All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 1271 - Chapter 1280

พวกเขาเคยมีกองทัพใหญ่นับแสนคนแต่กองกำลังอีกสายหนึ่งถูกเป่ยหวนโจมตีเสียหายไปเกือบสามหมื่นนายทัวต๋าจึงไม่มีทางเลือก ต้องส่งทหารอีกสามหมื่นนายไปสนับสนุนตอนนี้กองทัพที่เหลืออยู่เพียงเจ็ดหมื่นนาย และในจำนวนนั้นมีทหารรับจ้างชาวเฉวียนหรงหนึ่งหมื่นคนหยุนเจิงนำทัพมาเอง กำลังพลเพียงเท่านี้อาจไม่พอให้หยุนเจิงเห็นเป็นคู่ต่อสู้"องค์ราชา พวกเราต้องถอนทัพแล้ว!""เป่ยหวนและกองทหารมณฑณทางเหนือร่วมมือกัน หากเราถูกตีแตกที่จุดหนึ่ง อีกจุดก็จะถูกโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง!""หากเราไม่ถอนกำลัง ศัตรูจากแม่น้ำซัวเล่ยอาจโจมตีผ่านแคว้นต้าเย่ว์เข้าสู่พื้นที่ตอนในของเราจากด้านหลัง! หรือศัตรูทางนั้นอาจเคลื่อนกำลังมาช่วยอย่างรวดเร็ว ซึ่งจะเป็นภัยใหญ่หลวงต่อเรา!""หยุนเจิงตั้งแต่บัญชาการมาไม่เคยพ่ายแพ้เลย! องค์ราชา รีบสั่งถอนกำลังเถิด!""ใช่แล้ว หยุนเจิงชนะศึกด้วยกำลังน้อยกว่ามานับครั้งไม่ถ้วน เขาช่างน่ากลัวเกินไป เรารีบถอยเถิด!""..."ในช่วงเวลานั้น ขุนพลกุ่ยฟางต่างเร่งรัดโน้มน้าวให้ถอนกำลังชื่อเสียงคนก็เหมือนเงาไม้ใครบ้างไม่เคยได้ยินถึงชัยชนะของจิ้งเป่ยอ๋อง หยุนเจิง?เป่ยหวนที่เคยแข็งแกร่งมา

ยังมีขุนพลบางคนที่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของทัวฮวน แต่ในตอนนี้กลับไม่กล้าพูดออกมาหากพูดออกไปแล้วถูกส่งไปนำกองกำลังเพื่อทำท่าตี ก็คงเหมือนกระโดดเข้าหาความตายด้วยตัวเองมองดูเหล่าคนที่ตะโกนโวยวายอย่างดุดัน ทัวฮวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “หากท่านแม่ทัพทั้งหลายต่างเห็นว่ากองทัพเป่ยหวนและกองทหารมณฑลทางเหนืออ่อนแอจนไม่น่ากลัวถึงเพียงนี้ แล้วเหตุใดพวกท่านจึงยังพยายามผลักดันให้ถอนทัพอย่างสุดกำลังเล่า?”คำพูดของทัวฮวนเหมือนเป็นการตบหน้าพวกเขาต่อหน้าทุกคนเมื่อได้ยินคำพูดของทัวฮวน เสียงของทุกคนก็เงียบลงในทันทีขุนพลที่ตะโกนเสียงดังที่สุดหน้าแดงก่ำ ดวงตาเบิกโพลงจ้องทัวฮวนอย่างโกรธแค้นเมื่อเห็นบรรยากาศในกระโจมเริ่มตึงเครียด ทัวต๋าก็ยกมือขึ้นห้าม “พอเถอะ แผนบุกจากป่าไป๋โถวให้เลิกไป! ศึกครั้งนี้เราสูญเสียไปไม่น้อยแล้ว ไม่อาจส่งชีวิตของนักรบไปตายเปล่าอีก!”คำพูดของทัวต๋าเหมือนเป็นการสรุปแนวทางสำหรับสถานการณ์ทั้งหมดถอนทัพ แต่ต้องไม่เพิ่มการสูญเสียที่ไร้ค่าอีกเมื่อได้ยินคำพูดของทัวต๋า ขุนพลทั้งหลายจึงวางใจ และละสายตาจากทัวฮวนทัวฮวนส่ายหัวเบาๆ ในใจเต็มไปด้วยความผิดหวังเข

เมื่อได้รับคำตอบยืนยัน หยุนเจิงก็ทั้งหงุดหงิดและขำไปพร้อมกันโธ่เว้ย!พวกเขาเหนื่อยมาตั้งนาน สุดท้ายกลับกลายเป็นช่วยโหลวอี้ให้ได้ประโยชน์ไป!หยุนเจิงสั่งให้ชวีจื้อและคนอื่นๆ เคลื่อนทัพต่อไป และเรียกภูตสิบห้า "ตามข้ามา!"ไม่นาน หยุนเจิงและภูตสิบห้าก็แยกออกมาคุยกัน"ภูตเก้ามีแผนอะไรบ้าง?"หยุนเจิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย "เขาคงไม่ปล่อยให้โหลวอี้นำกองทัพถอยกลับอย่างสบายๆ ใช่ไหม?"ภูตสิบห้าตอบทันที "ข้าน้อยกับภูตสิบหกกลับมาแจ้งข่าว ภูตเก้ามีแผนจะนำพี่น้องคนอื่นปลอมตัวเป็นทหารโฉวฉือ แทรกซึมเข้าไปในกองกำลังศัตรู เพื่อหาโอกาสลอบสังหารทหารแคว้นต้าเย่ว์ และจุดชนวนความขัดแย้งในกองทัพศัตรู หวังให้พวกเขาต่อสู้กันเอง!""ยอดเยี่ยม!"หยุนเจิงพยักหน้าอย่างพอใจ "ทหารของเราที่สมรภูมิแม่น้ำซัวเล่ยได้เริ่มไล่ล่าศัตรูหรือยัง?""ยังขอรับ"ภูตสิบห้าพยักหน้า "ต่งกังและฝูเทียนเหยียนมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ต่งกังต้องการนำทัพใหญ่ไล่ล่า แต่ฝูเทียนเหยียนกังวลว่าเชลยศึกที่เพิ่งยอมจำนนอาจหักหลังในสนามรบ จึงคัดค้านแผนนี้! ต่งกังตั้งใจนำทหารม้า 5,000 นาย พร้อมกำลังของจู่ลู่ไปไล่ล่าศัตรู และให้ข้าน้อยช่วยมาขออนุญา

หยุนเจิงรู้สึกหงุดหงิดในตอนแรกแต่หลังจากถูกเมี่ยวอินเย้าแหย่ไปสักพัก อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น"ช่างเถอะ!""ทางนั้นปล่อยให้พวกตู๋กูเช่อจัดการก็แล้วกัน!"ถึงแม้โหลวอี้จะนำกองทัพกลับแคว้นต้าเย่ว์ได้อย่างปลอดภัย ก็ไม่เป็นไรอย่างไรเสีย โฉวฉือก็จบสิ้นแล้ว!เมื่อเปิดเส้นทางนี้ได้ พวกเขาสามารถคุกคามชนเผ่าต่างๆ ทางทิศตะวันตกของทะเลทรายได้ทุกเมื่อนี่ยังช่วยแก้ปัญหาให้เสด็จพ่อได้ไม่น้อยเมื่อกลับไป ตาแก่คนนั้นจะต้องให้รางวัลตนแน่นอน!อืม... หวานเจี๊ยบ!ขณะที่หยุนเจิงกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย ชวีจื้อที่เป็นทัพหน้าได้ส่งคนมารายงานว่า พบร่องรอยของกองกำลังศัตรูแล้ว ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายไม่ถึงสิบห้าลี้ ชวีจื้อจึงวางแผนจะนำกองทัพเข้าโจมตีเชิงทดลองเพื่อสำรวจความแข็งแกร่งของศัตรู"บอกชวีจื้อ ถ้าเขารบไม่เป็น ข้าจะให้หวังชี่มาคุมแทน! หวังชี่ไม่ใช่คนที่นำทัพม้าไม่ได้!"หยุนเจิงตอบกลับประโยคเดียว และไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมไม่นาน คนของชวีจื้อได้นำคำพูดของหยุนเจิงกลับไปอย่างครบถ้วน"ท่านแม่ทัพ ฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไร?"รองแม่ทัพถามชวีจื้อด้วยความสงสัย"จะเป็นอะไรได้อีก?"ชวีจื้อยิ้มเจื่อน "ฝ

ชุดเกราะของเชลยทั้งหมด ไม่ว่าจะสภาพดีหรือไม่ดี ถูกถอดออกหมดอาวุธที่ดูยุ่งเหยิงของชาวเฉวียนหรงถูกยึดและกองรวมกันไว้ข้างๆชวีจื้อควบม้าเข้ามา "ฝ่าบาท อาวุธและชุดเกราะเหล่านี้จะให้หาที่ฝังไว้ก่อนหรือไม่?""อืม!"หยุนเจิงพยักหน้า "หาที่ซ่อนดีๆ ฝังไว้ก็พอ อย่าเสียเวลามากนัก!"พวกเขาไม่สามารถพกพาอาวุธและชุดเกราะที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ไปได้ และไม่อาจให้คนที่คุมเชลยนำกลับไปพร้อมกัน การทิ้งไว้เฉยๆ ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีทำได้เพียงฝังไว้ก่อน เมื่อศึกนี้จบค่อยขุดออกมาและนำกลับไปหรืออาจให้เป็นรางวัลแก่ชนเผ่าเป่ยหมัวถัวไม่ว่าจะอย่างไร ก็จะตัดสินใจอีกทีตามสถานการณ์ชวีจื้อรับคำสั่งและจัดการทันทีไม่นาน ทุกคนก็ฝังอาวุธและชุดเกราะที่ยึดมาได้ทั้งหมด หวังชี่ส่งทหาร 2,000 นายที่ไม่มีม้าไปคุมตัวเชลยกลับไปด้วยวิธีนี้ คนที่เหลืออยู่ทั้งหมดกลายเป็นทหารม้าแน่นอนว่า ทหารม้าจริงๆ มีเพียง 5,000 นายที่ชวีจื้อนำส่วนหวังชี่และคนของเขาอีก 5,000 นาย มีความสามารถรบด้วยเท้าแข็งแกร่งกว่าบนหลังม้าหยุนเจิงสั่งให้กองทัพพักผ่อนและดูแลม้า ก่อนเรียกหวังชี่และชวีจื้อมาพบ "จากนี้ไป เราไม่สามารถมองตัวเองว่าเป็นเ