LOGINShare
บทที่ 343
Last Updated:
2024-05-09 17:00:00Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 344
“ใช่ หากพวกข้าไม่ร่วมมือกับเจ้า เจ้าจะยอมปล่อยพวกข้าไปหรือ?”“ท่านอ๋องโปรดตรวจสอบด้วย ข้าถูกกดขี่จนไร้หนทางจริงๆ…”“ข้าก็ถูกกัวทงไอ้สุนัขนี่กดขี่เช่นกัน…”“ที่ข้ายอมร่วมมือกับเจ้า ก็เพราะจะรวบรวมความผิดของเจ้า!”ฝูงชนต่างร่วมมือกันเปิดโปงความผิดของกัวทงอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ถูกกดขี่ทั้งหมด ล้วนเป็นความผิดของกัวทงทั้งนั้นบางคนยังพูดดีเอาหน้าให้ตนด้วยซ้ำเมื่อได้ยินคำพูดของผู้คนแล้ว กัวทงก็โมโหจนหายใจลำบาก“ได้ พวกเจ้านี่มันเยี่ยมจริงๆ!”กัวทงกัดฟันมองคนเหล่านี้ แล้วหันไปมองหยุนเจิงพลางเอ่ยเย้ยหยันว่า “ท่านอ๋อง ข้าเป็นข้าหลวงของราชวงศ์! ถึงแม้สิ่งที่พวกเขาพูดจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็จะมีกรมอาญาตัดสินโทษให้ข้า ไม่ถึงมือของท่านหรอก!”หยุนเจิงหลุบตาลงถามคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “เจ้าไม่ให้ข้าตัดสินโทษให้เจ้าใช่หรือไม่?”กัวทงแค่นเสียงเย็นชา “ข้าเป็นขุนนางขั้นสี่ ตามกฎหมายของต้าเฉียน ท่านอ๋องไม่มีอำนาจตัดสินโทษข้า!”ให้ตายเถอะ?ใช้กฎหมายต้าเฉียนมาพูดกับตนด้วยนั้นหรือ?“ได้ เช่นนั้นข้าจะไม่ตัดสินโทษเจ้า!”หยุนเจิงเก็บกระบี่ แล้วหันไปสั่งการตู้กุยหยวน “ให้ทุกคนถอยออกไป!”“หา?”ต
Last Updated : 2024-05-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 345
เผชิญหน้ากับโจรหลายร้อยคน ทำให้กัวทงพวกเขาแทบจะไม่สามารถสู้กลับได้ถึงแม้ว่าหนึ่งในพวกเขาจะรู้ทักษะการต่อสู้ แต่ก็นับได้ว่าเป็นฝีมือชั้นต้นเท่านั้นไม่นานนัก คนที่สู้อยู่ก็ถูกโจรหลายร้อยคนกลืนกินเสียงร้องทรมานของกัวทงและคนอื่นๆ ดังเข้าหูไม่สิ้นสุดเพียงแต่ว่า ไม่ว่าจะเป็นหยุนเจิงหรือโจรพวกนี้ก็ตามล้วนแต่ไม่อ่อนข้อให้กับพวกเขาสักนิดไม่นาน เสียงร้องทรมานของกัวทงและคนอื่นๆ ก็หายไป“ฆ่าพวกมันซะ!”“กัวทง เจ้าเองก็มีวันนี้สินะ!”“ตี ตีมันให้ตาย…”แม้ว่ากัวทงและคนอื่นจะไม่มีแรงแม้แต่ส่งเสียงร้องแล้ว โจรเหล่านี้ก็ยังคงไม่ปล่อยพวกเขาไปจนกระทั่งขุนนางทุจริตพวกนี้ถูกทุบตีจนเสียสภาพ โจรเหล่านี้ถึงได้ค่อยๆ ใจเย็นลง“วิ่ง!”“วิ่งเร็ว!”ไม่รู้ว่าใครตะโกน กลุ่มโจรก็วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงราวกับฝูงแมลงวันบางทีการวิ่งหนีอาจเป็นโอกาสที่จะมีชีวิตรอดก็เป็นได้ทว่าหากอยู่ต่อไป ก็จะตายสถานเดียวมองดูโจรที่วิ่งหนีไปทั่วสารทิศแล้ว ทำให้หยุนเจิงส่ายศีรษะอย่างอดไม่ได้หนี?หนีพ้นหรือ?หยุนเจิงโบกมือให้กับตู้กุยหยวนและคนอื่น ฝูงชนรับคำแล้วเริ่มโจมตีตามไปทันทีผ่านไปไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา โจรทุกคน
Last Updated : 2024-05-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 346
หยุนเจิงเอ่ยลองเชิง“ท่าน…”เสิ่นลั่วเยี่ยนชะงักงัน เอ่ยกรุ่นโกรธ “ข้าพบว่าท่านนี่มันพูดจาไม่น่าฟังจริงๆ! ข้าอุตส่าห์มาดูท่าน แต่ท่านกลับไม่พูดแม้แต่คำดีๆ เลย?”“เจ้าอยากฟังนั้นหรือ?”หยุนเจิงเลิกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยยิ้มร้าย “อ้ายเฟย กอดข้าที ปลอบใจข้าที!”“ไสหัวไป!”เสิ่นลั่วเยี่ยนจ้องหยุนเจิงด้วยความหงุดหงิด แล้วเปิดม่านลงจากรถไปพูดกับสารเลวคนนี้นี่มันเหนื่อยจริงๆเดิมทียังดีๆ อยู่ พูดไปพูดมากลับไม่เข้ารูปเข้าร่างเสียอย่างนั้น…เกือบจะถึงยามให้ พวกเขาถึงเข้าสู่มณฑลอู่หยางขุนนางส่วนใหญ่ของมณฑลอู่หยางตายไปหมดแล้ว ตำแหน่งขุนนางที่สูงที่สุดในตอนนี้คือนายอำเภอหยุนเจิงสั่งให้คนไปเรียกนายอำเภอมาพร้อมแจ้งว่า “ผู้ว่าการกัวเขาถูกจ้าวเฮยหู่กลุ่มโจรลอบโจมตีขณะที่ไปต้อนรับข้านอกเมือง ถึงแม้ทหารของข้าจะตามไปถึงและกำราบโจรพวกนั้นหมดแล้วก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่เหลือรอดสักคน…”“อะไรนะ?”นายอำเภอมองหยุนเจิงด้วยสายตาอ้ำอึ้งราวกับไม่กล้าเชื่อหูของตนเองหยุนเจิงไม่มีใจอธิบายให้เขาฟังมากมายแล้วสั่งการไปอีกว่า “เจ้าดำรงตำแหน่งผู้ว่าการมณฑลไปก่อนชั่วคราว ประเดี๋ยวแจ้งไปที่ราชวัง ก่อนที่ผู้ว่าการ
Last Updated : 2024-05-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 347
หลังจากพักผ่อนที่อู่หยางคืนหนึ่ง ทุกคนก็เดินทางกันต่อเมื่อรู้ว่าหยุนเจิงส่งตู้กุยหยวนพวกเขาไปตรวจดูว่ามีโจรหรือไม่ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็อดไม่ได้จะให้คนรับใช้และสาวใช้ตระกูลเสิ่นรวมตัวกันแล้วตามไปฝึกซ้อมด้วย“ไม่ได้!”หยุนเจิงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “หน้าที่ของพวกเจ้าคือรักษาความปลอดภัยของข้า ข้าอยู่ที่ไหน พวกเจ้าก็ต้องอยู่ที่นั่น! นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าต้องเข้าไปยุ่งด้วย!”“ทำไมถึงจะไม่ได้?”เสิ่นลั่วเยี่ยนโมโห “พวกเขาต้องปกป้องท่าน แล้วไม่ต้องเจอเลือดเจอเนื้อหน่อยหรือไง?”“ไม่ได้ก็คือไม่ได้!” หยุนเจิงไม่อยากสาธยายต่อกับเสิ่นลั่วเยี่ยน “อยู่กับกลุ่มใหญ่นี่แหละ! อย่าเข้าไปยุ่งมั่วซั่วเด็ดขาด!”“ข้าจะไป!” เสิ่นลั่วเยี่ยนคัดค้าน “อย่างไรท่านก็ห้ามข้าไม่ได้อยู่แล้ว!”“ข้าห้ามเจ้าไม่ได้จริงๆ”หยุนเจิงพยักหน้ายิ้มแย้ม “หากเจ้าคิดจะไปจริงๆ ข้าเองก็ห้ามไม่ได้! แต่ทว่าหากไปถึงซั่วเป่ยแล้ว เจ้าก็จงเป็นพระชายาของเจ้าดีๆ ซะ แล้วก็ไม่ต้องคิดจะนำทัพอีกตลอดชีวิต”“ท่าน…”เสิ่นลั่วเยี่ยนโมโหสุดขีด พร้อมเบิกตาจ้องหยุนเจิงตาเป็นมันไอ้สารเลว!กล้าเอาเรื่องนี้มาข่มขู่ตนนั้นหรือ?สารเลว!สารเลว
Last Updated : 2024-05-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 348
ระหว่างที่พูด เสิ่นลั่วเยี่ยนยังขยิบตาให้กับหยุนเจิงด้วยแต่ทว่า หยุนเจิงดูอย่างไรก็ไม่เหมือนขยิบตาแต่เหมือนแม่เสือกำลังงีบหลับมากกว่า“อะแฮ่มๆ…”หยุนเจิงกระแอมเบาๆ แล้วเอ่ยอย่างยากลำบากว่า “นี่น่ะหรือสิ่งที่เจ้าคิดได้น่ะ?”“อืม”เสิ่นลั่วเยี่ยนพยักหน้าเบาๆ“เช่นนั้นเจ้าคิดผิดแล้ว”หยุนเจิงส่ายศีรษะกล่าว “ข้าไม่ใช่คนประเภทนี้ วิธีนี้ใช้กับข้าไม่ได้”“ไม่ได้กับผีน่ะสิ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนเบะปาก “พี่สะใภ้บอกแล้วว่าท่านเป็นพวกหื่นกาม จะให้ข้า…”เสิ่นลั่วเยี่ยนเปิดเผยตัวตนในบัดดลพูดไปครึ่งประโยค นางถึงรู้ตัวว่าตนหลุดปากพูดออกไปจึงรีบมองขยิบตาให้กับหยุนเจิงพร้อมเขย่าแขนหยุนเจิงเบาๆ เป็นการออดอ้อนหยุนเจิงปั้นหน้านิ่งเขาก็ว่าทำไมเสิ่นลั่วเยี่ยนถึงวิ่งเข้ามาออดอ้อนตนกะทันหันเช่นนี้!ที่แท้ก็เพราะแผนการที่เยี่ยจื่อให้นางนี่เอง“ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เจ้ามาออดอ้อนข้า ข้าจะบอกเจ้าเลยแล้วกัน!”หยุนเจิงมองเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างหมดหนทาง “ที่ข้าไม่ให้เจ้าไปก็เพราะว่าจนถึงตอนนี้แล้วเจ้าก็ยังไม่รู้จักคำว่าเชื่อฟังคำสั่ง! เจ้าจำไว้ล่ะ หน้าที่ของทหารก็คือการเชื่อฟังคำสั่ง!”“เชื่อฟังคำสั่ง?
Last Updated : 2024-05-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 349
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ตู้กุยหยวนพวกเขาเริ่มบุกโจมตีปราบโจรถึงแม้เสิ่นลั่วเยี่ยนจะนิสัยไม่ดี แต่ยังดีที่นางทำตามที่ตกลงเอาไว้เวลาไม่กี่วัน นางก็นำพาองครักษ์ประกบตัวนับสิบคนไปปราบโจร ระหว่างที่สู้รบอยู่นั้น นางก็สามารถเชื่อฟังคำสั่งได้สุยโจวมีโจรมากมายแต่ทว่า โจรหัวโจกที่ใหญ่ที่สุดก็คือพวกจ้าวเฮยหู่โจรอื่นๆ อย่าว่าแต่กลุ่มนับพันคนเลย แม้แต่กลุ่มนับร้อยคนยังมีน้อยพวกเขากำราบโจรด้วยกำลังคนที่ได้เปรียบกว่า ไม่มีโจรคนไหนสู้ได้เลยไม่กี่วัน จุดประสงค์ในการฝึกซ้อมทหารก็ลุล่วงไปด้วยดีที่สำคัญ ไม่มีคนบาดเจ็บเลย แถมยังได้โจรมาเพิ่มเป็นจำนวนสามสิบกว่าคนด้วยเดิมทีโจรพวกนี้ก็เป็นทหารของจวนขุนนาง แต่เพราะถูกตัดเงินจึงลาออก ทว่ากลับถูกจวนขุนนางหมายหัวว่าเป็นทหารหลบหนี จึงต้องตกระกำลำบากเป็นเช่นนี้แต่ทว่าพวกเขาไม่เคยทำเรื่องไม่ดี อย่างมากก็แค่ปล้นพวกทหารใจดำชอบปอกลอกคนอื่นเพื่อความร่ำรวยเท่านั้นเริ่มมีกลิ่นอายของการปล้นเศรษฐีเพื่อช่วยเหลือคนยากจนแล้ว“ข้างหน้าก็เป็นเขตหลินผิงแล้วสินะ?”หยุนเจิงมองไปที่ไกลจากรถม้า แล้วถามเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ“อืม ใช่แล้ว!”เยี่ยจื่อพยักหน้าหงึกๆ
Last Updated : 2024-05-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 350
เฝิงอวี้และจั่วเริ่นรู้ว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนก็มีใจอยากฝึกซ้อมทหารเช่นกัน จึงได้มอบหมายโจรกลุ่มเล็กนี้ให้องครักษ์ใกล้ชิดของเสิ่นลั่วเยี่ยนไปจัดการแต่แล้ว พวกเขากลับประเมินโจรกลุ่มนี้ต่ำไปไม่รอให้เสิ่นลั่วเยี่ยนพวกเขารายงาน สิ่งที่ได้มาก็คือข่าวที่ว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนพวกเขาถูกจับเป็นทั้งหมดบัดนี้ เฝิงอวี้และจั่วเริ่นได้ล้อมรอบหุบเขาไป๋ฮวาไว้แล้วแต่ทว่าเพราะเสิ่นลั่วเยี่ยนพระชายาคนนี้ตกอยู่ในมือของพวกโจร พวกเขาจึงไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรบุ่มบ่ามหัวโจกของโจรกลุ่มนั้นบอกแล้วว่าหากจะให้พวกมันปล่อยตัวพระชายา ก็ให้หยุนเจิงผู้เป็นจิ้งเป่ยอ๋องไปเจรจาด้วยตนเอง!ให้เจ้าไปด้วยตนเอง?เยี่ยจื่อขมวดคิ้วสัมผัสได้ถึงความผิดปกติหุบเขาไป๋ฮวา!นั่นมันสถานที่ที่นัดเจอคนจวนเสิ่นไม่ใช่หรือ?หุบเขาไป๋ฮวามีโจรปรากฏตัวขึ้น ทั้งยังจับตัวเสิ่นลั่วเยี่ยนพวกเขาไว้ มิหนำซ้ำยังจะให้หยุนเจิงไปเจรจาด้วยตนเองด้วยคิดอย่างไรก็รู้สึกเหมือนเป็นกับดักคนพวกนั้นต้องการเอาเปรียบหยุนเจิง!“หรือว่าเรื่องที่เรานัดพบกันที่หุบเขาไป๋ฮวาถูกแพร่งพรายออกไป?”ในตาของเยี่ยจื่อสั่นวูบไหว สงสัยว่าจวนเสิ่นต้องมีไส้ศึกที่จักรพรรด
Last Updated : 2024-05-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 351
ควบม้าไปตลอดทาง ในที่สุดหยุนเจิงก็มาถึงหุบเขาไป๋ฮวากระท่อมของโจรหุบเขาไป๋ฮวาพวกนี้เรียบง่ายมากบอกว่าเป็นกระท่อม แต่ความจริงคือใช้หินตั้งเป็นกำแพงอยู่ข้างนอกถ้ำ จากนั้นทำประตูไม้ง่ายๆ เท่านั้นดูก็รู้ว่าโจรพวกนี้มีชีวิตความเป็นอยู่ไม่สู้ดีนักแต่ทว่าเพียงแค่โจรกระจอกๆ เช่นนี้กลับจับตัวเสิ่นลั่วเยี่ยนพวกเขาไว้ได้!เกรงว่า โจรที่เดิมครองกระท่อมนั่นคงถูกฆ่าไปหมดแล้วส่วนคนที่เหลืออยู่ที่นั่นน่าจะเป็นคนที่คิดจะเอาชีวิตของตน!มารดามันเถอะ!ประมาทเกินไป!ไม่คิดเลยว่าตระกูลเสิ่นจะมีไส้ศึก!“ข้าน้อยไม่สามารถปกป้องพระชายาไว้ได้ ขอองค์ชายทรงลงโทษด้วย!”เมื่อเห็นหยุนเจิง เฝิงอวี้และจั่วเริ่นต่างก็เผยสีหน้ารู้สึกผิดขอให้ลงโทษตน“ไม่ใช่ความผิดของพวกเจ้า นี่เป็นแผนการของคนอื่น”หยุนเจิงส่ายศีรษะเบาๆ แล้วถาม “ข้างในนั่นมีประมาณกี่คน?”“ไม่เกินยี่สิบคนขอรับ!” เฝิงอวี้รีบตอบน้อยเพียงนี้เชียวหรือ?หยุนเจิงขมวดคิ้วแน่นคนน้อยเพียงนี้ แต่กลับจับตัวเสิ่นลั่วเยี่ยนพวกเขาไว้ได้ ดูท่าแล้วฝีมือของคนกลุ่มนี้คงจะไม่ธรรมดา!ทำอย่างไรถึงจะช่วยเสิ่นลั่วเยี่ยนพวกเขาออกมาได้นะ?อีกอย่าง ยังต้องตร
Last Updated : 2024-05-11
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1393
ฟู่โจวหัวเมืองเมืองสี่ทิศนี่คือพื้นที่ที่ใกล้กับซั่วเป่ยที่สุดของฟู่โจว หยุนเจิงจะจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาที่ฟู่โจว การสร้างจวนอ๋องใหม่ในเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ จึงต้องซื้อจวนจากเหล่าขุนนางใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศแทน เดิมทีเรื่องนี้ควรเป็นหน้าที่ของหยุนลี่ องค์รัชทายาท ที่จะช่วยดูแลจัดการ แต่หยุนลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สั่งให้ขุนนางในกรมพิธีการตัดสินใจกันเอง เขาเกลียดชังหยุนเจิงจนแทบอยากสับร่างหยุนเจิงเป็นชิ้นๆ แล้วจะให้เขามาช่วยเลือกจวนให้อย่างนั้นหรือ? ถ้าให้ช่วยเลือกโลงศพแทน เขาคงรีบทำอย่างกระตือรือร้นแน่! หลังจากโยนเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ให้ขุนนางระดับล่างจัดการ หยุนลี่ก็พาคนเดินทางไปยังค่ายใหญ่หัวเมืองสี่ทิศ นับตั้งแต่จ้าวจี๋นำทัพไปยังเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ฟู่โจวก็เหลือเพียงกองกำลังสามหมื่นนาย และกองกำลังทั้งสามหมื่นนายนี้ก็เกือบทั้งหมดประจำอยู่ในหัวเมืองสี่ทิศ หยุนลี่ไม่หวั่นเกรงที่จะถูกตำหนิเรื่องการติดต่อกับแม่ทัพในกองทัพโดยพลการ การตรวจสอบค่ายใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศ เป็นภารกิจที่จักรพรรดิเหวินมอบหมายให้เขาก่อนที่จะเดินทางไปยังซั่วเป่ย เมื่อหยุนลี่พาคนมา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1392
“เสด็จพ่อ ที่ซั่วเป่ยขาดแคลนอาหารอย่างหนัก!” หยุนเจิงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ตอนนี้ลูกไม่ได้ดูแลแค่ชาวซั่วเป่ย แต่ยังต้องเลี้ยงดูคนในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ อีกทั้งเป่ยหมัวถัว กุ่ยฟาง เป่ยหวน ทุกพื้นที่เหล่านี้…” “คำพูดพวกนี้ไปบอกพี่สามของเจ้าสิ อย่ามาพูดกับข้า!” จักรพรรดิเหวินไม่ฟังคำพร่ำบ่นของหยุนเจิง ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย บอกกับเจ้าสาม? หยุนเจิงเบะปาก แค่มันเทศในห้องใต้ดินนี้ เจ้าสามจะซื้อไหวหรือ? ตามราคาที่ตนตั้งไว้ก่อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่จ่ายเงินออกมาสักหลายล้านตำลึง คงไม่มีทางซื้อมันเทศในห้องนี้ได้ ถ้าถึงขั้นนั้น เจ้าสามคงต้องกลายเป็นหัวหน้าแผนกปล้นบ้านประจำราชสำนักต้าเฉียนแน่! มองเห็นสีหน้าขัดใจของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินวางมันเทศในมือ พลางตบไหล่หยุนเจิงอย่างแรง “จงจำไว้ ประชาชนในเขตในก็ล้วนเป็นราษฎรในความดูแลของเจ้า!” นั่นไง! เริ่มมาล้างสมองกันอีกแล้ว! หยุนเจิงบ่นในใจ พลางเปลี่ยนเรื่องถาม “เสด็จพ่ออยากลองชิมรสมันเทศนี่ไหม?” “ตอนนี้เลย?” จักรพรรดิเหวินแปลกใจเล็กน้อย “อื้ม” หยุนเจิงพยักหน้า “มันเทศนี่ปอกเปลือกแล้วกินดิบได้ กินน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1391
ผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาก็เดินทางกลับถึงเมืองติ้งเป่ยจนได้ ด้วยเหตุที่จักรพรรดิเหวินทรงกำชับไว้ล่วงหน้า การเสด็จมายังเมืองติ้งเป่ยครั้งนี้จึงถูกปิดเป็นความลับอย่างเข้มงวด มีเพียงผู้คนในจวนอ๋องเท่านั้นที่รับทราบ ครั้นถึงเมืองติ้งเป่ย จักรพรรดิเหวินก็ไม่ได้รีบไปยังจวนอ๋องในทันที แต่กลับยืนกรานให้หยุนเจิงพาไปชมมันเทศเสียก่อน ถึงกับดึงตัวไปก็ยังไม่ยอม หยุนเจิงถึงกับเอ่ยว่าให้คนยกมันเทศมาถวายให้ทอดพระเนตรที่จวนก็ยังไม่ยอม ทั้งยังยืนกรานจะไปดูด้วยพระองค์เองที่ห้องใต้ดินเก็บมันเทศ หยุนเจิงเริ่มระแวงหนักว่าตาแก่นี้คงกลัวว่าตนจะยกมันเทศไม่กี่หัวมาหลอกให้พอพระทัย จึงต้องการไปตรวจดูคลังสำรองเสียก่อนว่าจะสามารถยึดมันเทศไปจากตนได้สักเท่าใด ด้วยการยืนกรานของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงจึงจำต้องพาไปยังสถานที่เก็บมันเทศแห่งหนึ่ง แม้ว่ามันเทศจะถูกแบ่งเก็บไว้ในห้องใต้ดินหลายแห่ง แต่สถานที่เหล่านั้นก็อยู่ติดกัน เพื่อให้สะดวกต่อการจัดการยามเฝ้ารักษา จักรพรรดิเหวินเพียงลงจากรถม้า ก็เห็นกองทหารจำนวนมากสวมเกราะพร้อมอาวุธครบมือ “เจ้าช่างเฝ้าแน่นหนาดีจริง! หรือเจ้ากลัวใครจะมาขโมยมันเทศของเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1389
วันถัดมา จักรพรรดิเหวินที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตื่นสายเล็กน้อย หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จักรพรรดิเหวินก็ให้ทุกคนพาเดินสำรวจในเล่ออาน จักรพรรดิเหวินไม่ได้เปิดเผยฐานะตนเอง ไม่ได้พาผู้ติดตามมากมาย และยังปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก หลังจากเดินสำรวจรอบเมือง จักรพรรดิเหวินก็ค่อนข้างพอใจ ระหว่างเดินบนถนนในเมือง จักรพรรดิเหวินก็ย่อตัวลงดูอะไรบางอย่าง “นี่มันอะไรหรือ?” จักรพรรดิเหวินชี้ไปที่ปูนระหว่างก้อนอิฐสองก้อนแล้วถาม “นี่คือปูนซีเมนต์” หยุนเจิงอธิบาย “มันทำหน้าที่เหมือนกาวข้าวเหนียว แต่มีความแข็งแรงกว่าเล็กน้อย และหาง่ายกว่า ไม่เปลืองข้าว แค่ปริมาณการผลิตยังน้อยอยู่” “สิ่งนี้ใช้ได้ทีเดียว!” จักรพรรดิเหวินลุกขึ้นช้าๆ “เจ้าเคยคิดจะขายปูนซีเมนต์นี้ไปพื้นที่เขตในหรือไม่?” “นั่นคงยากหน่อย” หยุนเจิงส่ายหัว “ซั่วเป่ยยังขาดปูนนี้มาก จะเอาไปขายที่เขตในได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ส่วนใหญ่ใช้ในงานของราชสำนัก ชาวบ้านทั่วไปไม่จำเป็นต้องใช้” “เช่นนั้น มันเทศล่ะ?” จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่ามันเทศในซั่วเป่ยป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1388
“ห้ะ?” หยุนเจิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “วางใจเถอะ ข้ารู้ขอบเขตดี” จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นช่วงสำคัญที่เจ้าจะรวบรวมใจชาวเป่ยหวน แม้ข้าจะอยากไปบวงสรวงฟ้าดินที่เขาเทพหมาป่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ข้าเข้าใจดี” “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องของขอบเขตหรือไม่ขอบเขตนะพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงคร่ำครวญแทบล้มประดาตาย “เสด็จพ่อจะไปเยือนวังหลวงเป่ยหวน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่เสด็จพ่อคิดดูเถิด หากเสด็จพ่อไป ลูกคงต้องนำทัพสักหมื่นสองหมื่นนายเพื่อคุ้มครองเสด็จพ่อใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? ทัพหมื่นสองหมื่นนาย เดินทางหน้าหนาว ต้องขนเสบียงและเสื้อผ้ากันหนาวแค่ไหน? ไปกลับอย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” นี่ยังไม่รวมว่าต้องออกเดินทางจากค่ายใหญ่เขาห่านป่าหวนกลับ! หากออกเดินทางจากที่อื่น เวลาก็ยิ่งนานกว่านี้! นี่เป็นการเดินทางของฮ่องเต้นะ! จะให้เดินทางเร่งด่วนตลอดทางก็ไม่ได้! ต่อให้เสด็จพ่ออยากไปจริง ก็ควรรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้! “สักสองเดือนก็สักสองเดือนเถอะ!” จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างไรเสีย เจ้าก็ไม่จัดงานแต่งกับเจียเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1387
จักรพรรดิเหวินหยุดครู่หนึ่ง ก่อนถ่ายทอดคำที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ให้หยุนเจิงฟัง ผู้เลี้ยงแกะในมือนั้น ต้องมีผืนดิน หมาป่า แกะ และสุนัข! ผืนดิน คือกฎเกณฑ์ ขีดเส้นจำกัดไว้เป็นคอก หมาป่าคือภัยคุกคาม บอกฝูงแกะว่าอย่าได้วิ่งพล่าน ในพื้นที่ที่ขีดเส้นให้เท่านั้นจึงจะปลอดภัยจากหมาป่า แกะ คือหัวหน้าฝูง ขณะเลี้ยง หากควบคุมหัวหน้าฝูงได้ ฝูงแกะก็จะไม่หลงทาง สุนัขช่วยต้อนฝูงแกะ นำแกะที่ไม่เชื่อฟังกลับเข้าฝูง เมื่อได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงก็อดไม่ได้ที่จะตระหนักในทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จางฮว๋ายก็คือหัวหน้าฝูงแกะตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิพระองค์ก่อนหรือเสด็จพ่อ ต่างก็ต้องการหัวหน้าฝูงตัวนี้เพื่อควบคุมฝูงแกะ ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “เสด็จพ่อคงไม่ได้คิดจะส่งเกาซื่อเจินมาให้ลูกเป็นหัวหน้าฝูงใช่ไหม?” “เจ้าคิดว่าเกาซื่อเจินมีความสามารถจะเป็นหัวหน้าฝูงหรือ?” จักรพรรดิเหวินเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม กล่าวอย่างมีนัยว่า “หัวหน้าฝูงไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้!” เช่นนี้เองหรือ? หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จริงแท้ เกาซื่อเจินไม่มีความสามาร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1386
คนเราไม่ใช่หญ้าหรือไม้ ใครเลยจะไร้ซึ่งความรู้สึก? แต่ตราบใดที่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ หลายเรื่องก็จะมิอาจทำตามใจตนได้อีก เมื่อได้ขึ้นครองราชย์ ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะอื่นใดมากมาย สถานะแรกของเจ้าก็คือจักรพรรดิ! “ความจริง ลูกไม่ได้คิดถึงตำแหน่งนั้นมากมายเลยพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเจิงกล่าวอย่างจริงจัง “ก็เพราะลูกเข้าใจสิ่งที่เสด็จพ่อพูด ลูกถึงไม่อยาก…” “เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเรื่องที่เจ้าเลือกเองได้หรือ?” จักรพรรดิเหวินตัดคำพูดของหยุนเจิงทันที “หากเจ้าไม่ขึ้นครองราชย์ แล้วผู้คนภายใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะเป็นเช่นไร? บรรดาแม่ทัพผู้สร้างผลงานยิ่งใหญ่เหล่านี้ ใครเล่าจะทำให้พวกเขารู้สึกวางใจได้ นอกจากเจ้า?” เพราะผลงานสูงจนสั่นคลอนพระราชอำนาจใช่หรือไม่? หยุนเจิงยิ้มอย่างจนปัญญา ในข้อนี้ เขาเองก็เห็นด้วย นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีแม่ทัพมากมายที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า เพียงเมื่อพวกเขาสิ้นชีวิต จักรพรรดิจึงจะวางใจได้ ไม่ฉะนั้น เมื่อแม่ทัพผู้เกรียงไกรส่งเสียงเรียก ใครเล่าจะไม่เกรงกลัว? “เรื่องในวันข้างหน้า ไว้ค่อยว่ากันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงไ
