บทที่ 341

เวลาพลบค่ำ กัวทงผู้ว่าการมณฑลอู่หยางพากำลังคนนับร้อยตามมา

ทั้งที่อยู่ห่างออกไปไกล แต่ฝูงชนกลับได้กลิ่นคาวเลือดอันแสบจมูก

“ใต้เท้า สถานการณ์ดูแปลกๆ ไม่ชอบมาพากลนะ!”

จวินเฉิงขมวดคิ้วพลางเอ่ยเสียงต่ำว่า “องค์ชายหกคงไม่ได้จะฆ่าพวกเราหรอกกระมัง?”

“เขาไม่กล้าหรอก!”

กัวทงแค่นเสียงเย็นชา แล้วคัดค้าน “พวกเราต่างก็เป็นข้าหลวงของราชวงศ์ แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชาย แต่หากไม่ผ่านการไต่สวน เขาก็ไม่สามารถฆ่าเราได้! อีกอย่าง องค์ชายหกผู้นี้เป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น เจ้าคิดว่าเขาจะมีความกล้านั้นหรือ?”

“เป็นเช่นนี้ก็จริง แต่ข้าก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี!” จวินเฉิงขมวดคิ้วเอ่ย “ทางนี้ดูเหมือนจะมีคนเสียชีวิตไปไม่น้อย เป็นไปได้หรือไม่ที่องค์ชายหกถูกกลุ่มจ้าวเฮยหู่โจมตี แล้วอยากระบายอารมณ์กับพวกเราน่ะ?”

มันจะเป็นเรื่องปกติหากหยุนเจิงวิ่งไปที่จวนผู้ว่ามณฑลเอง

ทว่าหยุนเจิงกลับสั่งการให้พวกเขามาที่นี่ อีกอย่างกลิ่นคาวเลือดที่นี่ยังรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่าผิดปกติ!

“อย่าลนลาน!”

กัวทงหัวเราะเหอะๆ “จ้าวเฮยหู่โจมตีคนของเขาแล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย? เราเกี่ยวข้องอะไรกับจ้าวเฮยหู่”

“แต่เขาจะเอาเรื่องท