บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1291 - บทที่ 1300

กุ่ยฟางด้วยกองทหารมณฑณทางเหนือค่อยๆ รุกคืบเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ความกดดันที่ทัวต๋าและแม่ทัพกุ่ยฟางทั้งหลายต้องเผชิญก็ยิ่งทวีมากขึ้นข่าวดีเพียงอย่างเดียวคือ กองทหารมณฑณทางเหนือยังไม่ได้เปิดการโจมตีแบบสายฟ้าแลบใส่พวกเขากองทหารมณฑณทางเหนือใช้แผนการสารพัดรูปแบบ พยายามแสร้งทำเป็นเปิดช่องโหว่ผู้มีสายตาเฉียบคมต่างมองออกว่า กองทหารมณฑณทางเหนือต้องการล่อลวงให้พวกเขาโจมตีออกมาก่อน เพื่อกำจัดกองทหารม้าของพวกเขาในคราเดียวนี่เป็นไปตามวิธีการที่หยุนเจิงใช้เสมอมาทัวต๋าได้ยินมานานแล้วว่า เมื่อหยุนเจิงเข้าต่อสู้กับใคร ไม่ว่าเขาจะได้เปรียบหรือเสียเปรียบในกำลังพล เขาก็มักจะใช้กลยุทธ์ที่แยบยลเอาชนะ มากกว่าจะพึ่งพาการโจมตีที่รุนแรงอย่างเดียวสำหรับทัวต๋าแล้ว ก็นับว่าเป็นข่าวดีประการหนึ่ง!พวกเขาเองก็ต้องการเวลาเช่นกันพวกเขาไม่เพียงแต่ต้องรอรวมพลกับกองทัพอีกสายหนึ่ง แต่ยังต้องรอข่าวจากคนที่ส่งไปหาต้นน้ำอีกด้วยในที่สุด คนที่ทัวต๋าส่งไปก็กลับมาแล้วพวกเขาพบแหล่งน้ำที่ทางใต้ของทะเลทรายอูปู้ลู่ ทว่า ด้วยความเร็วในการเดินทัพของพวกเขา กว่าจะไปถึงแหล่งน้ำนั้นก็ต้องใช้เวลาราวสิบวันแต่สำหรับทัว

ทางฝ่ายกองทหารมณฑณทางเหนือผ่านไปหลายวัน ทหารราบสองพันนายที่คุมเชลยกลับมาก็เข้ามาสมทบกับกองทัพหยุนเจิงก็ได้รับข่าวที่ส่งมาจากเจียเหยาโดยใช้นกเหยี่ยวขาวเจียเหยาและอวี่ซื่อจงร่วมมือกันโจมตีฝ่ายศัตรูจนแตกพ่ายอีกครั้งอย่างไรก็ตาม เจียเหยายังไม่ได้แจ้งรายละเอียดของความสูญเสียหรือของที่ยึดได้แต่สำหรับหยุนเจิง แค่ได้รู้ว่ากองทัพอีกสายของศัตรูพ่ายแพ้ก็เพียงพอแล้ว“ฝ่าบาท มีทหารม้าศัตรูกลุ่มเล็กๆ กำลังขี่ม้ามาหาพวกเรา พวกมันชูธงขาว ดูเหมือนจะมาขอยอมจำนน!”ขณะที่หยุนเจิงกำลังปรึกษาแผนการต่อไปกับผู้ใต้บังคับบัญชา เขาก็ได้รับข่าวจากรองแม่ทัพของชวีจื้อที่ส่งคนมารายงานธงขาว?หยุนเจิงและคนอื่นๆ ยิ้มออกมาพร้อมกัน“ทหารศัตรูมีกี่คน?”หยุนเจิงถามทันที“ราวพันคน!”ทหารสื่อสารตอบทันที“ไป! ไปดูกัน!”หยุนเจิงไม่พูดอะไรมาก รีบขึ้นหลังม้าทันทีการยอมจำนนถือเป็นเรื่องดี!แม้จะมีเพียงพันคน แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี!ตราบใดที่มีคนยอมจำนน กำลังใจของศัตรูก็จะลดลงเมื่อมีคนเริ่มก่อน คนที่ตามมายอมจำนนก็จะมากขึ้นดูเหมือนข่าวความพ่ายแพ้ของกองทัพอีกสายของกุ่ยฟางจะมาถึงที่นี่แล้วไม่นาน พวกเข

การที่ทัวฮวนและบุตรนำทัพมาขอยอมจำนน ย่อมเป็นเรื่องดีสำหรับหยุนเจิงและพวกแต่พวกเขาก็เผชิญกับปัญหาในเวลาเดียวกันในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ เสบียงอาหารแห้งของพวกเขาใกล้หมดลงในขณะที่ผู้คนที่ทัวฮวนพามาด้วย มีเพียงทหารม้าและอาวุธ แต่ไม่มีเสบียงใดๆหากพวกเขาต้องเก็บคนเหล่านี้ไว้ ก็ต้องแบ่งเสบียงให้กับพวกเขาเช่นนั้น เสบียงของพวกเขาก็ยิ่งไม่เพียงพอ!พวกเขายังมีทางเลือกที่จะฆ่าม้าเพื่อใช้แทนเสบียงแต่ทางเลือกนี้เป็นสิ่งที่จะทำได้ในยามจำเป็นเท่านั้นในตอนนี้ เสบียงของพวกเขายังเพียงพอสำหรับหนึ่งวันตราบใดที่พวกเขาสามารถเอาชนะศัตรูและได้รับเสบียงภายในวันนี้ พวกเขาก็จะไม่ต้องลงมือฆ่าม้าศึกเพื่อความอยู่รอดอีกต่อไป!“การจะทำลายศัตรูภายในหนึ่งวัน ดูจะยากไปหน่อยนะ?”เมื่อเมี่ยวอินได้ทราบความคิดของหยุนเจิง นางรู้สึกว่าความคิดนี้ช่างทะเยอทะยานเกินไปพวกเขามีคนเพียงเท่านี้ แต่คิดจะทำลายศัตรูที่มีกำลังพลมากกว่าหลายเท่า มันยากเหลือเกินเว้นแต่ว่าอวี่ซื่อจงและเจียเหยาจะสามารถนำทัพมาถึงก่อนค่ำของวันพรุ่งนี้แต่เนื่องจากเป็นการเคลื่อนทัพใหญ่ แม้จะไม่ใช่ทหารม้า ความเร็วก็ย่อมไม่อาจเร็วมากนักเพ

ในยามพลบค่ำ ภายใต้คำสั่งของหยุนเจิง ทุกคนที่มีม้าศึกต่างถูกสั่งให้เร่งรุดไปข้างหน้ารวมถึงทหารม้ากุ่ยฟางพันกว่าคนที่เพิ่งยอมจำนนก็ถูกสั่งให้เคลื่อนตัวไปด้วยในตอนนี้ พวกเขาอยู่ห่างจากกองทัพด้านหลังของศัตรูไม่ถึงห้าลี้ทั้งกุ่ยฟางและกองทหารมณฑณทางเหนือต่างมองเห็นกองทัพของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนเมื่อเผชิญกับการรุกไล่ของกองทหารมณฑณทางเหนือ กองทัพของกุ่ยฟางเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นแม้ว่าพวกเขาจะมีกำลังพลที่เหนือกว่ามาก แต่ก็ยังไม่กล้าเปิดการโจมตีในขณะที่ทัวต๋ายังคงหมดสติ องค์ชายชื่อเหยียนกลายเป็นเสาหลักของกองทัพหลายหมื่นนายนี้ในตอนนี้ ชื่อเหยียนเองก็ตื่นตระหนกและเร่งเรียกแม่ทัพทั้งหลายมาหารือเกี่ยวกับแผนการในระหว่างการล่าถอย“พวกเราสู้กับพวกมันให้รู้แล้วรู้รอด! หากเราจับหยุนเจิงเป็นตัวประกันได้ เรายังมีโอกาสพลิกกลับมาชนะ!”“เราจะสู้ด้วยอะไร? กองทัพของเราแทบไม่มีขวัญกำลังใจ การสู้กับกองทหารมณฑณทางเหนือในตอนนี้คือการไปตาย!”“ตามความเห็นของข้า ศัตรูไม่ได้มีกำลังพลมากมายอะไร! ถ้าหลังพวกมันมีกองทัพใหญ่อยู่จริง ป่านนี้พวกมันบุกมาแล้ว! ก่อนหน้านี้เราถูกพวกมันหลอกทั้งนั้น!”“ใช่! หากเราเดิ

ในยามค่ำคืนหลังจากการเดินทัพตลอดทั้งวัน ทหารของกุ่ยฟางส่วนใหญ่ต่างอ่อนล้าจนหมดแรงสำหรับการล่าถอยครั้งใหญ่เช่นนี้ หากสภาพอากาศไม่เลวร้าย ก็มักจะไม่ตั้งค่ายพักแรมในทุกคืนในฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศเย็นเช่นนี้ ทหารหลายคนใช้เพียงหญ้าแห้งบางๆ รองนอนเพื่อพักผ่อนเนื่องจากเกรงว่าศัตรูจะโจมตีในยามวิกาล ทหารทั้งหมดจึงสวมเกราะไม่ห่างจากตัวเลยและไม่ใช่เพียงคืนนี้ แต่ตั้งแต่เริ่มล่าถอย พวกเขาก็เป็นเช่นนี้มาตลอดแม้ทุกคนจะเข้าใจถึงความจำเป็นของสิ่งนี้ แต่การทำเช่นนี้ต่อเนื่องเป็นเวลานานกลับสร้างความกดดันทางจิตใจให้กับพวกเขาอย่างมากการที่ต้องกังวลเรื่องการโจมตีในยามวิกาลทุกวัน และต้องสวมเกราะอยู่ตลอดเวลา ทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดอย่างมากรอบบริเวณที่พวกเขาตั้งค่าย มีการก่อกองไฟไว้มากมายกองไฟเหล่านี้ให้แสงสว่างในยามค่ำคืน และเพิ่มความรู้สึกปลอดภัยให้กับพวกเขากลุ่มทหารที่สวมเกราะและถืออาวุธเดินลาดตระเวนรอบบริเวณค่ายพัก เพื่อป้องกันการโจมตีในยามวิกาลจากศัตรู“เจ้าว่า พวกเราต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะล่าถอยกลับไปได้?”“ใครจะไปรู้ล่ะ? ขอให้กลับไปได้เร็วๆ ก็แล้วกัน!”“เฮ้อ องค์ราชาก็จริงเช