All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 341 - Chapter 350

เวลาพลบค่ำ กัวทงผู้ว่าการมณฑลอู่หยางพากำลังคนนับร้อยตามมาทั้งที่อยู่ห่างออกไปไกล แต่ฝูงชนกลับได้กลิ่นคาวเลือดอันแสบจมูก“ใต้เท้า สถานการณ์ดูแปลกๆ ไม่ชอบมาพากลนะ!”จวินเฉิงขมวดคิ้วพลางเอ่ยเสียงต่ำว่า “องค์ชายหกคงไม่ได้จะฆ่าพวกเราหรอกกระมัง?”“เขาไม่กล้าหรอก!”กัวทงแค่นเสียงเย็นชา แล้วคัดค้าน “พวกเราต่างก็เป็นข้าหลวงของราชวงศ์ แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชาย แต่หากไม่ผ่านการไต่สวน เขาก็ไม่สามารถฆ่าเราได้! อีกอย่าง องค์ชายหกผู้นี้เป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น เจ้าคิดว่าเขาจะมีความกล้านั้นหรือ?”“เป็นเช่นนี้ก็จริง แต่ข้าก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี!” จวินเฉิงขมวดคิ้วเอ่ย “ทางนี้ดูเหมือนจะมีคนเสียชีวิตไปไม่น้อย เป็นไปได้หรือไม่ที่องค์ชายหกถูกกลุ่มจ้าวเฮยหู่โจมตี แล้วอยากระบายอารมณ์กับพวกเราน่ะ?”มันจะเป็นเรื่องปกติหากหยุนเจิงวิ่งไปที่จวนผู้ว่ามณฑลเองทว่าหยุนเจิงกลับสั่งการให้พวกเขามาที่นี่ อีกอย่างกลิ่นคาวเลือดที่นี่ยังรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่าผิดปกติ!“อย่าลนลาน!”กัวทงหัวเราะเหอะๆ “จ้าวเฮยหู่โจมตีคนของเขาแล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย? เราเกี่ยวข้องอะไรกับจ้าวเฮยหู่”“แต่เขาจะเอาเรื่องท

หลังจากคำพูดของหยุนเจิงหยุดลง กัวทงและคนอื่นๆ พลันตกใจจนหน้าซีดเซ๊ยวขณะที่หยุนเจิงค่อยๆ ชักกระบี่ออกมา ใจของผู้คนยิ่งตกไปถึงตาตุ่มกัวทงพยายามทำให้ตนเองแน่วแน่ ตะโกนพูดขึ้นว่า “หากท่านอ๋องคิดจะฆ่าข้าจริงๆ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด! แต่หากท่านอ๋องจะกล่าวหาว่าข้าเป็นข้าหลวงทุจริต ข้าไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด! ข้ายอมตายได้ แต่ไม่ยอมแบกรับชื่อเสียอันเสื่อมโทรมนี้ได้!”“จริงหรือ?”หยุนเจิงกวาดตามองกัวทงด้วยแววตาเยือกเย็นไอ้สุนัขนี่ คุณภาพทางจิตวิทยาไม่เลวเลย!เวลานี้แล้วยังจะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อีก?โจรพวกนั้นพูดถึงการทุจริต ‘อันรุ่งโรจน์’ ของกัวทงไม่น้อยเลยนะ!ผ่านไปสักครู่ หยุนเจิงพลางเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ผู้ว่าการกัวใช่ข้าหลวงทุจริตจริงหรือไม่ เราค่อยมาพูดกัน! ในเมื่อพวกเจ้ามากันแล้ว ข้าจะขอเชิญพวกเจ้าให้ดูละครน่าสนใจสักหน่อยแล้วกัน!”กล่าวจบ หยุนเจิงก็โบกมือให้กับตู้กุยหยวนและคนอื่นๆ ที่อยู่ไม่ไกลออกไปผู้คนรับรู้ จากนั้นก็คุมตัวโจรหลายสิบคนออกมาตรงหน้ากัวทงและคนอื่นๆขณะที่กัวทงคิดว่าหยุนเจิงจะให้คนเหล่านี้ชี้ตัวตนนั้น จู่ๆ ฝูงชนก็ชักกระบี่ขึ้นมา“ชิ้ง…”กระบี่หลุดออกชิ้ง!ชิ้ง!แสง

เผชิญหน้ากับโจรหลายร้อยคน ทำให้กัวทงพวกเขาแทบจะไม่สามารถสู้กลับได้ถึงแม้ว่าหนึ่งในพวกเขาจะรู้ทักษะการต่อสู้ แต่ก็นับได้ว่าเป็นฝีมือชั้นต้นเท่านั้นไม่นานนัก คนที่สู้อยู่ก็ถูกโจรหลายร้อยคนกลืนกินเสียงร้องทรมานของกัวทงและคนอื่นๆ ดังเข้าหูไม่สิ้นสุดเพียงแต่ว่า ไม่ว่าจะเป็นหยุนเจิงหรือโจรพวกนี้ก็ตามล้วนแต่ไม่อ่อนข้อให้กับพวกเขาสักนิดไม่นาน เสียงร้องทรมานของกัวทงและคนอื่นๆ ก็หายไป“ฆ่าพวกมันซะ!”“กัวทง เจ้าเองก็มีวันนี้สินะ!”“ตี ตีมันให้ตาย…”แม้ว่ากัวทงและคนอื่นจะไม่มีแรงแม้แต่ส่งเสียงร้องแล้ว โจรเหล่านี้ก็ยังคงไม่ปล่อยพวกเขาไปจนกระทั่งขุนนางทุจริตพวกนี้ถูกทุบตีจนเสียสภาพ โจรเหล่านี้ถึงได้ค่อยๆ ใจเย็นลง“วิ่ง!”“วิ่งเร็ว!”ไม่รู้ว่าใครตะโกน กลุ่มโจรก็วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงราวกับฝูงแมลงวันบางทีการวิ่งหนีอาจเป็นโอกาสที่จะมีชีวิตรอดก็เป็นได้ทว่าหากอยู่ต่อไป ก็จะตายสถานเดียวมองดูโจรที่วิ่งหนีไปทั่วสารทิศแล้ว ทำให้หยุนเจิงส่ายศีรษะอย่างอดไม่ได้หนี?หนีพ้นหรือ?หยุนเจิงโบกมือให้กับตู้กุยหยวนและคนอื่น ฝูงชนรับคำแล้วเริ่มโจมตีตามไปทันทีผ่านไปไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา โจรทุกคน

หลังจากพักผ่อนที่อู่หยางคืนหนึ่ง ทุกคนก็เดินทางกันต่อเมื่อรู้ว่าหยุนเจิงส่งตู้กุยหยวนพวกเขาไปตรวจดูว่ามีโจรหรือไม่ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็อดไม่ได้จะให้คนรับใช้และสาวใช้ตระกูลเสิ่นรวมตัวกันแล้วตามไปฝึกซ้อมด้วย“ไม่ได้!”หยุนเจิงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “หน้าที่ของพวกเจ้าคือรักษาความปลอดภัยของข้า ข้าอยู่ที่ไหน พวกเจ้าก็ต้องอยู่ที่นั่น! นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าต้องเข้าไปยุ่งด้วย!”“ทำไมถึงจะไม่ได้?”เสิ่นลั่วเยี่ยนโมโห “พวกเขาต้องปกป้องท่าน แล้วไม่ต้องเจอเลือดเจอเนื้อหน่อยหรือไง?”“ไม่ได้ก็คือไม่ได้!” หยุนเจิงไม่อยากสาธยายต่อกับเสิ่นลั่วเยี่ยน “อยู่กับกลุ่มใหญ่นี่แหละ! อย่าเข้าไปยุ่งมั่วซั่วเด็ดขาด!”“ข้าจะไป!” เสิ่นลั่วเยี่ยนคัดค้าน “อย่างไรท่านก็ห้ามข้าไม่ได้อยู่แล้ว!”“ข้าห้ามเจ้าไม่ได้จริงๆ”หยุนเจิงพยักหน้ายิ้มแย้ม “หากเจ้าคิดจะไปจริงๆ ข้าเองก็ห้ามไม่ได้! แต่ทว่าหากไปถึงซั่วเป่ยแล้ว เจ้าก็จงเป็นพระชายาของเจ้าดีๆ ซะ แล้วก็ไม่ต้องคิดจะนำทัพอีกตลอดชีวิต”“ท่าน…”เสิ่นลั่วเยี่ยนโมโหสุดขีด พร้อมเบิกตาจ้องหยุนเจิงตาเป็นมันไอ้สารเลว!กล้าเอาเรื่องนี้มาข่มขู่ตนนั้นหรือ?สารเลว!สารเลว

ไม่กี่วันหลังจากนั้น ตู้กุยหยวนพวกเขาเริ่มบุกโจมตีปราบโจรถึงแม้เสิ่นลั่วเยี่ยนจะนิสัยไม่ดี แต่ยังดีที่นางทำตามที่ตกลงเอาไว้เวลาไม่กี่วัน นางก็นำพาองครักษ์ประกบตัวนับสิบคนไปปราบโจร ระหว่างที่สู้รบอยู่นั้น นางก็สามารถเชื่อฟังคำสั่งได้สุยโจวมีโจรมากมายแต่ทว่า โจรหัวโจกที่ใหญ่ที่สุดก็คือพวกจ้าวเฮยหู่โจรอื่นๆ อย่าว่าแต่กลุ่มนับพันคนเลย แม้แต่กลุ่มนับร้อยคนยังมีน้อยพวกเขากำราบโจรด้วยกำลังคนที่ได้เปรียบกว่า ไม่มีโจรคนไหนสู้ได้เลยไม่กี่วัน จุดประสงค์ในการฝึกซ้อมทหารก็ลุล่วงไปด้วยดีที่สำคัญ ไม่มีคนบาดเจ็บเลย แถมยังได้โจรมาเพิ่มเป็นจำนวนสามสิบกว่าคนด้วยเดิมทีโจรพวกนี้ก็เป็นทหารของจวนขุนนาง แต่เพราะถูกตัดเงินจึงลาออก ทว่ากลับถูกจวนขุนนางหมายหัวว่าเป็นทหารหลบหนี จึงต้องตกระกำลำบากเป็นเช่นนี้แต่ทว่าพวกเขาไม่เคยทำเรื่องไม่ดี อย่างมากก็แค่ปล้นพวกทหารใจดำชอบปอกลอกคนอื่นเพื่อความร่ำรวยเท่านั้นเริ่มมีกลิ่นอายของการปล้นเศรษฐีเพื่อช่วยเหลือคนยากจนแล้ว“ข้างหน้าก็เป็นเขตหลินผิงแล้วสินะ?”หยุนเจิงมองไปที่ไกลจากรถม้า แล้วถามเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ“อืม ใช่แล้ว!”เยี่ยจื่อพยักหน้าหงึกๆ