บทที่ 346

หยุนเจิงเอ่ยลองเชิง

“ท่าน…”

เสิ่นลั่วเยี่ยนชะงักงัน เอ่ยกรุ่นโกรธ “ข้าพบว่าท่านนี่มันพูดจาไม่น่าฟังจริงๆ! ข้าอุตส่าห์มาดูท่าน แต่ท่านกลับไม่พูดแม้แต่คำดีๆ เลย?”

“เจ้าอยากฟังนั้นหรือ?”

หยุนเจิงเลิกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยยิ้มร้าย “อ้ายเฟย กอดข้าที ปลอบใจข้าที!”

“ไสหัวไป!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนจ้องหยุนเจิงด้วยความหงุดหงิด แล้วเปิดม่านลงจากรถไป

พูดกับสารเลวคนนี้นี่มันเหนื่อยจริงๆ

เดิมทียังดีๆ อยู่ พูดไปพูดมากลับไม่เข้ารูปเข้าร่างเสียอย่างนั้น

…

เกือบจะถึงยามให้ พวกเขาถึงเข้าสู่มณฑลอู่หยาง

ขุนนางส่วนใหญ่ของมณฑลอู่หยางตายไปหมดแล้ว ตำแหน่งขุนนางที่สูงที่สุดในตอนนี้คือนายอำเภอ

หยุนเจิงสั่งให้คนไปเรียกนายอำเภอมาพร้อมแจ้งว่า “ผู้ว่าการกัวเขาถูกจ้าวเฮยหู่กลุ่มโจรลอบโจมตีขณะที่ไปต้อนรับข้านอกเมือง ถึงแม้ทหารของข้าจะตามไปถึงและกำราบโจรพวกนั้นหมดแล้วก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่เหลือรอดสักคน…”

“อะไรนะ?”

นายอำเภอมองหยุนเจิงด้วยสายตาอ้ำอึ้งราวกับไม่กล้าเชื่อหูของตนเอง

หยุนเจิงไม่มีใจอธิบายให้เขาฟังมากมายแล้วสั่งการไปอีกว่า “เจ้าดำรงตำแหน่งผู้ว่าการมณฑลไปก่อนชั่วคราว ประเดี๋ยวแจ้งไปที่ราชวัง ก่อนที่ผู้ว่าการ