ้ปาก จากนั้นก็ถาม “พวกเจ้าพ่อค้าหน้าเลือดสองคน คิดจะขายเหล้านี่ราคาใด?”จางซูเอ่ยพึมพำ “หนึ่งไห เช่นไรก็ต้องมีสองร้อยตำลึงกระมัง?”“เท่า...เท่าไหร่?”ทุกคนเกือบกัดลิ้นตัวเอง มองจางซูด้วยสีหน้าสับสนแม้แต่หยุนเจิงก็ยังถูกจางซูทำให้ตกใจแล้วนี่แค่เหล้าไม่กี่ชั่งเท่านั้น!เขากล้าขายสองร้อยตำลึง?ไองั่งนี่ใจดำเสียจริง!“มองข้าเช่นนี้ด้วยเหตุใด?”จางซูไม่ทันตั้งตัวถูกมองเป็นพ่อค้าหน้าเลือด “แค่สองร้อยตำลึงเงิน ไม่แพงหรอก! น้ำจันท์หยกทั้งหมดในราชวังยังเทียบเหล้านี้ไม่ได้เลยใช่หรือไม่? หากเป็นในเมืองจักรพรรดิ ข้าคงขายในราคาห้าร้อยตำลึงต่อไห!”เมื่อได้ฟังคำของจางซู ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันและกันเหมือนกับว่าจางซูพิจารณาแล้วว่าซั่วเป่ยไม่ค่อยมีเศรษฐี จึงขายแค่สองร้อยตำลึง?แต่ว่า หากเทียบกับสุราภายในราชวังแล้ว เขาขายไม่แพงเลยถึงขั้นบอกได้ว่าใจดีมากแล้ว!หยุนเจิงรู้ สุราชั้นดีภายในราชวัง เพียงเล็กน้อยก็มีราคาหลักร้อยต่อหนึ่งกาแล้ว!หนึ่งกานั้นฝืนให้ตายก็แค่หนึ่งชั่ง

“เรื่องอนาคต?”เมี่ยวอินแค่นเสียงเย็นชา “ตอนนี้ข้าแค่อยากฆ่าท่านซะ!”“เช่นนั้นก็ฆ่าสิ!”หยุนเจิงหมดคำพูด ตัดสินใจขยับเข้าไปใกล้เมี่ยวอิน แล้วหลับตาลงมารดามันเถอะ!นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!ผิดที่เหล้าเข้าปากอย่างเดียวเลย!เมื่อเห็นหยุนเจิงนอนเปลือยเปล่าอยู่ข้างกายตนแล้ว เมี่ยวอินก็อดไม่ได้หน้าแดงขึ้นมา“อายคนบ้างเถอะ”เมี่ยวอินทั้งอายทั้งโกรธ จากนั้นดึงผ้าห่มบนตัวห่มให้กับเขา“เราทั้งสองทำเรื่องที่ควรทำและไม่ควรทำกันแล้ว ยังจะสนใจทำไมอีก?”หยุนเจิงหันไปมองเมี่ยวอิน แล้วใช้มือโอบกอดเมี่ยวอินไว้“ปล่อย…ปล่อยข้านะ!”เมี่ยวอินตื่นตกใจพลันใช้มือหยิกเข้าที่คอของหยุนเจิงหยุนเจิงไม่สนใจแล้วโอบกอดเมี่ยวอินอยู่อย่างนั้นต่อไปเมี่ยวอินออกแรงที่มือเบาๆ ทว่าหยุนเจิงก็ยังไม่คัดค้าน เพียงแค่โอบกอดบริเวณส่วนโค้งเว้าของนางที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มนั้นไว้เมี่ยวอินหงุดหงิดมาก แต่ทว่าสุดท้ายก็ไม่ออกแรงที่มืออีกต่อไปผ่านไปนานพอควร เมี่ยวอินถึงได้ค่อยๆ ละมือออกจากคอของหยุนเจิงอย่างเขินอายและกรุ่นโกรธพลางขบเคี้ยวเขี้ยวฟันก่นด่าว่า “ท่านมันคนไร้ยางอาย!”หยุนเจิงหัวเราะเหอะๆ “กับผู้หญิงของข้าเอง

แค่ฟังก็รู้สึกแปลก!“ดังนั้น ข้าหื่นก็ส่วนหื่น แต่ข้าไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่เจ้าคิดจริงๆ”หยุนเจิงมองเมี่ยวอินยิ้มๆ “หากข้าเลวร้ายขนาดนั้นจริงล่ะก็ ถ้าข้าต้องการจะทำอะไรลั่วเยี่ยน แม้ถึงนางจะไม่ยินยอม เจ้าคิดว่านางจะต้านข้าได้หรือ?”เอ่อ…เมี่ยวอินเอียงศีรษะครุ่นคิดดูเหมือนจะใช่!เขาเป็นองค์ชายคนหนึ่ง หากต้องการฝืนใจเสิ่นลั่วเยี่ยนจริง เสิ่นลั่วเยี่ยนจะกล้าตีเขาหรือ?อืม…ดูแล้วคนคนนี้ยังไม่ถือว่าเลวร้ายนักหมายความว่าตนได้รับครั้งแรกของคนสารเลวนี่น่ะสิ?“เอาเถอะ เช่นนั้นข้าจะเชื่อว่าท่านเมาแล้วกัน!”เมี่ยวอินยิ้ม แล้วเปลี่ยนน้ำเสียง “แต่ทว่าหากท่านกล้ารังแกข้า ข้าก็จะฆ่าท่านเหมือนเดิม!”“เช่นนั้นเจ้าไม่มีโอกาสได้ฆ่าข้าแล้ว!”หยุนเจิงหัวเราะฮ่าๆ “ข้าที่หื่นกามเช่นนี้ จะรังแกมารปีศาจอย่างเจ้าลงคอได้อย่างไร!”“ขอให้จริง!”เมี่ยวอินแค่นเสียงหึหยุนเจิงยิ้มอย่างไม่แยแส “ใช่สิ มีบางอย่างข้าก็ควรบอกเจ้าเช่นกัน”หืม?เมี่ยวอินมองเขาด้วยความมึนงงหยุนเจิงตบแผ่นหลังอันสวยงามและนิ่มนวลของเมี่ยวอินเบาๆ แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “การก่อกบฏของไท่จื่อองค์ก่อน ส่วนมากเป็นฝีมือขอ

หมิงเย่ว์และจางซูมองหน้าทั้งสองด้วยความตะลึงงัน รู้สึกเพียงฟ้าผ่ากลางศีรษะเดิมทีเรื่องของพวกเขาทั้งสองก็น้ำเน่าพอแล้ว!แต่เรื่องของหยุนเจิงกับเมี่ยวอินกลับน้ำเน่ายิ่งกว่า?คิดไปคิดมา จางซูก็เริ่มใจเย็นลงให้ตายเถอะ!หมิงเย่ว์เข้ามาในห้องเอง ตนกับหมิงเย่ว์ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย มิหนำซ้ำยังถูกตีเสียเปล่าด้วยหยุนเจิงเข้าห้องเมี่ยวอิน ทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว แต่กลับไม่มีเรื่องอะไรเลย?นี่มันไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อยกระมัง?เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงด้วยสายตากรุ่นโกรธ แล้วหันหลังวิ่งกลับห้องทันที“ยังไม่รีบตามไปอธิบายอีก!”เมี่ยวอินรีบเร่งหยุนเจิงด้วยสีหน้าแดงก่ำ“ช่างมันเถอะ!”เยี่ยจื่อหยุดหยุนเจิงที่กำลังจะตามไปไว้ แล้วกล่าวด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ “ข้ารู้นิสัยของเด็กนั่นที่สุด ท่านไปตอนนี้ ก็มีแต่จะเติมเชื้อไฟ! ข้าจะไปคุยกับนางเอง!”ไอ้สารเลวนี่!เยี่ยมจริงๆ!กินเมี่ยวอินจริงๆ ด้วย!ไม่นาน เยี่ยจื่อก็ตามเข้าไปในห้องของตนเสิ่นลั่วเยี่ยนไม่แม้แต่จะกลับห้องของพวกเขา วิ่งมาที่ห้องของนางโดยตรงมองดูเสิ่นลั่วเยี่ยนที่ก้มหน้าก้มตานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความโมโหแล้ว เยี่ยจื่ออดไม่ยิ้มออก