Semua Bab องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Bab 171 - Bab 180

อันที่จริงแล้วเหล็กลวดลายบุปผาลักษณะขนนกนั้นทำยากมากจนกระทั่งวันที่สามช่วงตะวันขึ้นอยู่เหนือศีรษะ ช่างเหล็กหลายพันคนทำล้มเหลวไปจนนับครั้งไม่ถ้วน กว่าจะทำดาบล้ำค่าที่อันธพาลเฒ่าผู้นี้ต้องการออกมาได้อีกอย่าง เหล็กลวดลายบุปผาลักษณะขนนกนี้ สำหรับหยุนเจิงแล้วยังนับว่าไม่ได้มาตรฐานสักเท่าไหร่อย่างไรก็ตาม หยุนเจิงก็ไม่กล้าคุยโวโอ้อวดอีกต่อไปแล้วขืนคุยโวโอ้อวดต่อไป ตาเฒ่าผู้นี้ต้องให้เขาทำดาบล้ำค่าให้อีกเล่มเป็นแน่ หากเป็นเช่นนั้น เอาชีวิตข้าไปเสียดีกว่าดาบทั้งเล่มถูกสร้างมาจากเหล็กลวดลายบุปผา อีกทั้งยังตีออกมาเป็นชิ้นเดียวอีกด้วยหยุนเจิงรู้สึกว่า ของสิ่งนี้แสดงถึงการตีเหล็กขั้นสูงสุดแห่งราชวงศ์ต้าเฉียนแล้ว โชคดีที่มาสร้างที่หน่วยตีเหล็กของกรมโยธา หากสร้างที่ร้านตีเหล็กของเขาแล้วล่ะก็ คาดว่าเวลาสองเดือนก็สร้างออกมาไม่ได้เมื่อสร้างดาบล้ำค่าออกมาได้สำเร็จ ฉินลิ่วก่านก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นด้วยความดีใจ“วะฮ่าๆๆ ดาบล้ำค่า คู่ควรกับวีรบุรุษ!”ฉินลิ่วก่านเงยหน้ามองฟ้าหัวเราะเสียงกัง “เจ้าหนู ดูดีๆ ล่ะ ข้าจะสอนวิชาดาบสามสิบหกท่าสะท้านวายุให้เจ้า เจ้าอย่าหาว่าข้าไม่รักษาคำ

วันต่อมา ยามตะวันโด่งเหนือศีรษะ หยุนเจิงมาตามแผนที่ในเทียบเชิญ มาถึงจวนหรงกั๋วกงทันทีที่มาถึงเขาก็เห็นชายหนวดดกดำยืนรออยู่หน้าประตูจวนแล้วจ้องมองดีๆ คนผู้นี้ราวกับถอดรูปมาจากฉินลิ่วก่านไม่มีผิดแต่เป็นฉินลิ่วก่านในวัยหนุ่มเมื่อเห็นหยุนเจิงที่มากับองครักษ์ เขาก็รีบวิ่งไปหาและกล่าวถามว่า “ใช่องค์ชายหกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“อืม”หยุนเจิงลงมาจากหลังม้า “เจ้าเป็นบุตรชายของหรงกั๋วกงหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ!”ชายหนวดดกดำพยักหน้า และโค้งคารวะ “ฉินชีหู่คารวะองค์ชายหก!”ฉินชีหู่หรือหยุนเจิงทำสีหน้าท่าทางหมดคำพูดชัดเจนเลย การนับรุ่นของตระกูลฉินเรีบงลำดับจากหนึ่งถึงสิบหรือไรกันหากครบสิบเอ็ดรุ่นแล้ว รุ่นต่อไปคงจะเป็นเจ้าสิบเอ็ดกระมัง“พี่ใหญ่ฉินเกรงใจเกินไปแล้ว”หยุนเจิงโบกมือพลางกล่าว “หรงกั๋วกงเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเสด็จพ่อ ระหว่างเรา ไม่จำเป็นต้องมากพิธีหรอก”“ฮ่าๆๆ ข้ารอคำนี้อยู่พอดี!”ฉินชีหู่หัวเราะเสียงดังขึ้น กอดไหล่หยุนเจิงอย่างมีน้ำใจไมตรี “องค์ชายหกรีบเข้าไปข้างในเถอะ ท่านพ่อข้ากับฝ่าบาทกำลังรอเจ้าอยู่!”“ห๊ะ!”หยุนเจิงตกใจ “เสด็จพ่อก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?”“ก็ใช

เวลาห้าปีมาแล้วที่จักรพรรดิเหวินกับฉินลิ่วก่านไม่ได้เจอกันเมื่อทั้งสองมีโอกาสได้นั่งร่ำสุรากันจึงดีใจจนลืมตัวไปเลยหยุนเจิงและฉินชีหู่ที่อยู่ด้วยกันกับทั้งสอง ดูเหมือนว่าไม่มีโอกาสพูดแทรกได้เลยจักรพรรดิเหวินกับฉินลิ่วก่านร่ำสุราชนจอกกันจนเมามากแล้ว อันธพาลเฒ่ายกจอกสุราซดไปอีกสองสามอึก คล้ายกับว่ายังไม่พอ จึงยกไหขึ้นซดทั้งไห“เจ้านี่ก็จริงๆ เลยนะ หลายปีที่ผ่านมาไม่เคยเข้าวังไปร่ำสุรากับข้าบ้างเลย ทั้งยังไม่ให้ข้ามาที่นี่อีก!”“ข้า...ข้าจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอเจ้าล่ะ! ให้ตายเถอะ ในปีนั้นหากข้าไม่ต่อยเจ้าสารเลวนั่น จนสารเลวนั่นบีบบังคับให้จักรพรรดิไปออกศึกเองล่ะก็ ตอนหลังคงไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก!”“เหอะ หากข้าไม่ยืนกรานจะไปเอง ต่อให้เจ้าต่อยขุนนางบู้บุ๋นทั้งท้องพระโรงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”“ไม่จริง ไม่ใช่! ในเหล่าบรรดาขุนนางทั้งหมด ก็มี...ก็มีข้านี่แหละที่ห้ามไม่ให้เจ้าไปออกศึกได้ เจ้าว่าข้า...ข้าไม่ห้ามเจ้าหรือ?”“เจ้าหน่ะ...ห้ามไม่ได้หรอก! ข้าแค่มาคิดเสียใจทีหลังก็คือเรื่องที่ข้าให้เจ้าช่วยข้าเฝ้าเมืองหลวงแทนข้า ไม่ให้เจ้าไปซั่วเป่ยกับข้าด้วย! หากว่าเจ้าไป...หากว่าเจ้าไปซั่วเป่

สุดท้ายหยุนเจิงก็ไม่ได้กลับไปหยิบเหล้าให้กับจักรพรรดิเหวินคำพูดของคนเมาสุรา แค่ฟังเป็นพอสุดท้าย จักรพรรดิเหวินและฉินลิ่วก่านเมาจนไม่รู้เรื่องรู้ราวหลังจากที่พาทั้งสองกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว หยุนเจิงก็สั่งการไว้ให้กับราชองครักษ์แล้วจากไปเมื่อกลับถึงจวน หยุนเจิงอารมณ์ไม่ดีอย่างไม่ต้องพูดถึงเยี่ยจื่อเข้ามาไถ่ถาม เมื่อทราบความเป็นมาของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว นางเองก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วฉินลิ่วก่านบุคคลที่โหดร้ายที่สุดในต้าเฉียนเข้ามายุ่งเรื่องนี้ล่ะก็ ตัวแปรก็จะมากขึ้น“ตอนนี้ท่านคิดจะทำอย่างไร?”เยี่ยจื่อเป็นกังวลเล็กน้อย“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”หยุนเจิงปวดกบาลจนต้องนวดขมับ “รอดูสถานการณ์ก็แล้วกัน! ตอนนี้ทำได้เพียงรับมือเอาต่างหน้าแล้ว”ใครจะไปคิดว่าจะมีตาแก่โรคจิตนี่โผล่มาตอนครึ่งทางเล่า!นี่เป็นภัยพิบัติแห่งสวรรค์จริงๆ!เยี่ยจื่อมองเขาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พยักหน้าเอ่ยว่า “ตอนนี้ทำได้เพียงเท่านี้แหละ”หยุนเจิงส่ายศีรษะ แล้วถามว่า “เจ้ารู้เรื่องระหว่างตาแก่โรคจิตนั่นกับเสด็จพ่อข้าหรือไม่?”“เรื่องนี้ข้าไม่ค่อยรู้นัก”เยี่ยจื่อส่ายศีรษะ “หากท่านอยากรู้ลองไปถามยายข

ทีแรกที่ได้ยิน หยุนเจิงยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเรียกตนอยู่จนกระทั่งเห็นเจ้าเนื้อคนหนึ่งวิ่งย่องเข้ามาถึงจะตะลึงตกใจจางซู!เจ้าคนนี้คงจะไม่อยากเปิดเผยตัวตนของตนถึงได้เรียกตนในนาม ‘คุณชายหลิว’จางซูวิ่งย่องจนหายใจเหนื่อยหอบมาตรงหน้าหยุนเจิงหยุนเจิงเองก็รีบลงจากหลังม้า แล้วเอ่ยสนุกสนานว่า “วิ่งแค่นี้ เจ้าก็หอบเลยหรือ เจ้ายังอ่อนกว่าข้าอีกนะเนี่ย!”“ก็ข้าชื่อจางซูไงเล่า ต้องอ่อนอยู่แล้ว!”จางซูยิ้มแย้มแล้วขมวดคิ้วถาม “ท่านมาชมขบวนเรือบุปผานั้นหรือ?”“ขบวนเรือบุปผา?”หยุนเจิงทำหน้าทะมึน “ขบวนเรือบุปผาอะไรกัน?”“ท่าน…ท่านไม่รู้?” จางซูตะลึงใจ จากนั้นก็อธิบายให้กับหยุนเจิงฟังขบวนเรือบุปผาแทบจะกลายเป็นเทศกาลหนึ่งในเมืองจักรพรรดิแล้วช่วงเวลานี้ในทุกๆ เดือน หอโคมเขียวทุกแห่งในเมืองจักรพรรดิจะเช่าเรือสำราญให้หญิงงามในหอของตนขึ้นเรือสำราญแล้วเคลื่อนขบวนไปทั้งสายแม่น้ำอันชาง เพื่อแสดงความสามารถของหอโคมเขียวของตนแก่ผู้คนที่อยู่บนฝั่ง อีกทั้งยังเป็นการแข่งขันกันระหว่างสายงานเดียวกันด้วยหลังจากฟังจางซูพูดจบ หยุนเจิงพลันกระจ่างในบัดดลนี่มันขายโฆษณาไม่ใช่หรือ?มิน่าล่ะวันนี้แม่น้ำอ